Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  sandi_54 29.9.2010 (15:58)

  Św. Paweł pochodził z Tarsu (por. Dz 21, 39; 22, 3) w Cylicji (Azja Mniejsza; dzisiejsza Turcja). Urodził się jako obywatel rzymski, co mu dawało pewne przywileje. W wypadkach naglących umiał z nich korzystać (por. Dz 16, 35-40; 25, 11). Nie wiemy, jaką drogą jedyny wśród Apostołów to obywatelstwo zdobył. Być może, że po prostu kupili je jego rodzice; więcej jeszcze jest prawdopodobne, że obywatelstwo zdobyli wszyscy mieszkańcy miasta. Cesarze rzymscy mieli bowiem zwyczaj tym przywilejem wyróżniać i wynagradzać zasłużone miasta.
  Św. Paweł urodził się w Tarsie ok. 8. r. po Chr. Jego rodzina chlubiła się pochodzeniem z pokolenia Beniamina (por. Flp 3, 5), którego największą chwałą był pierwszy król Izraela - Saul. Właśnie dlatego dano późniejszemu Apostołowi Chrystusa jego imię (polskie Szaweł). Rodzina Szawła należała do stronnictwa faryzeuszów, a więc do najżarliwszych patriotów i wyznawców mozaizmu (por. Dz 23, 6). Kiedy Betsaida, z której pochodził św. Piotr, była w owym czasie lichą osadą, Tars był metropolią, liczącą ok. 200 000 mieszkańców i należał do największych miast imperium rzymskiego. Uczony Strabon nie wahał się porównywać Tarsu do Aten i Aleksandrii. Stąd właśnie wyszedł słynny filozof i mówca Atenodor, nauczyciel późniejszego cesarza Augusta.
  
  św. Paweł ApostołPo ukończeniu miejscowych szkół, w wieku ok. 20 lat, Szaweł udał się do Palestyny, aby w Jerozolimie "u stóp Gameliela" pogłębiać swoją wiedzę skrypturystyczną i rabinistyczną (por. Dz 22, 3). Pana Jezusa zapewne nie znał, ale o jego wyznawcach wiedział wiele i serdecznie ich nienawidził. Uważał ich bowiem za odstępców od wiary mojżeszowej, za zdrajców swojego narodu. Dlatego z całą satysfakcją asystował przy kamienowaniu św. Szczepana (por. Dz 7, 58). Nie mając bowiem pełnych lat 30, nie mógł bezpośrednio dokonywać egzekucji na skazanym; pilnował tylko szat oprawców i zachęcał ich do mordu (zob. Dz 7, 58.60). Kiedy jednak doszedł do pełnoletności, udał się do najwyższego kapłana, aby ten dał mu listy polecające do gmin żydowskich w Damaszku, by mu pomogły w wykrywaniu chrześcijan i w ich aresztowaniu. Chciał ich przyprowadzić do Jerozolimy, uwięzić lub skazać na śmierć. Chrześcijanie schronili się w tym mieście po ucieczce z Jerozolimy, gdzie wybuchło prześladowanie młodego Kościoła Chrystusa. Szaweł stał na czele prześladowców, dlatego samo jego imię budziło wśród wyznawców Chrystusa zrozumiały lęk. I właśnie gdy był już pod bramami Damaszku, zjawił mu się Chrystus, poraził go światłem niezwykłym, powalił na ziemię i łaską swoją go nawrócił. Oświecił jego umysł, bo był w błędzie, gdyż właśnie obiecanym Mesjaszem i Zbawicielem świata był Jezus Chrystus, a mozaizm był tylko przygotowaniem Jemu drogi. Tak oto z największego wroga chrześcijaństwa Szaweł stał się jego najżarliwszym Apostołem.
  św. Paweł ApostołTekst z Dziejów Apostolskich opisuje niezwykłe wydarzenie objawienia się Pana Szawłowi: "Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich. Udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jerozolimy mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł. Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle jasność z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos; który mówił: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» «Kto jesteś, Panie?» powiedział. A On: «Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić».
  Ludzie, którzy jemu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy nic nie widział. Wprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił. W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. «Ananiaszu!» - przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: «Jestem, Panie!». A Pan do niego: Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy o Szawła z Tarsu, bo właśnie się modli». (I ujrzał w widzeniu, jak człowiek imieniem Ananiasz, wszedł i położył na nim ręce, aby przejrzał). «Panie, odpowiedział Ananiasz - słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. I ma on także władzę od arcykapłanów więzić tutaj wszystkich, którzy wzywają Twego imienia». «Idź - odpowiedział mu Pan - bo wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię Moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla Mego imienia».
  Wtedy Ananiasz poszedł. Wszedł do domu, położył na nim ręce i powiedział: «Szawle, bracie, Pan Jezus, który ci się ukazał na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym». Natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu i odzyskał wzrok, i został ochrzczony. A gdy go nakarmiono, odzyskał siły" (Dz 9, 1-20).
  Można sobie wyobrazić zdumienie Żydów w Damaszku, kiedy zobaczyli Szawła i usłyszeli go, jak z zapałem głosił, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, i że Jego nauka pochodzi od Boga. Zdumienie ich przerodziło się rychło w nienawiść i chęć zemsty za spotkany ich zawód. Postanowili więc go zamordować. Zamknęli bramy miasta i rozpoczęli pościg za nim. Na szczęście Szaweł znalazł dom, w którym mieszkali wyznawcy Pana Jezusa, a który przylegał do samego muru miasta. Wsadzono więc Apostoła do koszyka i spuszczono w nim Szawła poza mur, tak że mógł wymknąć się bezpiecznie z miasta (por. Dz 9, 20-30).
  Z Listu św. Pawła do Galatów dowiadujemy się, że Apostoł udał się na pustkowie, gdzie przebywał trzy lata. Tam go Pan Jezus bezpośrednio wtajemniczył w swoją naukę (por. Ga 1, 17-18). Z kolei udał się do Jerozolimy i przedstawił się Apostołom. Powitano go ze zrozumiałą rezerwą i obawą. Dopiero dzięki interwencji św. Barnaby, udało się Apostołów przychylnie nastawić do Szawła. Ponieważ jednak Żydzi z zemsty za spotkany ich zawód postanowili zgładzić Szawła w zasadzce, dlatego doradzono mu, by udał się do rodzinnego Tarsu. Stamtąd św. Barnaba zabrał Szawła do Antiochii, gdzie chrześcijaństwo zapuściło już silne korzenie. Kiedy tamtejsza synagoga żydowska wzgardziła Szawłem i Barnabą, udali się do pogan, którzy z radością i licznie przyjęli "dobrą nowinę". By nie odstraszyć nawróconych hellenistów od nowej wiary, Apostołowie zwolnili ich od nakazów religii mojżeszowej, twierdząc słusznie, że one ich nie obowiązują. Na tym tle doszło do ostrego konfliktu pomiędzy pozyskanymi dla chrześcijaństwa Żydami, którzy twierdzili, że prawo mojżeszowe obowiązuje wszystkich wyznawców Chrystusa. Oskarżyli więc oni Szawła i Barnabę przed Apostołami. Ci nakazali im stawić się w Jerozolimie dla rozpatrzenia sprawy. Dzięki interwencji i autorytetowi św. Piotra Apostołowie i starsi Kościoła w Jerozolimie zdecydowali, że nie należy na nawróconych z pogaństwa nakładać podwójnych ciężarów: Ewangelii i prawa mojżeszowego. Było to wielkie zwycięstwo Kościoła, który w ten sposób wyszedł z opłotków judaizmu na szerokie szlaki kosmopolityczne (por. Dz 11, 20-30; 13, 1-3; 15, 1-34).
  
  śwPaweł podróżePo soborze apostolskim Szaweł rozpoczął swoje wielkie podróże, godne najciekawszej ekranizacji. Wśród niesłychanych trudów przemierzył ok. kilkanaście tysięcy dróg lądem i morzem, zakładając wszędzie gminy chrześcijańskie. Syria, Mała Azja, Grecja, Macedonia, Italia, Hiszpania - to etapy tego misyjnego maratonu. Jego cierpienia najlepiej ilustrują wyznania zawarte w Liście do Koryntian: "Od Żydów pięciokrotnie byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamieniowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej.św Pawel założone KoscołyCzęsto w podróżach, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach od własnego narodu, w niebezpieczeństwie od zbójców, w niebezpieczeństwie od pogan, w niebezpieczeństwie na pustkowiu, w niebezpieczeństwie na morzu, w niebezpieczeństwie od fałszywych braci; w pracy i umęczeniu, często na czuwaniu w głodzie i pragnieniu, w licznych postach, w zimnie i nagości, nie mówiąc o mojej codziennej udręce, płynącej z troski o wszystkie Kościoły" (2 Kor 11, 24-28).
  Aresztowany w Jerozolimie w roku 60. naszej ery, przebył w więzieniu w Cezarei Palestyńskiej ponad dwa lata (60-63), również tam głosząc Chrystusa. Przewieziony do Rzymu, spędził tam pewien czas w areszcie domowym. Wypuszczony na wolność z powodu braku dowodu winy, gdyż Żydzi z Jerozolimy nie stawili się w Rzymie jako jego oskarżyciele, udał się zapewne, jak zamierzał, do Hiszpanii (por. Rz 15, 24). Stamtąd powrócił do Achai.
  św Paweł: ścięcieŚw. Paweł poniósł śmierć męczeńską w roku 67. Nie jest znany dzień jego śmierci. Tradycja zachowała natomiast dobrze w pamięci miejsce jego męczeństwa: Aquae Salvinae, za Bramą Ostyjską. Jako obywatel rzymski, zginął od miecza. Ciało Męczennika złożono najpierw w posiadłości św. Lucyny przy drodze ostyjskiej. Ok. roku 284 przeniesiono je do katakumb św. Sebastiana przy drodze apijskiej. Cesarz Konstantyn Wielki po roku 330 na miejscu męczeństwa św. Pawła wystawił bazylikę pod jego wezwaniem.
  Św. Paweł zapoczątkował długą listę świętych i błogosławionych noszących jego imię: 56 świętych i 20 błogosławionych. Są nadto święci i błogosławieni o imionach pochodnych jak: Paulin (13 świętych), Paula (6 świętych) czy też Paulina (3 święte i 1 błogosławiona). Apostoł zmienił sobie imię Szaweł na Paweł z okazji swojego pobytu na Cyprze w czasie swojej pierwszej podróży. Tam zdołał nawrócić namiestnika wyspy Sergiusza Pawła. Odtąd i Szaweł zaczął się nazywać Pawłem (por. Dz 13, 7-9).
  Św. Paweł pozostawił po sobie najbogatszą literaturę, bo aż 13 Listów. Staną się one po wieczne czasy najpełniejszym i najpiękniejszym wykładem i komentarzem Ewangelii. Toteż Kościół korzysta z nich tak w swojej liturgii, jak też w godzinach kanonicznych, obowiązujących kapłanów.
  O popularności św. Pawła świadczą liczne apokryfy, jak np.: Nauczanie Pawła o zabarwieniu gnostyckim; Dzieje Pawła, pełne legend o nim; Apokalipsa św. Pawła, opisująca spotkanie św. Pawła w niebie z osobami znanymi z Pisma Świętego i w piekle z osobami przewrotnymi, czy wreszcie Korespondencja św. Pawła z Seneką, wymysł czystej fantazji.
  Od roku 258 uroczystość Apostoła obchodzono razem ze św. Piotrem, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. W Kościele katolickim dzień ten był zawsze obchodzony jako uroczystość nakazana - a więc obowiązująca tak jak niedziele i święta.
  św Paweł i św PiotrDla wyróżnienia św. Piotra i św. Pawła od innych Apostołów, jak też dla podkreślenia ich wyjątkowych zasług dla Kościoła, zwykło się nazywać "Książętami". Tak więc "Księciem Apostołów" nazywamy i św. Piotra, i św. Pawła.
  Ku czci św. Pawła powstało kilka rodzin zakonnych. I tak np. św. Antoni Zacaria (zm. 1539 r.) założył Zakon Kleryków Regularnych św. Pawła, zwanych pospolicie barnabitami. Sługa Boży Alberione (zm. 1971 r.) pozostawił aż pięć zgromadzeń zakonnych pod wezwaniem lub imieniem św. Pawła Apostoła.
  W Polsce imię św. Pawła należy do powszechnych i często spotykanych. Kiedy w roku 1978 na Stolicę Namiestników Chrystusowych został wybrany Polak i przybrał sobie imię Jan Paweł II, imię to stało się wręcz modne. O popularności imienia Apostoła Narodów świadczy także topografia polska. Aż 146 miejscowości zapożyczyło sobie w Polsce nazwę od imienia św. Pawła.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie