Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 3.10.2010 (17:44)

  "Podwójne życie Weroniki" - muzyka ma tutaj w większości swoje umotywowane źródło. Nie jest w pełni autonomiczna, lecz przynależy do fabuły, kreuje ją, będąc jej członkiem. I tak np. możemy zauważyć, że towarzysząca czołówce chóralna muzyka okazuje się śpiewem Weroniki na skapanej w deszczu ulicy. Utwory Preisnera co niezwykle znaczące, pełnią role owych magicznych, niezwykle delikatnych nici łączących obie bohaterki. Sadzę, że nie jest to przypadek, iż jako tematy obu Weronik kompozytor wykorzystał brzmienie delikatnego fletu, którego dźwiek kojarzy się właśnie z taką nicią, jakąś ulotną więzią, oplatającą tak oddalone, a jednocześnie tak bliskie siebie postaci. Jedną z głównych ról odgrywa muzyka Van den Budenamayera. To właśnie ona jest tym łącznikiem namacalnym (nie metafizycznym) pomiędzy obiema bohaterkami. Pomysł stworzenia takiej pieśni, którą śpiewałaby Weronika, a która powracałaby w życiu Veronique powstał już na etapie tworzenia scenariusza. Kieślowski nie miał jednak pojęcia jak ma brzmieć finalny efekt.
  
  Trzy kolory : Niebieski - Wybór symfonii jak muzyki towarzyszącej "Niebieskiemu" był niejako koniecznością spowodowaną tematyką (historia żony słynnego, ginącego w wypadku samochodowym kompozytora, który przed śmiercią tworzył monumentalną Pieśń na Zjednoczenie Europy). Z tego też powodu, partytura do "Niebieskiego", bardziej niż kiedykolwiek jest motorem akcji i integralną częścią fabuły. To także było przyczyną dla której Preisner skomponował całą muzykę zanim jeszcze zaczęły się zdjęcia, sprawiając tym samym, iż jest ona jeszcze bardziej widocznym pre-tekstem…Muzyka obecna jest niczym duch. Gdy dokładnie zanalizujemy fabułę filmu, stanie się dla nas jasne, iż taka ma być właśnie jej funkcja. To właśnie tło dźwiękowe przywołuje wspomnienia, sprawia, że zmarły w wyniku wypadku mąż, jest ciągle obecny. I mimo iż Julie, stara się go odrzucić, uwolnić się od niego (sprzedaje dom, wiąże się w pogmatwany związek z orkiestratorem męża) on wciąż powraca. Nie tylko za sprawą przedmiotów i historii, ale także za sprawą pewnych elementów metafizycznych, których wyrazicielem jest właśnie muzyka (motyw flecisty grającego na ulicy temat z niedokończonej symfonii, którą komponował mąż). Gdy dodatkowo pod uwagę weźmiemy fakt, iż Preisner we fragmencie , który po raz pierwszy pojawia się podczas pogrzebu (na płycie jest to utwór 3 Julie Glimspes of Burial) wykorzystał temat z "Bez Końca" (towarzyszący zmarłemu adwokatowi Antkowi, którego żona Urszula, w przedziwny metafizyczny sposób jest w stanie zobaczyć nieboszczyka), interpretacja staje się jasna. Niesamowicie brzmią finalne sceny filmu, w których słyszymy ukończoną "Pieśń na Zjednoczenie Europy". Nie pełni ona tutaj jedynie roli podkładu, lecz jest motorem prowadzącym kamerę, która zatacza pełne koło od zbliżenia twarzy Julie przez cztery różne miejsca, (w których widzimy głównych bohaterów Niebieskiego), aby na nowo powrócić do znajdującej się w intymnym zbliżeniu Julie. Niezwykle ważne jest to, iż chór śpiewa po grecku słowa z Listu św. Pawła do Koryntian, dając tym samym nadzieję wszystkim postaciom, nadzieję tkwiącą w miłości. Muzyka Preisnera ma też znaczenie dla samej Julie. Dopisuje to, czego nie odczytalibyśmy za pomocą samego obrazu, to że tylko prawdziwa miłość może uwolnić z klątwy przeszłości, zmyć żałobę, oddalić bolesną, bezproduktywną wolność.
  
  Trzy kolory: Biały - Biały to druga cześć trylogii, najbardziej zabawna i pozornie najmniej skomplikowana, a jednocześnie najbardziej zwięzła w swej kompozycji. Film w ironiczny sposób nawiązuje do pojęcia równości, rozumianego tutaj jednak jako wyrównanie rachunków. Gdy czytamy scenariusz filmu, rozumiemy na czym polega kino Kieślowskiego. Traktuje on tekst jedynie jako bazę wyjściową. Owszem mamy tu te same dialogi, podobne miejsca, ale całość różni się diametralnie. Reżyser dzięki pomocy współpracowników tworzy nową jakość. Dzieło. Duża w tym zasługa montażu, który wykuwa ostateczny kształt obrazu. Tak właśnie było w przypadku "Białego", który swój ostateczny kształt w dużej mierze zyskał na stole montażowym. Ponieważ film ma bardzo łotrzykowski charakter (przynajmniej w tej swojej pierwszej warstwie) Preisner musiał napisać temat na tyle wdzięczny, aby nie wywołał zgrzytu z obrazem. Właśnie dlatego zapewne wybrał motyw tanga, który ma tutaj wybitnie symboliczny charakter. W mojej opinii można przyporządkować mu dwie podstawowe funkcje. Z jednej strony tango w świetny sposób oddaje żywiołowy charakter, rodzącego się w bólach polskiego kapitalizmu, z drugiej zaś w genialny sposób odbija charakter wymyślonego przez Karola (głównego bohatera) planu. Każdy, kto miał kiedyś do czynienia z tym argentyńskim tańcem, wie dobrze, że kontrola w nim należy do mężczyzny (nawet jeśli kobieta wykonuje skomplikowane ewolucje, to poruszać się może tylko i wyłącznie w zasięgu ręki mężczyzny). Tym samym skomponowany przez Preisnera utwór staje się muzycznym odwzorowaniem poczynań Karola.. Ale nie tylko tango stanowi symboliczny komentarz. Przewijające się przez cały film motywy wygrywane na klarnecie świetnie reprezentują pustkę, jaka towarzyszy Karolowi, po rozstaniu z Dominique, pustkę której w żadnym wypadku nie jest w stanie wypełnić alabastrowe popiersie przypominające o ukochanej. Pod względem muzycznym Biały w swej głównej strukturze jest najbardziej figlarny, co nie znaczy, że brak tu metafizyki, która wyraźnie wyziera z tych krótkich, klarnetowych temacików.
  
  Kieślowski świetnie wykorzystuje muzyke w filmie.
  
  Muzyka, ktora lubie jest roznorodna, ale podstawa jest reggae i gotykmetal:)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie