Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  bozkoz 13.6.2010 (16:38)

  Rodion Romanowicz Raskolnikow to młody człowiek, który przyjechał z prowincji na studia prawnicze do Petersburga. Wkrótce porzuca je, brakuje mu pieniędzy nawet na opłacenie wynajmowanego pokoju, który z racji ciasnoty nazywa trumną. Rodion żyje w nędzy, ale jednocześnie ma świadomość swojej wyjątkowości. Ta sprzeczność jest przyczyną głębokiej frustracji bohatera. Tyle mógłby zrobić, tyle zmienić… Ale nie zrobi i nie zmieni, bo nie ma pieniędzy. W otaczającym go świecie liczy się tylko to, ile człowiek posiada, nie jego intelekt czy serce. Dlatego Raskolnikow wysuwa zaskakującą teorię: domaga się szczególnych praw dla wybitnych jednostek (do których zalicza także siebie). Powinny one ustalać własne prawa moralne – dla realizacji ważnych ogólnoludzkich celów mogłyby łamać zasady moralne, nawet popełniać zbrodnie. Te poglądy,wyrosłe z pychy i pogardy dla ludzi, sprawiły, że Rodion zamordował starą lichwiarkę.Dla niego była to tylko „wesz” ludzka, za której pieniądze on sam mógłby coś zrobić dla świata (a przynajmniej wydobyć z nędzy matkę i siostrę).Raskolnikow to bohater o wyjątkowo złożonej psychice, dlatego nie jest łatwo go ocenić.Cechuje go podobna do romantycznej nadwrażliwość, buntuje się przeciwko światu, jest samotnikiem, indywidualistą. Ale Raskolnikow w równym stopniu kieruje się rozumem. Bystry, inteligentny, chłodno planuje zbrodnię i logicznie tłumaczy sobie, dlaczego może złamać zasady moralne. Te sprzeczności są źródłem wewnętrznych rozterek bohatera.Niewielu pisarzy umiało sięgnąć tak głęboko do ludzkiej duszy jak Dostojewski w Zbrodni i karze. Jego bohater jest pełen sprzeczności. Gardzi innymi ludźmi, a jednocześnie umie współczuć i pomagać. Jest grzesznikiem, ale też ofiarą świata. Mordercą i filozofem.
  Losy Raskolnikowa wiążą się z najbardziej chyba podstawowymi problemami moralnymi:
  wyboru między dobrem i złem, winy i kary.Dostojewski pokazuje nam ciemną stronę ludzkiej duszy. Jak to się dzieje, że inteligentny,wrażliwy człowiek posuwa się do takiego czynu? Może jest nie w pełni tego świadomym szaleńcem? Wielokrotnie przecież zachowuje się dziwacznie. A może został opętany? Sam mówi przecież: „W braku rozwagi dopomógł diabeł”. Jak inaczej wytłumaczyć przedziwne zbiegi okoliczności? Czasem wydaje się, że Rodion po prostu musiał dokonać tej zbrodni – jakby znalazł się w jakimś kole, z którego nie ma ucieczki. Dostojewski pokazuje, jak w bohaterze walczą sprzeczne siły: dobra i zła. Jest tak, jakby Raskolnikow cierpiał na rozdwojenie jaźni. Umie usprawiedliwić dokonaną zbrodnię,a jednocześnie czuje, że to zło (chce się przyznać). Racje rozumu i sumienia są, jak widać, sprzeczne. Racjonalista Raskolnikow zbyt łatwo chciał wytłumaczyć zło. Jego losy prowadzą nas do wniosku, że nie wolno dopuszczać do moralnego chaosu – życie ludzkie musi pozostać najwyższą wartością, a każda zbrodnia jest złem. Powieść Dostojewskiego pokazuje zagadkę ludzkiej duszy i całego świata. Nie można jej interpretować bez kontekstu wiary. Raskolnikow próbował postawić się ponad
  boskim porządkiem, zlekceważył zasady Ewangelii. Duchowe męki okazały się surową
  karą. Ulgę i spokój przyniósł bohaterowi dopiero powrót do wartości, o których przypominała
  mu Sonia. Dostojewski pokazuje, że kara to nie tylko konieczność poniesienia
  odpowiedzialności za wyrządzone zło. Powinna być również drogą do samoświadomości,
  początkiem duchowej przemiany, tak jak stało się to w przypadku Raskolnikowa.
  Rodion Raskolnikow, żyjący w nędzy były student, zastawia u lichwiarki Alony Iwanowny
  pamiątkowy zegarek po ojcu. Pełen pogardy dla „staruchy”, zaczyna myśleć o tym, by
  ją zabić. Zastanawia się, czy byłby do tego zdolny, bije się z myślami, planuje… W szynku
  poznaje alkoholika Marmieładowa, odprowadza go do domu, widzi głodne, płaczące dzieci. Dostaje list od matki – pisze ona o próbie uwiedzenia Dunii przez Swidrygajłowa, o decyzji siostry Rodiona, by wyjść za cynicznego Łużyna. Okrucieństwo świat popycha bohatera do zabicia „ludzkiej wszy”. Raskolnikow starannie się przygotowuje: zabiera siekierę, wystrugany kawałek drewna udaje srebrną papierośnicę. Gdy lichwiarka próbuje rozpakować „zastaw”, Rodion uderza ją w głowę siekierą. W przeszukiwaniu mieszkania przeszkadza mu siostra lichwiarki, Lizawieta, która właśnie wróciła. Ją także Rodion zabija. Traci głowę, jest przerażony, gdy do drzwi mieszkania zaczynają dobijać się jacyś ludzie. Raskolnikow ucieka, zabierając niewielki łup, którego zresztą nie wykorzysta– zawiniątko ukryje pod kamieniem. Rodion musi przyznać sam przed sobą, że nie jest żadną wybitną jednostką – okazał się słaby. Jest też zbyt wrażliwy, by zbrodnia nie pozostawiła żadnych śladów na jego psychice. Raskolnikow choruje, bredzi w malignie, ma przywidzenia. Włóczy się po mieście – idzie także na miejsce zbrodni i pyta o uprzątniętą już kałużę krwi. Prowokuje śledczych, nawet ostentacyjnie przyznając się do winy (na policję jest wzywany z innych powodów: niepłacenia za stancję, znalezienia w mieszkaniu lichwiarki zastawu z nazwiskiem Rodiona). Jest gburowaty i niemiły: odrzuca pomoc Razumichina, pozwala sobie na złośliwości wobec narzeczonego siostry. Gdy matka i Dunia przyjadą do Petersburga, usłyszą, że Rodion nie zgadza się na małżeństwo Dunii. Los styka go po raz kolejny z rodziną Marmieładowa, który zginął pod kołami powozu. Raskolnikow daje pieniądze na pogrzeb, poznaje też córkę zabitego – młodą prostytutkę Sonię. Ta głęboko wierzącą osoba sprzedaje się, by pomóc najbliższym. Jest pełna pokory i głęboko wierzy w Boże miłosierdzie. To ona czyta Rodionowi fragment Biblii mówiący o wskrzeszeniu Łazarza. To jej bohater przyznaje się do popełnionej zbrodni. Rodion nie wierzy w kłamliwe oskarżenia Łużyna, jakoby Sonia ukradła mu sto rubli.
  Wie, że dziewczyna jest najuczciwszą osobą, jaką zna. Namawiany gorąco przez Sonię idzie w końcu na policję i wyznaje: „To ja wówczas zabiłem […]”. Zostaje skazany na osiem lat katorgi. Tylko osiem, bo znaleziono wiele okoliczności łagodzących: nie wykorzystał łupu, wielu świadków mówiło o jego dobroci.
  Dzięki Sonii udaje się w końcu Rodionowi odnaleźć miłość i wiarę. Nie od razu –dopiero po roku. Gdy dziewczyna poszła za nim na katorgę, początkowo złościła go jej dobroć, żałował swego przyznania się do winy. Potem długo nie spotykał się z Sonią – najpierw on był ciężko chory, później ona. Uświadomił sobie wówczas, jak bardzo zależy mu na Sonii i jak wiele jej zawdzięcza. Sięgnął po Ewangelię, którą mu kiedyś podarowała.
  Bohater to człowiek zagubiony, rozdarty, niespełniony, nieszczęśliwy, mimo, że jest ateistą poszukuje pomocy u Boga. Wiara jeszcze odgrywa w jego życiu ważną rolę,przed popełnieniem czynu powstrzymuje go jego wrodzona wrażliwość.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie