Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  MaGGie9 11.6.2010 (22:13)

  Późnym popołudniem udałam się na spacer.Upał nie dawał spokoju nawet najmniejszej istocie.Miejscem przechadzki był pobliski park.Dla niektórych to zwykły teren porośnięty drzewami,lecz dla mnie jest on niezwykły.Gdy zachodzi słońce,drzewa są takie piękne,jakby pochodziły z Raju.Park to jedyne miejsce,gdzie panuje spokój,cisza.Gdy tak obserwowałam zachód słońca,nagle przede mną pojawiła sie otwarta przestrzeń,Zaciekawiona weszłam przez nią do nieznanego mi jeszcze miejsca.
  Rozglądałam sie wokół i pytałam samą siebie,czemu mnie jeszcze tu nie było.Chodziłam po łące i nagle na horyzoncie pojawiły się 2 sylwetki postaci.Zdziwiona podbiegłam do nich.Okazało się,że to była para ludzi.Ubrani byli w szaty wykonane z liści klonu i dębu.Włosy mieli rozpuszczone,a męzczyzna wyróżniał się długą brodą.Po chwili zastanowienia odważyłam się odezwać:
  -Dzień dobry.Zgubiłam się.Mogliby państwo wskazać mi drogę powrotną?
  Oboje przyglądali mi się,jakby nigdy nie widzieli człowieka.Wreszcie mężczyzna powiedział:
  -Kim jesteś niewiasto? Skąd przybyłaś?
  Ja zdziwiona ich zachowaniem rzekłam:
  -Jestem Magda,zgubiłam się.Gdzie my się w ogóle znajdujemy?
  -W ogrodzie Eden,który stworzył dla nas Bóg.
  Ta odpowiedź wyprowadziła mnie z równowagi.Myślałam,że ja śnię.
  -Czy państwo żartuja? To niemożliwe! Ja przybyłam z roku 2010,a w Biblii pisali,ze Eden istniał dziesiątki
  tysięcy lat temu-krzyknęłam
  -A co to jest Biblia?-mruknęła kobieta
  -To jest teraz nieistotne-rzekł mężczyzna-jak przybyłaś z dalekiej krainy,to masz wielki problem.
  -Jak mogę się do was zwracać?-zapytałam
  -Ja nazywam się Adam,a to jest moja żona Ewa
  Nie mogłam w to uwierzyć.Nie wiedziałam,skąd ja się Tam wzięłam.
  -A więc panie Adamie, jak żyje się wam w ogrodzie Eden?
  -Bardzo dobrze-odpowiedział Adam-mamy jedzenia pod dostatkiem,żyjemy w zgodzie z wszystkimi stworzeniami.
  -A to wspaniale!-rzekłam-w moim świecie ludzie zabijają zwierzęta,by mieć co jeść
  -To musi być bardzo okrutnie.Jesteś może głodna niewiasto?
  -Tak,bardzo.!-odpowiedziałam
  Po tych słowach udaliśmy się w głąb ogrodu. Po drodze zachwycałam się pięknem krajobrazu.Drzewa były gęste,niektóre pokryte były kwiatami.Ptaki latały nad głowami,tworząc w powietrzu liczne osemki.Zatrzymaliśmy się przed jabłonką.Adam podarował mi kilka jabłek,a ja zjadłam je ze smakiem.
  Po przekąsce zapytałam:
  -Jaki jest Bóg?
  -Bóg jest miłosierny.Podarował nam ten ogród,bo nas kocha i miłuje.Opiekuje się nami i dba o nas.Bóg jest łaskawy,obdarował mnie stworzeniami i piękną niewiastą.Jesteśmy mu bardzo wdzięczni za to,co dla nas robi.
  W oddali zauważyłam samotne drzewo,a na nim węza.Zdziwiłam się,że nikt nie brał z niego owoców.
  -Co to za drzewo rosnące w oddali?-zapytałam
  -To drzewo dobrego i złego.Nie można zrywać z niego owoców,bo zakazał nam Bóg.Widzisz może tego osobnika? To wąz kusiciel.Do tej pory nie ulegliśmy mu i przestrzegamy zasad Boga.
  -Nie róbcie tego Bogu.Nie ulegajcie węzowi.Bóg tyle dla was zrobił.Żeby się na was nie zawiodł
  Nagle przede mną ukazała się ta sama przestrzen,kiedy chodziłam po parku.Postanowiłam do niej wejść.Pożegnałam się z Adamem i Ewą,znikając jednocześnie w otchłani.Pojawiłam się dokładnie w tym samym miejscu,gdzie weszłam do Edenu.Z wewnętrznym spokojem wróciłam do domu.
  Nikomu nie powiedziałam o tych wydarzeniach,i tak nikt mi nie uwierzy.Po wizycie w Raju moja wiara pogłębiła się,poczułam jakby obecność Boga.Eden na zawsze pozostanie w mojej pamięci.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie