Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  madziulka 9.6.2010 (14:51)

  JAN TWARDOWSKI (ur. 1915, w Warszawie) to zjawisko w poezji polskiej tak niezwykłe jak w muzyce Chopin. Przemawia do czytelnika językiem zaskakującym dosadnością, celnością, prostotą. Oszałamia sposobem widzenia świata, niepospolitą oczywistością paradoksalnych obserwacji i nieoczekiwanych wniosków. Unika patosu, zwłaszcza podejmując tematy sacrum. Jest wierny swej postawie: myślę jak uklęknąć i nie zadrzeć nosa do góry Taki jest na co dzień. W wierszu do samego siebie powiada: Żebym pisząc wiersze nie polował na piękne słowa . nie udowadniał to znaczy nie zamęczał nie był zbyt pewny nie sadzał sumienia jak spoconej babci na miękkim fotelu.
  
  Ksiądz Jan słucha, widzi, nie ma złudzeń, a mimo to nie traci poczucia humoru. Nie pyszy się, nie celebruje, przyznaje, że nie rozumie dogmatów. On po prostu wie, że samotność będzie sama, Bóg bez pytań, rozpacz bez reklamacji, piękno bez estetyki. I że tylko jeszcze trochę po marudzi ostatnie słowo jak bezradny baran. Ksiądz Jan pokpiwa sobie z teologów, przyznaje się do zwątpień własnych i stanów, w jakie wprawiają go zwątpienia wiernych: tyle razy musiałem stawać na uszach w konfesjonale biegać po ambonie rękami , gdy W kościele trzeba się od czasu do czasu uśmiechać do mizernego kleryka, którego karmią piersią teologii. Jan Twardowski debiutował przed wojną. Był żołnierzem Września i święcenia kapłańskie przyjął po wojnie.
  
  Jest poetą największym, najmędrszym, najprostszym, kochanym także przez ludzi bez wiary.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie