Treść zadania

Sprawdziłby mi któs, czy ten esej się nadaje? (o barokowym wnętrzu kościoła, moje uczucia i refleksje).
Mile widziane poprawki... dosyć pilne:P ZASTRZEGAM PRAWA DO NIEGO !!!

Pamiętam moment, kiedy przekroczyłam próg pewnej świątyni, a oczy me ujrzały ogrom bogactwa. Spojrzałam dookoła i… ąz się zachłysnęłam z zachwytu widząc wszędzie jakże obfite zdobienia na każdym kroku: piękne, różnorodne obrazy przedstawiające żywot świętych, smukłe postacie apostołów, kolorowe witraże, które dzięki blasku słońca, nadawały temu miejscu ciepła i radości, dużą, pełną zdobień chrzcielnicę, która idealnie oddawała wrażenie miejsca na narodziny nowego życia - życia chrześcijańskiego. Całość jednak przyobleczona była złotem – symbolem bogactwa, boskości, nieśmiertelności i chwały!
Po krótkiej chwili jednak, usiadłam w jednej z starych, drewnianych ław kościelnych, przyklękłam i uzmysłowiłam sobie „Tak, to przecież jest dom Boży” , w którym czułam się choć bezpiecznie, to jednak przygniatał mnie pewien ciężar. Ponownie rozejrzałam się i nagle nie potrafiłam niczego szczególnego dostrzec poza złotymi obrazami, złotymi kolumnami, złotymi figurami i złotymi żyrandolami. Zrozumiałam, że to co zobaczyłam na początku, przesłoniło mi najważniejsze elementy, o których człowiek będący w kościele nie powinien zapominać. Odnalazłam ołtarz – nie tak bogaty, ginący wśród zdobień, oraz tabernakulum – umieszczone w samym tyle, małe i oczywiście pozłacane. Jak kiedyś napisano: „Wierzę w chrześcijaństwo tak, jak w słońce: nie tylko dlatego, że je widzę, lecz także dzięki temu, że widzę wszystko pozostałe.” Pojęłam jak mała musi być moja wiara, skoro zauważam tylko to, co przyziemne, zwyczajne, codzienne, a nie to, co jest nieosiągalne i piękne. Człowiek przecież pragnie, aby osiągnąć szczyty swoich marzeń – jednak na drodze staje nam wiele wartościowych przeszkód, które na siłę odciągają naszą uwagę od najważniejszych spraw.
Ambona w postaci łodzi św. Piotra odczułam ma na celu poprzez Słowo Boże z niej wygłaszane zachęcić aby „wsiąść do niej” - jednak czy bardziej przyciąga oplatające ją złoto, czy też krzyż nad nią widniejący? Wiem, jak jest i wiem też, jak być powinno, ponieważ Symbol śmierci Chrystusowej musi być wystarczającym powodem, aby podążyć za Jezusem, który wcale nie posiada materialnego bogactwa – jest żywym przykładem wiary, nadziei i miłości. Nie powinny one przejawiać się w tak „dosłowny” sposób jak w Kościele Bożej Opatrzności, z drugiej jestem świadoma tego, iż była to epoka baroku, która zakładała, że tylko za pomocą przepychu i bogactwa można oddać cześć Bogu.
Jakiś czas później wywnioskowałam, że pomimo wielkiej przesady i pewnej „pychy” tam panującej, ciągle jest to dom Boga, nie ważne jak wyglądający, istotne znaczenie miała sama Jego obecność, której choć momentami się nie wyczuwało , wierzyło się w nią. „Wielkość Boga objawia się w rzeczach prostych”- nie oznacza to zupełnie skromnych czy też ubogich lecz codziennych, zwyczajnych, niewyszukanych, a konkretniej w każdej małej radości, wielkiej rozpaczy, w każdym człowieku, w każdej świątyni – zdobionej bardziej czy też mniej.
Choć bogate wnetrze i ogrom ozdob znajdujacyhc się w kosciele, mogą odciągać uwage od istoty sprawy, wierze, ze nie gra to zadnej roli w zyciu chrześcijanina, ktory Wie bowiem, ze to ten kto wierzy, a nie ten kto patrzy, ma Zycie wieczne. Wyglad świątyni nie ma znaczenia, ponieważ najpiekniejsza jej ozdoba jest sam przebywajacy tam Jezus - najważniejszą rzeczą, jest aby zdać sobie sprawę z Jego realnej obecności. To właśnie sam Bóg, a nie złoto jest symbolem bogactwa, boskości, nieśmiertelności i chwały!