Treść zadania

RozwiÄ…zania

• 

  0 1

  Konto usunięte, 4.9.2010 (20:45)

  Jan Henryk Dąbrowski urodził się 2 sierpnia 1755roku a zmarł 6 czerwca 1818 roku. Był synem piłkownika Jana Michała Dąbrowskiego i Zofii Marii von Lettow. Był polskim generałem, uczestnikiem insurekcji kościuszkowskiej, twórca Legionów Polskich we Włoszech, dowódca naczelny wojsk polskich w 1813, senator-wojewoda Królestwa Polskiego w 1815, generał jazdy armii Królestwa Polskiego 1815-1816.
  Jan Henryk opuścił Polskę w 1766 roku. Służbę rozpoczął w 1771 w stopniu podchorążego w wojsku saskim. W 1779 odbył, bez wielkich sukcesów kampanię w wojnie zwanej "kartoflaną". W czasie osiemnastoletniego pobytu na obczyźnie przesiąknął w dużej mierze kulturą niemiecką, słabo mówił po polsku.
  Od roku 1780 w stopniu porucznika służył w gwardii elektorskiej w Dreźnie. Tymczasem liczba Polaków wokół Dąbrowskiego malała. Po zerwaniu unii polsko-saskiej Polacy masowo opuszczali szeregi armii saskiej, a więc siłą rzeczy Dąbrowski wtapiał się w środowisko niemieckojęzyczne,
  W tym okresie Dąbrowski zdobył przygotowanie jako dowódca średniego szczebla. Wziął udział - za przyzwoleniem króla Fryderyka II – w manewrach armii pruskiej we Wrocławiu latem 1786 i manewrach wojsk rosyjskich w 1788 roku.
  W 1792 roku przeszedł do wojska polskiego, co nie obyło się bez namów najpierw ze strony kapitana Michała Sokolnickiego, potem generałów, a na koniec samego króla Stanisława Augusta, który osobiście prosił elektora o zwolnienie ze służby cenionego oficera. Przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu wicebrygadiera, niezorientowany jeszcze w stosunkach, złożył przysięgę na wierność konfederacji targowickiej. Szybko jednak zorientował się w sytuacji i w czasie powstania kościuszkowskiego wsławił się obroną Warszawy i wyprawą do Wielkopolski, gdzie został awansowany na stopień generała–porucznika. 18 listopada 1794 roku dostał się do niewoli rosyjskiej pod Radoszycami i został zmuszony (wraz z Kościuszką) do podpisania wyrzeczenia się walki z Rosją i jej sprzymierzeńcami w przyszłości].
  
  Stefan Czarniecki urodził się około 1599 w Czarncy, zmarł 16 lutego 1665 w Sokołówce. Był polskim dowódcą wojskowym, oboźnym wielkim koronnym i kasztelanem kijowskim od 1652, starostą kowelskim od 1655, regimentarzem od 1656, wojewodą ruskim od 1657, starostą tykocińskim od 1659, wojewodą kijowskim od 1664, hetmanem polnym koronnym w 1665. Właścicielem dóbr tykocińskich nadanych mu za zasługi na rzecz ojczyzny. Najbardziej znany z prowadzenia wojny partyzanckiej przeciw wojskom Karola X Gustawa w czasie potopu szwedzkiego, choć miał też poważny wkład w pacyfikację powstania Chmielnickiego i w trakcie wojny polsko-rosyjskiej 1654–1667.
  W wojsku polskim Czarniecki służył najprawdopodobniej od 1621, gdy jego bracia wrócili ze służby cesarskiej. Zapewne brał udział w wojnie z Turcją w tymże roku, prawdopodobnie brał udział w bitwie pod Chocimiem, potem w odpieraniu najazdów tatarskich w kolejnych latach. Później walczył pod komendą Stanisława Koniecpolskiego w czasie kampanii pruskiej 1626-1629 w czasie wojny polsko-szwedzkiej 1626-1629. Pod wodza brata brał udział w 1624 roku w bitwie pod Martynowem. Następnie uczestniczył w kampanii smoleńskiej w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1632-1634, w której po raz pierwszy wystąpił w stopniu oficerskim, jako porucznik (od 1633) chorągwi kozackiej hetmana polnego koronnego Marcina Kazanowskiego. De facto Czarniecki stał się dowódcą tej chorągwi i na wezwanie króla ruszył pod oblężony Smoleńsk, gdzie uczył się dowodzenia obserwując królewskie poczynania, ale także zyskał doświadczenia zagończyka w czasie wyprawy dywersyjnej w głąb Rosji. W 1644 odznaczył się w bitwie pod Ochmatowem z Tatarami, gdzie szarża jego husarskiej chorągwi znacznie przyczyniła się do polskiego zwycięstwa. Po bitwie tej dostał pierwszy własny list przypowiedni i został rotmistrzem chorągwi kozackiej, porucznikując jednocześnie w dawnej chorągwi husarskiej Stanisława Lubomirskiego, której rotmistrzem w tym samym roku został jego późniejszy rywal do hetmańskiej buławy – Jerzy Lubomirski. W tym samym roku otrzymał od króla 3 wsie i wziął w zastaw miasteczko z folwarkiem.
  
  Napoleon Bonaparte ur. 15 sierpnia 1769 r. w Ajaccio na Korsyce, zm. 5 maja 1821 r. w Longwood na Wyspie Świętej Heleny – pierwszy konsul Republiki Francuskiej 1799-1804, cesarz Francuzów w latach 1804-1814 oraz 1815, prezydent (1802-1805) i król Włoch w latach 1805-1814. Jest uważany z jednej strony za jednego z najwybitniejszych mężów stanu, przywódców, strategów wojny, reformatorów ustroju państwowego i prawa (Kodeks Napoleona, Code pénal), a z drugiej strony - za egotystę, tyrana i agresora. W 1779 r. został zapisany do szkoły wojskowej w Brienne-le-Château. Od roku 1784 kontynuował naukę w l'École Militaire w Paryżu. Po zakończeniu szkoły w roku 1786 ze stopniem podporucznika został przydzielony do służby w artylerii. Po wybuchu rewolucji od razu opowiedział się po jej stronie. Zgłosił się do powstańców Paolego, ten go jednak nie przyjął, więc przeszedł na stronę francuską. W kwietniu 1791 awansowany na porucznika. W roku 1793 dzięki poparciu Salcietego (członka Konwentu, Korsykanina) i Augustina Robespierre'a (brata wszechwładnego Maximiliena) kapitan Buonaparte jako dowódca artylerii przeforsował swój plan zdobycia zbuntowanego przeciwko Republice i bronionego z morza przez Anglików Tulonu i za zasługi w trakcie jego zakończonego sukcesem oblężenia został awansowany najpierw z kapitana na szefa batalionu, a potem na generała brygady.
  W latach 1796-1797 Napoleon odniósł we Włoszech wielkie sukcesy militarne, pokonał Austriaków oraz Sardyńczyków i narzucił im pokój w Campo Formio w 1797. Pod jego rozkazami służyły Legiony polskie dowodzone przez generała Jana Henryka Dąbrowskiego. W 1797 roku trwała wciąż wojna Francji z Monarchią Brytyjską, ostatnim państwem I koalicji antyfrancuskiej, zawiązanej w 1793 r. przeciwko rewolucji we Francji. By zmusić Wielką Brytanię do zakończenia wojny, Napoleon Bonaparte zaproponował podbicie Indii - perły Korony Brytyjskiej. W tym celu Napoleon ruszył na Egipt, mający być przyszłą bazą wypadową do ataku na Indie. Wyprawa egipska doszła do skutku w maju 1798 r. Wzięło w niej udział 38 tysięcy marynarzy i żołnierzy oraz 175 uczonych i artystów, którzy mieli badać kulturę i historię Egiptu. Ich zasługą było odkrycie na nowo dla Europy historii starożytnego Egiptu.
  Po sukcesach, jakimi było zajęcie Malty i Dolnego Egiptu z Aleksandrią, bitew pod Abukirem i pod piramidami, wojska ekspedycyjne spotykały same niepowodzenia: upiorny klimat, choroby tropikalne, zniszczenie floty francuskiej admirała Bruey'ego 2 sierpnia przez eskadrę angielskich okrętów admirała Nelsona u ujścia Nilu, powstanie ludności w Kairze, ingerencja wojsk tureckich, zajęcie Malty przez Anglików. Ostatecznie Francuzi zmuszeni zostali przez siły turecko-angielskie do kapitulacji w 1801 roku. Napoleon, nie czekając na ostateczne zakończenie kampanii, powrócił do Francji. Doceniając jego zasługi wojenne, obawiający się o swój los Dyrektoriat mianował go dowódcą wojskowym Paryża. Wykorzystał to i z pomocą wiernych oddziałów i Fouchego zainicjował w Saint Cloud w dniu 9 listopada (18 brumaire'a) 1799 r. zakończony nazajutrz wojskowy zamach stanu. W jego wyniku Dyrektoriat został obalony, a władza w państwie przeszła w ręce trzech konsuli z Napoleonem jako pierwszym konsulem. Zgodnie z nową konstytucją roku VIII miał ją sprawować przez dziesięć lat.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie