Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  2 0

  Konto usunięte 2.9.2010 (18:08)

  Maria Skłodowska-Curie
  "Jestem z tych, którzy wierzą iż nauka jest czymś bardzo pięknym."
  
  Biografia:
  Maria Skłodowska-Curie urodziła się dnia 7.XI. 1867r. w Warszawie. Kształciła się początkowo na pensji prywatnej, a następnie w gimnazjum rządowym w Warszawie, które ukończyła w roku 1883 ze złotym medalem. W roku 1891 wyjechała do Paryża i podjęła studia na wydziale nauk ścisłych Uniwersytetu. Już w roku 1893 uzyskała licencjat nauk fizycznych, a rok później-matematycznych. W roku 1895 poślubiła znanego fizyka francuskiego Piotra Curie (1859-1906), którym łączyło ją uczucie, wspólne zainteresowania i prace naukowe. 1 kwietnia 1906 roku w wyniku wypadku zmarł Piotr Curie. Na opuszczone przez Piotra stanowisko kierownika katedry fizyki Uniwersytetu Paryskiego powołano wówczas Marię, jego owdowiałą małżonkę. W latach pierwszej wojny światowej Maria oddała swe siły i wiedzę walczącej armii francuskiej. Mimo, że los związał jej życie z Francją, zawsze utrzymywała ścisłe kontakty z krajem ojczystym. Zainicjowała ona budowę Instytutu Radowego w kraju.
  Maria Skłodowska-Curie zmarła dnia 4 lipca 1934 roku na skutek choroby spowodowanej długoletnią pracą z substancjami promieniotwórczymi.
  Naukowe osiągnięcia i sukcesy Marii Skłodowskiej-Curie:
  Działalność Marii Skłodowskiej-Curie w latach 1918-1934 charakteryzują badania nad promieniotwórczością polonu, radu i izotopu toru oraz praca organizacyjna i dydaktyczna w Instytucie Radowym w Paryżu.
  
  1. Badania naukowe Marii i Piotra Curie nad promieniowaniem
  rud uranowych doprowadziły w roku 1898 do odkrycia dwóch
  pierwiastków promieniotwórczych-polonu i radu.
  2. W roku 1903 Skłodowska- Curie uzyskała doktorat nauk fizycznych za swe "Badania nad substancjami promieniotwórczymi" oraz wyróżniona została nagrodą Nobla w dziedzinie fizyki za odkrycie polonu i radu i za badania zjawiska promieniotwórczości wraz z Piotrem Curie i Henrykiem Becquerelem.
  3. Po śmierci męża Maria kontynuowała prace badawcze, które uwieńczone zostały wyodrębnieniem radu w postaci metalicznej. Za prace te w roku 1911 otrzymała ponownie nagrodę Nobla - tym razem w dziedzinie chemii za wyodrębnienie czystych preparatów radu oraz radu w stanie metalicznym.
  4. Kobiety amerykańskie podarowały jej jeden gram radu. Zebrały tę sumę w uznaniu dla jej wielkiego geniuszu. Wiedziały, że pracuje zupełnie bezinteresownie
  
  Wybitna fizyczka i chemiczka polska żyjąca i pracująca we Francji, pierwsza kobieta będąca profesorem Sorbony. Dwukrotna laureatka Nagrody Nobla - w 1903 wraz z mężem (z fizyki) za badania nad odkrytym przez H. Becquerela zjawiskiem promieniotwórczości naturalnej, oraz w 1911 (z chemii) za wydzielenie czystego radu.
  
  
  
  Kazimierz Funk
  
  Kazimierz Funk (1884-1967) - biochemik polski, pracujący głównie w USA, twórca pojęcia "witaminy" (1912) i hipotezy o niedoborze witamin jako przyczynie chorób: beri-beri, szkorbutu (gnilec), pelagry, krzywicy.
  Podjęte przez Funka próby wyodrębnienia witamin nie zostały uwieńczone sukcesem. Funk prowadził także prace nad hormonami płciowymi i chorobami nowotworowymi. Wyizolował kwas nikotynowy.
  
  Mija prawie sto lat od chwili kiedy po raz pierwszy polski biochemik Kazimierz Funk użył nazwy witamina, dla oznaczenia substancji wyodrębnionej z łusek ryżowych. Substancję tę nazwał witaminą B-1.
  To odkrycie dało początek poznawaniu kolejnych organicznych substancji odżywczych
  tak niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu.
  Jak sama nazwa wskazuje , witamina oznacza życie [ od łacińskiego vita ].
  Źródłem witamin i prowitamin jest pokarm pochodzenia roślinnego i zwierzęcego, a w niektórych przypadkach pewne bakterie żyjące w przewodzie pokarmowym. Współczesna nauka zna kilkanaście witamin i wciąż odkrywa nowe drobnocząsteczkowe związki .
  Każda z poznanych dotąd witamin ma inna budowę i spełnia inną funkcję w ustroju, ale każda jest potrzebna i brak choć jednej z nich powoduje określone niedomagania.
  
  Kwas nikotynowy - pochodna pirydyny, w połączeniu z amoniakiem tworzy amid kwasu nikotynowego (witamina PP), będący w organizmie człowieka prekursorem pewnych koenzymów biorących udział w utlenianiu (reakcja redoks) biologicznym.
  
  
  
  Broniewski Witold
  
  Broniewski Witold (1880-1939), metaloznawca, metalurg. Studiował matematykę, elektrotechnikę, fizykę i chemię, uczeń m.in. M. Skłodowskiej-Curie na Uniwersytecie Paryskim (1908-1911). W latach 1914-19 wykładowca metalografii na Uniwersytecie Paryskim, od 1919 do 1920 profesor Politechniki Lwowskiej, w okresie 1920-1939 profesor Politechniki Warszawskiej. W 1919 żołnierz Armii Polskiej we Francji (Armii Hallera), z którą przybył z Francji do Polski.
  Prowadził badania w zakresie metalografii i fizykochemii metali, a także obróbki plastycznej i cieplnej. Pionier polskich badań nad zjawiskiem pełzania metali.
  
  Pełzanie materiałów, zjawisko ciągłego plastycznego odkształcania się materiału (np. części maszynowej, elementu konstrukcyjnego) znajdującego się pod stałym obciążeniem. W temperaturze pokojowej pełzanie wykazują np. ołów, cyna i cynk.
  Pełzanie materiałów jest własnością niekorzystną, niekiedy dyskwalifikującą zastosowanie materiału do elementów konstrukcyjnych. Badanie pełzania materiałów odbywa się poprzez próby pełzania (przeprowadzane na specjalnych maszynach badawczych - pełzarkach), polegające na ogrzaniu próbki materiału do żądanej temperatury, obciążeniu stałą siłą, zwykle rozciągającą, oraz mierzeniu wydłużeń w czasie próby i czasu potrzebnego do zerwania próbki.
  
  
  
  Kemula Wiktor
  
  Kemula Wiktor (1902-1985) - chemik. Profesor uniwersytetu we Lwowie (1936-1941), kierownik katedry chemii nieorganicznej UW (1945-1968), kierownik Zakładu Fizykochemicznych Metod Analitycznych w Instytucie Chemii Fizycznej PAN w Warszawie (1952-1972). Członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1945) i jego prezes po reaktywowaniu Towarzystwa (1981-1985).
  Członek PAU od 1950, PAN od 1956, Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej (1947-1985). Prezes Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1955-1959, 1972-1974) i jego prezes honorowy (1976-1985). Członek wielu zagranicznych towarzystw chemicznych, m.in. American Chemical Society (od 1938) i Royal Society of Chemistry (od 1979). Doktor honoris causa UW.
  Redaktor czasopism: Roczniki Chemii (1950-1985, od 1972 - Polish Journal of Chemistry) i Chemia Analityczna (1956-1968). Autor monografii Spektralna analiza emisyjna (wraz z A. Hulanickim, 1956).
  Twórca polskiej szkoły polarografii. Szereg prac poświęcił zjawiskom fizykochemicznym towarzyszącym analizie polarograficznej. Wprowadził istotne modyfikacje do tej metody, dając początek woltamperometrii cyklicznej i oscylografii katodowej. Posługując się metodami elektrochemicznymi badał mechanizm redukcji związków organicznych, własności związków kompleksowych, wpływ substancji powierzchniowo czynnych na procesy elektrodowe, utlenianie amalgamatów. Rozwijał również inne metody, np. chromatografię i fotolizę błyskową.
  Metody analityczne opracowane przez Kemulę znalazły zastosowanie w badaniach wielu produktów technicznych (np. materiałów reaktorowych) oraz w badaniach klinicznych i farmaceutycznych.
  Chromatografia, metoda chemicznej analizy instrumentalnej, w której dokonuje się podziału substancji (w przeciwprądzie) między fazę nieruchomą (bibuła filtracyjna, cienka warstwa adsorbentu naniesiona na płytkę, wypełnienie kolumny) i fazę ruchomą, stanowiącą roztwór ciekły (chromatografia cieczowa) lub gazowy (chromatografia gazowa). W tym celu wykorzystywana jest:
  1) różnica w zdolności adsorpcyjnej fazy stacjonarnej względem różnych składników znajdujących się w fazie ruchomej (chromatografia adsorpcyjna);
  2) różnica wielkości współczynnika podziału składników rozdzielanych między cieczą umieszczoną na nośniku (w fazie stacjonarnej) a fazą ruchomą (chromatografia podziałowa);
  3) różnica wielkości cząsteczek separowanych składników (chromatografia sitowa);
  4) zatrzymywanie jonów na podłożu jonitowym (chromatografia jonowymienna).
  
  
  Kołos Włodzimierz
  
  Kołos Włodzimierz - (1928-1996) - fizykochemik polski, profesor Instututu Badań Jądrowych (1961-1966) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (od 1962), członek PAN (od 1969), pierwszy laureat nagrody Międzynarodowej Akademii Nauk Kwantowo-Molekularnych (1967), naukowej nagrody PTCh im. W. Świętosławskiego (1996), zajmował się mechaniką kwantową.
  Zaproponował po raz pierwszy ogólne podejście do problemu trzech cząstek oddziałujących kulombowsko (1960), wykonał dokładne obliczenia komputerowe dla cząsteczki H2 (1960). Współautor pierwszego dokładnego adiabatycznego i relatywistycznego podejścia do cząsteczki H2 (1964) oraz obliczeń: energii stanów quasi związanych HeH+ (1976), przekroju czynnego rozpraszania elektronów na H2 (1982), widma energetycznego rozpadu cząsteczki trytu (1985), poziomów energetycznych molekuły mionowej td (1987).
  
  
  Ignacy Łukasiewicz
  
  Łukasiewicz Ignacy (1822-1882), farmaceuta, wynalazca lampy naftowej i pionier przemysłu naftowego w Europie. Od 1837 związany ze Stowarzyszeniem Ludu Polskiego, z którego następnie wyłoniła się Konfederacja Powszechna Narodu Polskiego.
  W 1845 nawiązał kontakt z E. Dembowskim i został zaprzysiężony jako agent Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego na Rzeszów. Aresztowany 19 lutego 1846, co uniemożliwiło wybuch powstania w tej części kraju. Z braku dowodów 27 grudnia 1847 zwolniony z więzienia z obowiązkiem zamieszkania we Lwowie, gdzie w 1848 podjął pracę w aptece P. Mikolascha.
  W 1852 w laboratorium przy aptece, na zlecenie jej właściciela, przeprowadził destylację ropy naftowej.
  Destylacja, jedna z metod rozdzielania i oczyszczania ciekłych związków chemicznych, wykorzystująca fakt, że wrząca mieszanina ciekła wysyła parę o innym składzie aniżeli skład mieszaniny ciekłej. Po skropleniu pary otrzymuje się szereg frakcji destylatu o innym składzie niż skład cieczy poddanej destylacji.
  Niekiedy jednokrotna destylacja nie pozwala na całkowite rozdzielenie mieszaniny (np. dwa lub więcej składników mieszaniny wrze w podobnej temperaturze), gdyż powstaje kilka frakcji pośrednich zawierających co najmniej dwa składniki. W takim przypadku stosuje się rektyfikację na kolumnach rektyfikacyjnych, w których zachodzi kilkanaście następujących po sobie destylacji.
  Rok później skonstruował pierwszą lampę naftową, której użył do oświetlenia wystawy w aptece, a 31 lipca 1853 wprowadził takie oświetlenie w szpitalu powszechnym we Lwowie. W 1854 założył w Bóbrce koło Krosna pierwszą w Polsce i na świecie kopalnię ropy naftowej, w 1856 w Ulaszowicach pod Jasłem pierwszą rafinerię.
  Rafineria, zakład przemysłowy, w którym oczyszcza się produkt celem nadania mu lepszych własności.
  Rafineria cukru odbarwia i krystalizuje surowy cukier, rafineria oleju oczyszcza surowe oleje z białek, wosków, śluzów i wody, a rafineria ropy naftowej wytwarza paliwa, oleje, smary i asfalty w wyniku procesów destylacji, krakingu, polimeryzacji, alkilowania oraz izomeryzacji.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie