Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 29.9.2010 (15:59)

  Hrabia Roland jest uznawany za wzór rycerza chrześcijańskiego. Świadczą o tym jego cechy – jak rycerz walczył i umierał, kochał, służył swej ojczyźnie, wreszcie oddał za nią życie, wiernie służył cesarzowi, a mając do wyboru hańbę lub śmierć – wybrał tę drugą. Tuż przed swą ostatnią bitwą Roland ukazuje swój honor i odwagę. Mimo, iż zdaje sobie sprawę, że ma małe szanse na zwycięstwo, nie ucieka i nie wzywa na pomoc cesarza. Nakłaniany do tego przez Oliwiera odpowiada: „Nie daj Bóg, aby przeze mnie hańbiono mój ród i aby słodka Francja miała iść w pogardę. Raczej będę walił moim Durendalem co sił...”. Na widok bitwy raduje się, „staje się pyszniejszy od lwa lub leoparda”. Mówi, że jest gotów ścierpieć wszystko w imię króla i Boga. W walce ukazuje swe wielkie rycerskie umiejętności. Swym mieczem – Durendalem – zabija ogromną ilość pogan. Zadziwia siłą ciosów, rozcina głowy, pancerze, wielokrotnie przerąbuje przeciwników na pół. Nie cofa się przed nikim.
  Jest też świetnym wodzem. Za nim tysiące Francuzów z bojowymi okrzykami podąża nawet na pewną śmierć. Krzyczy: „Bijcie panowie (...) walczcie o waszą śmierć i o wasze życie, iżby słodka Francja nie doznała przez nas hańby! ” i cała armia rzuca się do walki. Niesieni widokiem męstwa Rolanda walczą całym sercem. A on ich wspiera i dodaje otuchy.
  W końcu zostaje sam, ze śmiertelną raną, na pobojowisku. Tu daje poznać drugą stronę swej natury. Płacząc, znosi poległych Francuzów do arcybiskupa, aby udzielił im błogosławieństwa. Wreszcie sam pada. Czując, że śmierć się zbliża, próbuje złamać swój miecz, aby nie dostał się w ręce pogan. Chce, aby cesarz Karol powiedział, że umarł jako zwycięzca. Wchodzi więc na górę i obraca głowę w stronę zabitych wrogów. Wyciąga ku niebu rękawicę i modli się o odpuszczenie grzechów. Bije się w piersi i błaga o przebaczenie. W końcu umiera.
  
  Hrabia Henryk z "Nie-Boskiej Komedii" jest reprezentantem racji częściowych, obrońcą zasług swojej sfery dla narodu, wiary, tradycji. Jest jednak świadom współczesnej nicości arystokracji i szlachty. Hrabia Henryk reprezentuje postawę wybitnie estetyczną. Do udziału w walce nie skłania go umiłowanie żadnej idei, mówi wyraźnie:
  "Bądź co bądź, fałsz czy prawda, zwycięstwo czy zguba, uwierzę tobie posłanniku chwały".
  Chce reprezentować do końca zaprzepaszczoną przez arystokracje dumę szlachecką, nawet w obliczu śmierci. Hrabia Henryk jest człowiekiem czasu przejściowego, który potrafi wskrzesić w wyobraźni dawne wieki i marzyć o innym, nieznanym świecie, życiu. Hrabia Henryk różni się zasadniczo od bohaterów romantycznych innych utworów tej epoki. Jego działaniom na arenie historii nie tylko towarzyszą wyższe motywacje, takie jak walka o wolność, dobro ogółu, hrabia staje się po prostu obrońcą własnej warstwy. Hrabia Henryk jest postacią tragiczną. Staje na czele obrońców św. Trójcy, co można traktować jak próbę odkupienia grzechów ( tragedia rodzinna ) i odnalezienia w sobie człowieczeństwa. Jest postawiony w niezwykle dramatycznej sytuacji. Z jednej strony przewodzi arystokratom, z drugiej zaś nie odnajduje w sobie innych uczuć dla przeciwnika jak nienawiść. Jest jedynym, który dotrzymuje przysięgi, że raczej zginie walcząc za przegraną sprawę niż się podda. Henryk popełnia samobójstwo, obwiniając poezję o klęskę swojego życia:
  "Poezjo bądź mi przeklęta, jako ja sam będę na wieki".
  Przekleństwo rzucone na poezję w chwili klęski dowodzi, że marzenia o sławie, które go pchnęły do podjęcia walki, traktuje Henryk jako jeden z pomysłów poetyckich. Uważa, że poezja doprowadziła go do upadku. Śmierć bohatera jest rzeczywista, jednoznaczna, z nie symboliczna, niejasna jak w przypadku np. Gustawa. Hrabia Henryk ginie śmiercią samobójczą, wierzy do końca swojej klasie, czynami, a nie myślą, bowiem nią zawładnęła chęć przyznania części racji wrogom.
  
  W chwili rozpoczęcia akcji „Kamieni na szaniec” Alek Dawidowski miał dziewiętnaście lat. Wojna sprawiła, że Alek stał się jednym z najodważniejszych ludzi w Warszawie. Zadania Małego Sabotażu wypełniał bez wahania, wielokrotnie ryzykując własnym bezpieczeństwem. Prowadził wówczas niespokojne i ruchliwe życie, angażował się we wszystko. Starał się być wytrwałym w dążeniach i pracował nad swoją silną wolą. Był człowiekiem niezwykle skromnym, nie lubił pochwał i nie znosił wielkich słów. Nigdy nie używał takich określeń, jak: miłość i ojczyzna. Zawsze miał na uwadze dobro drugiego człowieka, przez co zaniedbywał siebie i swoje potrzeby. Chociaż poważnie podchodził do walki z okupantem, nie potrafił zrozumieć konieczności zabijania drugiego człowieka, nawet jeśli był to wróg. Ta myśl budziła w nim tak ogromny niepokój, że szukał samotności i udał się do spowiedzi. W trudnych dniach okupacji okazał się doskonałym przywódcą, a grupa, którą dowodził, odnosiła liczne sukcesy. Wyróżnił się odwagą i bohaterstwem w akcji pod Arsenałem, kiedy to ranny, granatami rzucanymi w Niemców, umożliwił ucieczkę kolegom. Do ostatnich chwil życia Alek Dawidowski pozostał takim, jakim był zawsze – optymistą. Umierał z uśmiechem na twarzy, nie bojąc się śmierci, ponieważ miał świadomość, że dokonał wielu rzeczy i nie zmarnował swojego życia. Alek Dawidowski jest niewątpliwie postacią pozytywną, wzbudzającą sympatię. Potrafił żyć pełnią życia, urzekał optymizmem, a jednocześnie budził podziw swoją odwagą i poczuciem odpowiedzialności.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie