Szkoła podstawowa » Muzyka

Dodaj do ulubionych Drukuj

Treść zadania

lucja

Autor: lucja Dodano: 20.4.2010 (19:18)

co to znaczy być patriotą?

Zgłoś nadużycie

Zadanie jest zamknięte. Autor zadania wybrał już najlepsze rozwiązanie lub straciło ono ważność.

Najlepsze rozwiązanie

Rozwiązania

  • andziagaga

    Żeby być Patryjotą -Trzeba mieć postawę szacunku,umiłowania,i oddania własnej ojczyźnie oraz chęć ponoszenia za nią ofiar.Może być ono realizowane poprzez kultywowanie tradycji, oddawanie czci bohaterom narodowym i pamięć o nich, jak i również działania na rzecz danej społeczności; uczestnictwo w wyborach, świadoma postawa obywatelska

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    Być patriota oznacza kochać swój kraj, dbać o niego starać się o lepsze jutro. Patriotą można nazwać wiele ludzi w naszym społeczeństwie, których spotykamy w codziennym życiu, mogą to być nauczyciele ponieważ oni przekazują wiedzę młodym pokoleniom, uczniom a to właśnie w rękach nas wszystkich młodych ludzi leży los naszego kraju w przyszłości. To my tworzymy nasz kraj Polskę i to my będziemy w przyszłości okazywać nasz patriotyzm przez proste wykonywanie obowiązku obywatelskiego, wybory.

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • lolinkowa98

    Patriota - człowiek poświęcający się własnej ojczyźnie

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    Być patriotą to znaczy poświęcać się dla własnej ojczyzny.

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • landrynka444

    Patriota - człowiek poświęcający się własnej ojczyźnie

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • Zanetkax95

    My czyli patrioci tworzymy nasz kraj Polskę i to my będziemy w przyszłości okazywać nasz patriotyzm przez proste wykonywanie obowiązku obywatelskiego, wybory.

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    Patriarchą (z języka łacińskiego to znaczy ojciec) ojciec plemiona, naczelnik rodu lub pokoleń, osoba odpowiedzialna za rodzinę, podejmująca decyzje dotyczące życia religijnego rodziny, bezpieczeństwa, zmiany miejsca przebywania. Decyzje patriarchy były szanowane i bezwarunkowo przestrzegane.
    Patriarchami biblijnymi byli Abraham, Izak i Jakub. Cechowała ich głęboka wiara i zaufanie do Boga. Pan Bóg przemawiał do nich dając im polecenia i bogosławiając im.

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • Igaa

    Być patriotą to znaczy kochać i szanować Ojczyznę.





    Myślę że pomogłam !

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • cheatosek

    to znaczy obchodzic sw. narodowe wywieszac Polska flage , kochac wlasna ojczyzne

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    patriota to człowiek

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    Patriota to taki człowiek który kocha swoją ojczyznę, i który sie jej poświęca.

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    W każdym z języków świata istnieją słowa wzniosłe, patetyczne jak ojczyzna, honor, szlachetność, wyrażające myśli, idee, które słyszymy w czasie każdego narodowego święta, o których czytamy w szkolnych lekturach i widzimy na ekranach kin w megaprodukcjach typu „Szeregowiec Ryan” czy „Pearl Harbour”,
    a których znaczenie nie do końca rozumiemy. Takim słowem jest też patriotyzm i dlatego na początku pracy
    o nim uważam za potrzebne przybliżyć jego znaczenie. Co na ten temat mówi źródło encyklopedyczne? „Patriotyzm – postawa charakteryzująca się poczuciem szacunku, umiłowania i oddania względem ojczyzny. Charakteryzuje się też przedkładaniem celów ważnych dla ojczyzny nad osobistymi, a w skrajnych przypadkach gotowością do poświęcenia własnego zdrowia lub życia. Od nacjonalizmu i szowinizmu odróżnia go otwartość na inne narody i tolerancja wobec nich” (Wikipedia). Definicja ta rozwiewa niektóre wątpliwości. Często
    w naszym pojęciu zapominamy o tym, iż patriotyzm to nie tylko „umiłowanie ojczyzny”, ale też tolerancja wobec innych narodów. Czasem zawężamy patriotyzm do wspomnianych „skrajnych przypadków”, a zapomina się o przypadkach innych, „ordynaryjnych”. Cofając się w przeszłość musimy pamiętać, żę pojęcia takie jak „naród” czy „ojczyzna” zawarte w definicji przez wieki zmieniały się kształtując też pojmowanie „patriotyzmu”. To wszystko tylko teoria. Moim zadaniem jest przedstawienie jak patriotyzm funkcjonował kiedyś i jak funkcjonuje dziś w praktyce, w ludzkich umysłach i działaniach. Niezależnie od zmieniającej się pogody historycznej uważam, że patriotyzm był i będzie pożądaną wartością.
    Aby stwierdzić od kiedy zaczyna się historia polskiego patriotyzmu należy odpowiedzieć sobie
    na pytanie, kiedy ukształtowała się polska „ojczyzna” i „naród”. Nie był to wiek ani X, ani XI, ani XII i XIII, przede wszystkim dlatego, iż państwo w myśl zasad monarchii patrymonialnej było wówczas osobistą własnością władcy i mieszkańcy terytoriów polskich nie utożsamiali się z obywatelami Polski, ale z poddanymi Mieszków czy Bolesławów. Wartością, którą propagowano był nie patriotyzm, ale posłuszność i lojalność władcy. Ponadto osiedla ludzkie na terenie Polski były w średniowieczu znacznie odizolowane od siebie wielkimi puszczami, co utrudniało komunikację między nimi. Swoistym prototypem polskiej „ojczyzny”, dość zawężonej w znaczeniu był twór zwany „Koroną Królestwa Polskiego” powstały w XIV w., który oznaczał całość ziem, które kiedykolwiek należały do państwa polskiego od X w. Wiązało się to z przemianą monarchii patrymonialnej w stanową, w której król przestał być wyłącznym właścicielem państwa, ale do współudziału
    w rządach dopuszczono reprezentacje stanów – przede wszystkim duchowieństwa i rycerstwa. Coraz większa odpowiedzialność za państwo zbliżała część „obywateli” do tej instytucji, a coraz szersze przywileje rozwijały wśród stanu szlacheckiego poczucie, iż dobro państwa oznacza także ich własne dobro. W tamtych czasach ten zalążek patriotyzmu nie był bezinteresowny. Obywatele nie posiadali głębokich tradycji i historii, które scalałyby ich tak jak dziś. Dalszy rozwój ustroju w XV i XVI w. doprowadził do stanu tzw. demokracji szlacheckiej. Liczne przywileje nadawane zawartemu w nazwie ustroju stanowi doprowadziły do jego hegemonii politycznej, społecznej i gospodarczej utwierdzonej przez Konstytucję Nihil novi z 1505 r. i później. Od tej chwili to szlachecki sejm decydował o najważniejszych sprawach Królestwa Polskiego, a to wzmacniało znacznie mentalne więzi tego stanu z państwem. Także w XVI w. powstawać zaczęła idea „narodu szlacheckiego”, a więc wersji dzisiejszego „narodu” osadzonego w feudalnych realiach. Bardzo trudno jest wskazać dokładnie, kiedy „budzi się” polski patriotyzm. Najłatwiej byłoby szukać tych początków w wielkich zrywach, w sytuacjach krytycznych, a nie powiedzielibyśmy wówczas całej prawdy. Myślę, że dość powiedzieć, iż pojawienie się „miłości do ojczyzny” ulokować można w II pol. „złotego wieku” XVI. Szczególnymi datami są tutaj lata 1569 i 1572. Rok 1569 to rok unii lubelskiej i utworzenia Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Dzięki temu wydarzeniu idea państwa coraz bardziej oddalała się od osoby króla. To zjawisko pogłębiło się w okresie bezkrólewia z lat 1572-73. Kiedy zabrakło głowy losy państwa, ojczyzny spoczęły na barkach „narodu”, oczywiście szlacheckiego. Na sejmach konwokacyjnym i elekcyjnym „panowie bracia” roztrząsali kwestie jak najlepszego rozwiązania ustrojowego dla państwa. Szlachta pokazała, że potrafi się zjednoczyć dla dobra Rzeczypospolitej. Oczywiście miała w tym i swój interes, ponieważ to Rzeczypospolita gwarantowała im wolności wyznania i słowa oraz przywileje. Patriotyzmowi tamtych czasów daleko do tego znanego nam z XIX- wiecznych powstań narodowych.
    Historia Polski w XVII w. ukazuje nam jak łatwo przywiązanie do swojej ojczyzny może zmienić się
    w ksenofobię. Wówczas, na podłożu sarmatyzmu wyrosły idee wydawałoby się doskonałe dla rozwoju patriotyzmu. Wg nich walka za Rzeczypospolitą była, wprawdzie jednym z niewielu, ale za to ważnych obowiązków szlacheckiej części obywateli. Duma, buta, liczne wojny z krajami innych religii (Szwecja –
    protestanci, Turcja – islam, Rosja – prawosławie), sprawiły, że szlachta stawała się jednak coraz bardziej egoistyczna. Idea obrony Rzeczypospolitej została przekształcona w ideę obrony „złotej wolności” szlacheckiej, a ten odwrót od lojalności w stosunku do państwa, przede wszystkim króla, objawiał się także decentralizacją władzy i przejściem wielu prerogatyw Sejmu polskiego na sejmiki ziemskie. Świetnym przykładem egoizmu wśród klasy rządzącej jest postać Janusza Radziwiłła, zdrajcy Rzeczypospolitej, wg Litwinów bohatera,
    który nie zawahał się zerwać unii polsko – litewskiej, a więc uderzyć w fundamenty państwa, aby „chronić swój kraj” jak mówią niektórzy, a w rzeczywistości z chęci uzyskania samodzielnej władzy na Litwie. Mimo przykładów osób niewątpliwe będących patriotami jak S. Czarniecki, „potop szwedzki” pokazał, że szlachta
    nie wahała się zdradzić w razie potrzeby króla i Rzeczypospolitej. Jak później pokazała wojna północna (1700 – 21) panowie bracia stracili zdolność do konsolidacji w trudnych sytuacjach, co doprowadziło do utraty suwerenności (narazie nieformalnie) i totalnej anarchii w państwie.
    Dopiero druga połowa tego wieku przyniosła pewną zmianę. Idee oświeceniowe i powolne narazie zmiany w oświacie (m.in. założenie Collegium Nobilum w 1740 r.) bardzo powoli wykorzeniały konserwatyzm
    i egoizm szlachecki. Całkowicie nigdy to się nie udało, lecz przyniosło to pewne efekty w postaci wykształconych i domagających się reform obywateli. Wielki zryw w roku 1769, konfederacja barska różnie oceniana przez historyków wykazała, że przywiązanie do państwa i jego suwerenności nie do końca umarło.
    Jej skutek był dla Polski tragiczny i był nim I rozbiór Polski. Sejm rozbiorowy, który pod groźbą wojny miał zatwierdzić ucięcie części terytorium teoretycznie suwerennej Rzeczypospolitej, stał się obrazem bezsilnej uległości w stosunku do Rosji. Nie zabrakło jednak akcentów tragicznego patriotyzmu. Pamiętamy T. Rejtana utrwalonego na obrazie J. Matejki, który rozdzierając swą koszulę swoją piersią chciał bronić kraju
    przed rozbiorem. Coraz więcej przedstawicieli młodej szlachty, wykształconej w Szkole Rycerskiej, Collegium Nobilum stawało się prawdziwymi patriotami – wystarczy wskazać na K. Pułaskiego czy T. Kościuszkę. Sprawdzian generalny ich przywiązania do kraju miał miejsce w latach 1788 – 92 podczas Sejmu Wielkiego. Głównym wynikiem dążeń stronnictwa patriotycznego (H. Kołłątaj, S. Małachowski, król August Poniatowski) na owym Sejmie był akt, który znamy jako Konstytucję 3 maja – 2. na świecie i 1. w Europie ustawa zasadnicza. W dniu jej uchwalenia tłumy Warszawy wiwatowały cały dzień, zbiorowo okazując swoją miłość do państwa. Finałem była jednak przegrana wojna z Rosją i II rozbiór Polski, a wkrótce po insurekcji kościuszkowskiej ostatni, III rozbiór. Patrioci, pragnący walczyć o wolność ojczyzny musieli wyjechać z kraju. Rozpoczął się 123-letni proces walki z zaborcami.
    Wiek XIX i początek XX to okres, w którym wykształtowcił się polski naród w dzisiejszym znaczeniu tego słowa. Zanim jednak to się stało wartości patriotyczne rozwijały się wśród szlachty i części mieszczaństwa. Trochę paradoksalnie, kwitnęły, jako iż będąc w niewoli Polacy naprawdę docenili wartość swojego państwa. Niesprawiedliwe traktowanie, próby wynarodowienia wzmacniały tylko poczucie jedności i zbiorowej krzywdy. Doszło do 2 wielkich, choć zakończonych tragicznie, powstań przeciw zaborcom w latach 1830-31 oraz 1863-64. Były to powstania dawnego „narodu szlacheckiego”. Jego patriotyzm nie objawiał się zresztą tylko w walce zbrojnej, powstańczej, lecz także w działalności literackiej, artystycznej, propagowaniu polskiej racji stanu
    za granicą. Wraz z rozwijaniem się świadomości narodowej wśród niższych warstw społeczeństwa,
    coraz większa część chłopów, mieszczan, klasy inteligenckiej mogła przyjmować patriotyczne ideały. Patriotyzm mieszał się wówczas często z nacjonalizmem. Pierwsze partie polityczne, takie jak PPS czy SD, starały się rozwijać aktywność narodową różnych grup społecznych, także tych najniższych w Polsce
    pod zaborami. Najważniejszym sprawdzianem polskiego patriotyzmu stała się I wojna światowa. Polacy otrzymali szansę na odzyskanie swej niepodległości i suwerenności. Oddziały polskie walczyły u boku obu walczących stron konfliktu z nadzieją na pomoc któregoś z mocartw na ziszczenie tych idei, kłamalibyśmy jednak mówiąc, że od początku wszyscy rodacy powstali w tej słusznej sprawie. Jak było w rzeczywistości dowiedział się Józef Piłsudzki, który w 1914 r. wkroczył do Kielc, na czele garstki swoich ludzi, z zamiarem wzniecenia ogólnonarodowego zrywu, a na jego powitanie, zamiast radujących się powstańców, wyszły jedynie psy i koty, ludzie zamykali okiennice. Pamiętając o represjach po obu wielkich, XIX – wiecznych powstaniach, Polacy nie byli skorzy do wylewnego wyrażania swoich uczuć do państwa. Kiedy jednak państwa zaborcze zaczęły słabnąć nasi rodacy pokazali swoje prawdziwe oblicze i wzięli w swoje ręcę dzieło odzyskiwania wolnego państwa. M.in. gdy nadarzyła się okazja doprowadzili do wybuchu powstania wielkopolskiego
    i rozbrojenia wojsk niemieckich. „Egzamin” z patriotyzmu został zdany. 11 listopada 1918 roku odzyskaliśmy niepodległość i zaczęła się tworzyć II Rzeczpospolita.
    Po wojnie z bolszewicką Rosją rozgrzane serca patriotów polskich zaczęły stygnąć. Liczni emigranci uciekający przed biedą do USA oraz rozpolitykowany, sparaliżowany rozdrobnieniem Sejm, nie były dobrymi przykładami patriotyzmu. Biedni, wygłodzeni w większości obywatele nie zastanawiali się nad przywiązaniem do ojczyzny, ale własnym przetrwaniem. Należy pamiętać, że w granicach II Rzeczpospolitej oprócz narodu polskiego, żyły także inne narody, co znacznie utrudnia ocenę patriotyzmu w tamtych czasach. W miarę stabilizacji życia w kraju i dorastaniu pokoleniom urodzonym w „wolnej ojczyźnie” postawy patriotyczne krzepły i były coraz bardziej powszechne. Ciężko jest bez dodatkowych badań, ankiet, których wtedy nie przeprowadzano stwierdzić dokładnie co czuli mieszkańcy Polski w tamtych czasach. My możemy przytaczać jedynie znane przykłady jak np. prezydent Mościcki, Ignacy Paderewski, którzy z dumą, godnie reprezentowali nasz kraj za jego granicami. Możemy powiedzieć o przemówieniu ministra Becka, który mówił dumnie,
    że „Polacy nie znają pokoju za wszelką cenę”. Faktem jest, że kolejny kryzys państwa, II wojna światowa zmobilizowała wielkie pokłady patriotyzmu, w jego skrajnym aspekcie. Post

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • rubens

    Patriotyzm (łac. patria = ojczyzna, gr. patris) – postawa szacunku, umiłowania i oddania własnej ojczyźnie oraz chęć ponoszenia za nią ofiar. To stawianie dobra ojczyzny ponad własne. Charakteryzuje się też przedkładaniem celów ważnych dla ojczyzny nad osobiste, a często także gotowością do poświęcenia własnego zdrowia lub życia. Patriotyzm to również umiłowanie i pielęgnowanie narodowej tradycji, kultury czy języka. Patriota na co dzień dba o pomyślność i dobre imię swojego kraju i narodu. Dba o symbole narodowe takie jak flaga, godło i hymn swojej ojczyzny. Nie pozwala na obrazę swego kraju. Ma wysoko rozwinięte poczucie dumy i godności narodowej zarazem jest daleki od szowinizmu czy ksenofobii, potrafi być krytyczny wobec rodaków, zwłaszcza tych których zachowanie jest dalekie od patriotyzmu. Nie wstydzi się bycia obywatelem swojej ojczyzny i przynależności do swego narodu. Gdy potrzeba manifestuje swoje przywiązanie do ojczystej kultury, języka, tradycji.

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    Patriota - człowiek poświęcający się własnej ojczyźnie

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    Być patriota to znaczy kochać i poświęcać się dla swojej ojczyzny. Patriotyzm może być uznawany przez oddawanie hołdu bohaterom narodowym którzy zgineli, uczestnictwo w wyborach na prezydenta i służenie krajowi

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • ola9767

    Patriota - człowiek poświęcający się własnej ojczyźnie



    Patriotyzm (łac. patrio = ojczyzna, gr. patriates) – postawa szacunku, umiłowania i oddania własnej ojczyźnie oraz chęć ponoszenia za nią ofiar. To wypełnianie obowiązków konstytucyjnych i obywatelskich. Charakteryzuje się też przedkładaniem celów ważnych dla ojczyzny nad osobiste, a często także gotowością do poświęcenia własnego zdrowia lub życia. Patriotyzm to również umiłowanie i pielęgnowanie narodowej tradycji, kultury czy języka.

    Cechami patrioty jest umiłowanie własnej ojczyzny i narodu. Może być ono realizowane poprzez kultywowanie tradycji, oddawanie czci bohaterom narodowym i pamięć o nich, jak i również działania na rzecz danej społeczności; uczestnictwo w wyborach, świadoma postawa obywatelska. Jednakże również działania na szkodę aparatu państwowego mogą być uznawane jako patriotyczne, jeśli służą budowaniu ojczyzny - nieposłuszeństwo obywatelskie.

    Patriotyzm to stawianie dobra kraju ponad interes osobisty, a nawet rezygnacja z prywatnych korzyści. Wynika on z więzi społecznej i emocjonalnej z narodem, kulturą i tradycją. Wiąże się także z poszanowaniem innych narodów i ich kultury.


    Pomogłam?

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    Być patriota oznacza kochać swój kraj, dbać o niego starać się o lepsze jutro. Patriotą można nazwać wiele ludzi w naszym społeczeństwie, których spotykamy w codziennym życiu, mogą to być nauczyciele ponieważ oni przekazują wiedzę młodym pokoleniom, uczniom a to właśnie w rękach nas wszystkich młodych ludzi leży los naszego kraju w przyszłości. To my tworzymy nasz kraj Polskę i to my będziemy w przyszłości okazywać nasz patriotyzm przez proste wykonywanie obowiązku obywatelskiego, wybory.

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    być patriotą to znaczy poświęcać się dla własnej ojczyzny


    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    patriotą byc to znaczy kochac ojczyzne

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • mateuszbober21

    Patriotyzm (łac. patria = ojczyzna, gr. patris) – postawa szacunku, umiłowania i oddania własnej ojczyźnie oraz chęć ponoszenia za nią ofiar. To stawianie dobra ojczyzny ponad własne. Charakteryzuje się też przedkładaniem celów ważnych dla ojczyzny nad osobiste, a często także gotowością do poświęcenia własnego zdrowia lub życia. Patriotyzm to również umiłowanie i pielęgnowanie narodowej tradycji, kultury czy języka. Patriota na co dzień dba o pomyślność i dobre imię swojego kraju i narodu. Dba o symbole narodowe takie jak flaga, godło i hymn swojej ojczyzny. Nie pozwala na obrazę swego kraju. Ma wysoko rozwinięte poczucie dumy i godności narodowej zarazem jest daleki od szowinizmu czy ksenofobii, potrafi być krytyczny wobec rodaków, zwłaszcza tych których zachowanie jest dalekie od patriotyzmu. Nie wstydzi się bycia obywatelem swojej ojczyzny i przynależności do swego narodu. Gdy potrzeba manifestuje swoje przywiązanie do ojczystej kultury, języka, tradycji. Być patriota oznacza kochać swój kraj, dbać o niego starać się o lepsze jutro. Patriotą można nazwać wiele ludzi w naszym społeczeństwie, których spotykamy w codziennym życiu, mogą to być nauczyciele ponieważ oni przekazują wiedzę młodym pokoleniom, uczniom a to właśnie w rękach nas wszystkich młodych ludzi leży los naszego kraju w przyszłości. To my tworzymy nasz kraj Polskę i to my będziemy w przyszłości okazywać nasz patriotyzm przez proste wykonywanie obowiązku obywatelskiego, wybory.Być patriota to znaczy kochać i poświęcać się dla swojej ojczyzny. Patriotyzm może być uznawany przez oddawanie hołdu bohaterom narodowym którzy zgineli, uczestnictwo w wyborach na prezydenta i służenie krajowi



    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • userphoto

    Patriota to człowiek , który kocha swoją ojczyznę . Stara się coś zrobić dla swojego państwa , być zasłużonym Polakiem ...

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

  • jana2244

    Patriota - człowiek poświęcający się własnej ojczyźnie

    Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

Podobne zadania

kiuza3443 co to znaczy mrozu Przedmiot: Muzyka / Szkoła podstawowa 3 rozwiązania autor: kiuza3443 10.5.2011 (15:53)

Podobne materiały

Przydatność 50% Co to znaczy być rycerzem?

Co to znaczy być rycerzem? Żeby w pełni zrozumieć, jakie znaczenie miał stan rycerski należy najpierw dowiedzieć się skd wywodzi się ta wartswa społeczna, jakie miała przywileje, obowizki, kodeks praw czy wreszcie kiedy i gdzie zaczęła się formować.

Rycerstwo miało swój pocztek w Europie Zachodniej, około VIIIw. Przyczyn jego powstawania był wzrost znaczenia wojsk...

Przydatność 75% Kochać to znaczy przede wszystkim...

„Wszyscy jesteśmy aniołami z jednym skrzydłem: możemy latać wtedy i tylko wtedy, gdy obejmujemy drugiego człowieka.” Czymże jest miłość, pozostaje niezgłębioną tajemnicą, niepowtarzalna więź łącząca dwoje ludzi. Od wieków fascynuje. Każdy człowiek potrzebuje ciepła, bliskości, czułości i zrozumienia, aby, w pełni żyć. Musimy kochać i być kochanym przez...

Przydatność 50% Co to znaczy prawdziwe zwycięstwo?

Co to znaczy prawdziwe zwycięstwo? Jest wiele sposobów na odniesienie prawdziwego zwycięstwa. Osiągniemy je tylko wówczas gdy będzie się uczciwym, pracowitym i wytrwałym. Według mnie sportowiec, który doszedł do wielkiej formy sam, bez zażywania środków dopingujących, sterydów i wywalczył znaczące miejsce, nagrodę, może mówić o prawdziwym zwycięstwie. Od razu przychodzi...

Przydatność 70% Co to znaczy być człowiekiem?

Człowiek - rodzaj i gatunek, do którego należą wszyscy współcześni ludzie i z którym identyfikuje się skamieniałe szczątki ludzkie sprzed około 40 tys. lat. Człowiek współczesny spośród innych zwierząt i wcześniejszych przedstawicieli gatunku ludzkiego jest wyróżniany na podstawie cech fizycznych i zachowań, jak np.: dwunożna postawa i chód, (..), wysokie czoło, małe...

Przydatność 65% Co to znaczy prawdziwe zwycięstwo?

Co to znaczy prawdziwe zwycięstwo? Jest wiele sposobów na odniesienie prawdziwego zwycięstwa. Osiągniemy je tylko wówczas gdy będzie się uczciwym, pracowitym i wytrwałym. Według mnie sportowiec, który doszedł do wielkiej formy sam, bez zażywania środków dopingujących, sterydów i wywalczył znaczące miejsce, nagrodę, może mówić o prawdziwym zwycięstwie. Od razu przychodzi...

0 odpowiada - 0 ogląda - 23 rozwiązań

Dodaj zadanie

Zobacz więcej opcji

Katalog przedmiotów