Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  maturzysta2010 29.3.2010 (20:01)

  Był szary, poniedziałkowy świt. Nie mogłam dłużej dusić budzika poduszką . Dzwonił zbyt natarczywie . Zerwałam się z łóżka i tak przynajmniej o dwie godziny za późno. Poniedziałek to straszny dzień, tak trudno zapomnieć o słodkim lenistwie soboty i niedzieli!
  Mycie zębów i twarzy, wrzucenie do plecaka książek i zeszytów zajęło mi nie więcej niż dziesięć minut. Włączyłam swą ulubioną stację radiową. Słuchałam, łykając duże kawałki bułki popijane zimnym mlekiem z lodówki. Całe szczęście, że mama tego nie widziała. Wybiegłam z domu rozpięta, z plecakiem, w którym przy każdym ruchu przesypywały się długopisy, kredki i te wszystkie osobliwe rzeczy , jakie przez lata używania gromadzą się w zakamarkach torby .
  Do ósmej zostało już niewiele minut. Musiałam jeszcze wpaść po Magdę . Nie wbiegałam na trzecie piętro , lecz jedynie naciskałam guzik domofonu i natychmiast rozległ się głos mojej koleżanki z klasy :
  -Zaraz spadam! Nie dzwoń, bo wszystkich obudzisz i będę miała piekło w domu.
  Tym razem Magda już czekała na dole, przed wyjściem z bloku. Gdy tylko mnie zobaczyła, zaczęła poniedziałkową mowę umoralniającą:
  -Co Ty wyprawiasz? Zapuszczam tu korzenie od dwudziestu minut, myślałam, że coś się stało, że nie idziesz do budy. Pewnie powiesz, że budzik tak jak w zeszłym tygodniu utracił głos i dzwonił zaledwie szeptem?
  -Nie wygłupiaj się . Nie marudź. Zwyczajnie zaspałam . Pójdziemy nieco szybciej i spokojnie zdążymy.
  Magda spojrzała na mnie jakoś dziwnie. Zaczęła niepewnym głosem, mówiąc cichutko i robiąc wieloznaczne pauzy.
  -Rozumiesz... dzisiaj taki dzień...nieładnie się spóźniać... chyba lepiej w ogóle nie iść..
  -Co Ty mówisz?
  -Po prostu, dajmy dzisiaj szkole odpocząć od naszego towarzystwa . Chodźmy lepiej nad rzekę, lub do parku . Szkoła nie zając, nie ucieknie. Z resztą pierwszy jest polskie, a ja nie napisałam wypracowania!
  
  Nie bardzo wiedziałam, co odpowiedzieć. Do szkoły chodzić trzeba, chociaż z drugiej strony... w poniedziałek... ma być klasówka z matematyki, która na pewno okaże się dla mnie klęską...
  Rozmyślenia przerwał mi znajomy głos:
  -Czołem, kochane! Szybciutko, bo się spóźnimy. Zaraz dzwonek- tym słowom towarzyszyło lekkie popchnięcie. To była nasza nowa wychowawczyni, pani Marta wiśniewska.
  W mgnieniu oka straciło sens dramatyczne pytanie iść, czy nie iść? Pani wiśniewska była radosna, niczym skowronek o poranku:
  -Biegiem, biegiem!-nie przerywała ponaglać- W poniedziałek zawsze chętnie wracamy do pracy, tęsknimy za szkołą, prawda?
  Magda tylko spuściła głowę, uważnie oglądając swe zielone trampki.
  Ja odpowiedziałam:
  -Tak.. no może nie wszyscy.
  Minęła ostatnia szansa ucieczki, wielki budynek szkoły już wyłaniał się zza drzew. Przed wejściem kłębił się tłum.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie