Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  sonar 25.7.2010 (22:45)

  „Dies Irae” - utwór Jana Kasprowicza z tomiku „Ginącemu światu” (1902)
  
  Utwór ten powstał w czasie gdy Kasprowicz przeżywał kryzys wartości i ideałów. Ten okres w życiu poety związany był z rozpadem jego drugiego małżeństwa. Poeta odciął się od dotychczasowych koncepcji - załamaniu uległy wszystkie jego dotychczasowe ideały; przeświadczenie o zbawiennej sile miłości, sensie cierpienia oraz dobroci Boga. Powstałe w tym czasie utwory pełne są bólu, krzyku i cierpienia – można je nazwać katastroficznymi (świat zmierza do zagłady), zastosowane w nich środki literackie pozwalają zaliczyć je do ekspresjonizmu (wrzask, płacz, wycie, krzyki, trąba, obwieszczająca koniec świata).
  „Dies Irae” (Dzień gniewu) - to prorocza wizja zniszczenia świata znanego ludziom przedstawiana przez pierwszego człowieka – Adama. Wypowiada się on w imieniu wszystkich ludzi a adresatami jego monologu są : Bóg Ojciec – tutaj przedstawiony jako surowy sędzia , Chrystus, psalmista i sam Adam.
  Ze względu na gatunek zaliczamy ten utwór do hymnów.
  Kasprowicz specjalnie wybrał ten gatunek ale prowokacyjnie nie wychwalał w nim żadnych idei i wartości lecz oskarżał Boga o wszystkie zło jakie jest na świecie.
  
  
  Przykładem przemiany jaka dokonała się w twórczości poety – jego odejścia od naturalizmu oraz przełomu modernistycznego jest cykl sonetów „Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach”. Cykl interpretuje się przez poetykę symbolizmu (dostrzeganie w jednym przedmiocie czy zjawisku wielu ukrytych znaczeń) i impresjonizmu (ukazywanie konkretnej, niepowtarzalnej chwili wraz z jej nastrojem, przekazywanie wrażeń -> róża i limba przedstawiane są za każdym razem w trochę innym krajobrazie, inne elementy natury im towarzyszą, sposób wprowadzania poszczególnych motywów jest podobny, ale za każdym razem trochę inaczej ukształtowany językowo.
  „Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach” - na ten cykl składają się cztery ponumerowane sonety, które weszły do zbioru wierszy Kasprowicza „Krzak dzikiej róży”.
  Sonety te powiązane są motywem tytułowego krzaku dzikiej róży i limby – podstawowych symboli. Róża jest symbolem piękna, młodości, życia, delikatności – zagrożonych przez otaczający ją okrutny świat. Limba zaś symbolizuje śmierć, przemijanie, starość, przegraną. Oba symbole są ze sobą skontrastowane, łączy je jednak ze sobą przekonanie o ulotności wszelkiej nadziei, nietrwałości urody i blasku i zagrożeń, czyhających na człowieka w okrutnym świecie.
  Róża i limba umiejscowione są w krajobrazie górskim (tatrzańskim).
  Każdy z sonetów przedstawia krajobraz o różnej porze dnia, co jest charakterystyczne dla impresjonizmu – pragnienie uchwycenia kolorów, światła wrażeń emocjonalnych danej chwili.
  
  
  „Melodia mgieł nocnych (Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym)” to wiersz pochodzący z II serii „Poezji” Kazimierza Przerwy-Tetmajera i jeden z najpiękniejszych liryków podejmujących tak popularną w okresie Młodej Polski tematykę tatrzańską.
  Poeta uchwycił zmienność obserwowanego krajobrazu i przedstawił to jak muzyk. W budowie utworu można zauważyć sylabotonizm , związany z muzyką.
  Melodia wiersza jest delikatna i subtelna , jej zadaniem było oddanie wieczornego wyciszenia w górskiej przyrodzie.
  Poeta starał się uchwycić niepowtarzalność danej chwili – czyli cechy charakterystycznej dla impresjonizmu.
  (Świadomość chwilowości, zmienności i przemijalności wszystkiego, czego doznajemy, dlatego też impresjonista to nie człowiek poszukujący głębi siebie, ale ktoś kto żyje momentem chwilą.)
  
  
  „Koniec wieku XIX”- wiersz ten ukazuje melancholię artysty, który jest zmartwiony tym że nie nadąża za zmianami w ówczesnym świecie, że nie ma sił do walki z przeciwnościami losu.
  Ludzie końca XIX wieku są świadomi swojej niemocy, cechuje ich pesymizm. Są pełni wątpliwości o swoją przyszłość i przyszłość świata, odrzucają dotychczasowe wartości i postawy wobec świata- uważają je za niewłaściwe.
  Ludzie wiedzą , że takie zachowanie grozi zagładą ale nie próbują szukać wyjścia z tej sytuacji i podają się losowi.
  Poeta w tym wierszu zadaje wiele retorycznych pytań i stwierdza, że człowiek z końca wieku nie znajdzie żadnego ratunku dla siebie i dla świata (katastrofizm).
  „Koniec XIX wieku” jest manifestem dekadentów.
  
  
  (Mam nadzieję , że na temat. Poczytałam "różne różności" i tak to czuję)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie