Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 1

  sonar 21.9.2010 (16:24)

  Wspomnienia to coś takiego , co zawsze będzie z nami , coś czego nikt nam nie zabierze i co pozwoli na powrót do miłych wydarzeń, osób i miejsc.
  Takim wspomnieniem , które często powraca i do , którego ja chętnie wracam jest wspomnienie domu rodzinnego i bliskich mi osób.
  Mój dom rodzinny jest we Wrocławiu. Z zewnątrz nie jest zbyt okazały, ale to akurat mi nigdy nie przeszkadzało. Nie ważne jest przecież to co na zewnątrz , nie ważne są mury - najważniejsze jest wnętrze i ci, którzy to wnętrze tworzą.
  A we wnętrzu mojego domu mieszkały dwie rodziny - na piętrze dziadkowie i na parterze my - rodzice, ja i starszy brat. Czasami pomieszkiwał jeszcze wujek z żoną. Dom - chociaż niezbyt duży wszystkich nas pomieścił i nikt z nas nie czuł w nim tłoku.
  Cudownym dopełnieniem domu był pełen kwiatów ogród. Wszystkie rodzinne imprezy - jeśli tylko pogoda na to pozwalała odbywały się w ogrodzie.
  Zastanawiam się na czym polegała magia mojego domu rodzinnego i dochodzę do wniosku, że to była zasługa mieszkających w nim ludzi.
  Babcia I Dziadek - nestorzy rodu - zawsze wyrozumiali , życzliwi, cierpliwi i mający czas dla innych. Z moich największych trosk zwierzałam się Babci, Dziadek był powiernikiem moich pierwszych uczuć do chłopców.
  Nigdy nie usłyszałam od nich złego słowa na temat moich wybryków. Słyszałam natomiast , że skoro popełniłam błąd to powinnam go naprawić i wyciągnąć wnioski z moich zachowań. I tak robiłam i robię do dnia dzisiejszego.
  Dziadkowie , z którymi mieszkałam byli rodzicami mojego taty i pewnie dlatego mój tata miał tak dobrze ukształtowany charakter. To że był przystojny - to dodatkowy atut, natomiast jego charakter przyciągał do niego ludzi. I pewnie dlatego mój tata był psychoterapeutą i pomagał ludziom chorującym na depresję.
  Moja mama to było uzupełnienie cech taty - piękna i zgrabna a przy tym dobra, mądra i wyrozumiała. Podobnie jak tata szybko zjednywała sobie ludzi. Mama była psychologiem i pracowała w Policyjnej Izbie Dziecka.
  Mój brat , a miałam to szczęście , że i mój największy przyjaciel - był starszy ode mnie o 6 lat. Początkowo traktował mnie jak zabawkę , maskotkę , która ładnie wygląda i nic nie umie. Z czasem , gdy dorastałam zostałam partnerką do gry w szachy i brydża, towarzyszką wypadów do kina i na wycieczki rowerowe i ...parawanem , gdy brat umawiał się na pierwsze randki.
  
  Mój dom rodzinny był ciepły i przyjazny, pełen dobrej energii. Mam nadzieję, że ja również stworzę taki dom.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie