Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  magda12345611 17.6.2010 (15:48)

  "rząd londyński"?(rezydujący początkowo w Paryżu-w hotelu Angers zaś po klęsce Francji-w Wielkiej Brytanii )-formalnie był przedłużeniem rządów II RP.Faktycznie -uznawaną i utrzymywaną(do czasu) przez aliantów zachodnich ekipą polityków przewidzianą do rządzenia przyszłym odbudowanym(bo wówczas realnie nie istniejącym)państwem polskim a aktualnie-do sprawowania politycznego zwierzchnictwa i patronatu nad PSZ na zachodzie i podziemiem w kraju.
  W jakich okolicznościach powstał?
  Powstał gdy II RP we wrześniu 1939 przestała istnieć jako niepodległe państwo zaś Francuzi wymówili poparcie rządzącej Polską do września 1939 sanacyjnej ekipie internowanej w Rumunii(nie bez zabiegów Francji)i jednoznacznie postawili na skłóconego z sanacją generała Władysława Sikorskiego(od 28IX dowódcy oddziałow WP we Francji,zaś od 30 IX 1939 premiera rządu emigracyjnego)eks-lidera frontu Morges.To jego Francja chciała widziec na czele przyszłego odbudowanego państwa polskiego zaś aktualnie-na czele rządu emigracyjnego,którego został premierem i PSZ na Zachodzie,których został Naczelnym Wodzem .
  
  Komu powierzono najważniejsze urzędy-początkowo premier i Naczelny Wódz z poręki Francji(formalnie -ekipy sanacyjnej)-to generał Władysław Sikorski zaś po jego zgonie premierem został(z poręki Wielkiej Brytanii a bezpośrednio-Józefa Retingera,który wysunął wobec Churchilla jego kandydaturę jako korzystną dla Wielkiej Brytanii ) Stanisław Mikołajczyk(do dymisji w X 1944)zaś Naczelnym Wodzem generał Sosnkowski(do dymisji 30 IX 1944 pod naciskiem brytyjskim i faktycznego internowania go przez Brytyjczyków w Kanadzie).
  Etap schyłkowy to premierostwo Tomasza Arciszewskiego i kierowanie PSZ na zachodzie formalnie przez przebywającego w niewoli niemieckiej po klęsce PW mianowanego Naczelnym Wodzem PSZ generała "Bora"Komorowskiego a faktycznie-przez generała Andersa.Prezydentem na emigracji przez niemal całą wojnę był Raczkiewicz po utrąceniu przez generała Sikorskiego Wieniawy-Długoszowskiego po 1 dniu jego urzędowania jako emigracyjnego prezydenta).

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 1

  Betania 17.6.2010 (15:50)

  Rząd londyński w czasie II wojny światowej
  
  Jeszcze w okresie kampanii wrześniowej władze polskie udały się na teren Rumunii. Wkrótce jednak na polecenie władz niemieckich Rumunii internowali przedstawiciel polskiego rządu a prezydent Mościcki wyznaczył na swego następcę Władysława Raczkiewicza, który przebywał wtedy we Francji. Pod koniec września Raczkiewicz powołał rząd Władysława Sikorskiego złożony z przedstawicieli PPS, Stronnictwa Pracy, Stronnictwa Ludowego, Stronnictwa Narodowego oraz części piłsudczyków. Na jego siedzibę obrano Anders w pobliżu Paryża. Organem doradczym miała być Rada Narodowa z Ignacym Paderewskim a po jego śmierci ze Stanisławem Grabskim na czele. Rząd Sikorskiego szybko został uznany przez Anglię i Francję a później przez inne państwa. Anglia i Francja uznawały, iż odbudowa państwa polskiego jest ważna, by zachować równowagę pomiędzy Niemcami a ZSRR. W swoim programie przyszłą Polskę widział jako kraj demokratyczny, szanujący prawa i wolności obywatelskie i prawa mniejszości narodowych.
  Rząd emigracyjny nie wprowadził formalnie stanu wojny z ZSRR, ale utrzymywał, że w wyniku agresji ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 roku stan taki istnieje faktycznie. Stosunki z Włochami zostały zerwane w czerwcu 1940 roku a przyjaźnie nastawiony do polskiego rządu emigracyjnego był papież Pius XII.
  
  W wyniku rozpoczęcia wojny z krajami Beneluksu i Francją rząd emigracyjny na zaproszenie władz brytyjskich przeniósł swą siedzibę do Londynu. Do Anglii dotarło jedynie 28 tysięcy żołnierzy polskich, ale udało się uratować marynarkę i lotnictwo. Po przeniesieniu rządu emigracyjnego na teren Anglii doszło do zacieśnienia stosunków polsko-czechosłowackich, planowano utworzenie nawet konfederacji, jednak plany te nie zostały zrealizowane.
  
  Po rozpoczęciu wojny Hitlera z ZSRR Wielkiej Brytanii zaczęło zależeć na normalizacji stosunków polsko-radzieckich. Od lipca 1941 roku rozpoczęły się rozmowy polsko-radzieckie, w których ze strony ZSRR brał udział ambasador ZSRR w Londynie Iwan Majski. Kwestią sporną była granica wschodnia, ponieważ ZSRR nie chciał słyszeć o jej zmianach natomiast strona polska domagała się powrotu do sytuacji z 1921 roku i ustaleń pokoju ryskiego. Polacy ponadto chcieli utworzenia na terenie ZSRR armii polskiej oraz uwolnienia wszystkich przetrzymywanych Polaków oraz ambasady polskiej w Moskwie. Ostatecznie 3 lipca 1941 roku podpisano skald Sikorski-Majski. Ostatecznie Brytyjczycy nakłonili Sikorskiego, by zgodził się na formułę o unieważnieniu porozumień radziecko-niemieckich co do granic polskich. Dla Sikorskiego oznaczało to powrót do granic ryskich, nie dla Moskwy. Układ ponadto przewidywał zawarcie stosunków dyplomatycznych a także prowadzenie wspólnej walki z Niemcami i utworzenie polskiej armii na terenie ZSRR. Dodatkowy protokół zobowiązywał ZSRR do ogłoszenia amnestii dla wszystkich obywateli polskich przetrzymywanych w więzieniach radzieckich, co oznaczało potraktowanie ich jak zwykłych przestępów, strona polska zgodziła się jednak na to, by ratować Polaków. W sierpniu 1941 roku w Moskwie została podpisana umowa dotycząca powstania armii polsko-radzieckiej na terenie ZSRR pod dowództwem generała Andersa. W trakcie wizyty Sikorskiego w Moskwie w listopadzie i grudniu 1941 roku poruszył on sprawę trudności jakie napotykało tworzenie armii polskiej w ZSRR, utrudnień jakie spotykali Polacy chcący dotrzeć do obozów formowania armii polskiej a także kwestię zaginionych oficerów polskich. Stalin potraktował większość spraw wymijająco a ostatecznie podpisano deklaracje, w której potwierdzano konieczność prowadzenia walki z okupantem niemieckim aż do zwycięstwa. Na skutek zamknięcia w maju 1942 roku delegatur ambasady polskiej na terenie ZSRR zapadła decyzja, również pod wpływem Wielkiej Brytanii o ewakuacji wojsk polskich z ZSRR. Siedemdziesiąt tysięcy żołnierzy polskich oraz liczni cywile udali się do Iranu.
  
  W grudniu 1941 roku Stalin ujawnił swoją koncepcję dotyczącą zachodniej granicy polskiej, którą zamierzał oprzeć na Odrze i włączyć do Polski Prusy Wschodnie. Stwierdził też, że na temat granicy wschodniej będzie rozmawiać bezpośrednio z Polakami. Churchill zawiadomił Stalina w marcu 1942 roku, że Anglia jest skłonna zaakceptować granicę ZSRR z krajami bałtyckimi i Rumunią, natomiast przebieg granicy z Polską uzależniła od wyniku wojny i tego czy ZSRR ją wygra. Anglia w żaden sposób nie potwierdziła swych gwarancji względem wschodniej granicy polskiej. Prezydent USA Roosvelt w rozmowie z Sikorskim zapewnił, że USA nie przesądzają kwestii granic aż do czasu zakończenia wojny. Jednak nieoficjalnie USA stały na stanowisku, iż ZSRR wyjdzie z wojny jako mocarstwo i w tej sytuacji żadne z małych państw nie powinno mu w tym w jakikolwiek sposób przeszkadzać. W marcu 1943 roku Roosvelt i Churchill ustalili, że Polska musi uznać roszczenia ZSRR co do przebiegu wschodniej granicy.
  
  Stosunki polsko-radzieckie w 1943 roku zostały zerwane na skutek sprawy katyńskiej. Niemcy odkryli groby pomordowanych oficerów polskich i obarczyli odpowiedzialnością za tą zbrodnię NKWD. Rosjanie od razu zareagowali stwierdzeniem, że Polaków wymordowali Niemcy po wkroczeniu na teren ZSRR w 1941 roku. Strona polska zachowała wstrzemięźliwość i oddała sprawę do rozstrzygnięcia Międzynarodowemu Czerwonemu Krzyżowi. Do Czerwonego Krzyża z prośbą o ekspertyzę zwrócili się też Niemcy. Rosjanie i oskarżyli Polaków o współdziałanie z Niemcami i nazwali polskie zachowanie nienormalnym. W kwietniu 1943 roku ZSRR zerwał stosunki dyplomatyczne z rządem emigracyjnym. Rosjanie do dzisiaj nie zajmują jednoznacznego stanowiska w kwestii mordu w lesie katyńskim.
  
  Po zerwaniu stosunków polsko-radzieckich ujawniła się opozycja wobec rządu Sikorskiego, któremu wytykano zbytnią ustępliwość wobec ZSRR i brak twardego, konsekwentnego stanowiska. Opozycja względem Sikorskiego ujawniła się w II Korpusie generała Andersa na Dalekim Wschodzie. By schłodzić nastroje w podróż na Bliski Wschód udał się Sikorski. Planował on wznowienie stosunków z ZSRR na drodze dwustronnych kontaktów i elastycznego stanowiska. Miał zamiar zdymisjonować zarówno wojskowych jak i polityków, którzy przeszkadzaliby w realizacji tego celu. W drodze powrotnej z Bliskiego Wschodu generał Sikorski zginął 4 lipca 1943 roku w katastrofie lotniczej w Gibraltarze. Wodzem naczelnym został generał Sosnkowski a nowym premierem rządu emigracyjnego ludowiec Stanisław Mikołajczyk. Nowy rząd zdominowany przez socjalistów i ludowców zadeklarował swą wierność programowi i linii rządu Sikorskiego.
  
  Na konferencji Wielkiej Trójki Stalina, Roosvelta i Churchill'a omawiano kwestię polską ale bez jakiegokolwiek wpływu rządu emigracyjnego. O ile alianci zachodni bez zastrzeżeń właściwie zaakceptowali zachodnią granicę Polski na odrze i Nysie Łużyckiej tak jak proponował Stalin o tyle kwestia granicy wschodniej nie była tak prosta. Ostatecznie odrzucono zupełnie granicę wschodnią w oparciu o traktat ryski a zgodzono się, że państwo polskie powinno leżeć pomiędzy Odrą i Nysą Łużycką a linią Curzona z włączeniem Prus Wschodnich.
  
  Zarówno alianci zachodni jak i rząd londyński zostali zaskoczeni utworzeniem z woli Stalina w styczniu 1944 roku Krajowej Rady Narodowej, jednocześnie Stalin odrzucił powrót do rozmów z rządem polskim na warunkach z 1941 roku. Stalin postanowił nie prowadzić już rokowań z rządem londyńskim a rozstrzygnąć kwestię polską w oparciu o siły lewicowe. Formalnie jednak ciągle podtrzymywał swoje stanowisko o rozpoczęciu rozmów z rządem londyńskim tylko w sytuacji zaakceptowania przez niego wschodniej granicy na linii Curzona.
  
  Zachód nie przekazał stronie polskiej ustaleń z Teheranu, ale ciągle naciskał na przyjęcie warunków stawianych przez Stalina. Na emigracji z jednej strony generał Sosnkowski uważał, że los Polski został już przesądzony i włączono ją w radziecką strefę wpływów, zaś z drugiej strony Mikołajczyk wierzył, że da się jeszcze uratować pełną niepodległość kraju. Rząd emigracyjny wydał dyrektywę nakazującą traktowanie wkraczającej na obszar Polski Armii Czerwonej jako sojusznika i nie atakować i unikać walki z żołnierzami radzieckimi.
  
  W lipcu 1944 roku z inicjatywy Stalina powołano do życia Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego (PKWN) mający pełnić zadania tymczasowego rządu. Zaskoczyło to państwa zachodnie uznające rząd londyński a Mikołajczyk pojechał w tej sprawie do Moskwy w lipcu 1944 roku. Chciał on zawrzeć porozumienie ze Stalinem bez KRN a Stalin zażądał od niego porozumienia z ośrodkami lubelskimi. Mikołajczyk nie doszedł jednak do porozumienia z przebywającym wtedy w Moskwie Bierutem. Mikołajczyk podjął jeszcze próby rozmów ze Stalinem w październiku 1944 roku ale i one nie przyniosły rezultatu, ponieważ Mikołajczyk nie chciał się zgodzić na polską granicę wschodnią biegnącą wzdłuż linii Curzona. Gdy Mikołajczyk dowiedział się, iż linie Curzona akceptuje także Roosvelt podał się do dymisji w listopadzie 1944 roku. Stanowisko premiera objął Arciszewski, jednak jego rząd nie miał już takiego wsparcia Brytyjczyków jak rząd Sikorskiego i Mikołajczyka. 31 grudnia 1944 roku PKWN przekształcił się w Rząd Tymczasowy, którego premierem został Osóbka-Morawski. Konferencja jałtańska w lutym 1945 roku zadecydowała, iż granicą wschodnią Polski będzie linia Curzona a na zachodzie Nysa Łużycka oraz, że włączone zostaną Prusy Wschodnie. Ponadto postanowiono o utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej złożonego z działaczy i emigracyjnych i krajowych, który miał zorganizować wybory parlamentarne. W czerwcu 1945 roku w Moskwie doszło do utworzenia TRJN z Osóbką-Morawskim jako premierem i Gomułką oraz Mikołajczykiem jako wicepremierami. Oznaczało to zupełna porażkę polityki rządu emigracyjnego, bowiem TRJN został uznany wkrótce przez czołowe mocarstwa, które jednocześnie wycofały swe poparcie dla rządu londyńskiego.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie