Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  SuperLaska 11.9.2010 (19:17)

  Początki dziejów ludzkości toną w mrokach przeszłości. Pierwsi przedstawiciele gatunku Homo sapiens sapiens, zdolni jak my do mówienia i myślenia, pojawił się dopiero przed stu tysiącami lat na terenie obecnej Afryki Wschodniej. Dopiero przed dziesięcioma tysiącami lat zdołał zasiedlić cały nadający się do zamieszkania świat.
  Sukces praludzi jest tym znaczniejszy, że miał w tle epokę lodowcową. Jednakże przed około piętnastu tysiącami lat klimat zaczął się ocieplać i pokrywa lodowa uległa stopieniu. Wraz z pojawieniem się flory i fauny na obszarach dotychczas jałowych, ziemia zmieniła się, a społeczności ludzkie zaczęły poszukiwać nowych sposobów życia.
  W ciągu następnych kilku tysięcy lat na Bliskim Wschodzie i w północnych Chinach, powstawały małe wsie. Wkrótce ta nowa gospodarka i towarzyszący jej styl życia przyjęły się także w rejonach sąsiednich. Od tamtych czasów już nie myślistwo i zbieractwo, ale uprawa roli stała się źródłem utrzymania ludzi. Była to zmiana zasadnicza, która pociągała za sobą nieodwracalne skutki: rozwój miast i narodziny pierwszych wysoko rozwiniętych społeczeństw na terenach Bliskiego (Egipt i Mezopotamia) i Dalekiego (Chiny i Indie) Wschodu.
  Za najważniejsze i mające największy wpływ na dalsze dzieje ludzkości osiągnięcia tych społeczeństw uważam:
  1. Rozwój rolnictwa i hodowli.
  2. Rozwój miast.
  3. Rzemiosło i handel.
  4. Silne i dobrze zorganizowane państwa.
  5. Rozwój religii.
  6. Wynalezienie pisma.
  7. Pierwszy zbiór praw.
  8. Wielkie budowle starożytnego świata
  a. Piramidy w Gizie
  b. Chiński Wielki Mur
  c. Budowle znane z przekazów historycznych
  Rozwój rolnictwa i hodowli
  Pierwszymi udomowionymi zwierzętami były prawdopodobnie młode wilczki przyuczone do tropienia zwierzyny i pilnowania zagród. Udomowienie bydła mogło być skutkiem polowania na dorosłe samce oraz pozostawiania samic, by rodziły i wychowywały młode. Ludzie zauważyli, że otaczające ich zwierzęta przekazują potomkom wyróżniające je cechy. Poddało im to myśl, jak wpływać na następne pokolenia; zaczęli oszczędzać zwierzęta pojętniejsze lub bardziej mleczne, dające więcej mięsa czy wełny. W miejscach od siebie tak odległych, jak Mezopotamia i Chiny, udomowiono zwierzęta już 6000 lat przed Chrystusem.
  Przemiana myśliwych i zbieraczy w osiadłych rolników zaczęła się prawdopodobnie, kiedy spostrzegli oni, iż zamiast zbierać ziarna dzikich traw i ruszać dalej, lepiej znaleźć duże obszary tych traw i zaczekać do następnych zbiorów. By mieć pewność zbiorów, koczownicy zaczęli siać ziarno i dla ochrony zasiewów budować stałe siedziby. W ten sposób stali się rolnikami. Około 5000 lat p.n.e. opanowali uprawę wielu roślin, które do dziś stanowią podstawę wyżywienia, np. pszenicy i jęczmienia na Bliskim Wschodzie czy ryżu w Chinach.
  Na lokalizację pierwszych osad rolniczych miały wpływ warunki naturalne, czyli żyzność gleby, dostęp do wody i odpowiedni klimat. Nieprzypadkowo powstawały one na terenach zalewowych wielkich rzek (Nil, Tygrys, Eufrat, Indus, Ganges, Huang-ho, Jangcy-ciang) i w rejonach o łagodnym klimacie (Egipt, Mezopotamia, Indie, Chiny). Występujące okresowo z brzegów rzeki urzyźniały glebę, a ciepły klimat pozwalał na zbieranie plonów kilka razy w roku.
  Liczba ludności jednak stale rosła i ciągle zachodziła konieczność zwiększania plonów. Dlatego stosowano różne sposoby, aby pozyskać więcej ziemi uprawnej. Budowano więc kanały nawadniające w Egipcie i Mezopotamii, oraz pola tarasowe w górzystych terenach Chin i Indii. Sposoby te znacznie zwiększyły ilość zbieranej żywności i są stosowane z powodzeniem do dziś.
  Rozwój miast
  Mimo iż uprawa roli była bardziej pracochłonna niż myślistwo, utrzymywało się z niej znacznie więcej osób. Ludności przybywało – budowano więc pierwsze wioski i małe miasta, otaczając je solidnymi wałami, które nocą strzegły żywego inwentarza przed drapieżnikami, a składów ziarna - przed złodziejami. Rzeki lub źródła dostarczały wody osiedlom, które dla otaczających je terenów stawały się ośrodkami handlu. Osiedla te skupiały nieraz do dwóch tysięcy mieszkańców.
  Jednym z najwcześniejszych miast świata był Catal Huyuk w południowej Turcji, odkryty przez archeologów dopiero w 1961 roku. Zbudowali go przed ośmioma tysiącami lat rolnicy i pasterze bydła. Było to tak zwane miasto-ul, w którym nie było ulic, a domy, o gładkich, pozbawionych okien ścianach budowano z suszonej cegły jeden przy drugim, a otwory wejściowe znajdowały się na ich dachach, gdzie wchodziło się po drabinach.
  Około trzy tysiące lat przed Chrystusem rolnicze wspólnoty Mezopotamii zaczęły łączyć się w potężne miasta-państwa. Jednym z najbardziej znanych było biblijne miasto-państwo Ur w Chaldei, skąd Abraham wyruszył w swą doniosłą podróż.
  Miast było znacznie więcej: Jerycho, Isin, Larsa, Mari, Esznuna, w Mezopotamii czy Mohendżo Daro w Indiach. Każde z miast raz po raz próbowało narzucić swoją zwierzchność sąsiadom.
  Chyba najbardziej znanym z przepychu i bogactwa miastem starożytności jest Babilon. Przez prawie dwa tysiące lat był jednym z najbardziej kwitnących ośrodków Mezopotamii. Przepych i bogactwo sprawiły, że Babilon stał się jednocześnie symbolem wszelkiego zła, choć niewątpliwie w znacznym stopniu do tej opinii przyczyniła się również Biblia piętnująca miasto za niewolę jej wyznawców.
  Rzemiosło i handel
  Rozwój wsi i miast sprawił, że ludzie przestali się przenosić z miejsca na miejsce, jak ich przodkowie. Sprzyjało to wytwarzaniu nowych, większych naczyń – także glinianych, które były zbyt kruche, by je przenosić na duże odległości. Naczynia zrewolucjonizowały zapewne sposoby przygotowywania potraw i służyły również do magazynowania żywności. Do uprawy roli potrzebne były również narzędzia, a wraz z rozwojem bogactwa i własności pojawiło się zapotrzebowanie na przedmioty ozdobne, doskonalono więc obróbkę takich materiałów użytkowych jak kamień, drewno czy kość. Narzędzia i przedmioty wytwarzane z tych surowców są jednak nietrwałe i mało skuteczne. Wymusiło to opracowanie metod wytwarzania przedmiotów codziennego użytku z materiałów trudniejszych do obróbki, ale trwalszych i lepszych.
  I tak już około sześć tysięcy lat przed Chrystusem na Bliskim Wschodzie powstają pierwsze przedmioty z miedzi. Również wtedy zaczyna się rozwój garncarstwa. Jednak miedź jest metalem zbyt miękkim i w związku z tym wyrabiano z niej głównie ozdoby. Narzędzia i broń z kamienia zostały zastąpione dopiero około trzech tysięcy lat przed Chrystusem, gdy ludzie nauczyli się wyrabiać przedmioty z brązu. Przez następne dwa tysiące lat brąz jest podstawowym materiałem z którego wyrabia się broń i narzędzia, a także ozdoby. Zostaje wyparty dopiero około tysiąc lat p.n.e. przez żelazo.
  Wynalazkiem, który zrewolucjonizował chyba wszystkie dziedziny życia człowieka było koło. Trudno sobie wyobrazić dalszy postęp techniczny cywilizacji bez koła, które pojawiło się około trzy i pół tysiąca lat p.n.e. niezależnie: w Europie i Mezopotamii. Prawdopodobnie pierwszymi urządzeniami, w których zostało ono zastosowane to wóz na kołach i koło garncarskie.
  Tak więc rozwój rolnictwa wymusił wiele zmian w dotychczasowym życiu ludzi. Uprawiający ziemię rolnicy potrzebowali coraz więcej i coraz lepszych narzędzi, których wytwarzaniem musieli się zająć pomysłowi i zręczni rzemieślnicy. Podział ludności na rolników i rzemieślników stał się przyczyną powstania kolejnej dziedziny gospodarki, bez której tak ówczesne jak i współczesne społeczeństwa nie mogłyby dobrze funkcjonować, czyli handlu.
  Wiejskie osady musiały często sprowadzać drewno i kamień z regionów sąsiednich. Wczesne osady Mezopotamii wytwarzały dobra, które wymieniano na surowce z otaczających je wyżyn. Jednocześnie usprawniano środki transportu, pojawiły się też statki handlowe. Płaskodenne, lecz łatwe do manewrowania łodzie były przeznaczone do przewozu żywego inwentarza i produktów rolnych wodami śródlądowymi. Inne, zbudowane z trzciny, kursowały po Zatoce Perskiej do Dilmun (dzisiejszego Bahrainu), do Dżibutti, a nawet do Mohendżo Daro w dolinie Indusu (dzisiejszy Pakistan). Oprócz zbóż przewoziły one z Ur tkaniny, a dostarczały tam kość słoniową, perły, lapis lazuli i drewno.
  O ile ogólny rozwój rzemiosła, czyli garncarstwa, tkactwa, budownictwa, hutnictwa metali oraz produkcji narzędzi i broni był cechą wspólną wszystkich cywilizacji starożytnego Wschodu, to każda z nich miała w tych dziedzinach specyficzne i charakterystyczne dla niej osiągnięcia.
  W Egipcie wynaleziono atrament, którym pisano na papirusie, nauczono się uprawy i wytwarzania tkanin z lnu, zbudowano systemy irygacyjne pól, opracowano kalendarz księżycowy, dokonano po raz pierwszy w historii trepanacji czaszki i sekcji zwłok.
  W Mezopotamii budowano machiny oblężnicze, wytapiano szkło, opracowano systemy liczenia, mierzenia i ważenia, stamtąd pochodzi również koło i najstarsze znane na Ziemi pismo.
  Mieszkańcy Państwa Środka z kolei jako pierwsi wyprodukowali proch oraz wyroby z porcelany i laki, pisali na papierze, ubierali się w jedwab, a żeglowali kierując się kompasem.
  Tak więc statki handlowe i karawany kupieckie przewoziły nie tylko surowce i towary do odległych od siebie miejsc, ale również dostarczały informacji o nowych technologiach i wynalazkach opracowanych w różnych rejonach ówczesnego świata.
  Silne i dobrze zorganizowane państwa
  Pierwsze społeczności ludzkie były małe i nie wymagały skomplikowanego systemu rządów. W wielu spośród tych społeczeństw kwitło jednak już życie kulturalne. Do załatwiania spraw i rozstrzygania sporów wystarczały normy obyczajowe i tradycje. Władza spoczywała. Władza spoczywała prawdopodobnie w rękach starszyzny lub kapłanów.
  Rozrost społeczności rolniczych stawiał zadania wymagające wspólnego działania, stwarzał potrzebę rządów bardziej sformalizowanych i prowadził do pojawienia się przywódców zdolnych do planowania systemów nawadniających, organizowania prac, doglądania magazynów zbóż i rozdziału żywności, opłacających rzemieślników. Władza mogła z czasem przechodzić w ręce tych, którzy wiedli prym w sporach o ziemię lub prawa do wody i w ten sposób zdobywali sobie autorytet.
  Wspólnoty myśliwsko-zbierackie nie zawsze żyły w pokoju. Szkielety sprzed dziesięciu tysięcy lat noszą ślady ran lub gwałtownej śmierci. Konflikty narastały wraz z osiadaniem ludzi we wsiach i pojawianiem się możliwości walki o ziemię oraz inne zasoby. W czasach powstawania pierwszych miast-państw tworzono armie, powstała więc klasa żołnierzy utrzymujących się wyłącznie z walki.
  I tak, na bazie pierwszych osad rolniczych zaczęły powstawać coraz większe ośrodki miejskie. Zasobne w żyzne ziemie, przyciągały zdolnych rzemieślników i odważnych kupców. Ci zwozili do kraju nowe surowce, np. metale i kamienie oraz wiedzę i umiejętności, bardzo przydatne coraz lepiej rozwiniętym społecznościom. Współżycie w tych ośrodkach stawało się coraz bardziej złożone i doprowadziło do powstania państw.
  Najstarsze ośrodki państwowe na naszej planecie rozwijały się niezależnie w Mezopotamii, Egipcie, Indiach i Chinach.
  Mezopotamia
  
  
  
  Najstarszymi znanymi państwami na Ziemi są liczne państwa-miasta sumeryjskie, powstałe w czwartym tysiącleciu przed Chrystusem. Ich historia to nieustanne walki o wpływy toczone między sobą, jak również z koczowniczymi plemionami napływającymi do Mezopotamii z obszarów Pustyni Syryjskiej i Palestyny. I chociaż wojnę wygrywali zawsze silniejsi i liczniejsi, to kulturowo i cywilizacyjnie zawsze ludy lepiej rozwinięte wchłaniały barbarzyńców. Tak było na przykład z plemieniem Akadów, będącym jednym z odłamów koczowniczych plemion semickich, któremu na niespełna dwieście lat udało się stworzyć na terenie Sumeru własne imperium. Podporządkowali oni sobie Sumerów militarnie, ale ulegli ich kulturze tak dalece, że przejęli nawet ich religię, obyczaje i pismo, które dostosowali do własnego języka.
  W tym miejscu należy zaznaczyć, że ówczesne miasta-państwa obejmowały tylko tereny pól i kopalń znajdujących się w niezbyt dużej od nich odległości. Dominacja któregokolwiek z nich nad innymi oznaczała zwykle zmuszenie do płacenia daniny, narzucenie władzy lub po prostu łupieżczą wyprawę. W pierwszej połowie II tysiąclecia przed Chrystusem nie znano bowiem jeszcze pojęcia aneksji terytorialnej w naszym rozumieniu, a granice, oznaczane specjalnymi znakami zwanymi kudurru, stanowiły raczej królewski akt nadania ziemi niż rzeczywistą, chronioną granicę.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie