Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  darka 10.9.2010 (20:11)

  XV
  
  Kolejna planeta była dziesięć razy większa i mieszkał na niej Stary Pan, który zapisywał coś w grubej księdze. Kiedy Mały Książę zbliżył się do niego, Stary Pan był przekonany, że ma przed sobą jakiegoś badacza. Mały Książę usiadł na stole, zmęczony długą podróżą i dowiedział się, że mężczyzna jest geografem. Słysząc, czym zajmuje się Stary Pan, ucieszył się, że nareszcie poznał kogoś, kto wykonuje prawdziwy zawód
  . Zaczął wypytywać, czy na planecie znajdują się oceany, góry, miasta i rzeki. Stary Pan odparł, że nie wie, ponieważ nie jest badaczem, który mógłby to stwierdzić.
  
  Do jego obowiązków należy zbieranie informacji od badaczy i przeprowadzanie dochodzeń w sprawie ich moralności, ponieważ badacz-kłamczuch mógłby doprowadzić do katastrofy w podręcznikach geografii. Poprosił, aby Mały Książę opisał planetę, z której przybył. Mały Książę opowiedział więc o trzech wulkanach i róży. Stary Pan wyjaśnił mu, że informacja o kwiatach jest zbyteczna, ponieważ kwiaty są ulotne. Podręczniki geografii opisują natomiast wyłącznie to, co jest wieczne. Mały Książę, który nie wiedział, co oznacza słowo „ulotne”, zapytał, co to znaczy. Stary Pan wyjaśnił, że oznacza to coś zagrożonego rychłym zniknięciem. Z rozpaczą pomyślał, że jego róża jest ulotna i posiada tylko cztery kolce, a on zostawił ją samą na planecie. Po raz pierwszy ogarnęły go wyrzuty sumienia. Geograf doradził mu, aby wybrał się na planetę Ziemia, która cieszy się dobrą opinią. Mały Książę ruszył w dalszą drogę, rozmyślając o swojej róży.
  
  INTERPRETACJA
  Jest to opowieść o dorastaniu do miłości i przyjaźni, do odpowiedzialności, jaka jest z tym związana. Mały Książę zwierza się, iż na swojej planecie poznał różę. Nie wiadomo, skąd wzięła się tam, ale była bardzo niedostępna dla niego i zarozumiała. Prosiła go o opiekę nad nią i grymasiła. Dopiero gdy Książę postanowił opuścić planetę, rozpłakała się. Jak sam stwierdził, była za mały na miłość i nie rozumiał jej. Dopiero podczas podróży po świecie głębiej zastanowił się nad tym. Na jednej z planet w ogrodzie poznał kilka tysięcy róż. Mimo wszystko zatęsknił do swojej róży i postanowił wrócić na swoją planetę B-612.
  Na każdej z odwiedzanych planet spotykał ludzi, raz ciekawych, innym razem mniej interesujących. Zawsze dowiadywał się czegoś więcej o świecie i o ludziach dorosłych. Podsumowywał swoje spostrzeżenia ocenami typu: "dorośli są dziwni" czy też "dorośli są śmieszni". Wydaje się, iż poznawani ludzie mogą być symbolem ułomności tego świata. Z reguły bowiem są zajęci rzeczami, sprawami, problemami nieistotnymi dla innych ludzi. Dopiero zajęcia latarnika Książę określił jako pożyteczną, ponieważ służącą wielu ludziom.
  Najbardziej owocne w przemyślenia i wnioski było spotkanie z lisem na planecie Ziemia. Dowiedział się, iż jedną z najważniejszych rzeczy na świecie jest przyjaźń. Jest to najcenniejsze uczucie, ale problem w tym, że nie można go kupić w żadnym sklepie. Z tego powodu ludzie nie mają wielu przyjaciół. Antoine jest pilotem i potwierdza opinię Księcia o przyjaźni. Akurat zepsuł mu się silnik i musiał samotnie lądować na pustyni. Nie miał nikogo bliskiego przy sobie i tęsknił do świata przyjaciół.
  Lis zdradził tajemnicę przyjaźni. Każdego człowieka należy oswoić, bo każdy przypomina dzikie zwierzę. Lis jest zwierzęciem i wie, że ludzie oswajają naturę. Nie potrafią jednak zbliżyć się do siebie i zaprzyjaźniać, bo nie potrafią wzajemnie się oswajać. Dlatego żyją smutni i popadają w różne nałogi.
  Mały Książę przypomina autora, który jako dziecko lubił malować. Narysował raz węża, który połknął mysz. Nikt z dorosłych nie rozpoznał prawidłowo tego obrazka, a wszyscy mówili, iż jest to kapelusz. Nie patrzyli na rysunek w ten sam sposób, w jaki myślał o nim Antoine. Podobnie Książę jest na Ziemi kimś obcym, nierozumianym przez otoczenie i patrzy na świat inaczej. Ziemia i cały świat przypomina rysunek Antoine, tylko on go rozumiał. A kto w takim razie miał rozumieć ludzi? Powieść podpowiada, iż należy patrzeć na drugiego człowieka sercem. Jest ono symbolem miłości i uczuć, wyrozumiałości i tolerancji - tego właśnie ludziom potrzeba, aby wzajemnie się potrzebowali i szanowali.
  Być może też samotność na pustyni jest również symbolem zagubienia człowieka i samotności w świecie... Jest tutaj wiele tematów do przemyślenia.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie