Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  Vanessa 18.4.2010 (18:39)

  Tim Burton, jeden z najbardziej kreatywnych obecnie ludzi kina, już dawno powinien był nakręcić film na podstawie słynnej książki Lewisa Carrolla. "Alicja w Krainie Czarów" to dla niego idealny materiał, pełen ekscentrycznych postaci, fantazyjnych lokacji, wypełniony po brzegi specyficznym klimatem, który łatwo sobie wyobrazić w wersji burtonowskiej. Aż dziw bierze, że film ten powstał dopiero teraz, jednak czekanie się nie opłaciło. Gdyby Burton nakręcił go dekadę wcześniej, wyszłoby zapewne małe arcydzieło, lecz obraz z 2010 roku zawodzi.
  Przede wszystkim za mało w tej wersji "Alicji…" samego Burtona, ekscentrycznego geniusza, który niczym zwichrowany dzieciak zafascynowany możliwościami przekładania swojej wyobraźni na ekran kinowy tworzył zupełnie nowe, wyjątkowe światy, a nawet, gdy obracał się w prawdziwej rzeczywistości, konstytuował w niej przestrzeń, w której znajdywał miejsce na własną wizję. W "Alicji…" burtonowska jest w zasadzie jedynie barwna, fantazyjna strona wizualna, opływająca we wspaniałe kontrasty kolorystyczne i zachwycające różnorodną paletą barw plenery. Plus kilka postaci: zwariowany zając, traktujący otoczenie jako ruchomą tarczę strzelniczą, Szalony Kapelusznik w wykonaniu niezawodnego Johnny'ego Deppa - melancholijny w takt czasów, które naszły po utracie władzy przez Białą Królową i zarazem ciągle radośnie postrzelony, oraz szalenie egocentryczna Czerwona Królowa, z karygodnie wielką głową oraz zamiłowaniem do wysyłania poddanych na ścięcie. Pod pozostałymi względami "Alicję w Krainie Czarów" A.D. 2010 mógł zrobić każdy lepszy rzemieślnik z odrobiną wyobraźni do przełożenia koncepcji Carrolla na filmowy świat.
  
  Zresztą zabrakło nie tylko burtonowskiego ducha, ale również pomysłu na opowiedzenie historii powrotu wkraczającej już w dorosłość Alicji do Krainy Czarów (czyli oryginalnego "wonderland", nie mającego wiele wspólnego z jakimikolwiek czarami). Najwyraźniej Burton przestraszył się ogromu możliwości, jakie oferował mu ten świat, nie wychodząc tak naprawdę poza bezpieczne terytoria "przyjemnej dziwaczności", niby nęcącej pomysłem, ale podanej w przyswajalnym dla wszystkich, naiwnym stylu. Jakby zapomniał o tym, że dzieci są inteligentne i są w stanie dostrzec fantazję w oryginalności i lekkim mroku, w których przecież specjalizował się od początków swojej kariery. Pazura brakuje także w scenariuszu Lindy Woolverton, znanej w tym względzie przede wszystkim ze współpracy z Disneyem, który zmusza Burtona do ustawiania wszystkich postaci w należnych im miejscach, popierając każdą ważniejszą figurę odpowiednim "wejściem na scenę", by później kontynuować założoną linię narracyjną w najprostszy możliwy sposób, odhaczając kolejne punkty programu na z góry określonej liście dozwolonych pomysłów. Nie ma w tym żadnej niespodzianki, zaskoczenia, zatrzymania się na chwilę i zachwycenia tym, co widać po obu stronach drogi. Jest za to dotkliwy schemat, wprawdzie podany profesjonalnie i z humorystycznym wyczuciem, ale nie generujący większych emocji.
  
  Żeby już nie znęcać się dłużej nad Burtonem, który jednak wyraźnie starał się stworzyć coś swojego i można znaleźć w kadrach "Alicji…" kilka przebłysków jego starej formy, chciałbym wyraźnie (i z całą świadomością własnej bezsilności) zaznaczyć, iż zataczająca coraz szersze kręgi moda na ekranową błyskotkę trójwymiarowości okazała się w tym przypadku pomysłem zupełnie chybionym. O ile taki efekt znakomicie sprawdza się w animacjach, również w filmach, w których pomaga w uzyskiwaniu dodatkowej atrakcyjności, tak w "Alicji…" jest za bardzo widoczny, przesłaniając wielokrotnie to, co powinno być jej sednem - wyobraźnię. Strona wizualna zawsze działała w filmach Burtona na zasadzie zachęty do wtopienia się w oferowany świat, do dopowiedzenia sobie wszystkiego tego, czego na ekranie nie było widać, wedle zapewnionych przez twórcę reguł. Efekt 3D paradoksalnie pozbawił burtonowską wyobraźnię ostrości, wyrazistości, skupiając uwagę widza na zewnętrznych konturach świata przedstawionego i nie zachęcając do uzupełnienia go własną wizją. Z niezależnych od Burtona spraw warto nadmienić jeszcze kwestię dubbingu, bowiem obejrzałem film właśnie w tej wersji. To nie chodzi o to, że jest zły, wręcz przeciwnie - został wyreżyserowany z przysłowiowym jajem (choć są momenty, w których ciężko zrozumieć, co postaci mówią), a role Cezarego Pazury i Katarzyny Figury (przezabawne kwestie!) to małe perełki, tym bardziej, że aktorzy wyraźnie starali dostosować się do specyfiki mówienia swoich zagranicznych kolegów i koleżanek. To jednak nie to samo, co słuchanie słodkiego, uwodzącego głosu Anne Hathaway czy wspaniale perfidnego Johnny'ego Deppa, którego nikt nie jest w stanie zastąpić, chyba że w filmie animowanym, kiedy on sam gra jedynie głosem, a nie gestami, sposobem poruszania się i mimiką twarzy.
  
  "Alicja w Krainie Czarów" nie jest filmem złym, nie jest nawet obrazem słabym - to dobrze skrojone, całkiem dynamiczne kino rozrywkowe, które ogląda się szybko i bezboleśnie, skierowane przede wszystkim do najmłodszych, bowiem im nie będzie przeszkadzało to wszystko, co napisałem z perspektywy zagorzałego miłośnika filmów Tima Burtona. Ja jednak nie potrafię przyjąć takiej pozy i ze smutkiem stwierdzam, iż pomimo tego, że to film niezły, dane mi było doświadczyć sporego zawodu. Ciągle natomiast wierzę, że Burton powróci do dawnej formy, może już w pełnometrażowej wersji swojego znakomitego "Frankenweenie", która planowana jest na koniec 2011 roku. Tego mu życzę.
  
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie