Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Anek 5.9.2010 (16:55)

  ... na początku wakacji umówiliśmy się ze znajomymi, że pojedziemy pod namioty. Weźmiemy plecaki, wsiądziemy w pociąg i pojedziemy na Mazury. Tak też zrobiliśmy. Spakowani pojechaliśmy na dworzec. Długo czekaliśmy na pociąg, miał opóźnienie.
  Potem były jakieś problemy na trasie. Pociąg stał 3 godziny w jednym miejscu. Kiedy wreszcie dojechaliśmy na miejsce byliśmy bardzo zmęczeni 8 godzinna jazdą, a zarazem szczęśliwi, że już jesteśmy na miejscu. Wsiedliśmy do autobusu, który miał nas zawieźć na pole namiotowe.
  Na miejscu, przy wejściu trzeba było zapłacić za miejsce. Zaczęliśmy szukać pieniędzy... Żadne z nas nie mogło ich znaleźć. Ogarnęła nas panika... "Przecież muszą gdzieś być", "Nie możliwe żebyśmy wszyscy je zgubili" Wtedy okazało się, że nas okradli. Nie mieliśmy gdzie spać, ani za co wrócić do domu. Ciągle pojawiała się myśl "Co teraz?". Załamani poszliśmy do lasu i zmęczeni usiedliśmy pod drzewami. Musieliśmy znaleźć jakieś miejsce do rozbicia namiotów, a także zastanowić się jak zarobić na bilety powrotne. Rozbiliśmy namioty, położyliśmy się i nawet nie zauważyliśmy jak zasnęliśmy. Następnego dnia trzeba było się rozejrzeć za jakąś pracą. Ale kto zatrudni czwórkę siedemnastolatków!? Udało się, właśnie na tym polu namiotowym. Zatrudnili nas w charakterze ludzi "przynieś, podaj, pozamiataj". Pracowaliśmy przez tydzień. Właśnie ten tydzień, w którym mieliśmy odpoczywać. Po tygodniu uzbierały się pieniądze na bilety powrotne. Sprawdziliśmy pociąg i podziękowaliśmy za pomoc. Pojechaliśmy PKS-em na dworzec i wsiedliśmy do pociągu. Byliśmy szczęśliwi, że wracamy do domu.
  Jednak nasze szczęście nie trwało długo, przyszedł konduktor i powiedział, że musimy dopłacić do biletów, gdyż mamy nie podbite legitymacje. A my przecież nie mieliśmy przy sobie ani grosza. Przerażeni zapytaliśmy co teraz!? Powiedział, że musimy wysiąść. Jakoś udało się go ubłagać, aby mogli dopłacić rodzice na dworcu. Ale nie mieliśmy telefonów, aby ich o tym poinformować. I tu pojawił się kolejny problem. Ale konduktor okazał się człowiekiem i pożyczył nam telefonu. Po przyjeździe na dworzec rodzice dopłacili konduktorowi, a my wróciliśmy do domu.
  Myślę, że ten incydent zostanie w mojej pamięci na wiele wiele lat.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie