Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 1

  macio19981 10.9.2010 (10:31)

  1. Zanieczyszczenia środowiska.
  
  ZANIECZYSZCZENIA WÓD
  
  Zanieczyszczenia wód to substancje chemiczne, bakterie i inne mikroorganizmy, obecne w wodach naturalnych w zwiększonej ilości. Substancje chemiczne - organiczne i nieorganiczne (mineralne) - występują w postaci roztworów, roztworów koloidalnych i zawiesin. Skład chemiczny zanieczyszczeń jest kształtowany czynnikami naturalnymi, np. wyługowywaniem substancji z gleb i skał, rozwojem i obumieraniem organizmów wodnych oraz czynnikami antropogenicznymi Do najczęściej występujących antropogenicznych zanieczyszczeń wód powierzchniowych należą pestycydy, substancje powierzchniowo czynne, węglowodory ropopochodne, fenole, chlorowe pochodne bifenylu oraz metale ciężkie, głównie ołów, miedź, chrom, kadm, rtęć i cynk, a także wody podgrzane (zanieczyszczenie termiczne), które są szczególnie niebezpieczne dla wód powierzchniowych o małym przepływie lub wód stojących. Większość antropogenicznych zanieczyszczeń wód działa toksycznie na organizmy wodne. Zanieczyszczenia bardzo trwałe w środowisku wodnym i bardzo trudno ulegające chemicznym i biochemicznym procesom rozkładu nazywa się substancjami refrakcyjnymi. Najwięcej zanieczyszczeń trafia do wód razem ze ściekami. Innymi źródłami zanieczyszczeń wód są: transport wodny i lądowy, stosowanie pestycydów i nawozów sztucznych oraz odpady komunalne i przemysłowe. Wody ulegają zanieczyszczeniu także w wyniku eutrofizacji.
  
  Stopień zanieczyszczenia wód określa się za pomocą tzw. wskaźników zanieczyszczenia. Są to stężenia zanieczyszczeń (wyrażone w miligramach substancji w 1 dm3 wody) oraz inne parametry, których wartość jest miarą stężenia określonych rodzajów zanieczyszczeń. Jednym z najważniejszych wskaźników zanieczyszczenia wód powierzchniowych jest stężenie rozpuszczonego tlenu, które może przyjmować maksymalną wartość 8-9 mg/dm3 - mniejsze stężenie tlenu świadczy o zanieczyszczeniu wód związkami organicznymi, rozkładalnymi biochemicznie; spadek stężenia tlenu poniżej 4 mg/dm3 powoduje obumieranie wielu organizmów wodnych. Innymi wskaźnikami zanieczyszczenia wód naturalnych są: biochemiczne zapotrzebowanie tlenu (BZT), będące miarą zawartości rozkładalnych biochemicznie związków organicznych; ponadto chemiczne zapotrzebowanie tlenu (ChZT) - miara zawartości wszystkich związków organicznych; obecność zawiesin mineralnych i organicznych, a także nieorganicznych i organicznych związków azotu, fosforu. Wartości wskaźników zanieczyszczenia rzek zależą w dużym stopniu od przepływu wody. Prócz sposobów oceny zanieczyszczenia wód opartych na wskaźnikach fizycznych i chemicznych (otrzymywanych w wyniku analizy fizycznej i chemicznej wód) stosuje się metody badania stanu biologicznego wody. Najczęściej jest stosowany tzw. system saprobowy, wykorzystujący wyniki analizy hydrobiologicznej wód.
  
  Analiza bakteriologiczna dostarcza informacji o ilości i rodzaju bakterii obecnych w wodzie. Proces usuwania zanieczyszczeń z wody do poziomu umożliwiającego stosowanie jej do określonych celów to uzdatniania wody. Zasady klasyfikacji wód w Polsce w zależności od stopnia ich zanieczyszczenia określa tzw. prawo wodne, według którego rozróżnia się 3 klasy czystości (ochrona wód). Warunkiem zakwalifikowania wody do jednej z nich jest zachowanie fizykochemicznych i biologicznych wskaźników w dopuszczalnych granicach. W 1995 z objętych kontrolą odcinków rzek - 6,2 tys. km - jedynie 2,9% spełniało wymogi stawiane wodom o największej czystości, tj. wodom I klasy czystości (wg kryterium fizykochemicznego), 20,3% należało do wód II klasy, 33,8% - III klasy czystości, 43% stanowiły wody pozaklasowe; wg kryterium biologicznego brak było wód I klasy, 3,7% należało do II, 11% do III klasy czystości, 85,1% to wody pozaklasowe. Oceny stanu środowiska dokonuje się w odniesieniu do stanu naturalnego (czystego) bez względu na to, czy jego zmiany są spowodowane przez substancje lub oddziaływania, dla których ustalono poziom stężeń (lub natężeń) dopuszczalnych, czy też przez inne czynniki, dla których brak jest takich normatywów (np. zanieczyszczenia mikrobiologiczne lub zapachy w atmosferze).
  
  Niekiedy przez zanieczyszczenie środowiska przyrodniczego rozumie się przekroczenie norm jakości środowiska lub dopuszczalnych wskaźników emisji zanieczyszczeń, czyli właściwie wystąpienie niedopuszczalnego poziomu zanieczyszczenia środowiska przyrodniczego. Intensywny rozwój przemysłu i urbanizacja w 2 połowie XX w. spowodowały, że zanieczyszczenie środowiska przyrodniczego zmieniło swój zakres przestrzenny z lokalnego (np. występowanie smogu), poprzez regionalny (np. zanieczyszczenie Renu, basenu Morza Śródziemnego lub Bałtyckiego - lata 60. i 70.), aż do globalnego (np. zakwaszenie środowiska, zanik warstwy ozonu w stratosferze na wysokości ok. 25 km lub zanieczyszczenie oceanów). Dlatego też wg ekspertów UNESCO obecnie najgroźniejszymi czynnikami zanieczyszczającymi są: dwutlenek węgla (co2) - jedna z przyczyn efektu cieplarnianego, tlenek węgla (CO), dwutlenek siarki i dwutlenek azotu (SO2 i NO2), powodujące zakwaszenie środowiska, fosfor, wywołujący eutrofizację, rtęć i ołów, ulegające bioakumulacji, ropa naftowa, DDT i inne pestycydy oraz promieniowanie. Jednocześnie wiele zagrożeń wynika ze skażenia najbliższego otoczenia człowieka, m.in. powietrza w pomieszczeniach zamkniętych (obecność CO2 i CO, NOx, lotnych związków organicznych, radonu, dymu papierosowego oraz niedobór tlenu), wody pitnej i żywności. Wiedza o stanie środowiska przyrodniczego i zachodzących w nim zmianach oraz o stopniu degradacji poszczególnych jego elementów jest konieczna do podejmowania optymalnych decyzji dotyczących jego ochrony.
  
  ZANIECZYSZCZENIA POWIETRZA
  
  Zanieczyszczenia powietrza to gazy, ciecze i ciała stałe obecne w powietrzu, nie będące jego naturalnymi składnikami lub też substancje występujące w ilościach wyraźnie zwiększonych w porównaniu z naturalnym składem powietrza; do zanieczyszczeń powietrza należą:
  gazy i pary związków chemicznych, np. tlenki węgla (CO i CO2), siarki (SO2 i SO3) i azotu (NOx), amoniak (NH3), fluor, węglowodory (łańcuchowe i aromatyczne), a także ich chlorowe pochodne, fenole;
  1) cząstki stałe nieorganiczne i organiczne (pyły), np. popiół lotny, sadza, pyły z produkcji cementu, pyły metalurgiczne, związki ołowiu, miedzi, chromu, kadmu i innych metali ciężkich;
  2) mikroorganizmy - wirusy, bakterie i grzyby, których rodzaj lub ilość odbiega od składu naturalnej mikroflory powietrza;
  3) kropelki cieczy, np. kwasów, zasad, rozpuszczalników.
  4) Zanieczyszczenia powietrza mogą ujemnie wpływać na zdrowie człowieka, przyrodę ożywioną, klimat, glebę, wodę lub powodować inne szkody w środowisku, np. korozję budowli; lotne zanieczyszczenia powietrza będące substancjami zapachowymi mogą być dodatkowo uciążliwe dla otoczenia.
  Do naturalnych źródeł zanieczyszczeń powietrza należą:
  1) wulkany (ok. 450 czynnych), z których wydobywają się m.in. popioły wulkaniczne i gazy (CO2, SO2, H2S - siarkowodór i in.);
  2) pożary lasów, sawann i stepów (emisja CO2, CO i pyłu);
  3) bagna wydzielające m.in. CH4 (metan), CO2, H2S, NH3;
  4) powierzchnie mórz i oceanów, z których unoszą się duże ilości soli;
  5) gleby i skały ulegające erozji, burze piaskowe;
  6) tereny zielone, z których pochodzą pyłki roślinne.
  Źródła antropogeniczne (powstające w wyniku działalności człowieka) można podzielić na 4 grupy:
  1) energetyczne - spalanie paliw,
  2) przemysłowe - procesy technologiczne w zakładach chemicznych, rafineriach, hutach, kopalniach, cementowniach,
  3) komunikacyjne, głównie transport samochodowy, ale także kolejowy, wodny i lotniczy, 4) komunalne - gospodarstwa domowe oraz gromadzenie i utylizacja odpadów i ścieków (np. wysypiska, oczyszczalnie ścieków).
  Źródła emisji zanieczyszczeń mogą być punktowe (np. komin), liniowe (np. szlak komunikacyjne) i powierzchniowe (np. otwarty zbiornik z lotną substancją). Zanieczyszczenia powietrza można podzielić na zanieczyszczenia pierwotne, które występują w powietrzu w takiej postaci, w jakiej zostały uwolnione do atmosfery, i zanieczyszczenia wtórne, będące produktami przemian fizycznych i reakcji chemicznych, zachodzących między składnikami atmosfery i jej zanieczyszczeniem (produkty tych reakcji są niekiedy bardziej szkodliwe od zanieczyszczeń pierwotnych) oraz pyłami uniesionymi ponownie do atmosfery po wcześniejszym osadzeniu na powierzchni ziemi. Zanieczyszczenia powietrza ulegają rozprzestrzenianiu, którego intensywność zależy m.in. od warunków meteorologicznych i terenowych. Następnie zachodzi proces samooczyszczania w wyniku osadzania się zanieczyszczeń lub ich wymywania przez wody atmosferyczne. Cząstki zanieczyszczeń, których średnica nie przekracza 200 mm, utrzymują się w powietrzu dość długo w postaci aerozoli, po czym cząstki o średnicach mniejszych niż 20 mm są usuwane głównie wskutek wymywania, większe opadają na powierzchnię ziemi pod wpływem siły ciężkości. Wszystkie składniki powietrza w wyniku nieustannego ruchu ulegają ciągłemu mieszaniu; przy niekorzystnym ukształtowaniu terenu i bezwietrznej pogodzie, na niewielkiej przestrzeni (miasta, okręgi przemysłowe) gromadzi się duża ilość zanieczyszczeń - wzrost ich stężenia powoduje niekiedy powstanie gęstej mgły zwanej smogiem. Zanieczyszczenia powietrza są wchłaniane przez ludzi głównie w trakcie oddychania. Przyczyniają się do powstawania schorzeń układu oddechowego (dychawica oskrzelowa, rozedma płuc, zapalenie oskrzeli), a także zaburzeń reprodukcji i alergii.
  W środowisku kulturowym człowieka zanieczyszczenia powietrza powodują korozję metali i materiałów budowlanych. Działają niekorzystnie również na świat roślinny, zaburzając procesy fotosyntezy, transpiracji i oddychania. Wtórnie skażają wody i gleby. W skali globalnej mają wpływ na zmiany klimatyczne (dziura ozonowa - znaczny spadek zawartości ozonu (do 90%) dziura ozonowa rozszerzając się, zwiększa ilość szkodliwego dla organizmów żywych promieniowania ultrafioletowego docierającego do powierzchni Ziemi w ozonosferze; efekt cieplarniany - powodują go występujące w atmosferze gazy absorbujące promieniowanie podczerwone odbite od powierzchni Ziemi - para wodna, dwutlenek węgla, metan, podtlenek azotu oraz freony; kwaśne deszcze - opady atmosferyczne, najczęściej deszcze, o odczynie kwaśnym, zawierają kwasy wytworzone w reakcji wody z pochłoniętymi z powietrza gazami, jak: dwutlenek siarki, tlenki azotu, dwutlenek węgla, siarkowodór, chlorowodór, wyemitowanymi do atmosfery w procesach spalania paliw oraz przemysłowej produkcji chemikaliów).
  Skład powietrza w pomieszczeniach zamkniętych zależy głównie od: jakości powietrza atmosferycznego w rejonie, w którym stoi budynek, rodzaju i ilości zanieczyszczeń emitowanych w procesach zachodzących w pomieszczeniu oraz rodzaju i efektywności systemu wentylacji pomieszczenia. Źródłami zanieczyszczeń są:
  1) procesy utleniania: bezpośrednie spalanie paliw (gotowanie posiłków, ogrzewanie wody), palenie tytoniu, procesy oddychania,
  2) materiały budowlane lub wykończeniowe,
  3) procesy technologiczne. Najbardziej szkodliwe związki chemiczne stosowane w budownictwie to: formaldehyd, fenole, ksyleny, toluen i styren, znajdujące się głównie w lepikach, klejach, lakierach i materiałach impregnacyjnych; toksyczny formaldehyd (szczególnie niebezpieczny dla dzieci i młodzieży) jest emitowany z wełny mineralnej oraz płyt paździerzowych, do produkcji, których są stosowane kleje i lakiery zawierające ten składnik.
  W warunkach przemysłowych, głównie w górnictwie węglowym, przemyśle mineralnym i ceramicznym, odlewnictwie żelaza, produkcji materiałów budowlanych, przetwórstwie azbestu oraz przy spawaniu i piaskowaniu, poważne zagrożenie stanowią pyły powodujące pylicę płuc. Wśród czynników toksycznych wywołujących zatrucia zawodowe dominują: ołów i jego związki, dwusiarczek węgla (CS2), związki fluoru i tlenek węgla.
  Oddziaływanie zanieczyszczeń powietrza na środowisko może obejmować krótkotrwałe oddziaływanie zanieczyszczeń o dużym stężeniu lub długotrwałe działanie zanieczyszczeń o małym stężeniu; zwykle obserwuje się wzmożone jednoczesne działanie wielu zanieczyszczeń.
  Dopuszczalne stężenia zanieczyszczeń powietrza są ustalane odrębnie dla obszarów specjalnie chronionych (tereny uzdrowisk, parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych) oraz pozostałych obszarów. Dodatkowe przepisy prawne regulują dopuszczalny stopień zanieczyszczenia powietrza na stanowiskach pracy.
  
  ZANIECZYSZCZENIA GLEBY
  
  Zanieczyszczenia gleb i gruntów to substancje chemiczne i radioaktywne oraz mikroorganizmy występujące w glebach w ilościach przekraczających ich normalną zawartość, niezbędną do zapewnienia obiegu materii i energii w ekosystemach. Pochodzą m.in. ze stałych i ciekłych odpadów przemysłowych i komunalnych, gazów i pyłów emitowanych z zakładów przemysłowych, gazów wydechowych silników spalinowych oraz substancji stosowanych w rolnictwie. Zanieczyszczenia mogą zmieniać właściwości fizyczne, chemiczne i mikrobiologiczne gleby obniżając jej urodzajność, a więc powodują zmniejszenie plonów i obniżenie ich jakości, zakłócają przebieg wegetacji roślin, niszczą walory ekologiczne i estetyczne szaty roślinnej, a także mogą powodować korozję fundamentów budynków i konstrukcji inżynierskich, np. rurociągów. Najbardziej rozpowszechnione zanieczyszczenia gleb to: związki organiczne (np. substancje ropopochodne, pestycydy), metale ciężkie, (np. ołów, rtęć) i azotany. Chemiczne przekształcenie gleby polega na zmianie jej odczynu (zakwaszenie albo alkalizacja), zasoleniu lub zatruciu w wyniku zamierzonego lub nieoczekiwanego skutku działalności człowieka. Jednym z podstawowych parametrów chemicznych gleby jest odczyn. Wpływa on na kierunek procesów glebowych, wietrzenie skał macierzystych, mineralizację i humifikację szczątków organicznych, nitryfikację i denitryfikację oraz rozwój organizmów żyjących stale lub przejściowo w glebie i wzrost roślin, a także na stopień agresywności gruntu. Zakwaszenie gleby jest wynikiem zachodzących w niej procesów rozkładu substancji organicznych, procesów życiowych roślin, których produktami są kwasy organiczne i nieorganiczne, nitryfikacji oraz hydrolizy soli glinu i żelaza (np. chlorku glinu AlCl3). Wzrost zakwaszenia powodują dodatkowo kwaśne opady. Degradujące działanie na podłoże kwaśnych opadów oraz zwiększonego zakwaszenia gleby polega na rozkładzie minerałów pierwotnych i wtórnych, uwalnianiu z glinokrzemianów glinu, który w formie jonowej ma właściwości toksyczne, wymywaniu składników mineralnych z kompleksu sorpcyjnego oraz na znacznym zmniejszaniu aktywności mikroorganizmów.
  Do alkalizacji gleby prowadzi natomiast wymywanie z atmosfery pyłów, np. cementowych, oraz nadmierne wapnowanie. Groźne zanieczyszczenie gleby stanowią występujące w nadmiarze azotany, których źródłem jest nadmierne nawożenie gleb azotem, zanieczyszczona atmosfera lub ścieki. Azotany te opóźniają dojrzewanie roślin zmniejszając ich odporność na choroby, szkodniki i wyleganie (wyleganie roślin), powodują zanik przyswajalnej miedzi oraz są prekursorami kancerogennych, teratogennych i fitotoksycznych nitrozoamin. Rośliny uprawiane na glebach o nadmiernej zawartości azotu szkodzą zdrowiu ludzi i zwierząt. Uszkodzenia mechaniczne, nadmierne nawożenie i zanieczyszczenie gleby, pogarszają stan jej warstwy powierzchniowej (poziom akumulacyjny, próchniczy), w której gromadzą się związki mineralne i organiczne mające znaczenie dla żyzności gleby oraz większość zanieczyszczeń. Trwały spadek żyzności gleby w wyniku procesów ługowania (bielicowania i lateryzacji) jest spowodowany obniżeniem ilości i jakości próchnicy w glebie, zakwaszeniem, wymywaniem kationów zasadowych (wapnia, magnezu, potasu), a także zniszczeniem struktury gleby, i oznacza degradację gleby oraz obniżenie jej wartości użytkowej (stopnia bonitacji). Chemizacja rolnictwa sprzyja akumulacji substancji toksycznych w środowisku. Przyczyną degradacji gleby są zmiany klimatu, rabunkowa gospodarka rolna, obniżenie poziomu wód gruntowych i antropopresja. Przykładem antropopresji wielko przestrzennej, o ogromnym znaczeniu, jest wylesianie. Z wylesieniem wiąże się także proces denudacji, tj. ustawicznego niszczenia profilu glebowego i wyrównywania powierzchni ziemi w wyniku erozji wodnej i wietrznej. Do procesów niszczących glebę należy także zmęczenie gleb, wyczerpywanie składników troficznych (pokarmowych) i zmniejszenie powierzchni uprawnej. Zmęczenie gleby jest to obniżenie żyzności na skutek zachwiania równowagi dynamicznej przez nieumiejętne nawożenie lub zanieczyszczenia. Część zanieczyszczeń jest również wymywana z poziomu eluwialnego gleby i powoduje zanieczyszczenie wód powierzchniowych i podziemnych.
  
  Zapobieganie zanieczyszczeniom wody
  Ochrona zasobów wodnych polega przede wszystkim na rozwiązaniach technicznych, takich jak:
  Stosowanie bezściekowych technologii w produkcji przemysłowej;
  Napowietrzanie wód stojących;
  Zamykanie obiegów wodnych w cyklach produkcyjnych i odzysk wody ze ścieków;
  Utylizacja wód kopalnianych oraz powtórne wtłaczanie tych wód do górotworu;
  Zabezpieczanie hałd i wysypisk;
  Oczyszczanie ścieków i unieszkodliwianie osadów ściekowych.
  Metody oczyszczania ścieków dzieli się na:
  Mechaniczne - polegające na usuwaniu zanieczyszczeń nierozpuszczalnych, tj. ciał stałych i tłuszczów ulegających sedymentacji lub flotacji przy użyciu urządzeń rozdrabniających, cedzących (krat, sit, piaskowników), osadników, odtłuszczaczy;
  Chemiczne - polegające na wytrącaniu niektórych związków rozpuszczalnych lub ich neutralizacji za pomocą takich procesów, jak: koagulacja, sorpcja na węglu aktywnym;
  Biologiczne - najważniejsze w technologii oczyszczania ścieków, polegające na zmineralizowaniu zanieczyszczeń dzięki działaniu mikroorganizmów (głównie bakterii tlenowych) występujących w tzw. Osadach czynnych. Głównymi urządzeniami technicznymi są: złoża biologiczne , komory osadu czynnego oraz komory fermentacyjne.
  Nie bez znaczenia dla ochrony wód są również działania ograniczające zanieczyszczenia atmosfery i gleb. W przypadku gleb należy:
  - przeciwdziałać erozji i spływowi powierzchniowemu z gruntów użytkowanych rolniczo;
  - nie pozostawiać gleby bez pokrycia roślinnością:
  - umiejętnie stosować chemiczne środki ochrony roślin oraz nawozy mineralne i organiczne;
  W przypadku atmosfery należy ograniczyć lub wyeliminować opad substancji szkodliwych, takich jak: metale ciężkie, pierwiastki radioaktywne, popioły, kwasy, gazy trujące.
  Zapobieganie zanieczyszczeniom powietrza
  Ograniczenie zanieczyszczeń atmosfery powodowanych przez niedoskonałe procesy technologiczne i procesy spalania polegają przede wszystkim na:
  a) odpylaniu, unieszkodliwianiu gazów odlotowych i eliminowaniu wyziewów przemysłowych przez:
  - wprowadzenie urządzeń odpylających i oczyszczających o wysokiej skuteczności, np. cyklonów, elektrofiltrów.
  - hermetyzację procesów produkcji i transportu;
  - odsiarczanie paliwa;
  - zmiany w technologii spalania (kotły fluidalne, palniki niskoemisyjne);
  b) zmniejszeniu uciążliwości pojazdów przez wprowadzenie:
  - benzyny bezołowiowej
  - paliwa gazowego, silników elektrycznych;
  - standardów europejskich w zakresie jakości wykonania i parametrów eksploatacyjnych w odniesieniu do 40-50% pojazdów krajowych.
  W ograniczaniu przepływu zanieczyszczeń powietrza niebagatelną rolę odgrywają pasy zieleni, będące naturalną barierą ochronną. Dla przykładu: powietrze zanieczyszczone H2S i CO2 po przejściu przez 500-metrowy odcinek 20-letniego lasu traci ok. 2/3 zawartości tych gazów w porównaniu do ich stężenia wyjściowego.
  Rozwiązanie złożonych i niełatwych problemów, jakie wiążą się z zanieczyszczeniem atmosfery, wymaga określonych metod i środków. Osiągnięcie tego celu jest możliwe tylko w ramach skoordynowanych działań systemowych, opartych na rzetelnej bazie informacyjnej i kompetencji w rozwiązywaniu zagadnień techniczno-technologicznych, organizacyjnych i prawnych. Obecnie głównym celem polityki ekologicznej państwa w zakresie ochrony atmosfery jest:
  1. przeprowadzenie restrukturyzacji i modernizacji przemysłu;
  2. zlikwidowanie lub udoskonalenie uciążliwych technologii oraz instalacji produkcyjnych o znacznej emisji pyłów i gazów;
  3. wyposażenie krajowych pojazdów mechanicznych w katalizatory przy równoczesnym wprowadzeniu na rynek benzyny bezołowiowej;
  4. wykorzystanie alternatywnych źródeł energii w stosunku do węgla kamiennego i brunatnego.
  5. zamykanie obiegu surowców i energii, np. zagospodarowanie odpadowego metanu z pokładów węgla, czego efektem będzie uzyskiwanie wysokowartościowego, mało zanieczyszczonego gazu energetycznego;
  6. poprawa jakości paliw energetycznych przez odpirytowanie najbardziej zasiarczonych gatunków węgla kamiennego;
  7. instalowanie kotłów fluidalnych;
  8. zaopatrzenie wszystkich emiterów energetycznych, przemysłowych, komunalnych w odpowiedniego rodzaju urządzenia odpylające;
  9. zweryfikowanie kryteriów oceny zanieczyszczeń i wprowadzenie surowych kar dla trucicieli.
  Zapobieganie zanieczyszczeniom gleby
  Pod pojęciem ochrona gleb rozumiemy zespół czynników prawnych, organizacyjnych i technicznych, zmierzających do:
  1. minimalizacji erozji wodnej i wiatrowej;
  2. przeciwdziałania chemicznej degradacji gleb pod wpływem zanieczyszczeń przemysłowych, motoryzacyjnych, nawożenia mineralnego;
  3. przeciwdziałania przesuszeniu i zawodnieniu gleb;
  4. ograniczenia do niezbędnego minimum technicznych deformacji gruntu i mechanicznego zanieczyszczenia gleby;
  5. zachowania gruntów o walorach ekologiczno-produkcyjnych;
  6. ograniczenia przejmowania gruntów pod zabudowę techniczną i eksploatację kopalin.
  Zapobieganie erozji gleb wymaga stosowania zabiegów przeciwerozyjnych - rolniczych i melioracyjnych - mających na celu zahamowanie spływu wód i przeciwdziałanie niszczycielskiej sile wiatru na terenach szczególnie narażonych, i nie tylko. Zabiegi chroniące gleby przed erozją, to min. tarasowanie stromych stoków, prowadzenie dróg małymi spadami, prawidłowy kierunek upraw, zaprzestanie nadmiernego wyrębu drzew, zakładanie ochronnych pasów zieleni itp.
  Do sposobów chroniących glebę przed chemiczną degradacją ze strony przemysłu należą:
  1. ograniczenie emisji pyłowo-gazowych
  2. budowa osłon biologicznych w postaci pasów zieleni
  3. właściwe składowanie odpadów przemysłowych i komunalnych
  4. wykorzystywanie gleb najsłabszych na cele budownictwa, przemysłu i komunikacji
  5. dostosowanie użytkowania terenów i produkcji roślinnej do panujących warunków w strefie degradującego działania zanieczyszczeń.
  
  
  
  2. Samooczyszczanie wód oraz czynniki ekologiczne wpływające na jego przebieg.
  
  Zanieczyszczenie wód powierzchniowych jest obecnie tak powszechne, że wody zupełnie czyste należą w zasadzie do rzadkości. Nawet zbiorniki usytuowane z dala od miast, osiedli oraz zakładów przemysłowych otrzymują ze zlewni wraz z wodami opadowymi znaczne ładunki zanieczyszczeń. Zanieczyszczenie jako zjawisko występujące w wodach powierzchniowych jest skomplikowane i trudne do wyrażenia w postaci prostej definicji. Z punktu widzenia racjonalnej gospodarki zasobami wodnymi zanieczyszczeniem określa się zjawisko, w którym skład wody jest tak dalece zmieniony przez bezpośrednie lub pośrednie wpływy działalności ludzkiej, iż użytkowanie jej do picia i innych potrzeb w gospodarstwie domowym, a także do hodowli ryb i celów przemysłowych jest ograniczone względnie zupełnie niemożliwie. Z biologicznego punktu widzenia za zanieczyszczenie uznaje się każdy czynnik działający szkodliwie na organizmy wodne, a także na ludzi i zwierzęta, w przypadku korzystania z danej wody do celów konsumpcyjnych. Może to być zatem nadmierne stężenie związków organicznych lub mineralnych, jak również zmieniona niekorzystnie temperatura wody, radioaktywność, mętność i barwa, a nawet obecność wirusów i bakterii chorobotwórczych. Szkodliwość działania zanieczyszczeń polega na gwałtownych zmianach warunków fizykochemicznych w wodzie.
  W efekcie tego działania następują zmiany w składzie zespołów organizmów wodnych, z których ustąpić muszą gatunki bardziej wrażliwe, a na ich miejsce pojawiają się organizmy o innych wymaganiach ekologicznych. W przypadku skrajnych, gdy do wody dostaje się nadmierna ilość zanieczyszczeń lub związki o charakterze toksycznym, następuje częściowe lub całkowite zatrucie organizmów i powstanie w wodzie stref martwych.
  Zanieczyszczenia wód zakłócają zatem istniejącą równowagę między czynnikami abiotycznymi i biotycznymi. Na tle nowych warunków powstają inne zespoły biocenotyczne, przystosowane do zmienionego środowiska, lub jeśli jest to niemożliwe, organizmy te muszą zginąć.
  Z drugiej strony organizmy zasiedlające wody powierzchniowe wykorzystując do swej działalności metabolicznej tlen i składniki odżywcze, a wydalając końcowe produkty przemiany materii, przyczyniają się do likwidowania zanieczyszczeń i regeneracji naturalnych cech wody.
  Zdolność modyfikowania środowiska wodnego przez organizmy żywe ma zasadnicze znaczenie dla procesu samooczyszczania.
  Samooczyszczanie wód powierzchniowych jest zjawiskiem fizyczno-biochemicznym polegającym na samoistnym zmniejszaniu się stopnia zanieczyszczenia wód. Procesy te występują w wodach płynących i stojących, jednak z różną intensywnością. W praktyce rozpatruje się zwykle samooczyszczanie zachodzące w rzekach.
  Samooczyszczanie obejmuje kilka procesów, takich jak: sedymentacja
  czy adsorpcja. Pewne znaczenie, szczególnie w przypadku związków organicznych, ma także fotoliza i parowanie z powierzchni wody. Duży wpływ na przebieg samooczyszczania mają: prędkość przepływu wody oraz rozcieńczenie zanieczyszczonych wód rzeki czystymi wodami dopływów.
  I.Procesy samooczyszczania.
  1.Rozcieńczanie zanieczyszczeń wodą odbiornika i mieszanie.
  Rozcieńczanie zanieczyszczeń wodą odbiornika odgrywa ważną rolę przy zmniejszaniu stężenia substancji zanieczyszczających. Zjawisko to zachodzi głównie w wodach płynących. W rzece nie jest ono równomierne w całym przekroju, ponieważ zależy od mieszania, na które na wpływ przede wszystkim prędkość przepływu, oraz cyrkulacja wody w przekroju poprzecznym. Stały przepływ i związane z tym mieszanie warstw wody zapewnia ponadto lepsze natlenienie, ewentualną dyfuzję z wody do atmosfery lotnych produktów przemiany materii (CO2, N2), oraz zapewnia lepszy kontakt substratów z komórkami mikroorganizmów. Ten ważny czynnik odróżnia wody płynące od zbiorników stojących ( jeziora lub stawy). Ruch wody w tych ostatnich wywołany jest jedynie zmianami temperatury wody i różnicami w jej ciężarze właściwym.
  2.Sedymentacja zawiesin.
  Powoduje ona zmniejszenie zanieczyszczeń organicznych. Sedymentacja odbywa się na odcinkach i miejscach rzeki zmniejszonej prędkości przepływu wody, a więc w zbiornikach zaporowych, rozlewiskach, zatokach. Widocznym efektem sedymentacji jest spadek mętności wody.
  Opadanie cząstek zawieszonych w wodzie zależy od prędkości wody, która wynosi;
  dla Wisły środkowej ok. 1m/s
  
  dla zbiornika Włocławek na Wiśle od 0,1m/s przy zaporze
  do 0,8m/s na początku zbiornika
  
  dla małych rzek nizinnych 0,1-1m/s
  
  dla rzek górskich 1,5-2,5m/s
  Silna sedymentacja następuje w przypadku odprowadzania do rzeki ścieków nie oczyszczonych o dużej zawartości zawiesin. Poniżej miejsca dopływu ścieków oczyszczonych sedymentacja może zachodzić tylko wtedy, gdy prędkość przepływu wody w rzece jest niższa niż prędkość przepływu ścieków w osadnikach oczyszczalni, co oczywiście jest nieprawidłowością, oraz w przypadku niewłaściwego oczyszczania ścieków. Typowa prędkość przepływu ścieków w osadnikach wtórnych oczyszczalni wynosi 0,01-0,05 m/s.
  W przypadku intensywnej sedymentacji w rzece i dużego nagromadzenia zanieczyszczeń w osadzie dennym należy się liczyć z możliwością wtórnego zanieczyszczenia wody wskutek anaerobowego rozkładu związków organicznych nagromadzonych w osadzie dennym, wymywania związków nieorganicznych z osadu, a także porywania osadów dennych i ponownego wprowadzenia zanieczyszczeń do wody w razie nagłego przyboru wody.
  W przypadku dużego nagromadzenia substancji organicznych w osadzie dennym może być przyczyną pojawienia się w wodach wielu zanieczyszczeń. Jeżeli w warstwie wody nad dnem występuje tlen, to może on przeniknąć do osadów, ale tylko do cienkiej warstwy powierzchniowej. W zasadzie w osadzie dennym występują warunki anaerobowe. Następuje więc beztlenowy rozkład substancji organicznych, związany z intensywnym wydzielaniem się gazów. Skład takich gazów jest zwykle następujący: 14% dwutlenku węgla, 17% metanu i 69% azotu. Może wytwarzać się także siarkowodór i inne związki o nieprzyjemnym zapachu. Czasami wydzielanie gazów jest tak silne, że następuje wynoszenie drobnych cząstek osadów dennych do toni wodnej. Osady denne wprowadzone do toni wodnej oraz niektóre wydzielone gazy mogą przyspieszyć proces zużycia tlenu w wodzie i doprowadzić do zwiększenia deficytu tlenu. Bardzo często w miejscach o zwolnionym przepływie występuje w wodzie nad osadami dennymi duży deficyt tlenu lub całkowity zanik tlenu.
  3. Adsorpcja.
  Polega ona na zatrzymaniu zanieczyszczeń chemicznych na granicy faz, a więc na powierzchni dna i brzegów, roślinności wodnej, konstrukcji hydrotechnicznych i na innych ciałach stałych znajdujących się w wodzie. Na powierzchniach tych mogą powstawać błonki biologiczne, w których zachodzi rozkład zanieczyszczeń, podobnie jak przy oczyszczaniu ścieków na złożach zanurzonych. Adsorpcji podlegają głównie związki organiczne. Ze związków nieorganicznych szczególnie silne właściwości adsorpcyjne wykazują niektóre metale ciężkie. Mogą one adsorbować się nie tylko na ciałach stałych zanurzonych w wodzie, ale także na cząstkach zawiesin. W wyniku adsorpcji zawartość substancji organicznych, a także częściowo związków nieorganicznych, może zmniejszyć się. Jednocześnie istnieje możliwość wtórnego zanieczyszczenia w wyniku desorpcji i przejścia substancji nagromadzonych na powierzchni do toni wodnej.
  4. Biologiczne usuwanie zanieczyszczeń.
  Najważniejszą częścią samooczyszczania jest biologiczne usuwanie zanieczyszczeń, do którego zaliczamy:
  a)Biosorpcja
  Ma charakter fazy wstępnej prowadzącej do właściwego rozkładu substratu. Powierzchnia komórki jest miejscem wymiany składników dyfundujących do wnętrza komórki oraz przenikania produktów przemiany materii i pewnych enzymów ( ektoenzymów) w kierunku przeciwnym. W przeciwieństwie do adsorpcji na powierzchni ciał stałych, zatrzymanie się związków chemicznych na żywej komórce jest na ogół krótkotrwałe. Stała wymiana między treścią komórki a jej zewnętrznym środowiskiem decyduje o ciągłej regeneracji powierzchni i możliwości adsorbowania się nowych cząsteczek.
  Do biosorpcji zalicza się także zjawisko gromadzenia się tlenków i wodorotlenków żelaza i manganu na powierzchni mikroorganizmów. Nie zostało jeszcze w pełni wyjaśnione, czy gromadzenie to jest wynikiem określonych procesów fizjologicznych, czy też jest ono biernym gromadzeniem się tych związków na granicy dwóch faz.
  b)Mineralizacja
  Polega na enzymatycznym rozkładzie związków organicznych przez drobnoustroje, wykorzystaniu energii i pierwiastków biogennych oraz wydaleniu prostych produktów mineralnych (CO2, H2O, NO3- ,PO4-,
  -SO4 ).Całość przemian zachodzi w warunkach tlenowych. Mineralizacja może być procesem dwuetapowym. W pierwszym etapie następuje biodegradacja, czyli rozkład związku organicznego i powstanie produktów mineralnych, w drugim - dalsze utlenienie produktów nieorganicznych. Przykładem może tu być mineralizacja białek. Ich biodegradacja polega na hydrolizie i dezaminacji aminokwasów oraz utlenieniu reszty kwasu organicznego, jaki powstaje po wydzieleniu amoniaku. Drugi etap to dalsze utlenianie amoniaku do azotanów w procesie nitryfikacji. Wszystkie procesy składające się na mineralizację katalizowane są przez odpowiednie enzymy. W mineralizowaniu zanieczyszczeń organicznych biorą udział przede wszystkim bakterie, a także promieniowce, grzyby miksotroficzne glony, jak np. sinice. Rozkład cząsteczek organicznych zachodzi na ogół wewnątrz komórki. Tylko związki wielocząsteczkowe ( białka, celuloza oraz inne naturalne i syntetyczne polimery) są hydrolizowane poza komórką, a dopiero produkty tego dyfundują do wnętrza ustroju i tam są utleniane.
  Mineralizacja jest procesem tlenowym. Gdy zachodzi ona intensywnie, może nastąpić poważny deficyt tlenu w odbiorniku luba nawet całkowite jego wyczerpanie.
  W warunkach anaerobowych rozkład materii organicznej prowadzić mogą tylko bakterie należące do względnych beztlenowców lub bezwzględnych beztlenowców. Na rozkład ten składa się gnicie lub fermentacja. Produktami końcowymi są kwasy organiczne, aminy, amoniak, metan, siarkowodór, indol i skatol itp. Niektóre z wymienionych związków mają przykry zapach ( indol, skatol, siarkowodór), inne są szkodliwe, a nawet trujące ( amoniak, siarkowodór).
  c)Biokumulacja
  Proces pobierania z wody pewnych związków lub jonów i gromadzenia ich w komórce w coraz większych ilościach. Kumulacji podlegają związki niepodatne na rozkład biologiczny bądź jony, których komórka metabolizować nie potrafi. Do takich należą niektóre pestycydy, zwłaszcza węglowodory chlorowane i sole metali ciężkich. Gromadzą się one w różnych częściach komórki doprowadzając do niekorzystnych zmian np. wakuolizacji cytoplazmy, obniżenia aktywności enzymatycznej, wydłużania czasu generacji, zaniku chlorofilu u glonów itp. Na przykład miedź i ołów odkładają się początkowo w ścianie komórkowej, a następnie w cytoplazmie. Po śmierci komórki zakumulowane związki są ponownie uwalniane do wody. Biokumulacja jest więc procesem zezwalającym tylko na okresowe usunięcie z wody zanieczyszczenia i zatrzymanie go przez jakiś czas w obrębie komórki.
  Ponadto, należy zwrócić uwagę na fakt, iż nagromadzenie się metali ciężkich w komórce doprowadza do osiągnięcia zawartości wielokrotnie przewyższających stężenie tych jonów w wodzie. Znając toksyczny charakter metali w stosunku do ustrojów żywych można powiedzieć, iż Biokumulacja jest swoistym mechanizmem przyspieszającym osiągnięcie
  progowego stężenia, po przekroczeniu którego następuje gwałtowna śmierć organizmu.
  d)Immobilizacja
  Unieruchomienie, które polega na przekształceniu nieorganicznych form pierwiastków w struktury organiczne i wbudowania ich w składniki komórkowe. Jest to zjawisko przeciwstawne mineralizacji.
  5. Wymiana substancji lotnych pomiędzy wodą a atmosferą.
  Na samooczyszczanie ma także wpływ wymiana substancji lotnych między wodą a atmosferą. Składa się na nią uwalnianie gazowych produktów przemiany materii i ich dyfuzja do atmosfery ( CO2, N2 ,CH4 ) oraz równoważenie zawartości gazów rozpuszczalnych w wodzie, między woda a atmosferą. Szczególnie ważne znaczenie ma tu dyfuzja tlenu z powietrza, który jest niezbędny do przeprowadzenia mineralizacji oraz pokrycia zapotrzebowań oddechowych wszystkich organizmów występujących w danym zbiorniku. Dyfuzja tlenu z powietrza do wody i jego rozpuszczenie jest determinowane temperaturą wody i ciśnieniem, a ponadto pobór tego gazu jest proporcjonalny do jego deficytu, czyli różnicy pomiędzy 100 - procentowym nasyceniem wody tlenem, a jego aktualną zawartością. Przenikanie tlenu w kierunku odwrotnym - z wody do atmosfery zachodzi podczas tzw. przesycenia wody tlenem.
  Inne gazy, jak np. CO2 i N2 w razie powstania ich deficytów i odwrotnie mogą być oddane do atmosfery wówczas, gdy nasycenie nimi wody jest pełne a procesy rozkładowe dostarczają w dalszym ciągu tych gazów jako produktów końcowych.
  Metan może tylko przenikać z wody do atmosfery. Gaz ten powstaje w warunkach beztlenowych, najczęściej przy dnie zbiornika i jako gaz lżejszy od wody natychmiast się z niej ulatnia.
  6. Wymiana substancji między dnem i wodą.
  Na skład chemiczny wody składają się procesy wymiany pewnych składników między dnem a wodą. Należy tu zaliczyć wytrącanie się pewnych soli i osadzanie na dnie zbiornika i odwrotnie, oddawanie produktów metabolizmu drobnoustroju z dna do wody.
  
  PROCESY SKŁADAJĄCE SIĘ NA SAMOOCZYSZCZANIE
  1.Transport substancji zawieszonych w wodzie do osadów dennych.Sedymentacja nieorganicznych i organicznych zawiesin.
  2 Reakcje zachodzące w wodzie lub na powierzchni cząstek zawieszonych.
  a. Reakcje chemiczne: Reakcje neutralizacji kwasów zasadami i odwrotnie, procesy oksydoredukcyjne, adsorpcja, precypitacja
  b. Reakcje biochemiczne: - Hydroliza i dysymilacja połączeń organicznych, - Utlenianie i redukcja związków mineralnych, - Immobilizacja, - Przeprowadzanie w formy rozpuszczalne, - Wytrącanie z roztworu związków rozpuszczalnych, - Przeprowadzanie w formy lotne c. Obumieranie wirusów, bakterii chorobotwórczych i zwierząt pasożytniczych.
  3. Reakcje wymiany substancji lotnych między wodą
  atmosfery.
  a. Uwalnianie gazowych produktów przemiany materii i ich dyfuzja do atmosfery.
  b. Równoważenie zawartości gazów rozpuszczalnych w wodzie miedzy wodą a atmosferą.
  4.Transformacja i utlenianie osadów dennych. Chemiczne i biochemiczne utlenianie osadów dennych.
  II. Wpływ ważniejszych czynników ekologicznych na postęp samooczyszczania.
  1.Warunki biocenologiczne.
  Zachwianie równowagi biologicznej w obrębie biocenozy może mieć charakter przejściowy tzn., że procesy samoregulacji ekologicznej przywracają -w krótkim czasie -stan jaki istniał pierwotnie. Jeżeli jednak czynnik wywołujący zakłócenie np. zanieczyszczenia działa drastyczne przez dłuższy czas, dochodzi do trwałych zmian w biocenozie polegających na ustaleniu się innych stosunków ilościowych i jakościowych w układzie populacji. Zanieczyszczenie organiczne preferuje rozwój mikroorganizmów heterotroficznych. Natomiast foto- i chemoautotrofy spełniają w tych warunkach rolę pomocniczą uczestniczą w resorpcji wielu produktów mineralnych, które powstają podczas biodegradacji. Z kolei, stosunki ilościowe autotrofów (P) do heterotrofów (H) wybitnie wpływają na postęp samooczyszczania. Na intensywność usuwania określonych związków stanowiących zanieczyszczenie, ma ponadto wpływ szybkość rozwoju i produkcji biomasy przez poszczególne populacje. Wuhrmann (1974) podaje, że mikroflora heterotroficzna, usuwając w warunkach tlenowych jeden gram węgla organicznego z wody, przekracza około 0,5 grama na rozbudowę własnych składników komórkowych. Gatunki, które dominują w biocenozie, wykazują jednocześnie wysokie zapotrzebowanie na węgiel, azot i inne pierwiastki; one też odgrywają główną role w procesie biodegradacji. Dalszym ważnym parametrem jest rozmieszczenie mikroorganizmów w masie wody oraz szybkość transportu substratów do komórek. Jak wiemy, drobnoustroje występują w wodzie w takich zbiorowiskach jak np.: plankton, perifiton i bentos. Z tych ugrupowań główną rolę przypisuje się organizmom osiadłym, występującym w perifitonie i bentosie. Wuhrmann (1974) podaje , że dobrze rozwinięty perifiton z dominacją Sphaerotilus natans zawiera około 70g C org/m2, podczas gdy biomasa organizmów planktonowych zawieszonych w 1m3 wody zawiera tylko około 1g C org/m3. Niezwykle istotny wpływ ma również szybkość transportu substratów do komórek. W warunkach naturalnych zapewnia go przepływ i mieszanie się wody.
  2. Znaczenie tlenu.
  Mineralizacja materii organicznej jest procesem tlenowym. Tlen spełnia rolę akceptora wodoru podczas utleniania substratów organicznych oraz utleniania zredukowanych form azotu, siarki itp. Mineralizacja w ujęciu matematycznym można podzielić na dwie fazy.
  W pierwszej, następuje hydrolityczny rozkład związków wielkocząsteczkowych oraz ich utlenianie z wydzielaniem dwutlenku węgla i wody. W przypadku białek powstaje również amoniak. Faza ta określa jest mianem właściwego rozkładu związków organicznych.
  Drugi etap obejmuje natomiast utlenianie mineralnych produktów biodegradacji, a więc np.: utlenianie amoniaku do azotynów i dalej do azotanów.
  Wyznaczony doświadczalnie czas potrzeby do realizacji obu jaz mineralizacji wynosi średnio 20 dni. Największa ilość tlenu pobrana jest w ciągu pierwszych pięciu dni, ponieważ większość substratów podatnych na biodegradację zostaje w tym czasie utleniona. Następnie zaś szybkość wykorzystywania tlenu maleje.
  Ilość tlenu, która w określonym czasie zostaje zużyta przez drobnoustroje na mineralizację, nosi nazwę biochemicznego zapotrzebowania tlenu (BZT) i wyrażana jest w mg 02/. Przez wyznaczenie biochemicznego zapotrzebowania tlenu można ocenić stężenie związków organicznych rozpuszczonych w wodzie.
  Streeter i Phelps (1935) przyjęli, że proces biochemicznego utleniania substratów przebiega według reakcji monomolekularnej tzn., że w każdej jednostce czasu ulega utlenianiu pewna liczba związków organicznych, proporcjonalna do ilości związków pozostałych i jeszcze nie utlenionych. Opierając się na tym stwierdzeniu Imhoff (1963) podał, że BZT zmienia się w każdym jednakowym odcinku czasu, o ściśle określoną wartość, która dla jednej doby i temperatury 200C wynosi 20,6% ogólnej wartości BZT. Poza stężeniem związków organicznych, wpływ na wartość BZT ma rodzaj i liczba oraz aktywność drobnoustrojów. Jeżeli np. badana woda jest sterylna lub liczba bakterii jest niewielka, wówczas procesy biochemicznego rozkładu mimo wystarczającej ilości wolnego tlenu i bogactwa substratów -nie zachodzą lub ich intensywność będzie bardzo niewielka. Takie skutki w warunkach naturalnych wywołane są najczęściej obecnością związków toksycznych, które działają niekorzystnie na aktywność enzymatyczną bakterii lub też działają zabójczo. W takich warunkach, zmieniona wartość BZT nie odzwierciedla rzeczywistego stopnia zanieczyszczenia wody. Obliczanie linii tlenowej oparte jest na wyznaczeniu wartości deficytu tlenowego po uwzględnieniu wszystkich źródeł zużycia i poboru tlenu na rozpatrywanym odcinku rzeki.
  Linia tlenowa służąca do określania stopnia zanieczyszczenia oraz postępu samooczyszczania, ma trzy charakterystyczne punkty: początkowy, krytyczny oraz tzw. punkt przegięcia. Ponadto, wyznacza ona cztery strefy samooczyszczania: strefę największego obciążenia, rozkładu, regeneracji i strefą wody czystej.
  Punkt początkowy linii tlenowej znajduje się bezpośrednio poniżej źródła zanieczyszczenia. Wskutek dopływu związków organicznych w wodzie rozpoczyna się tym miejscu zwiększony pobór tlenu na mineralizacji. Dyfuzja tlenu z powietrza nie nadąża za jego zużycia, co powoduje zmniejszanie się najmniejszą zawartością rozpuszczonego tlenu, a nawet pełnym jego wyczerpaniem. Punkt krytyczny wskazuje na maksymalny deficyt tlenowy w tej strefie. W strefie regeneracji woda zaczyna powoli wracać do stanu normalnego. Wyznaczony na linii tlenowej tzw. punkt przegięcia wskazuje, iż procesy rozkładu przebiegają ze zmniejszoną intensywnością. Pobór tlenu z atmosfery przeważa na jego zużyciem.
  Znajomość roli tlenu w procesie fizjologicznego usuwania zanieczyszczenia umożliwia m.in. ochronę wody przed jej nadmiernym zanieczyszczeniem.
  3. Wpływ temperatury.
  W naszych warunkach klimatycznych temperatura wody w zbiornikach powierzchniowych waha się w granicach o 0 do około 220C. Wiadomo, że temperatura około 00C zwalnia procesy rozmnażania u bakterii oraz podstawowe funkcje fizjologiczne u wielu organizmów wodnych. Z tego też powodu procesy mineralizacji przebiegają w zimnie znacznie wolniej. Niektóre bakterie wodne ustępują już z biocenozy w temperaturze +40C, np. Sphaerotilus natans. Również bakterie nitryfikacyjne i metanowe wykazują w tej temperaturze osłabione procesy metaboliczne.
  Temperatura ma bezpośredni i pośredni udział w procesach biochemicznych w wodzie. Podwyższenie temperatury wpływa przyspieszająco na procesy rozmnażania, a przede wszystkim skraca czas generacji u bakterii. Może też wpłynąć na odmienne formowanie się zespołów biocenotycznych, jeżeli tylko nowa, wyższa temperatura będzie odpowiadała optimum rozwojowemu określonego gatunku, który z kolei może okazać się bardzo korzystny dla procesu samooczyszczania. W nowych warunkach termicznych może też nastąpić dominacja form uciążliwych dla niektórych rodzajów użytkowania wody. Podgrzanie wód powierzchniowych przedłuża na jesień, zimę i wiosnę okres mineralizacji osadów dennych, gdyż normalnie trwa on tylko w okresie wegetacyjnym, tj. w lecie. Natomiast w lecie w zbiornikach podgrzanych sytuacja jest zwykle odwrotna, szczególnie przy niskich stanach wód i długotrwałych okresach upalnej, suchej pogody. Podgrzanie wody pogarsza wówczas warunki tlenowe, a przyspieszenie procesów metabolicznych wymaga równocześnie dostarcza zwiększonych ilości tlenu.
  Powstaje w ten sposób poważa kolizja, która doprowadza często do ostrych deficytów tlenowych w wodzie i również poważnych zaburzeń w procesach samooczyszczania.
  4. Wpływ odczynu.
  Mikroorganizmy wodne wymagają w zasadzie środowiska o odczynie obojętnym, znoszą jednak wahania w kierunku odczynu słabo zasadowego lub słabo kwaśnego. Wyjątek stanowią grzyby, które rosną w wodzie o odczynie kwaśnym. Gwałtowna zmiana pH wody uniemożliwia funkcje większości enzymów i niszczy wrażliwe komórki.
  Gwałtowne zmiany odczynu wód powierzchniowych spowodowane są odprowadzeniem niektórych ścieków przemysłowych bez ich wstępnej neutralizacji.
  Odczyn może ulegać zmianom również na skutek zachodzących w wodzie procesów biochemicznych. W pewnych warunkach, można obserwować nagromadzenie się zasadowych produktów metabolizmu np. amoniaku lub produktów o charakterze kwasów (zwłaszcza podczas beztlenowego rozkładu materii organicznej.
  5. Wpływ związków toksycznych.
  Do wód powierzchniowych docierają liczne toksyczne. Wprowadzane są one przede wszystkim ze ściekami przemysłowymi, często również bytowo-gospodarczymi oraz z wodami opadowymi, które spłukują z terenów rolniczych środki ochrony roślin.
  Ze względu na to, że działanie trujące różnych związków chemicznych jest zależne od wielu właściwości związku oraz od gatunku organizmu, na którym związek ten działa, sformułowanie ścisłej definicji trucizny jest ogromne trudne.
  Najbardziej zbliżona do współczesnych poglądów definicja określa substancję trująca w następujący sposób: trucizną jest substancją, która po wniknięciu do ustroju w niewielkich ilościach może spowodować, wskutek swych właściwości toksyko-dynamicznych, zaburzenia w funkcjonowaniu ustroju lub śmierć.
  Działanie trucizn na drobnoustroje wodne jest bardzo różne. Wywołują one uszkodzenie struktury błony cytoplazmatycznej, inhibicję enzymów itp. Jeśli natomiast trucizna wprowadzana jest wielokrotnie, lecz w małych ilościach, z których żadna nie może wywołać widocznych objawów szkodliwego działania, to po pewnym czasie objawy te mimo wszystko nastąpią. Tego typu toksyczność nazywamy chroniczną albo przewlekłą. Zatrucia chroniczne mogą też powstać w wyniku kumulowania się trucizny w komórkach. Po pewnym czasie zakumulowana trucizna osiąga taki poziom, że przejawia swoje działanie trujące.
  Często zdarz się, że do wód będących odbiornikami ścieków trafia nie jeden, a więcej związków toksycznych. Wtedy organizmy zamieszkujące to środowisko narażone są na działanie dwu lub więcej trucizn jednocześnie. W wyniku działania trucizn na biocenozę powstają w wodach strefy częściowego lub całkowitego zatrucia. Dawki subletalne lub słabiej działające trucizny oraz związki toksyczne działają selektywnie powodują zniszczenie tylko części organizmów w biocenozie. Stopień zatrucia wody oraz toksyczność różnych związków chemicznych ocenia się za pomocą metody bioestów. W metodzie tej wykorzystuje się wyniki uzyskane z obserwacji bezpośredniego kontaktu organizmów testowych z badania substancją. Metoda biotestów pozwala na:
  - ocenę zaburzeń w podstawowych procesach metabolicznych u organizmów testowych, po określonym czasie kontaktu z trucizną (testy fizjologiczne)
  - ocenę zabójczego działania badanego związku na organizmy testowe (testy letalne)
  Zastosowanie wyników otrzymanych z przeprowadzonych testów w praktyce, wymaga dodatkowo uwzględnienia specjalnego współczynnika stosowalność lub współczynnika bezpieczeństwa pomniejszającego otrzymany wynik o pewną wartość. Na ogół przyjmuje się, że trucizn, które mogą ulegać rozkładowi biologicznemu współczynnik ten wynosi 0,1 a dla trucizn trwałych i kumulujących się w organizmach wynosi -0,01.
  6. Wpływ substancji radioaktywnych.
  Pierwiastki radioaktywne dostają się do wód powierzchniowych wraz z niektórymi rodzajami ścieków np. ze szpitala lub laboratoriów prowadzących badania przy pomocy izotopów.
  Promieniowanie emitowane przez substancje radioaktywne wywierają na organizmy określone działanie, polegające - przy dużych dawkach - na jonizacji molekuł komórkowych, denaturacji białka strukturalnego i enzymatycznego. Nawet w małych dawkach promienie te wykazują działanie mutagenne.
  Obecne w wodzie radioizotopy zajmują w procesie samooczyszczania zupełnie specyficzne miejsce, ponieważ nie mogą być usuwane na drodze zwykłych przemian biochemicznych prowadzonych przez drobnoustroje. Wprawdzie izotopy są pobie-rane, wbudowywane, a nawet magazynowane w cytoplazmie organizmów żywych na równi z innymi substancjami, lecz po śmierci ( ty bardziej, że okres życia jest krótki jak u bakterii) przez autolizę lub wymywanie dostają się powtórnie do wody.
  Problem radioaktywności wód powierzchniowych w Polsce nie jest na szczęście w fazie stanu alarmowego, tym niemniej jest to zagadnienie wyjątkowo ważne.
  III. Samooczyszczanie w wodach płynących.
  1.Biologiczna ocena kinetyki samooczyszczania.
  Postęp samooczyszczania wody w rzece można ocenić dokonując pomiarów stopnia zanieczyszczenia w punkcie powyżej miejsca odprowadzenia zanieczyszczenia, oraz w kilku punktach poniżej. Z różnicy stopnia zanieczyszczenia wody w poszczególnych punktach pomiarowych, można następnie wnioskować zarówno o rozmiarach zakłócenia równowagi chemicznej i biologicznej przez rzut ścieków, jak też o postępie samooczyszczania oraz długości odcinka, na którym ten proces zachodzi. Im szybciej woda uzyskuje ponownie swe naturalne cechy, tym oczywiście odcinek ten jest krótszy.
  Oceny postępu samooczyszczania dokonuje się na ogół opierając się na badaniach bakteriologicznych, hydrobiologicznych i fizyko-chemicznych.
  Kinetyka samooczyszczania zależy od bardzo wielu czynników np. udział biomasy mikroorganizmów, prędkość przepływu, zmiany stężenia zanieczyszczeń itp. Listę tych czynników należałoby uzupełnić stosunkami ilościowymi pomiędzy producentami, konsumentami i reducentami, ich uzdolnieniami enzymatycznymi, możliwością adaptacji, działaniem inhibitorów enzymów, rodzajem i stanem skupienia materii organicznej i nieorganicznej itp.
  2.Saprobowość.
  Pojęcie saprobowości odnosi się do wód zanieczyszczonych i pochodzi od greckiego słowa „sapros”, czyli gnilny. Określenie to w dzisiejszym rozumowaniu nie jest ścisłe, gdyż strefy saprobowe to przede wszystkim te, w których odbywa się mineralizacja, a wiec proces tlenowy. Jedynie tylko w przypadkach nadmiernego obciążenia odbiornika zanieczyszczeniem dochodzi do wyczerpania tlenu i gnicia materii organicznej.
  Definicję saprobowości, opartą o przemiany mikrobiologiczne zachodzące w wodach zanieczyszczonych, podali Prag (1966) oraz Caspers i Karbe ( 1966). Uważają oni, iż saprobowość jest sumą wszystkich procesów rozkładu materii dostarczających wolnej energii. Saprobowość, którą można ocenić za pomocą dynamiki przemian dysymilacyjnych, intensywności poboru tlenu lub składu biocenozy jest w tym ujęciu procesom przeciwstawnym produkcji pierwotnej. Saprobowość jest zatem tym wyższa, im większe jest zanieczyszczenie wody.
  W miarę postępu samooczyszczania zmienia się również saprobowośc, co pomaga za sobą zmianę struktury biocenologicznej zespołu. Sukcesywny wzrost saprobowosci, powoduje liczebną przewagę destruentów nad innymi ugrupowaniami w biocenozie. Odwrotnie, samooczyszczanie prowadzące do zmniejszania saprobowości, prowadzi do stałego zwiększania się udziału producentów.
  IV. Samooczyszczanie w zbiornikach wód stojących.
  Proces samooczyszczania w wodach stojących przebiega w zupełnie odmiennych warunkach niż w wodach płynących, chociaż mechanizm usuwania zanieczyszczeń pozostaje taki sam. Zanieczyszczenia dopływające do wody stojącej przeważnie o większej gęstości niż woda, opadają na dno i tam są rozkładane. Jednocześnie w strefie tej występują najczęściej deficyty tlenowe, gdyż w czasie okresów stratyfikacji letniej lub zimowej, zapas tlenu pobrany w okresach cyrkulacji powinien wystarczyć na czas, gdy woda pozostaje w bezruchu. W głębokich zbiornikach strefa denna jest ponadto pozbawiona światła słonecznego w związku z czym nie zachodzi fotosynteza, która mogłaby wzbogacić wodę w tlen. Dopływ zanieczyszczeń powoduje zwiększone biochemiczne zapotrzebowanie tlenu i powstanie zanieczyszczeń warunków anaerobowych. Dopiero okresy cyrkulacji sytuację tę mogą zmienić. Przy stałym dopływie zanieczyszczeń do zbiornika wód stojących następuje ciągłe nagromadzenie się zarówno substratów, jak i produktów ich rozkładu, co może wywołać trwałe, ujemne skutki. Jednym z nich jest znacznie szybsza eutrofizacja niż w wodach płynących.
  
  
  
  3. Kwaśne deszcze.
  
  1.Historia kwaśnych deszczy.
  W przeszłości deszcze, padające w Europie, były czyste. Teraz woda deszczowa jest zanieczyszczona przez ogromne ilości spalonego przez nas węgla, oleju opałowego i gazu ziemnego.
  Kwaśny deszcz jest popularnym sposobem nazywania całego zakresu efektów - kwaśnych opadów. Kwaśne opady to kwaśne zanieczyszczenia powietrza, które mogą znajdować się w kwaśnym deszczu, ale mogą również występować w postaci kwaśnej mgły lub śniegu.
  Głównymi czynnikami powodującymi wzrost kwasowości opadów atmosferycznych są przenikające do atmosfery tlenki siarki (zwłaszcza dwutlenek siarki) i tlenek azotu. Dwutlenek siarki łatwo rozpuszcza się w wodzie, tworząc kwas siarkowy. Tlenki azotu ulegają w atmosferze bardzo złożonym przemianom, szczególnie w przypadku obecności innych zanieczyszczeń powietrza (np. węglowodorów). Zanik tlenków azotu w atmosferze związany jest z ich przemianą do kwasu azotowego. Na świecie około 50% całej ilości dwutlenku siarki i tlenków azotu pochodzi ze źródeł naturalnych (m. in. wulkanów, pyłów, rozkładu materii organicznej).
  W warunkach naturalnych kwasowość opadu atmosferycznego jest określana tzw. wskaźnikiem pH o wartości 5,65. Opad, którego wartość pH jest niższa od 5,6 przyjęto określać mianem kwaśnego opadu atmosferycznego (dla porównania woda destylowana wskazuje wartość pH równą 7, w czternastostopniowej skali pH). Średnie roczne wartości pH opadów w Polsce kształtują się od 4,26 na Śnieżce do 4,6 w Suwałkach. Najwyższy poziom zakwaszenia opadów występuje w rejonie sudeckim, gdzie sporadycznie rejestrowano opady o wartości pH poniżej 3,0.
  Podczas Międzynarodowej Konferencji w Sprawie Środowiska Człowieka, zorganizowanej przez ONZ w 1972 roku w Sztokholmie, szkody wywołane przez kwaśne deszcze oceniono jako niepokojące. Zjawiska te zagrażają szczególnie północno - wschodnim regionom Stanów Zjednoczonych, południowo - wschodniej Kanadzie i Skandynawii, gdzie uszkodzonych jest 56% powierzchni lasów. Japończycy stwierdzili liczne przypadki podrażnień, wywołanych przez zanieczyszczenia atmosferyczne, a także obawiają się, że mogą stać się one przyczyną wzrostu różnego rodzaju zachorowań. W każdym razie - atak kwasów nie oszczędza ani przyrody, ani zabytków co w tym ostatnim przypadku zagraża światowemu dziedzictwu kulturowemu.
  
  2. Wpływ kwaśnych deszczy na środowisko.
  a) Ludzie
  W rejonach, gdzie środowisko naturalne jest silnie skażone, wdychamy mieszaninę gazów takich jak dwutlenek siarki i tlenki azotu, które szkodzą naszym płucom. Odnosi się to do ludzi żyjących w pobliżu elektrowni opalanej węglem, a także do mieszkańców miast o dużym ruchu ulicznym. Wyżej wymienione gazy w kontakcie z drobinami pyłów mogą wywoływać u ludzi choroby dróg oddechowych, takich jak bronchit czy astma. Ludzie ci także cierpią na kaszel, na bóle w klatce piersiowej oraz duszności. W Norwegii obserwuje się stały wzrost zachorowań na astmę u dzieci, prawdopodobnie związany ze wzrostem ilości samochodów na drogach.
  b) Rośliny
  Rośliny także mogą chorować na skutek działania dwutlenku siarki lub kwasu siarkowego. Wówczas rosną wolniej i łatwiej ulegają uszkodzeniom. Szczególnie wrażliwe są tu drzewa szpilkowe. Obumieranie tych właśnie drzew w pobliżu okręgów przemysłowych i wielkich miast spowodowane jest przeważnie oddziaływaniem dwutlenku siarki.
  Prądy powietrza mogą przenosić chmury dwutlenku siarki nawet na odległość tysięcy kilometrów. Spadają one później na ziemię w postaci tzw. kwaśnych deszczów.
  c) Budowle
  Wiele budynków i pomników jest zrobionych z kamienia zawierającego wapno, takiego jak piaskowiec, wapień lub marmur. Wapno neutralizuje kwaśny deszcz, ale w końcu zostaje zużyte. Wtedy kamień traci naturalną odporność a budynek lub pomnik zaczyna ulegać zniszczeniu. Posągom kamiennym odpadają nosy, ściany domów pękają i grożą zawaleniem.
  Kwaśny deszcz niszczy niektóre spośród naszych największych zabytków historycznych. Starożytne świątynie na Akropolu w Atenach przetrwały tysiące lat; teraz te piękne budowle zaczynają ulegać erozji. To samo dzieje się ze średniowiecznymi budowlami Krakowa w Polsce, z katedrą Lincolna w Anglii i z katedrą Nidarosdomen w Trondheim w Norwegii.
  Współczesne budynki, wykonane z innych materiałów (np. z żelbetu), również są niszczone przez kwaśne deszcze, choć w wolniejszym tempie. Beton zaczyna się kruszyć a stalowe pręty zbrojenia rdzewieją. Remontowanie budynków, uszkodzonych w wyniku skażenia środowiska w Europie, kosztują ogromne sumy.
  
  
  
  
  4. Katastrofy ekologiczne: wyciek ropy w Kuwejcie
  
  Największą z katastrof ekologicznych ostatnich lat był wyciek ropy w Kuwejcie. Tocząca się w tam 1991r. wojna, doprowadziła do największego pożaru ropy w historii . Niezwykłe w tej sprawie było to, że nie był to żaden przypadek, lecz umyślne działanie wycofującej się armii irackiej. Do wód Zatoki dostało się wówczas około 240 mln baryłek ropy (1 baryłka to ok. 160 l), zatruwając wodę, 550 km wybrzeża, słone bagna i lasy mangrowe. Pozbawiło to życia ponad 30,000 ptaków morskich. Eksperci szacują, że pełna regeneracja tych ekosystemów zajmie ok. 10 lat. Wojna o Kuwejt uświadomiła światu, jakie szkody może przynieść nie tyle przypadkowe, ile dokonane z premedytacją zanieczyszczenie środowiska. Wycofujący się żołnierze iraccy podpalili 650 szybów wiertniczych, doprowadzając do katastrofy ekologicznej na niespotykaną dotąd skalę. Dym, sadza i opary składające się z kropli niespalonej ropy w bardzo groźny sposób zanieczyściły środowisko i praktycznie całą okolicę pokryły ropą. Przez osiem miesięcy trwała intensywna walka z pożarami. W tym czasie Kuwejt stracił mniej więcej 350 mln ton ropy - ok. 3% swoich zasobów. Całkowity koszt gaszenia pożarów wyniósł 1.5 mld dolarów. Niektórzy eksperci twierdzili, że gaszenie pożarów zajmie kilka lat, jednak na szczęście wykonano to dużo szybciej. Sukces operacji ratunkowej w głównej mierze zawdzięczamy zastosowaniu nowej techniki zalewania płomieni ciekłym azotem.
  
  
  
  
  5. Zanieczyszczenie powietrza atmosferycznego.
  
  Zanieczyszczeniem powietrza atmosferycznego nazywamy wprowadzenie substancji stałych, ciekłych i gazowych, w ilościach, które mogą ujemnie wpłynąć na zdrowie człowiek, klimat, przyrodę żywą, wody, gleby lub spowodować inne szkody w środowisku. Różnorodne skutki wynikające z obecności zanieczyszczeń związane są z rodzajem szkodliwości oraz ich stężeniem.
  Wprowadzone do atmosfery zanieczyszczenia najogólniej dzielimy na pyły i gazy. Pyły podobnie jak para wodna, wpływają głównie na zmianę właściwości fizycznych powietrza. Chemiczne zmiany natomiast powodowane są przez gazy. Należy pamiętać, że o ile redukcja zanieczyszczeń pyłowych została na świecie w zasadzie opanowana, o tyle redukcja gazów wciąż jest nie rozwiązalnym problemem.
  Źródła zanieczyszczenia powietrza atmosferycznego podzielić można na trzy grupy:
  naturalne, sztuczne i pośrednia.
  - źródła naturalne, do których w naszych warunkach należy zaliczyć głównie procesy erozyjne gleby, wietrzenie zewnętrznej warstwy litosfery oraz dymy i popioły ewentualnych pożarów leśnych, nie stanowią większego zagrożenia dla człowieka i jego środowiska
  - do źródeł sztucznych, spowodowanych gospodarczą działalnością człowieka, należą: procesy spalania, przetwórstwo różnorodnych surowców, transport i komunikacja oraz postępująca chemizacja rolnictwa.
  - źródła pośrednie są związane z działalnością człowieka, jak i przyrody. Zaliczyć tu można np. tzw. wtórne pylenia nagromadzonych odpadów sypkich czy procesy gnilne, zachodzące w przemysłowych lub komunalnych odpadach organicznych.
  Ilość szkodliwych związków emitowanych do atmosfery jest bardzo duża. Do najbardziej rozpowszechnionych zanieczyszczeń powietrza atmosferycznego należą związki siarki (dwutlenek i trójtlenek siarki, siarkowodór), związki fluoru, chloru i azotu oraz dwutlenek i tlenek węgla.
  W skali świata do atmosfery emituje się corocznie ponad 20 mln t związków węgla, 700 mln t innych gazów, par i pyłów, w tym około 150 mln t SO2. Ciągły wzrost ilości CO2 w atmosferze wzrośnie o ok. 30% w stosunku do stanu normalnego, co może doprowadzić do poważnych zaburzeń klimatycznych, powodując tzw. efekt cieplarniany. Jak wynika z badań, zmiany klimatyczne układają się w mniej czy bardziej regularny cykl okresów cieplejszych i chłodniejszych. Rozwój przemysłu, związany ze spalaniem coraz większych ilości surowców energetycznych, spowodował jednak w ostatnim czasie zauważalną zmianę składu chemicznego atmosfery ziemskiej. Od końca ubiegłego wieku, kiedy to podjęto systematyczne badania, zawartość dwutlenku węgla w atmosferze zwiększyła się o 25%. Analizując trwający od kilkunastu lat wzrost temperatury na ziemi, można zauważyć, że efekt cieplarniany coraz bardziej się nasila. Średnie temperatury w ciągu najbliższego stulecia, jak wynika z obserwacji, wzrosną od 1,5ºC do 4,5ºC.
  Niebezpiecznym zjawiskiem, następstw którego nie można w pełni przewidzieć, jest proces niszczenia warstwy ozonowej chroniącej ziemię przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym słońca. Ozon w stratosferze tworzy się w wyniku reakcji fotochemicznej, polegającej na przemianie tlenu (O2) w trójatomowym ozon (O3). W ostatnim czasie jednak obserwuje się spadek ilościowy ozonu, będącego naturalnym filtrem promieni nadfioletowych słońca, prowadzący do powstania tzw. „dziury ozonowej”.
  Przyczyny tak dramatycznej sytuacji ekolog

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 1

  bozkoz 10.9.2010 (10:38)

  katastrofy naturalne,zanieczyszczenie środowiska,

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 1

  filemon947 12.9.2010 (11:06)

  zanieczyszcenia środowiska, zanieczyszczenia wód

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie