Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  boruc 13.6.2010 (15:21)

  Rekultywacja - przywracanie wartości użytkowych i przyrodniczych terenom (przede wszystkim leśnym i rolniczym) zdewastowanym i zdegradowanym przez działalność człowieka.
  
  Podział metod rekultywacji:
  in situ
  ex situ
  
  Wybrane metody rekultywacji gruntów:
  zalesianie
  zalewanie
  zasypywanie terenów kopalnianych
  
  Pojęcie odnosi się również do wód. Jednym ze sposobów polepszenia stanu zdegradowanych jezior jest ich rekultywacja (zob. rekultywacja jezior). Celem rekultywacji jezior jest przywrócenie ich poprzednich funkcji, a także cech fizycznych, chemicznych i biologicznych jak najbardziej zbliżonych do naturalnych. Dobór odpowiedniej metody, uwarunkowany jest odmiennością poszczególnych jezior, różnic w sposobach i zakresach zanieczyszczenia, a także ich położenia w zlewni.
  
  Dewastacja ma miejsce na obszarach całkowicie przemodelowanych przez człowieka (obszary silnie zurbanizowane, zajęte przez infrastrukturę transportową, obszary górnicze i przemysłowe). Może ona polegać na zdarciu pokrywy glebowej, tak jak ma to miejsce w przypadku kopalń odkrywkowych, bądź też na pokryciu warstwy glebowej np. nieprzepuszczalną warstwą betonu, asfaltu. Takie gleby już się nie odtworzą, nawet jeśli podejmie się cały szereg działań rekultywacyjnych. Kopalnie odkrywkowe są przykładem takiej działalności ludzkiej, która doszczętnie niszczy pewne elementy środowiska przyrodniczego i nie są to jedynie gleby. Przemodelowana zostaje zupełnie rzeźba terenu, przekształcony układ warstw geologicznych, wody powierzchniowe jak i gruntowe w zupełności zanikają, nie wspominając już o wpływie budowy takiej kopalni na szatę roślinną i świat zwierzęcy.
  
  W celu przeciwdziałania niszczeniu gleb podejmuje się cały szereg działań ochronnych. Skupiają się one głównie na zapobieganiu erozji, ograniczaniu dostawy zanieczyszczeń do gleb oraz na poprawie stosunków wodnych.
  
  Kluczem do sukcesu często okazują się bardzo proste przedsięwzięcia takie jak zwiększanie lesistości terenu, albo samych tylko zadrzewień śródpolnych. Te ostatnie są ważne z tego względu, że oddziałują bezpośrednio na przylegające grunty. Ich obecność ogranicza parowanie glebowe na skutek poprawy wilgotności powietrza. Ich pozytywne oddziaływanie na mikroklimat przejawia się także poprzez zmniejszanie prędkości wiatrów oraz łagodzenie zbyt wysokich temperatur powietrza. Dodatkowo drzewa hamują występowanie niekorzystnych zjawisk masowych, szczególnie problematycznych w obszarach górskich, ograniczają również intensywność erozji wodnej. Drzewa spełniają także kluczową rolę w minimalizowaniu niebezpieczeństwa wystąpienia powodzi, która jest prawdziwą katastrofą z punktu widzenia pokrywy glebowej.
  
  Gleby górskie szczególnie podatne na niszczenie zabezpiecza się na wiele sposobów przed negatywnym oddziaływaniem czynników zewnętrznych. Na stokach wykorzystywanych rolniczo stosuje się tzw. orkę w poprzek stoków, co znacznie ogranicza ryzyko osunięć, tym samym zabezpieczając stok przed nadmiernym spływem wody. Stosuje się również podmurowania i przeszkody z pni drzew. Na stokach o znacznym nachyleniu nie można w sposób niekontrolowany prowadzić pasterstwa, gdyż może ono doprowadzić do nadmiernego wydeptania gleby przez zwierzęta kopytne.
  
  Istotnym czynnikiem niszczącym warstwy glebowe są zanieczyszczenia. Na problem zanieczyszczeń nie można jednak patrzeć przez pryzmat jednego tylko elementu środowiska. Mają one bowiem zdolność niemal swobodnego przemieszczania się w środowisku; z wód do gleb, z gleb do roślin, z powietrza do gleb itp. By ograniczyć zanieczyszczenie gleb należy zatem zmniejszyć ogólne zanieczyszczenie środowiska przyrodniczego.
  
  Ważne jest ograniczanie dostępu zanieczyszczeń tam, gdzie ich kumulacja jest największa, a zatem w sąsiedztwie szlaków komunikacji kołowej, w obszarach przemysłowych. W obu przypadkach dobrą metodę stanowi wprowadzanie jak największej ilości zieleni w postaci drzew, pojedynczych krzewów, żywopłotów.
  
  Paradoksalnie rolnictwo, którego żywotny interes leży w zdrowych, niezniszczonych glebach, samo na dużą skalę przyczynia się do degradacji tego elementu środowiska. Najbardziej chyba dyskusyjne jest stosowanie na masową skalę nawozów sztucznych oraz środków ochrony roślin. W swojej tradycyjnej postaci nastawione są one na cel krótkoterminowy, ponieważ chwilowo podnoszą one plony uprawianych roślin. Patrząc jednak z szerszej perspektywy trzeba mieć na uwadze, że ich akumulacja w glebie poskutkuje kiedyś trwałym obniżeniem wartości gleby. Dlatego wiele uwagi poświęca się dziś takim nawozom, które łączą w sobie zalety środków syntetycznych (skuteczność działania, prostota w zastosowaniu) z naturalnymi (zawartość drobnoustrojów glebowych). Zwraca się także uwagę na korzyści wynikające z zastosowania nawozów granulowanych skutecznych a jednocześnie bardziej przyjaznych dla środowiska.
  
  Istnieje cały szereg pomysłów eksperymentalnych dotyczących nie tylko nawożenia, ale również mechanizacji, które stawiają sobie za cel takie gospodarowanie ziemią, które przyniesie zysk, a jednocześnie nie ograniczy możliwości uzyskania wysokich plonów w kolejnych latach.
  
  O ile przywracanie do stanu pierwotnego gleb chorych wymaga wielu starań, o tyle w przypadku gleb martwych osiągnięcie takiego stanu jest praktycznie niemożliwe. Na takich glebach podejmuje się natomiast rekultywację, która poprzez swą pracochłonność i czasochłonność daje jednak pewne pozytywne efekty. Proces ten prowadzi od wyrównywania, formowania przekształconego obszaru, poprzez uprawę, nawożenie aż po uprawę roślin wpływających pozytywnie na wytwarzanie próchnicy. Żeby na takim terenie ponownie wykształciła się normalna gleba potrzeba jednak bardzo wielu lat, tyle by przyroda miała możliwość odrodzenia się w swoim rytmie. Pewne toksyczne związki będą natomiast zalegały w glebach przez całe wieki i żadna rekultywacja nie jest w stanie tego zmienić.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie