Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  Nefretete 9.6.2010 (21:59)

  Bóg jest niewidzialny, jest Duchem, ale Duch znajduję się w centrum wszystkich rzeczy. Przybliżył się do nas Pan Bóg w sposób najbardziej możliwy, w Jezusie Chrystusie. W nim On nas dotyka i my dotykamy Boga, spotykamy Boga, przyjmujemy Go do siebie. Z woli Boga - pełnej dobroci zostaliśmy powołani do tego szczególnego kontaktu z Nim. Powołani do służby Bogu i człowiekowi, powołani do współdziałania z Panam Bogiem. Bóg pokazał nam drogę przyjaźni ze sobą. Stworzeni i odkupieni przez Pana naszego Jezusa Chrystusa my jesteśmy Jego ludem, bo naznaczył nas swoją pieczęcią, swoim znamieniem na Chrzcie św. A chrzest jest najgłębszym zanurzeniem w Chrystusa, w Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Odrodzeni i wykupieni drogo, jak mówi Pismo św.: "Za cenę krwi Jego". Człowiek Chrystusa powinien często powracać do tej zasadniczej sprawy - jestem Jego własnością! Przyzwyczaił się człowiek wydzielać coś, niby ze swojego, Panu Bogu bardzo skąpo. Mamy swoje własności, swoje kuferki dla siebie i nie mamy ochoty poddać wszystkiego Panu Bogu. Współczesny człowiek ma mocno w sobie zakodowane, że to kim jest i co ma, jest jego. Zapomina, że wszystko jest darem w nim i poza nim, że Bóg chce podobieństwa do siebie, także w tym aspekcie. Podobieństwa do prawdy. Dlatego trzeba Go szukać całym sercem, duszą, umysłem. Trzeba mieć dla tej najważniejszej sprawy serce. Musi być i nasz wkład dobrej woli, miłości w to spotkanie szczególne, między Bogiem a człowiekiem. Bóg nie tylko pozwala się znaleźć. On robi wszystko, aby człowiek Go odnalazł. Bóg otwiera przed nami drzwi, ale człowiek musi pod tymi drzwiami stanąć. Szukamy Boga i odnajdujemy przede wszystkim we Mszy św., w Jego słowie, w każdym krzyżu odkrywamy Jego obecność. W drugim człowieku również spotykamy Pana Boga. Jednak tym najważniejszym miejscem spotkania Pana Boga jest Eucharystia. Jest Ona tajemnicą Jego męki i zmartwychwstania, tajemnicą Jego wniebowstąpienia. Jest uobecnieniem nowego i wiecznego przymierza Boga z człowiekiem. Kiedy uczestniczymy w Eucharystii odnawiamy nasz udział w tym przymierzu. Nasz udział to przede wszystkim przyjąć Jego prawo miłości. Jezus Chrystus długo przygotowywał swoich uczniów do tajemnicy Eucharystii. Najpierw zapowiedzi, a potem realizacja, by całą rzeczywistość obecności Boga i odkupienia człowieka zamknąć w wielki czwartek w ustanowieniu Eucharystii. Jezus zażądał od uczniów zawierzenia do końca. Wszystko, co mówił Jezus w Jego mowie eucharystycznej w Kafarnaum, rodziło bunt, sprzeciw. Odtąd wszystko toczy się wokół osoby Zbawiciela. On jest znakiem. On po prostu daje siebie swojemu ludowi.
  
  1.Co to jest Eucharystia?
  
  Eucharystia, w liturgii chrześcijańskiej jest formą lub składnikiem uczty sakralnej. Oznacza albo Mszę lub też komunię. Obrzęd wywodzi się z liturgii żydowskiej a nazwa pochodzi od czynności Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy: "dziękczynienie". Eucharystia zastąpiła chrześcijanom żydowską Paschę i przekształciła się w obrzęd Mszy. Rozróżnia się: 1) "sprawowanie Eucharystii", co jest jednoznaczne z Mszą, 2) "przyjmowanie Eucharystii" - komunia. Eucharystia jest sakramentem Bożej obecności: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata..” (Mt 28,20)
  Eucharystia, termin zaczerpnięty z języka greckiego i znaczy dziękczynienie (składane Bogu), - ofiara, znaczy modlitwa złożona w ofierze Bogu, - Msza termin z języka łacińskiego oznacza po prostu zakończenie, rozesłanie, wyjście z Jezusem w życie.
  
  2.Kto i kiedy, w jaki sposób ustanowił ten sakrament?
  
  Na ustanowienie Eucharystii Jezus Chrystus przygotował swoich uczni przez cudowne rozmnożenie chleba i przez mowę eucharystyczną, w której powiedział: "Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto pożywa ten chleb, będzie żył na wieki... Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne...trwa we Mnie, a ja w nim" (J 6, 51.54.56). Chrystus ustanowił Eucharystię podczas Ostatniej Wieczerzy (wielki czwartek) O ustanowieniu Najświętszego Sakramentu Ołtarza Pismo Święte opowiada:" oni wieczerzali, wziął Pan Jezus chleb, błogosławił, łamał i dawał Apostołom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest ciało moje. A potem wziąwszy kielich z winem, błogosławił i dawał Apostołom mówiąc pijcie z tego wszyscy, albowiem to jest krew moja nowego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na Moja pamiątkę." (Łk 22, 19-20).
  
  3.Kto jest szafarzem zwyczajnym i nadzwyczajnym?
  
  Szafarz, czyli osoba, która może udzielać sakramentu Eucharystii, (Komunii Św.) Zwyczajnym szafarzem jest – biskup, kapłan, diakon, nadzwyczajny szafarz eucharystii to - świecki mężczyzna po odpowiednim przygotowaniu oraz tzw. akolita, czyli kleryka, posiadająca ostatnie z tzw. święceń niższych; przenośnie oznacza pomocnika.
  
  4.W jaki sposób udzielany jest ten sakrament?
  
  Komunię Św. udziela się podczas Mszy św. jak również podczas nabożeństw, jak również zanosi się ją chorym w domu i szpitalu. Można przyjąć w jednym dniu dwa razy komunie, byleby jeden raz było to na Mszy św. Kapłan ukazuje nam hostie i mówi „Ciało Chrystusa ”, odpowiadamy „Amen ”. U nas komunie podaje się do ust, w niektórych krajach podaje się hostie wiernym na rękę, a oni ją sami spożywają. Z reguły przyjmujemy komunię pod jedną postacią – chleba. Ale podczas niektórych Mszy można udzielać komunii pod dwiema postaciami np. podczas chrztu dorosłych, podczas święceń i prymicji, podczas zamkniętych rekolekcji dla grup, nowożeńcom i małżonkom obchodzącym swój jubileusz, chorym.
  
  5.Kto może go otrzymać?
  
  Każdy, kto jest ochrzczony i nie na grzechu ciężkiego może i powinien, być dopuszczony do komunii. Dzieci dopuszcza się w II klasie szkoły podstawowej, kiedy mają już właściwe rozeznanie i są odpowiednio przygotowane. Komunię świętą może przyjmować ten, kto jest w stanie łaski. Jeżeli ma świadomość, że popełnił grzech, powinien najpierw otrzymać rozgrzeszenie w sakramencie pokuty, czyli spowiedzi.
  
  6.Co jest potrzebne do udzielania tego sakramentu?
  
  Do udzielenia Sakramentu Komunii jest potrzebne wino i chleb, które zamienia się w Ciało i Krew Chrystusa. Człowiek, który przyjmuje Komunię Św. musi być bez grzechu pierworodnego, czyli po chrzcie, i nie powinien mieć grzechu ciężkiego.
  
  7.Jakie są skutki otrzymania tego sakramentu?
  
  Przyjmowanie Chrystusa w Komunii Świętej:
  •Pogłębia zjednoczenie z Nim,
  •Gładzi grzechy powszednie i chroni przed ciężkimi,
  •Umacnia jedność Kościoła,
  •Jest zadatkiem przyszłej chwały
  
  8.Ile razy można go przyjąć?
  
  Każdy z wiernych, jeżeli uważa się za wierzącego powinien przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym być u Komunii oraz gdy przystępuje do sakramentów Bierzmowania, Małżeństwa, Kapłaństwa, Namaszczenia chorych, gdy jest świadkiem Chrztu, Bierzmowania i Małżeństwa. Wypada być u Komunii Świętej również z racji Bożego Narodzenia i pogrzebu. Dobrze jest, gdy jesteśmy u Komunii Świętej również z innych okazji naszej Mszy Św., świąt kościelnych, początku i końcu roku szkolnego, pierwszego piątku, bardzo dobrze, gdy systematycznie przystępujemy do Komunii. Sensem, bowiem Eucharystii jest, bowiem pełne uczestnictwo we Mszy św. tzn. wraz z komunią.
  
  9.Do jakich grup sakramentów zaliczamy Eucharystię?
  
  Eucharystię zaliczamy do grupy sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Są trzy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego:
  • chrzest, który jest początkiem nowego życia;
  • Eucharystia, która karmi ucznia Ciałem i Krwią Pańską, przekształcając go w Chrystusa.
  • bierzmowanie, które jest umocnieniem chrztu;
  a także do grupy sakramentów które można przyjmować wiele razy
  
  10.Inne cechy tego sakramentu
  
  Obecność Chrystusa w Eucharystii stanowi dla nas fundament nadziei na osiągnięcie zbawienia i na powstanie lepszego, bardziej sprawiedliwego świata. Nieraz zarzuca się chrześcijaństwu, że rozbudzana przez niego nadzieja na wieczne zbawienie, na niebo, na przyjście Chrystusa w chwale odwraca nas od rzeczywistości, od świata, w którym żyjemy, od potrzeb drugiego człowieka. Oczywiście, istnieje takie niebezpieczeństwo, ale tylko wtedy, gdy ktoś źle pojmuje nadzieję, gdy swoim rzekomym oczekiwaniem na przyjście Chrystusa w chwale, na odnowienie, którego On dokona, zasłania tylko swój egoizm, swoje lenistwo, bezczynność, obojętność na los bliźnich. Eucharystia powinna w nas rozbudzać tęsknotę za Chrystusem, którego przyjścia w chwale oczekujemy, ale ma równocześnie skłaniać nas do naśladowania Jego miłości, Jego troski o chorych, cierpiących, biednych. Wraz z Nim mamy się stać lekarzami chorego moralnie świata, nękanego przez konflikty i niezgodę. Wiara w przyszłą odnowę wszystkiego przez Chrystusa, oczekiwanie na Jego przyjście w chwale, o którym przypomina nam każdorazowe sprawowanie Eucharystii, ma stać się czynnikiem pobudzającym do troski o drugiego człowieka, o budowanie wspólnoty, likwidowanie podziałów wynikających z niezgody. Bez tego wysiłku uczestniczenie w Mszy św. byłoby powierzchowne. Św. Paweł apostoł "uznaje za «niegodne» wspólnoty chrześcijańskiej uczestnictwo w Wieczerzy Pańskiej, jeśli jest ona sprawowana w sytuacji podziału i obojętności wobec ubogich (por. 1 Kor 11, 17-22.27-34)." (EE 20) Autentyczna nadzieja pobudza wierzących do działania. Jeśli bowiem wierzę w możliwość osiągnięcia zbawienia, to do niego dążę; skoro może powstać świat, w którym zamieszka sprawiedliwość i miłość, to robię wszystko, aby tak się stało jak najszybciej. Wiara w przyjście Chrystusa w chwale nie może skłaniać do bezczynności, lecz do doskonalenia swojego życia i do ulepszania świata. Tę prawdę podkreśla papież Jan Paweł II, kiedy mówi: "Głoszenie śmierci Pana «aż nadejdzie» (1 Kor 11, 26) zakłada, iż wszyscy uczestniczący w Eucharystii podejmą zadanie przemiany życia, aby w pewnym sensie stało się ono całe «eucharystyczne». Właśnie ten owoc polepszania egzystencji i zaangażowanie na rzecz przemiany świata zgodnie z Ewangelią, wyrażają aspekt eschatologiczny Ofiary eucharystycznej i całego życia chrześcijańskiego: «Przyjdź, Panie Jezu!» (Ap 22, 20)."

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  paulinakoksa2 10.6.2010 (15:57)

  Obecność Chrystusa w Eucharystii stanowi dla nas fundament nadziei na osiągnięcie zbawienia i na powstanie lepszego, bardziej sprawiedliwego świata. Nieraz zarzuca się chrześcijaństwu, że rozbudzana przez niego nadzieja na wieczne zbawienie, na niebo, na przyjście Chrystusa w chwale odwraca nas od rzeczywistości, od świata, w którym żyjemy, od potrzeb drugiego człowieka. Oczywiście, istnieje takie niebezpieczeństwo, ale tylko wtedy, gdy ktoś źle pojmuje nadzieję, gdy swoim rzekomym oczekiwaniem na przyjście Chrystusa w chwale, na odnowienie, którego On dokona, zasłania tylko swój egoizm, swoje lenistwo, bezczynność, obojętność na los bliźnich. Eucharystia powinna w nas rozbudzać tęsknotę za Chrystusem, którego przyjścia w chwale oczekujemy, ale ma równocześnie skłaniać nas do naśladowania Jego miłości, Jego troski o chorych, cierpiących, biednych. Wraz z Nim mamy się stać lekarzami chorego moralnie świata, nękanego przez konflikty i niezgodę. Wiara w przyszłą odnowę wszystkiego przez Chrystusa, oczekiwanie na Jego przyjście w chwale, o którym przypomina nam każdorazowe sprawowanie Eucharystii, ma stać się czynnikiem pobudzającym do troski o drugiego człowieka, o budowanie wspólnoty, likwidowanie podziałów wynikających z niezgody. Bez tego wysiłku uczestniczenie w Mszy św. byłoby powierzchowne. Św. Paweł apostoł "uznaje za «niegodne» wspólnoty chrześcijańskiej uczestnictwo w Wieczerzy Pańskiej, jeśli jest ona sprawowana w sytuacji podziału i obojętności wobec ubogich (por. 1 Kor 11, 17-22.27-34)." (EE 20) Autentyczna nadzieja pobudza wierzących do działania. Jeśli bowiem wierzę w możliwość osiągnięcia zbawienia, to do niego dążę; skoro może powstać świat, w którym zamieszka sprawiedliwość i miłość, to robię wszystko, aby tak się stało jak najszybciej. Wiara w przyjście Chrystusa w chwale nie może skłaniać do bezczynności, lecz do doskonalenia swojego życia i do ulepszania świata. Tę prawdę podkreśla papież Jan Paweł II, kiedy mówi: "Głoszenie śmierci Pana «aż nadejdzie» (1 Kor 11, 26) zakłada, iż wszyscy uczestniczący w Eucharystii podejmą zadanie przemiany życia, aby w pewnym sensie stało się ono całe «eucharystyczne». Właśnie ten owoc polepszania egzystencji i zaangażowanie na rzecz przemiany świata zgodnie z Ewangelią, wyrażają aspekt eschatologiczny Ofiary eucharystycznej i całego życia chrześcijańskiego: «Przyjdź, Panie Jezu!» (Ap 22, 20)."

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie