Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  klaudia797 4.9.2010 (14:59)

  Antyk (inaczej starożytność) to epoka, która obejmuje piśmiennictwo od czasów najdawniejszych (początki piśmiennictwa ok. XIII w. p.n.e.) do V w. n.e. Umowna data końca epoki starożytnej to 476 r. - data upadku Cesarstwa Zachodnio rzymskiego.
  
  Piśmiennictwo:
  
  Pismo (alfabetyczne) istnieje od ok. XIII w. p.n.e. Od tego czasu powstawała Biblia, najstarszy zabytek piśmienniczy tak wielkich rozmiarów. W starożytnej Grecji podstawę tematyczną literatury stanowi mitologia, podobnie jak Biblia istniejąca w przekazach ustnych od czasów niepiśmiennych. Na mitologii opierają się dzieła Homera: \"Iliada\" i \"Odyseja\" z VIII - VII w p.n.e.
  
  Rozkwit literatury antycznej przypada na okres świetności starożytnej Grecji i Rzymu (tzn. VIII w. p.n.e. - II w. n.e.). Literatura starożytna stała się wzorem wszystkich późniejszych prądów artystycznych i na długie wieki określiła europejskie kanony piękna. Uznano ją za wzór doskonały - klasyczny. Klasycyzm narodził się w Grecji, zaś Rzym przejął i odpowiednio
  przekształcił ten wzorzec.
  
  Literaturę grecką można podzielić na cztery okresy, biorąc pod uwagę gatunek literacki dominujący w danym czasie:
  
  - epika (VIII wiek p.n.e.)
  - liryka (VII-VI wiek p.n.e.)
  - dramat (V wiek p.n.e.)
  - epigramat (III wiek p.n.e.)
  
  Podziału literatury dokonał Arystoteles wyróżniając w niej:
  
  - epikę
  - dramat
  - lirykę
  
  Religia:
  
  W świecie starożytnym panował przeważnie politeizm (wielobóstwo), z wyjątkiem monoteistycznej (wyznającej jednego Boga) religii judaistycznej. Podstawą wierzeń starożytnych Greków i Rzymian była mitologia, zaś Żydów - Biblia.
  
  Filozofia:
  
  Największymi filozofami starożytności byli Grecy: Platon i Arystoteles, którzy żyli w V w. p.n.e. w Atenach. Stworzone przez nich systemy filozoficzne - platonizm i arystotelizm - po przekształceniach funkcjonowały w ciągu kolejnych epok. Również epikureizm i stoicyzm odgrywały później znaczącą rolę, zwłaszcza w renesansie.
  
  epikureizm
  
  Grecka filozofia stworzona przez Epikura z Samos na przeł. IV/III w. p.n.e. Głosiła ona zasadę uznającą szczęście za główny cel dążeń człowieka, przy czym szczęście to utożsamiane było z brakiem cierpień. Pogodna afirmacja (akceptacja) życia w jego wymiarze cielesnym, poszukiwanie spokoju i radości w świecie - założenia te sprawiły, że filozofia Epikura stała się
  popularna w późniejszych wiekach, a zwłaszcza w czasach rzymskich i w renesansie. Najsławniejszym epikurejczykiem w starożytnym Rzymie był Horacy, którego słowa: \"Carpe diem!\" - \"ciesz się dniem\", stały się najbardziej znanym hasłem tego nurtu. Natomiast w okresie renesansu z filozofii epikurejskiej korzystał (zwłaszcza we \"Fraszkach\" J. Kochanowski.
  
  stoicyzm
  
  System filozoficzny stworzony w III w. p.n.e. w Grecji przez Zenona z Kition, założyciela szkoły stoickiej. Głosił on uznanie CNOTY za najwyższe i jedyne dobro, służące opanowaniu namiętności. Celem stoika było osiągnięcie stanu obojętności wobec świata zewnętrznego i wzgardzenie dobrami przemijającymi. Zachowanie równowagi wewnętrznej zarówno wobec
  niepowodzeń, jak i radości życia, było warunkiem postawy stoickiej, której najwyższym etapem była postawa apatycznego mędrca. Stoicyzm preferował życie zgodne z naturą i rozumem.
  
  System stoicki znalazł odbicie m.in. w twórczości J. Kochanowskiego.
  
  klasycyzm
  
  Kierunek artystyczno-literacki, mający swoje źródła w kulturze antycznej (czyli klasycznej: grecko-rzymskiej). Sztuka epok późniejszych nawiązywała do tradycji antyku, wykorzystując jego wzorce. Sztuka antyku na długi czas określiła europejskie kanony piękna. Od łacińskiego słowa \"classicus\" (wzorowy) otrzymała nazwę klasycyzmu, używaną także w odniesieniu do późniejszych prądów artystycznych, wzorujących się na sztuce antycznej: klasycyzm renesansowy, oświeceniowy, neoklasycyzm (przełom XIX i XX w.). Sztuka klasyczna narodziła się w Grecji, gdzie w V i IV w. p.n.e. osiągnęła szczyty artyzmu (Sofokles, Fidiasz, Platon, Arystoteles), zaś w Rzymie funkcjonowała do V w. n.e.
  
  Główne założenia klasycyzmu:
  - piękno jest jedyne i obiektywne - istnieją ustalone kanony piękna
  - sztuka ma wyrażać harmonię i zachowywać ład (proporcje, równowaga, statyczność)
  - należy tworzyć według ustalonych reguł (poetyk, podręczników sztuki)
  - należy wzorować się na sztuce antycznej (greckiej i rzymskiej), która najlepiej
  oddawała harmonię natury
  - piękno ma wynikać z prostoty, a nie z zawiłości
  
  Mit jest opowieścią o stałej warstwie fabularnej. Pełni przede wszystkim funkcje poznawcze i światopoglądowe. Mity podejmowały próby wyjaśnienia zagadnień powstania świata i człowieka, ingerencji bogów w losy ludzkie oraz niepokojących, bo trudnych do wytłumaczenia zjawisk przyrody. Mity powstawały poza historią i poza realnym doświadczeniem.
  
  Mity dzielimy na:
  
  - teogoniczne (poświęcone bogom i bóstwom),
  
  - kosmogoniczne (mówiące o powstaniu świata i zjawiskach występujących w przyrodzie),
  
  - antropogeniczne (opowiadające losy ludzkie i ukazujące ich współudział w tworzeniu losów świata)
  
  - genealogiczne (przedstawiające historię głośnych rodów, które odegrały znaczącą rolę w starożytnym świecie).
  
  Opowieść mityczna nie wyraża treści wprost. Ważną rolę grają tu metafory (np. mit o Syzyfie, którego praca jest metaforą bezowocnego wysiłku), alegorie (np. opowieść o Demeter i Korze, obrazująca niezmienne następstwo pór roku) i symbole (np. wieloznaczność mitu o Dedalu i Ikarze).
  
  Mitologia - zbiór mitów (baśni) o bogach i bohaterach. Dziś możemy korzystać z uwspółcześnionych mitologii, np. \"Mitologia\" J. Parandowskiego, \"Mity greckie\" R. Gravesa, \"Mity Greków i Rzymian\" W. Markowskiej.
  
  
  
  Myśle, że musiałabyś to tylko bardziej połączyć w całość i dodać ładniejsze zakończenie.
  Powodzenia ;)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie