Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  Maidenowiec 9.6.2010 (23:05)

  Katarzyna II caryca Rosji
  
  Zofia Anhalt-Zerbst, przyszła na świat 21. kwietnia roku 1729, na ul. Farnej w Szczecinie. Jej ojciec, Chrystian August, był pruskim generałem i komendantem tamtejszego garnizonu. Mimo iż Zofia już w wieku lat czternastu miała adoratora, który zamierzał się z nią ożenić, jednak nieoczekiwanie losy dziewczynki potoczyły się zupełnie inaczej. Otóż carycę Elżbietę, poszukującą żony dla księcia Holsztyna, Karola Piotra, zainteresowała właśnie "kandydatura" Zofii. W jej działaniach wspierał ją król pruski. Przeszkody w zawarciu małżeństwa nie stanowił fakt, że przyszła młoda para była ze sobą spokrewniona - polityka dynastyczna miała bowiem dużo większe znaczenie
  
  Luty 1744 Zofia i jej matka spędziły już na terenie Rosji. Tam po kilku miesiącach przestąpiła na wiarę prawosławną - przybrała imię chrzestne Katarzyna. W następnym roku, tak, jak chciała tego carowa, Katarzyna została małżonką holsztyńskiego księcia. Elżbieta tymczasem zaczęła poważnie chorować i zaczęto obawiać się, że może w niedługim czasie umrzeć.
  
  W roku 1756 Katarzyna zaangażowała się w plany ambasadora Wielkiej Brytanii, którym był wówczas Charles Williams. Dążył on do rozwiązania antypruskiego sojuszu, którego uczestnikiem była między innymi Rosja. Williams nie zdawał sobie jednak sprawy z tego, że dwudziestokilkuletnia wówczas kobieta, może okazać się osobą nie tylko posiadającą zmysł polityczny, ale wręcz niebezpieczną. Parę miesięcy później Katarzyna w jednym z listów przyznała się mu, że marzy o objęciu tronu. Z najdrobniejszymi detalami opisała, jak zamierza przeprowadzić zamach stanu, gdy Elżbieta umrze.
  
  Jednak Katarzynie nie udało się zrealizować planu. Elżbieta wyzdrowiała, a brytyjski ambasador wyjechał z Rosji nie wprowadzając w życie żadnych z planowanych zmian. Armia rosyjska wsparła Austrię, Saksonię i Francję w walce przeciwko Prusom, a Fryderyk Wielki nie poniósł klęski dzięki objęciu rosyjskiego tronu przez Piotra III.
  
  
  Już wówczas zaczęły szerzyć się plotki o prywatnym życiu Katarzyny. Podkreślano zwłaszcza jej skłonności do częstych zmian partnerów. W kontekście bujnego życia erotycznego Katarzyny wymieniano między innymi:: Andrzeja i Zacharę Czernyszewów, Lwa Naryszkina, Sergiusza Sałtykowa, jak również Stanisława Poniatowskiego - ówczesnego stolnika litewskiego, a jednocześnie późniejszego władcę Polski. Domniemywano nawet, że Paweł, przyszły car rosyjski, był synem właśnie Poniatowksiego. Dziś wiadomo, że plotki te nie miały nic wspólnego z rzeczywistością - daty nadnewskich wizyt Poniatowskiego i data urodzenia Pawła wykluczają tę możliwość. Poza tym obrazy przedstawiające Piotra III i portrety Pawła są łudząco do siebie podobne. Natomiast Stanisław mógł być ojcem dziewczynki, którą Katarzyna urodziła w roku 1757. Dziecko przeżyło zaledwie dwa lata.
  
  Katarzyna nadal dążyła do wcielenia w życie obmyślonego już dawniej spisku. W działaniach tych wsparli ją oficerowie, zwłaszcza Aleksy, Grzegorz i Fiodor Orłowie. Informacje na temat planowanego spisku przedostały się na dwór Piotra. Wkrótce rozpoczął on śledztwo, które zakończyło się aresztowaniami. Dla Katarzyny był to sygnał, że nie należy dłużej zwlekać.
  
  
  28. czerwca 1769 doszło do zamachu stanu. Katarzyna przejęła władzę, natomiast jej małżonek został ubezwłasnowolniony. Osiem dni później został zamordowany.
  
  Dalsze działania Katarzyny można nazwać teatralnym wręcz spektaklem, którego publiką były narody europejskie. Katarzyna II uparcie zarzekała się, że wszelkie czynności, które podejmuje, mają na celu dobro poddanych. Te i podobne informacje znalazły się w pierwszym wystosowanym przez nią manifeście, w którym ogłaszała przejęcie tronu w Rosji. Ten wizerunek wciąż starała się utrwalać, by przyniósł jej poklask i podziw w całej Europie.
  
  
  Katarzyna, w przeciwieństwie do swojego męża, zadbała o rychłą koronację. Uroczystości koronacyjne odbywały się między 11. a 22. września 1762. Od samego początku postanowiła być władczynią absolutną, choć zdarzały się chwile, gdy brzemię władzy zdawało się jej ciążyć.
  
  W tym czasie Rosję zaczęły niepokoić wieści o wybuchu chłopskich rebelii na terenie różnych guberni, o postępującej inflacji, zwłaszcza w Piotrogrodzie, o rozbojach i grabieżach moskiewskich rzezimieszków itd. Każdego dnia na dwór carycy docierały coraz to gorsze wiadomości. Wówczas największy wpływ na polityczne decyzje Katarzyny II mieli Aleksy Bestużew oraz Nikita Panin. Kierowali oni polityką zagraniczną kraju. Byli oni zwolennikami koncepcji zwanej systemem północnym. W jego skład miały wchodzić następujące kraje - Rosja, Anglia, Prusy, Dania, Szwecja i Poslka, choć prawa poszczególnych krajów oczywiście miały być różne. O tym, że koncepcja ta może okazać się skuteczna, świadczył choćby wynik elekcji w Polsce, gdzie następcą Augusta III Sasa został właśnie Poniatowski. Wpływ na ten wybór miała niewątpliwie współpraca rosyjsko - pruska, bowiem te dwa kraje miały wielki wpływ na polską magnaterię.
  
  
  Ponadto wcześniej zawarty został częściowo pakt sojuszniczy między Rosją a Prusami, którego część tajna dotyczyła właśnie ingerencji w polityczne sprawy Polski. Zgodnie z owym paktem zabroniono zmiany linii politycznej w Rzeczpospolitej, a także poruszano kwestie obrony innowierców. Za złamanie przepisów groziła nawet interwencja zbrojna. Tym sposobem wpływy obu państw w Polsce wzrosły, a samodzielność kraju stawała pod coraz większym znakiem zapytania.
  
  
  Sporo niepokoju w Petersburgu wywołała próba przekształcenia urzędu hetmańskiego na Ukrainie w stanowisko dziedziczne. Z końcem 1763 roku petycja pułkowników kozackich w tej sprawie znalazła się w stolicy. W odpowiedzi w następnym roku Katarzyna II wezwała hetmana do Petersburgu i wymogła na nim podanie się do dymisji. Kolegium Spraw Zagranicznych, a więc Nikita Panin, postanowił znieść urząd hetmański. W listopadzie 1764 roku powstało, tzw. Drugie Kolegium Małorosyjskie, którego pracami kierować miał Rumiancew. Zarządzał zarówno Hetmańszczyzną jak i Zaporożem.
  
  
  Po uregulowaniu konfliktów z ukraińskimi Kozakami, Katarzyna opracowała nakaz, mówiący o ułożeniu nowego kodeksu praw. Zgodnie z projektem miał być złożony z dwudziestu dwóch rozdziałów oraz sześciuset pięćdziesięciu sześciu artykułów, które łączyły w sobie poglądy Cezarego Beccariego i Monteskiusza, lecz częściowo stanowiły wykładnię osobistego rozumienia terminu "włądza absolutna" przez samą Katarzynę. Według władczyni zadaniem monarchy jest dbanie zarówno o własne interesy i sławę, jak również o losy podwładnych. Sprzeciwiała się wszelkim karom cielesnym, torturom karze śmierci. Nakaz ten miał funkcjonować w czasie pokoju, nigdy jednak nie udało się go wcielić w życie.
  
  
  Znienacka zainterweniował Konisski, który otrzymał instrukcje z Petersburga. Postanowienia podjęte na sejmie w 1767 roku nie były zadawalające, zakładały one zrównanie wyznawców różnych religii, jednakże dominującą rolę zachowywał katolicyzm, a wyznawcom tej religii nie wolno było zmieniać wyznania na prawosławne.
  
  Podjęto przeciwdziałanie, doprowadziło to do wzburzenia społeczności mieszkającej na prawym brzegu Dniepru. Rozgrzało tam powstanie koliszczyzny wywołane przez chłopów i Hajdamaków w roku 1768 roku.
  
  
  Hajdamacki najazd na tereny Bałty i Gołty dało Turcji powód do ataku na Rosję, której reakcja była błyskawiczna. Do roku 1769 wojsko rosyjskie zajęły Chocim, Jasse, Bukareszt, oraz tereny Azowia i Taganrogu.
  
  Francuzi zaniepokoili się wzmocnieniem pozycji rosyjskiej. Swoje niezadowolenie z powodu nowych nabytków terytorialnych imperium wyrażali też Prusacy i Austria. Domagali się oni jakichś profitów. Wkrótce mieli je otrzymać z terenów Polski. I tak w roku 1770 na tereny Rzeczypospolitej wkroczyła armia austryjacka, oraz Prusacy, rzekomo mający zablokować rozprzestrzenianie się zarazy ciągnącej z terenów walk z Turcją.
  
  
  Umowę o rozbiorze Polski sygnowano 25 lipca 1772 roku. Połock, Witebsk, Mochylew i tereny Mścisławia weszły pod panowanie Rosji wraz ze sporą ilością mieszkańców w liczbie 1,6 miliona. Rosja usprawiedliwiła ten fakt procesem opanowywania nieporządku szerzącego się w Polsce. Zagarnięte tereny miały stanowić zadośćuczynienie za niegdysiejsze straty.
  
  
  Walki z Turcją zakończyły się pokojem w Kuczuk-Kinardżi w roku 1774. Rosji przypadły ziemie między rzekami Boh i Dniepr, jak również Kercz, Jenikale, oraz Kinburn. Ponadto turcja miała wypłacić reparacje w wysokości pięciuset tysięcy rubli. Rosyjskie statki handlowe mogły swobodnie Żeglować po Morzu Czerwonym i Marmara. To Rosja również posiadła protektorat nad chrześcijańskimi mieszkańcami Turcji.
  
  
  Na Uralu rozpętało się powstanie wywołane przez chłopów, kozaków, oraz Baszkirów w Jaik. Na czele buntu stanął kozacki watażka Jemielian Pugaczow. Podawał się on za cudownie ocalałego Piotra III. Po latach zajął stanice i twierdze w okolicach Jaika i Kazania. Poniósł klęskę pod Czarnym Jarem, po czym został oddany władzom. Następnie przetransportowano go do Moskwy, gdzie wyrokiem sądu poniósł śmierć - został poćwiartowany. Egzekucja odbyła się na oczach tłumów w roku 1775.
  
  
  Następnie caryca rozpoczęła proces normowania kwestii administracyjnych w państwie. W jego wyniku Rosję podzielono na jednostki administracyjne - gubernie - w liczbie pięćdziesięciu, a zakres uprawnień panujących gubernatorów znacznie poszerzono. Z kolei w skład guberni wchodziły tzw. ujezdy, czyli jednostki powiatowe, którymi zarządzał kapitan isprawnik. Piotrogród oraz Moskwa znajdowały się pod panowaniem oberpolicmajstrów, w innych miastach zaś funkcje zwierzchnie pełnili horodnicy albo też komendantura. Sądownictwo nie podlegało strukturze administracyjnej. W jego skład wchodziły: Izba Karna oraz Izba Cywilna. Im z kolei poddane były niższe sądy stanowe. Sprawami szlachty zajmował się Wyższy Sąd Ziemski, mieszczaństwem zaś Magistraty Gubernialne. Chłopi z kolei podlegali postanowieniom Wyższej Rozprawy.
  
  
  Katarzyna, mimo iż nie była już młodą kobietą, wiodła rozwiązły tryb życia. Miała multum kochanków, których zmieniała jak rękawiczki. Nowi pretendenci do łoża carycy brali udział w szczególnych procedurach - przyszły kochanek musiał poddać się badaniom medycznym, później sprawdzała jego umiejętności dwórka carycy, tzw. probierdama. Dopiero po tych "rytuałach" potencjalny kochanek dopuszczany był do łoża carycy. Oblicza się, iż wydatki, które w ciągu swego życia władczyni Rosji przeznaczyła na swych mężczyzn wynosiły sto milionów rubli. Kochankowie carycy stawali się automatycznie Kawalerami Orderu Orła Białego, który przyznawał król Polski Stanisław August Poniatowski.
  
  
  Jednakże nie tylko na życiu towarzyskim skupiała się Katarzyna II, poświęcając się również korespondencji z wieloma osobami, pisząc dzieła literackie oraz projekty ustaw. Jeżeli chodzi o twórczość artystyczno-literacką, tworzyła całkiem dobre komedie. Ich tytuły to: "O czasy!", "Imieniny pani Woroszałkinej", "Przedpokój znakomitego szlachcica", "Pani Wiestnikowa z rodziną" czy też "Niewidzialna narzeczona". Przedmiotem satyry była w jej utworach dewocja, skłonności do obmawiania, zapatrzenie w panujące trendy i konwenanse oraz niewiedza i prostactwo. Była twórczynią pierwszej ukazującej się gazety tygodniowej o charakterze satyrycznym "Wsjakaja wsjaczina" (czyli "Różne różności"). Pierwszy jej numer ukazał się w roku 1769.
  
  
  Dzięki niej doszło do przeobrażeń w systemie edukacji. W tym celu sprowadziła na swój dwór znanego austriackiego reformatora, którym był Teodor Jankovic. Za jego sprawą powstawały szkoły dla ludu. Już po kilku latach od ich utworzenia przeszło przezeń ponad dziesięć tysięcy wychowanków, co w porównaniu z innymi szkołami, gdzie uczyło się blisko dwadzieścia sześć tysięcy osób, było dużym osiągnięciem. Pomimo to Rosja i tak pozostawała w tyle w kwestii systemu edukacji w stosunku do innych państw europejskich.
  
  
  Zasłużona dla swobód szlacheckich cesarzowa uchwaliła w 1785 roku dekret, według którego szlachta, z racji zasług swoich przodków, predestynowana była do swobodnego stylu życia i przekazywania godności swoim potomkom. Oprócz wspomnianych wcześniej zmian administracyjnych, caryca wydała również przywileje miejskie, wprowadzające tzw. Dumę Miejską, organ samorządowy.
  
  W roku 1783 Katarzyna II włączyła do cesarstwa Krym, natomiast w roku 1787 zaangażowała się w wojnę przeciwko Turcji. W roku 1788 Szwecja zaatakowała Rosję, w związku z czym Rosjanie zmuszeni byli walczyć - z różnym skutkiem - na dwóch frontach jednocześnie. W roku 1790 walki ze Szwedami zakończyły się podpisaniem pokoju - przyjęto zasadę status quo ante bellum. Po długich i uciążliwych walkach Rosja odniosła również sukces w walkach z Turkami. Duże znaczenie miały tu działania generała Suworowa, który zdobył po długich miesiącach twierdzę Izmaił. 29 grudzień 1791 był dniem podpisania pokoju w miejscowości Jassy. Zgodnie z jego postanowieniami Turcy uznali zajęcie Krymu przez Rosję i patronat rosyjski nad państwem gruzińskim. Granica Rosji przesunięta została po Dniestr. Po zakończeniu wojny tureckiej Katarzyna zdecydowała się na interwencję w Rzeczypospolitej.
  
  Do walk z Polakami Katarzyna wykorzystała prowokację - zmontowała przy pomocy Petersburga konfederację zwaną powszechnie Targowicą. Wówczas wojska Rosji, która zdążyła już porozumieć się z Prusami, weszły na tereny Polski. Tak właśnie dokonał się drugi rozbiór Polski.
  
  Pretekstem do interwencji były działania Kościuszki, który miałby być narzędziem w rękach znienawidzonych francuskich reformatorów, oraz nośnikiem rewolucyjnych idei na grunt Rosji. Porozumiano się z Prusakami, którzy prędko wysłali przeciwko buntownikom kościuszkowskim swoją armię. Insurekcja zakończyła się klęską Polaków, a jej uwieńczeniem stała się bitwa o Warszawę i rzeź Pragi. Jej katem był dowódca rosyjski Suworow. Do trzeciego rozbioru doszło w 1795 roku. Tym samym Polska całkowicie przestała istnieć. Austryjacy, Prusacy i Rosjanie zagarnęli resztki tego co z Polski pozostało. Rosji przypadło 120 tysięcy kilometrów kwadratowych.
  
  Caryca Katarzyna miała w planach niedopuszczenie do korony swojego syna Pawła i obsadzenie w roli cara wnuka Aleksandra. Nie zdołała jednak przeprowadzić swych zamysłów gdyż wkrótce zmarła w wyniku wylewu i pęknięcia woreczka żółciowego

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie