Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 1

  mikrofage 7.7.2010 (14:00)

  Za początek epoki przyjęto umowną datę 1891 r., której towarzyszyły nowe tendencje ideowo-artystyczne, a za koniec 1918 r., czyli rok odzyskania przez Polskę niepodległości. Już pod koniec lat osiemdziesiątych XIX w. wyraźnie narasta krytyka programu pozytywistycznego, którą podejmują nie tylko zwolennicy nowych przeobrażeń w literaturze i sztuce, ale i sami pozytywiści. Atakom podlega nie tylko program, który zawiódł oczekiwane nadzieje, ale i literatura, która go rozpowszechniała, i która poprzez swój realizm i tendencyjność ograniczała swobodę twórczą pisarzy. Najczęściej stosowana nazwa epoki - Młoda Polska - pochodzi od tytułu programowych artykułów Artura Górskiego, opublikowanych w Życiu w 1898 r., będących manifestem ideowo-artystycznym młodego pokolenia. Młodzi pragnęli odrodzić Polskę poprzez kontynuację ideologii romantyzmu polskiego oraz stworzenie nowych norm i wartości etycznych i estetycznych. W związku z tym przyjęto też inną nazwę epoki - neoromantyzm, która miała podkreślać związek romantyzmu z epoką przełomu wieków XIX i XX, polegający głównie na powrocie tendencji idealistycznych, podniesieniu roli indywidualizmu i subiektywizmu, a przede wszystkim na podjęciu wysiłków prowadzących do odzyskania niepodległości państwowej. Obok tych dwóch nazw występuje termin modernizm, który podkreślał współczesność i nowoczesność epoki przeciwstawiającej się systemowi poglądów poprzedniego pokolenia.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 1

  BrunetkaAngella 7.7.2010 (15:15)

  Jako początek Młodej Polski przyjęto rok 1891, w którym ukazał się pierwszy tom poetycki Kazimierza Przerwy-Tetmajera - sygnalizował on nowe tendencje literacko-artystyczne. Natomiast koniec datuje się umownie na 1918 rok - wyzwolenie się Polski spod jarzma zaborów.
  
  Powszechnie używana nazwa tej epoki - Młoda Polska - została zaczerpnięta z tytułu cyklu artykułów programowych autorstwa Artura Górskiego publikowanych w piśmie "Życie" w 1898 roku. Były one manifestem ideowym i artystycznym twórców młodego pokolenia. Ci działacze chcieli odrodzenia Polski dzięki kontynuowaniu ideologii głoszonej w romantyzmie, a także tworzeniu nowatorskich norm oraz wartości moralnych i estetycznych. Stąd używano także innej nazwy epoki - neoromantyzm, która miała podkreślać silny wpływ romantyzmu na okres przełomu XIX i XX wieku: powrót do idealistycznych tendencji, podkreślanie indywidualizmu oraz subiektywnych doznań, a także - co najważniejsze - podjęcie wysiłku, który miał zaowocować odzyskaniem niepodległości przez Polskę.
  
  POZDRO :))

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  bozkoz 7.7.2010 (19:50)

  Młoda Polska to epoka prymatu poezji. Na szczycie hierarchii rodzajów literackich stała liryka. Dlatego też w okresie tym rzesza artystów była niezwykle liczna. W poezji najwcześniej wyraziły się charakterystyczne dla przełomu wieków postawy światopoglądowe. W poezji młodopolskiej pojawiały się odwieczne motywy tj. opisy pejzażu, uczuć, refleksje nad pięknem, ale także kruchością i przemijaniem świata, zaduma nad ulotnością ludzkiego życia itp. Pojawiły się jednak także motywy specyficzne dla epoki. Były to przede wszystkim objawy uczuciowości modernistycznej. W określeniu tym mieszczą się wszystkie deklaracje poczucia kryzysu kultury, zwątpienia i niewiary w systemy filozoficzne i doktryny religijne, wyrazy pesymizmu i rozpaczy, świadomości, że życie społeczne, kultura i cywilizacja Europy chylą się ku upadkowi. Z poczucia załamania się kultury europejskiej brało się zainteresowanie innymi cywilizacjami, w szczególności Orientem. Poezja końca wieku wyrażała odrazę do wielkiego miasta jako siedliska zła i grzechu. Tłum mieszczański stał się głównym wrogiem wrażliwej i cierpiącej jednostki ludzkiej. Cierpienie bowiem stało się głównym tematem liryki modernistycznej. Moderniści wieścili w poezji dekadenckie przekonanie o upadku ideałów, tematem swych utworów czynili smutek, rozpacz i odrazę życia. Wskazywali także rozmaite sposoby stłumienia bólu istnienia: zmysłową miłość, nirwanę, znieczulenie cierpiącej duszy alkoholem lub narkotykami. Jedynym skutecznym środkiem jest jednak jedynie sztuka. Dla wyrażenia tej uczuciowości epoka wykształciła swoisty zasób środków wyrazu: Zasada analogii (odpowiedników) – zakładała jedność świata objawiająca się w pozarozumowych, uczuciowych związkach różnych form rzeczywistości. Wszystkie obrazy i doznania świata mówią nam o jego jedności. To co człowiekowi dostępne w procesie poznania rozumowego i zmysłowego, a także przez doświadczenia duchowe i uczucia wchodzi ze sobą w powiązania, stanowiące o jedności świata. Pozwala to w sztuce na wysnuwanie wolnych skojarzeń tylko na pozór pozbawionych logiki. Zasada ta jest widocznie wyraźna w wierszach Charles’a Baudelaire’a. A szczególnie w wierszu „Oddźwięki”, w którym jedność świata wyraża się w odpowiedniości „dźwięków, woni i kolorów”. Metoda synestezji – przekładalność jednych doznań zmysłowych na inne. Pozwala kojarzyć ze sobą wrażenia słuchowe, zapachowe, dotykowe i wzrokowe. Prowadzi to do budowania obrazów zestawiających ze sobą np. kolory i dźwięki, tzw. barwne słyszenie „biała cisza”. Zestawienie synestezyjne widoczne jest w wierszu Jean Arthura’a Rimbaud’a, gdzie poeta literom przypisuje kolory. Muzyczność wiersza – przejawia się poprzez staranny dobór środków stylistycznych, użycie refrenu poetyckiego, traktowanie tekstu poetyckiego jako zapisu dźwiękowego, zabiegi dźwiękonaśladowcze, przemyślany rytm wiersza. Realizacja tych założeń jest widoczna w wierszu Leopolda Staffa „Deszcz jesienny”. Psychizacja krajobrazu – zabieg służący obrazowemu uzewnętrznianiu stanu duszy. Uczucia rodzące się w duszy są wyniesione w krajobraz i powracają jako impulsy płynące od natury do człowieka. Krajobraz jest stanem duszy. Zasada psychizacji jest ukazana w „Deszczu jesiennym”, gdzie melancholia i smutek są jakby wywołane przez deszcz. Odświętność języka – jego uniezwyklenie, użycie wyszukanych wyrażeń, sięganie po archaizmy i tworzenie neologizmów, przywołania biblijne, antyczne, romantyczne, liczne cytaty, alegorie i symbole. Wszystkie te elementy konstrukcji artystycznej wiersza stanowiły o bogactwie językowym poezji młodopolskiej.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  marta0103 8.7.2010 (18:15)

  w załączniku masz wszystko

  Załączniki

  • mloda_polska.doc (35 KB)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  darka120 9.7.2010 (00:19)

  Epoka ta rozpoczyna się około roku 1890. Ogólnie uznaje się za jej początek rok 1891 a dokładnie debiut trzech młodych poetów, między innymi Kazimierza Przerwy Tetmajera. W tym okresie utrwala się nowy układ prądów literackich.Nazwa tej epoki wywodzi się z tytułu artykułów Artura Górskiego w "życiu krakowskim". Nazwa ta była Kopią "Młodej Skamandrii". Słowo "młoda" miało świadczyć o nowych tendencjach i innych spojrzeniu epoki. Epoka ta miała jeszcze inne nazwy takie jak:
  -neoromantyzm - w tych latach odrodziły się pewne tendencje romantyzmu
  -modernizm - od francuskiego słowa moderne czyli współczesny, nowatorski, nowoczesny
  -symbolizm - jeden z kierunków artystycznych charakteryzujących się ogromną różnorodnością
  -dekadentyzm - od francuskiego słowa dekadance czyli schyłek, upadek. Chodzi tu o upadek ducha ludzkiego
  Jest to wyraz postawy filozoficznej wobec świata .
  Szczególny rozwój młodej polski miał miejsce w Krakowie i we Lwowie, ponieważ tam były największe swobody polityczne i obywatelskie. Także w Warszawie wydawano czasopismo o charakterze literackim np: "Życie Warszawskie zamieszczające utwory lub fragmenty utworów europejskich. Innym czasopismem była warszawska "Chimera", która drukowała różne utwory młodych literatów. Artur Górski w swoim cyklu artykułów "Młoda Polska"uważał , że należy zainteresować się jednostką a nie ogółem. Rozważania autora są przejawem opozycji wobec pozytywistów, którzy zajmowali się przeważnie zbiorowością ludzką: społeczeństwem lub różnymi jego warstwami, opisywał procesy społeczne w sposób realistyczny lub naturalistyczny. Górski jest rzecznikiem zainteresowania się indywidualnością ludzką, a przede wszystkim ludzką duszą tj. wewnętrznymi przeżyciami człowieka. Poza tym, autor tych rozważań domaga się niezależności twórcy, nienarzucania mu żadnych zadań, zaufania jego intuicji twórczej i zdolnościom artystycznym. Cykl tych artykułów to przejaw walki o nową literaturę i sztukę u schyłku pozytywizmu. Innym literatem był Stanisław Przybyszewski. Pochodził on z Kujaw, studiował w Niemczech, gdzie swoimi pierwszymi utworami zyskał sobie uznanie. W 1898r. zdecydował się wyjechać z Niemiec i zamieszkać w Krakowie. Został tam redaktorem naczelnym "Życia". Wzbudzał zainteresowanie swoim postępowaniem i życiem na luzie. Uważał, że sztuka powinna dostarczać tylko wrażeń estetycznych - sztuka dla sztuki.
  Artur Schopenhauer twierdził, że człowiek dąży do szczęścia, ale nigdy go nie osiągnie. Świat jest jedyną wielką zagadką zaś to co wiemy to tylko wyobrażenia. żeby złagodzić ból istnienia proponował wyzbycie się pożądań i potrzeb oraz przejście w stan nirwany. Według niego pomagało też wzbudzenie w sobie współczucia dla innych oraz tworzenie lub kontemplowanie sztuki. Fryderyk Nietzsche sądził, że świat powinien należeć do ludzi silnych, natomiast ludzie słabi powinni być eliminowani. Silnym Nietzsche przypisywał specjalne prawa, proponował życie poza dobrem i złem. Pewien wpływ na świadomość ludzi wywarła filozofia Henryka Bergsona, twórcy intuizmu. W pewnym stopniu do kształtowania epoki przyczynił się skok demograficzny, szybki wzrost liczby ludzi w końcu wieku zaczął frustrować ludzi, oraz intensywny rozwój przemysłu unifikujący rzeczy. W większym stopniu epoka ta kształtowała się pod wpływem odkryć naukowych takich jak: prawo zachowania energii, teoria Darwina, wynalezienie telefonu i telegrafu. Wskutek tych wszystkich zjawisk pojawił się katastrofizm, oraz w społeczeństwie pojawiło się przeświadczenie, że światem rządzi szatan. Umowną datą zakończenia tej epoki był rok 1918.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  Werandka1997 11.7.2010 (08:38)

  łoda Polska to epoka prymatu poezji. Na szczycie hierarchii rodzajów literackich stała liryka. Dlatego też w okresie tym rzesza artystów była niezwykle liczna. W poezji najwcześniej wyraziły się charakterystyczne dla przełomu wieków postawy światopoglądowe. W poezji młodopolskiej pojawiały się odwieczne motywy tj. opisy pejzażu, uczuć, refleksje nad pięknem, ale także kruchością i przemijaniem świata, zaduma nad ulotnością ludzkiego życia itp. Pojawiły się jednak także motywy specyficzne dla epoki. Były to przede wszystkim objawy uczuciowości modernistycznej. W określeniu tym mieszczą się wszystkie deklaracje poczucia kryzysu kultury, zwątpienia i niewiary w systemy filozoficzne i doktryny religijne, wyrazy pesymizmu i rozpaczy, świadomości, że życie społeczne, kultura i cywilizacja Europy chylą się ku upadkowi. Z poczucia załamania się kultury europejskiej brało się zainteresowanie innymi cywilizacjami, w szczególności Orientem. Poezja końca wieku wyrażała odrazę do wielkiego miasta jako siedliska zła i grzechu. Tłum mieszczański stał się głównym wrogiem wrażliwej i cierpiącej jednostki ludzkiej. Cierpienie bowiem stało się głównym tematem liryki modernistycznej. Moderniści wieścili w poezji dekadenckie przekonanie o upadku ideałów, tematem swych utworów czynili smutek, rozpacz i odrazę życia. Wskazywali także rozmaite sposoby stłumienia bólu istnienia: zmysłową miłość, nirwanę, znieczulenie cierpiącej duszy alkoholem lub narkotykami. Jedynym skutecznym środkiem jest jednak jedynie sztuka. Dla wyrażenia tej uczuciowości epoka wykształciła swoisty zasób środków wyrazu: Zasada analogii (odpowiedników) – zakładała jedność świata objawiająca się w pozarozumowych, uczuciowych związkach różnych form rzeczywistości. Wszystkie obrazy i doznania świata mówią nam o jego jedności. To co człowiekowi dostępne w procesie poznania rozumowego i zmysłowego, a także przez doświadczenia duchowe i uczucia wchodzi ze sobą w powiązania, stanowiące o jedności świata. Pozwala to w sztuce na wysnuwanie wolnych skojarzeń tylko na pozór pozbawionych logiki. Zasada ta jest widocznie wyraźna w wierszach Charles’a Baudelaire’a. A szczególnie w wierszu „Oddźwięki”, w którym jedność świata wyraża się w odpowiedniości „dźwięków, woni i kolorów”. Metoda synestezji – przekładalność jednych doznań zmysłowych na inne. Pozwala kojarzyć ze sobą wrażenia słuchowe, zapachowe, dotykowe i wzrokowe. Prowadzi to do budowania obrazów zestawiających ze sobą np. kolory i dźwięki, tzw. barwne słyszenie „biała cisza”.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie