Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  sonar 4.10.2010 (07:23)

  W czasie tegorocznych wakacji dużo czasu spędzałam z moimi przyjaciółmi. Razem chodziliśmy nad rzekę, razem graliśmy w piłkę na boisku szkolnym , razem paliliśmy ogniska na łące.
  Było nas ze sobą bardzo miło i czas szybko nam mijał.
  Pewnego upalnego lipcowego dnia poszliśmy na kąpielisko strzeżone nad rzeką. Długo pływaliśmy w czystej, chłodnej wodzie. Bawiliśmy się w wodnego berka, urządzaliśmy wyścigi do bojek i nurkowaliśmy w poszukiwaniu skarbów piratów.
  Gdy wreszcie wyszliśmy z wody , wszyscy byliśmy solidnie zmęczeni. Najpierw leżeliśmy na swoich kocach – raz żeby złapać oddech , dwa żeby trochę się ogrzać. Moi przyjaciele szybciutko wracali do formy , a ja zaczęłam się czuć fatalnie.
  Najpierw pomyślałam , że to z głodu. Nie zdążyłam zjeść śniadania przed wyjściem z domu,. Wyjęłam z plecaka kanapkę i zaczęłam jeść. Ale to jednak nie było to, bo jedzenie mi nie smakowało. Miałam wrażenie , że każdy kęs bułki z serem rośnie mi w ustach do olbrzymich rozmiarów. Odłożyłam więc bułkę do plecaka. Okryłam się ręcznikiem i usiłowałam zapanować nad swoim organizmem.
  W tym czasie moi znajomi rozgrywali mecz siatkówki i bawili się doskonale. Na mnie jakoś nikt nie zwracał uwagi. Zrobiło mi się podwójnie źle – raz bo było z każdą chwilą czułam się gorzej , dwa – bo moi przyjaciele nawet nie zauważyli , że źle się czuję.
  A potem tak jakoś wyszło , że moim znajomym zaczęło się spieszyć i każdy musiał natychmiast wracać do domu. Zanim się spostrzegłam – zostałam sama. I gdy już czułam , że za chwilę wybuchnę wielkim płaczem usłyszałam cichy, znajomy głos .
  Pomóc ci w czymś ?
  Z trudem podniosłam ciężką i obolałą głowę i zobaczyłam Dorotę - koleżankę z klasy, z którą specjalnie się nie przyjaźniłam.
  Powiedziałam jej jak się czuję i że nie mam siły wracać do domu.
  Pomogę Ci – powiedziała tak zwyczajnie i tak serdecznie , że poczułam się paskudnie , że do tej pory nie utrzymywałam z nią bliższej znajomości.
  I pomogła – sprawnie zaprowadziła mnie do punktu medycznego a sama zadzwoniła po swojego „zmotoryzowanego” brata. Zostałam odwieziona do dyżurującej przychodni a potem do domu.
  Jak się okazało miałam klasyczny udar słoneczny i kilka dni musiałam bardzo dbać o siebie w zaciszu domowym.
  W tym czasie odwiedzała mnie moja prawdziwa przyjaciółka – Dorota , bo to zdarzenie nad rzeką bardzo mną wstrząsnęło i nauczyło mnie, że prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie