Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  wikiw242 16.9.2010 (08:46)

  Julian Tuwim był współzałożycielem i jednocześnie liderem grupy poetyckiej Skamander. To najbardziej znane ugrupowanie literackie XX wieku zafascynowane było bytem ludzkim, nie pomijając jego czysto biologicznych aspektów. Z wierszy skamandrytów bije witalizm – radość z życia, zachwyt nad wewnętrzną młodością i siłą fizyczną. Utwory te okazały się przełomowymi, ale i kontrowersyjnymi. Radykalne odstąpienie od dotychczasowego patosu liryki i roli poety-wieszcza, tak popularnych w epoce romantyzmu, nieraz wywoływały powszechne oburzenie. Niemniej jednak, skamandryci odwoływali się do tradycji literackiej, m.in. zachowując tradycyjną budowę wiersza.
  Chociaż grupa Skamander była programowo bezprogramowa, posiadała ustalone wartości, którym hołdowała. Prawie wszystkie odnaleźć można w wierszu Juliana Tuwima „Sokrates Tańczący”. Już sam tytuł zaskakuje: Sokrates – jeden z największych filozofów w dziejach ludzkości – tańczący, czyli oddający się czynności trywialnej, nie spotykanej u osób poważnych i statecznych. Taniec kojarzy nam się z zabawą, radością i nieskrępowaniem, a w połączeniu z alkoholem staje się swawolną uciechą ciała.
  Błędnym jest stwierdzenie, iż podmiot liryczny prowadzi monolog. Podrygujący Sokrates zwraca się raz do Cyrbeusa raz do Ksantypy – swojej żony. Wydawać by się mogło, że adresaci jego słów są oburzeni i zażenowani zachowaniem starego filozofa i nie zadają sobie zbędnego trudu, by odpowiadać Sokratesowi na jego zaczepki. Ten wyraźnie zdaje się z nich szydzić – zdrabnia ich imiona i zadaje drwiące pytania retoryczne. Tańczącemu mędrcowi towarzyszy autoironia. O sobie samym mówi „stary kiep” z kudłatym łbem, „gałgan stary” i tak dalej. Poeta, chcąc podkreślić nowy, zaskakujący charakter tej postaci, a także sytuacji, w której umieszcza Sokratesa, używa wielu kolokwializmów: „stare gnaty”, „(...) z brzydką mordą psa”. Ten filozof, który cnotę okrzyknął najwyższą wartością, w alkoholowym upojeniu, podskakując, wykrzykuje „że cnotą jest – zlizywać pył z ateńskich ulic! (...)Że cnotą jest w pęcherze dąć! Że cnotą jest – lać wodę w dzbany!”. Te zabiegi nadają całemu utworowi humorystyczny charakter, a sytuacja przypomina scenkę kabaretową. Wpływ na to mają również zabawne wtrącenia, jak np. „Hopsa, hopsa-sa” lub „rypcium, pipcium”.
  Podmiot liryczny jest człowiekiem w wieku podeszłym, co jednak nie stanowi dla niego przeszkody w zażywaniu uciech. Sokrates sam o sobie mówi: „Stary ja jestem, ale jary!”. To ukłon w stronę witalizmu – sił życiowych i młodości. Filozof chce tańczyć i namawia do tego innych, nie żałuje starych nóg.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie