Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  ladysh 9.9.2010 (19:26)

  Cześć, jestem Dora. A bynajmniej byłam. Miałam szczęśliwe dzieciństwo, które spędziłam razem z Basią. Basia zawsze była moją najlepsza przyjaciółką. Kąpała mnie, czytała mi, karmiła i szyła takie śliczne ubranka. Pamiętam, jak uszyła mi kiedyś taką śliczną czerwoną sukienkę z białym fartuszkiem. Wszystkie lalki z sąsiedztwa mi jej zazdrościły. Codziennie chodziłam z Basia do szkoły. Zawsze było wtedy fajnie. Na przerwach wszystkie dziewczynki z klasy bawiły się swoimi lalkami. Poznałam dużo innych lalek. Klarysa była najbardziej urodziwa z nasz wszystkich. Miała takie miękkie blond loki i śliczne niebieskie oczy. Anna była ruda i miała pełno piegów na nosie, a Eliza była bardzo podobna do mnie. Miała te same brązowe oczy, długie rzęsy i kasztanowe włosy. Tylko, ze ona miała zawsze zaplecione włosy w długi warkocz, a ja nosiłam je upięte w koku. Tylko Eliza zawsze była taka smutna. Mówiła nam wszystkim okropne rzeczy. Twierdziła, że jak dzieci dorastają to potem wyrzucają swoje zabawki i że tak samo będzie z nami. Zawsze jej powtarzałyśmy, my lalki, że tak na pewno nie będzie. Ale ona nawet nas nie słuchała. I tak minęło kilka lat. Basia dorosła i coraz mniej czasu spędzała ze mną. Pewnego dnia Basia przyszła ze szkoły z takim brązowym kartonem. Położyła go na łóżko i otworzyła pokrywkę. Natychmiast wyskoczył z niego mały kotek z czarną łatką. Zaczęła go przytulać i głaskać. Nazwała go Gabi. W moim oku stanęła łza. Basia od dawna Mnie tak nie tuliła. W pewnym momencie położyła Gabi i wzięła mnie na ręce. Przez chwilę czułam się szczęśliwa, bo myślałam, że przytuli mnie tak jak tego kotka przed chwilą. Ale tylko chwilę. Bo zaraz włożyła mnie do pudełka i zamknęła pokrywkę. Nie wiem co się póżniej ze mną działo. Słyszałam tylko jakieś głosy. Potem Basia mnie gdzieś położyła i już nie wróciła. I tak jestem tu do tej pory. Minęło kilka lat, a Basia nie wraca. A ja siedzę dalej w ciemnym kartonie zapłakana i nie wiem co się dalej będzie działo. Wiem tylko, że Eliza miała rację. Kiedy dzieci dorastają to często zapominają o nas i znajdują sobie innych przyjaciół.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie