Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 8.6.2010 (15:28)

  Arktyka obszar polarny na półkuli płn., obejmujący M. Arktyczne, wyspy leżące w obszarze płn. koła podbiegunowego oraz płn. skraj Eurazji i Ameryki Płn.; pow. 21 mln km2, w tym ok. 10 mln km2 lądu; teren nizinny, góry na płw. Tajmyr, na prawym brzegu Leny (płn. część G. Wierchojańskich, wys. do 2389 m), na Czukotce w Azji, a także na Ziemi Baffina (2591 m), na Wyspie Ellesmere’a (2638 m) i na Grenlandii (najw. szczyt Arktyki – Góra Gunnbjorna, 3700 m); większą część obszaru zajmuje M. Arktyczne z szerokim pasem szelfu (głęb. 200 m), na którym rozciągają się morza przybrzeżne: Barentsa, Białe, Karskie, Łaptiewów, Wschodniosyberyjskie, Czukockie, Beauforta, Baffina, Grenlandzkie; środek strefy zajmują głębokie baseny (Nansena, Makarowa, Kanadyjski), przedzielone podwodnymi grzbietami; do mórz uchodzą duże rzeki: Peczora, Ob, Jenisej, Lena, Indygirka, Kołyma, Mackenzie, zamarzające na 9–10 miesięcy w roku; najw. jez. – Tajmyr. Klimat Arktyki charakteryzują długotrwałe mrozy i małe opady; średnia temp. stycznia waha się od poniżej –50°C we wnętrzu Grenlandii, do -10°C na obrzeżach płd.; średnia lipca od 0°C na Grenlandii, do +10°C na płd. strefy; najniższa temp. zanotowana w strefie bieguna płn. -52°C; roczny opad waha się od 100 mm w części środk. (wyłącznie śnieg) do 300–400 mm na płd. obrzeżach (przeważnie śnieg); trwale utrzymuje się lód (w lodowcach), wieczne śniegi i zmarzlina. Roślinność uboga, występują krzewinki i byliny, drzew brak; liczne są mchy i porosty; typowym środowiskiem roślinnym jest tundra. Faunę cechuje mała liczba gat. przy obfitości populacji; szczególnie liczne są ryby w wodach arktycznych; z ssaków żyją w morzach A. wieloryby, morsy, foki, na krach i lądzie – niedźwiedzie polarne, w tundrze renifer, wół piżmowy, karibu, z ptactwa – wydrzyki, mewy, pardwy oraz przelotne – gęsi, kaczki, nury. Pierwsze ślady człowieka w A. pochodzą z epoki paleolitu (najstarsze stanowiska archeol. na Syberii datowane są na 35 tys. lat p.n.e.); do Ameryki Płn. pierwsze ludy dostały się z Azji przez Cieśn. Beringa i Alaskę; na w. arktyczne przybyli w końcu IX w. n.e. Eskimosi; na Grenlandię w XIV w. Normanowie; ludność tubylczą A. tworzą nieliczne plemiona: Lapończycy (Europa), Neńcy, Dołganie, Ewenkowie, Czukcze (Azja), Eskimosi (Ameryka, Grenlandia); ludy te prowadziły koczowniczy tryb życia, utrzymując się z rybołówstwa, myślistwa i hodowli reniferów, pozostając do XIX w. w znacznej izolacji. A jest b. rzadko zaludniona (0,1 do 0,003 mieszk./km2); mało miast: Murmańsk, Workuta, Kirowsk, Barrow, Inuvik, Resolute, Thule zamieszkują przybyli Europejczycy i Amerykanie. Przynależność wysp A. była przedmiotem wielu konfliktów, m.in. z udziałem Szwecji, Holandii, W. Brytanii; ostatecznie w wyniku orzeczeń Międzynar. Trybunału w Hadze i kilku międzynar. porozumień zostały przyznane Rosji, USA, Kanadzie, Danii i Norwegii na zasadzie tzw. sektorów wynikających z terytorialnego pobliża tych państw – z wyjątkiem Grenlandii przyznanej w całości Danii i archipelagu Svalbard (Norwegii). Wykorzystanie gosp. A., to wciąż przede wszystkim rybołówstwo i pozyskiwanie dostępniejszych a obfitych złóż surowców mineralnych, także podmorskich; komunikacja morska odbywa się w strefie przybrzeżnej i tylko przez część roku (w euroazjat. części Płn. Drogą Morską), gł. znaczenie ma komunikacja lotnicza (międzykontynentalne szlaki nad biegunem). Pierwszy zapis o A. jako o krainie leżącej na końcu świata (Ultima Thule) zawarty jest w zapisie Greka Pyteasza z Massalii (Marsylii) z ok. 330 p.n.e., w IX i X w. Normanowie odkryli Grenlandię, dotarli do M. Białego i Ziemi Baffina; w XII w. ruscy rybacy trafili na Nową Ziemię, w XV w. – oni lub Skandynawowie – na Spitsbergen; od XVI w. żeglarze poszukiwali przejść północnych wokół Ameryki i Eurazji (S. Caboto, M. Frobisher, H. Hudson, W. Baffin, W. Barents); 1648 S.I. Dieżniew jako pierwszy opłynął płn.-wsch. wybrzeża Syberii, odkrywając część między Ameryką i Azją, ponownie odkrytą 1728 przez V.J. Beringa i nazwaną jego imieniem. N.A. Nordenskjöld (1878–79) jako pierwszy przepłynął Przejście Płn.-Wsch. na statku "Vega"; 1839–43 J.C. Ross zlokalizował biegun magnetyczny; Przejście Północno-Zachodnie po próbach W. Parry’ego, J. Franklina i 40 innych ekspedycjach sforsował dopiero 1903–06 R. Amundsen; próby zdobycia bieguna płn. podejmowali m.in. Parry, Ross, F. Nansen, S.A. Andrée (balonem), zdobywcą został 1909 R.E. Peary; pierwszym lotnikiem nad Arktyką (1914) był Polak (w służbie rosyjskiej) J. Nagórski; 1926 R. Amundsen, L. Ellsworth i U. Nobile przelecieli sterowcem "Norge" nad biegunem; 1958 amer. okręt podwodny o napędzie atomowym "Nautilus" pierwszy przepłynął pod lodami M. Arktycznego; 1958 radziecki statek o napędzie jądrowym "Arktika" osiągnął biegun płn. drogą nawodną; duży wkład w badania arktyczne wnieśli Polacy, m.in. w XIX w. A. Czekanowski i J. Czerski badali płn. Syberię, L. Hryniewiecki i J. Mrozowicz – Nową Ziemię, K. Bohdanowicz – Alaskę i Płw. Czukocki, K. Wołłosowicz – W. Nowosyberyjskie; od 1932 pol. wyprawy nauk. badały W. Niedźwiedzią, Spitsbergen, Grenlandię (na której od 1978 działa stała pol. stacja "Hornsund"); 1995 M. Kamiński z W. Moskalem przeszli pieszo na nartach z Grenlandii do bieguna płn.; będące wynikiem globalnego ocieplenia topnienie lodów Arktyki otwiera możliwość eksploatacji bogatych złóż surowców mineralnych znajdujących się pod dnem oceanicznym; VIII 2007 chcąc zaznaczyć swoje prawa do ich eksploatacji Rosjanie wysłali mini łodzie podwodne, które na dnie oceanicznym pod biegunem północnym zamieściły flagę rosyjską; Kanadyjczycy odpowiedzieli wizytą premiera S. Harpera w kan. części A., a Duńczycy i Amerykanie wysłali ekspedycje naukowe, których celem jest uzasadnienie
  i potwierdzenie roszczeń do części terytorium.
  
  TO TEŻ MOŻESZ DOŁĄCZYĆ DO REFERATU :
  
  
  Informacje szczegółowe
  
  
  
  
  prof. Jacek Jania - Profesor zwyczajny Uniwersytetu Śląskiego, Kierownik Katedry Geomorfologii Wydziału Nauk o Ziemi. Urodził się w Sudetach w 1950 r. Studia geograficzne ukończył na Uniwersytecie Wrocławskim w 1973 roku. W ekspedycjach naukowych na Spitsbergen w Arktyce uczestniczy od 1972 roku (praca magisterska). Łącznie brał udział w kilkudziesięciu wyprawach badawczych na Spitsbergen, a ponadto na Islandię, na lodowce Norwegii i w Himalaje. Prowadzi badania krajobrazu polodowcowego w Polsce północnej i w Tatrach. Specjalizuje się w badaniach dynamiki lodowców i ich interakcji z klimatem oraz w geomorfologii glacjalnej.
  
  Wykładał na uniwersytetach w Norwegii, Finlandii, Wielkiej Brytanii, Kanady, Francji i Luksemburga. Współpracuje z kilkunastoma ośrodkami badań glacjologicznych na świecie. Opublikował 3 książki i kilkadziesiąt artykułów naukowych. Reprezentuje Polskę w Radzie Międzynarodowego Komitetu Badań Arktyki. Od 2007 jest Przewodniczącym Komitetu Badań Polarnych Polskiej Akademii Nauk.
  
  Prelekcja: Interakcja lodów polarnych z ocieplającym się klimatem Ziemi (w świetle najnowszych wyników badań)
  
  
  
  
  
  prof. Jan Marcin Węsławski - Absolwent oceanografii na Uniwersytecie Gdańskim, pracował od 1978-1984 na Stacji Morskiej UG w Helu od 1985 w Instytucie Oceanologii PAN. Specjalista od ekologii morskich wód przybrzeżnych, sieci troficznych i skorupiaków obunogich. Razem ponad 50 miesięcy w wyprawach polarnych i morskich: Spitsbergen, Ziemia Franciszka Józefa, Wyspa Niedźwiedzia, Ziemia Ellesmera, Grenlandia Północno-Wschodnia, Półwysep Kola, Morze Bałtyckie, Grenlandzkie, Barentsa, Norweskie, Karskie, Baffina.
  
  Hobby - pływanie canoe, strzelanie z tradycyjnego łuku, historia wypraw polarnych, Tolkien.
  
  Prelekcja: Różnorodność biologiczna w Arktyce wobec zmiany klimatu
  
  
  Wybrzeża Atlantyckie Norwegii zasiedla blisko 5000 gatunków fauny morskiej, ale leżący nieopodal i omywany tym samym prądem Północnoatlantyckim Svalbard ma już tylko około 2500 gatunków. Postępujące ocieplenie i zwiększony napływ wód atlantyckich do Arktyki powoduje migrację i możliwość osiedlania się na północy nowych gatunków, proces, który zwiększa różnorodność atlantyckiego sektora Arktyki. Ceną zwiększonej różnorodności jest jednak rozproszenie energii, która w typowych arktycznych sieciach pokarmowych przepływała jak najkrótszą drogą - od okrzemki, przez kryla do wieloryba - a w obecności większej liczby gatunków zostanie podzielona pomiędzy kilkudziesięciu konsumentów. Paradoksalnie więc zwiększenie różnorodności może oznaczać ciężkie czasy dla wielkich drapieżników - ptaków morskich, fok i wielorybów.
  
  
  
  
  dr Tomasz Janecki - hydrobiolog i płetwonurek, zastępca dyrektora Zakładu Biologii Antarktyki PAN. Absolwent Wydziału Biologii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1997 roku związany z Polską Stacją Antarktyczną "Arctowski", na której spędził w sumie 33 miesiące. Uczestniczył w pięciu Polskich Wyprawach Antarktycznych (dwukrotnie zimował), pracował również w Arktyce, na Spitsbergenie. Zajmuje się ekologią ekosystemów polarnych oraz komunikacją chemiczną morskich bezkręgowców antarktycznych (skorupiaków, szkarłupni). Od 2003 roku jest przedstawicielem Polski w SCALOP (Komitecie ds. Logistyki Antarktycznej i Operacji). Od lat zajmuje się również logistyczno-technicznym przygotowaniem Polskich Wypraw Antarktycznych do Stacji "Arctowski".
  
  Prelekcja: Polska Stacja Antarktyczna "Arctowski"
  
  Polska Stacja Antarktyczna "Arctowski" jest obecnie jedyną, działającą polską placówką w Antarktyce. Oficjalnie rozpoczęła działalność 26 lutego 1977 roku i funkcjonuje nieprzerwanie do chwili obecnej. Jej patronem jest Henryk Arctowski (1871-1958) wybitny polski badacz polarny, uczestnik pierwszej naukowej wyprawy do Antarktyki na statku "Belgica" (1897-1899). Dzięki założeniu Stacji Polska stała się trzynastym, pełnoprawnym członkiem Układu Antarktycznego. Lokalizacja stacji na zachodnim brzegu Zatoki Admiralicji (Wyspa Króla Jerzego, Szetlandy Południowe) a w szczególności: bliskość czoła lodowca, moreny, góry, zaciszne zatoki, unikalny mszarnik, strumienie, sąsiedztwo kolonii lęgowych trzech gatunków pingwinów, miejsc rozrodu oraz wypoczynku fok daje wyjątkowe możliwości multidyscyplinarnych badań przyrodniczych. W sezonie letnim 2008/2009 na "Arctowskim" pracuje około 40 osób z różnych ośrodków naukowych w Polsce oraz naukowcy zagraniczni.
  
  
  
  
  Prelekcja: Nortwest Passage 100 lat po Amundsenie, "W Poszukiwaniu Legendy"
  
  
  QNT Northwest Passage Jubilee Voyage 2006/2007 jest wyprawą, której celem było pokonanie Przejścia Północno-Zachodniego - trasy wiodącej z Atlantyku na Pacyfik szlakiem przez Arktykę - oraz opłynięcie Ameryki Północnej. Zdobycie Przejścia Północno-Zachodniego miało uświetnić setną rocznicę jego zdobycia przez Roalda Amundsena, norweskiego polarnika.
  
  Ten uznawany za jeden z najtrudniejszych szlaków żeglarskich na świecie, został ostatecznie zdobyty 19 września 2006 r., kiedy to wpłynięciem na wody Pacyfiku przez Cieśninę Beringa, załoga jachtu s/y "Stary" zamknęła symboliczną bramę Przejścia Północno-Zachodniego, stając się - ze średnią wieku 25 lat - najmłodszą załogą w historii jego podbojów. Burta w burtę ze "Starym" Przejście pokonał inny polski jacht - s/y "Nekton". Tym samym, s/y "Stary" i s/y "Nekton" stały się pierwszymi polskimi jachtami, które przepłynęły legendarną trasę Northwest Passage.
  
  Oprócz żeglowania uczestnicy wyprawy odbyli dziesiątki lotów na paralotni. Wspinali się po górach lodowych i nurkowali w tak niezwykłych miejscach jak cmentarzyska wielorybów, wrak statku Amundsena. Podczas etapu Arktycznego zostały zrealizowane zdjęcia do filmu w reżyserii Konstantego Kulika "W Poszukiwaniu Legendy".
  
  Za swoje dokonania młodzi żeglarze zostali uhonorowani nagrodami: National Geographic Traveller - Wyprawa Roku 2006, Kolosem 2006 w kategorii żeglarstwo, I Honorowa Nagroda Telewizji Polskiej "Rejs Roku 2006" i nagrodą ministra gospodarki morskiej "Srebrnym Sekstantem". W grudniu 2007 roku film "W Poszukiwaniu Legendy" został uhonorowany głównymi nagrodami za Najlepszy Film Dokumentalny oraz Najlepszą Reżyserię na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Sportowych w Palermo. Ponadto był prezentowany na pokazach w Chinach (Guangzhou, Szanghaj, Pekin), został zaproszony na festiwale filmowe w Los Angeles, Salonikach i Belgradzie.
  
  Jacht i załoga zostali przywitany w macierzystym porcie w Szczecinie podczas Zlotu Żaglowców w sierpniu 2007 po ponad 14 miesiącach żeglugi. Załoga Starego pokonała ponad 22 000 mil morskich i odwiedziła ponad 70 portów w 23 krajach. Średnia wieku uczestników wyprawy to około 25 lat.
  
  Organizatorami i uczestnikami QNT Northwest Passage Jubilee Voyage 2006 są doświadczeni żeglarze i podróżnicy z gliwickiego Stowarzyszenia Grupa Outdoor - Dominik Bac, Sławomir Skalmierski i Jacek Wacławski oraz Agnieszka Strużyk, Tomasz Szewczyk, reżyser filmowy Konstanty Kulik, Claudia Cardenas, Marcin Sanetra, Krzysztof Bonczar, Maciek Tomaszek, Kasia Zarębska, Michał-May Majewski, Jakub Kryjanowski, Grzegorz Jendroszczyk, Andrzej Kolon, Marek Bonczar, Aleksander Nowak, Michał Michalik.
  
  
  
  
  
  Lech Flaczyński - tłumacz, z zamiłowania alpinista i podróżnik, startuje w maratonach MTB, pływa składaną kanadyjką po rzekach świata. Pierwsze doświadczenia zdobywał w 2005 roku na Alasce, spływając w 59 dni 3000 km Yukonem. W 2007 r. jako pierwszy Polak przepłynął drugą co do długości rzekę Alaski - Kuskokwim River. W swoich wyprawach łączy z powodzeniem dwa żywioły - góry i wodę, wspinanie na trudne i wysokie szczyty oraz spływy dzikimi i niedostępnymi rzekami. Nad tropiki przedkłada daleką północ, znajdując tam odskocznię od szarej codzienności.
  
  Wojciech Flaczyński - pasję do wspinania i podróży zaszczepił w nim ojciec, on zaraził ojca kolarstwem górskim. Szuka przygód i wrażeń w górach, sprawdza granice swych możliwości w karkołomnych wyścigach MTB, nurkuje, pływa na desce. Wraz z ojcem realizuje ambitne wyprawy - w końcu "niedaleko pada jabłko od jabłoni".
  
  Prelekcja: Z czekanem i pagajem - Alaska 2007
  
  Prezentacja z nietypowej wyprawy na Alaskę w 2007 r. Lecha i Wojciecha Flaczyńskich, ojca i syna, chcących zmierzyć się z żywiołami ziemi i wody. Wyprawa obejmowała zarówno wejście w skrajnie trudnych warunkach pogodowych na McKinleya (6194 m), jak i dokonanie pierwszego polskiego spłynięcia trudno dostępną, dziewiczą i nieskażoną cywilizacją rzeką Kuskokwim. Było to niezwykle ambitne i znakomicie zorganizowane logistycznie przedsięwzięcie - a co warte podkreślenia zaplanowane i zrealizowane na własną rękę. Głównym celem wyprawy dla Lecha miało być spłynięcie rzeką Kuskokwim, a dla Wojtka zdobycie najwyższego szczytu Ameryki Północnej, ale swoje "własne Fitzcarraldo" przeżyli przebijając się pieszo ze 150 kg ekwipunkiem i canoe przez dziewiczą alaskańską tundrę znad jeziora Lake Minchumina nad rzekę Kuskokwim. Wyruszyli na szlak pełen niedźwiedzi i innych niebezpieczeństw, znany tylko jednemu z tamtejszych traperów, który na swojej starej mapie odręcznie wyrysował im drogę.
  
  Pod szczytem McKinleya warunki gwałtownie się pogorszyły i wszystkie wyprawy przeczekiwały załamanie pogody. Polacy, mający jeszcze w planie spływ rzeką i ograniczeni czasowo, zdecydowali się na atak szczytowy przy -40°C i wietrze 70 km/h. Na festiwalu podróżników, żeglarzy i alpinistów w Gdyni Kapituła doceniła ten wysiłek, przyznając im KOLOSA 2008 w prestiżowej kategorii Wyczyn Roku, a ich prezentacja została wyróżniona Nagrodą Dziennikarzy.
  
  
  
  
  Eliza Kubarska - absolwentka warszawskiej ASP, rzeźbiarka i realizatorka filmów jest jednocześnie jedną z najlepszych polskich alpinistek młodego pokolenia. W przeszłości Mistrzyni Polski juniorów we wspinaczce sportowej - dziś jedna z niewielu kobiet na świecie zajmujących się otwieraniem nowych dróg na wielkich ścianach. Ma na swoim koncie wyprawy na różnych szerokościach geograficznych - od Himalajów i Grenlandii po egzotyczne Mali, Wietnam czy Indonezję.
  
  Po serii filmów artystycznych m.in: "Mama, Tata i Ja" (premiera filmu odbyła się w Królikarni), czy prezentowanej w warszawskiej Zachęcie rzeźbiarskiej video-instalacji "Klatka" Eliza skupiła się na realizacji filmów dokumentalnych. W tej chwili realizuje film "Co się wydarzyło na wyspie Pam?" (przy udziale Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej) o wyprawie na najwyższy klif świata na Grenlandii. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki (na projekt videoart w Meksyku).
  
  David Kaszlikowski - najłatwiej byłoby napisać, że jest jednym z najbardziej znanych polskich alpinistów, autorem licznych nowych dróg na wielkich górskich ścianach. Od Alaski po Madagaskar, od upalnego Mali po Himalaje. Jego nowe drogi należą do najtrudniejszych polskich osiągnięć w zakresie wspinaczki wielościanowej. David bywa też nazywany "polskim Spidermanem", po tym jak wspinał się bez asekuracji na wieżowce takie jak 100m Fimm Tower, 140m hotel Marriott.
  
  Choć wielu uważa, że jest zawodowym eksplorerem David jest także, a może przede wszystkim, zawodowym fotografem, autorem setek artykułów o podróżach i eksploracji. Jest pierwszym polskim fotografem, którego zdjęcia regularnie pojawiają się na okładkach najważniejszych górskich magazynów na świecie. Współpracownik i stały autor magazynu National Geographic Traveler. Od wielu lat David prezentuje swoje pokazy multimedialne (wcześniej projekcje przenikowe) w których wysmakowane zdjęcia przeplatają się z krótkimi filmami i muzyką.
  
  Eliza i David (razem lub osobno) mają na swoim koncie liczne nagrody m.in.: Kolosa w kategorii alpinizm, Jedynkę - prestiżową nagrodę środowisk górskich za najważniejsze dokonanie roku, czy nominacje do nagród National Geographic Traveler, a także nominacje do najważniejszej alpinistycznej nagrody na świecie - Złotego Czekana.
  
  Prelekcja: Grenlandia - "Zderzenie żywiołów" zdobycie najwyższego klifu świata (pokaz multimedialny)
  
  Grenlandia - "Zderzenie żywiołów" to pokaz multimedialny opowiadający o niezwykłej wyprawie dwójki polskich alpinistów, na najwyższy klif świata.
  
  Podczas wyprawy dwójka eksplorerów - działając bez wsparcia, wytyczyła nową drogę na najwyższym morskim klifie świata. Trudna wspinaczka rozpoczynała się prosto z morza, a śmiałkowie musieli dostać się na ścianę bezpośrednio ze swoich wywrotnych kajaków.
  
  Spadające góry lodowe, wielkie fale na morzu, skrajne emocje, a w końcu jedna z największych skalnych ścian świata. Aby wytyczyć jedną z najważniejszych polskich dróg ostatnich lat, Polacy - tylko we dwoje - spędzili na wyspie cały miesiąc.
  
  Wyprawa została wyróżniona "Jedynką" - prestiżową nagrodą środowisk górskich jako najważniejsze polskie osiągniecie alpinistyczne roku 2007. Ekipa otrzymała też specjalne wyróżnienie KOLOSÓW oraz nominacje Travelerów NATIONAL GEOGRAPHIC w kategorii "WYPRAWA ROKU".
  
  Wybitnie niebezpieczna i jednocześnie piękna przygoda opowiedziana w bardzo nowoczesny, profesjonalny sposób typowy dla prelekcji Kaszlikowskiego.
  
  
  
  
  
  Josef (Pepa) Řehák sen. (14.02.1942 - 29.12.2008) - w trakcie swojego życia zajmował się zagadkowymi podziemiami w różnych formach, od systemów jaskiń, przez podziemia starych zamków, klasztorów i miast, po badania wnętrz subpolarnych lodowców.
  
  Już od wczesnego dzieciństwa interesował się przyrodą, głównie mineralogią i geologią. Jeszcze jako student stał się jednym ze współodkrywców dalszych partii Jaskiń w Bożkowie koło Semil. Po ich udostępnieniu, którym zarządzał od strony technicznej, stał się w roku 1969 pierwszym kierownikiem Bożkowskich Jaskiń. Oprócz zabezpieczenia ruchu turystycznego w nowoudostępnionych jaskiniach, organizował udane ekspedycje do Rumunii, podczas których odkryto Jaskinię Czeską w Propasti Sesuri. Nawiązał ścisłą współpracę z Uniwersytetami Śląskim i Wrocławskim, a wspólnie z prof. Marianem Puliną powołał Międzynarodowe Szkoły Speleologiczne.
  
  Lokalne i międzynarodowe sukcesy bożkowskich grotołazów nie były jednak w zgodzie z ideami ówczesnych władz politycznych powiatu. Pepa z funkcji kierownika zdegradowany został do pozycji robotnika w kamieniołomie.
  
  Jednak w swoim wolnym czasie nadal utrzymywał dotychczasowe kontakty, a współpraca przy badaniu rejonów krasowych Karkonoszy, Jeseników, a w szczególności masywu Śnieżnika Kłodzkiego, rozwijała się nadal. Jako specjalista stał się członkiem Komitetu Naukowego Jaskini Niedźwiedziej w Kletnie. Pracował także przy udostępnianiu tej jaskini.
  
  Międzynarodowa współpraca zaowocowała w 1986 roku organizacją wspólnej Polsko-Czeskiej Wyprawy Polarnej na Spitsbergen, podczas której Pepę, jak go większość polarników nazywała, ujął czar lodowców. Po powrocie do domu, opracował i zgłosił długoterminowy program badań wewnętrznego drenażu lodowców oraz ich zmian na okres 1988-2010. W roku 1988 zorganizował I Czeską Polarną Wyprawę Glacjospeleologiczną. Wszystkie następne wyprawy, których było do tej pory 13, przyniosły wyniki wysoko oceniane przez międzynarodowych specjalistów.
  
  Po przewrocie politycznym w roku 1989, założył rodzinną firmę SPELEO-Řehák i w dalszym ciągu poświęcał się badaniom i dokumentacji podziemi, głównie systemów historycznych podziemi klasztornych, zamkowych i miejskich. Swoimi wieloletnimi doświadczeniami i wiedzą, uzyskanymi także przy współpracy z zagranicznymi uniwersytetami, udało mu się wykazać skuteczność speleologii w badaniach i konserwacji zabytków. Środki uzyskane z tej działalności inwestował w kolejne wyprawy mające na celu dalsze badania lodowców.
  
  Ze swoją chorobą walczył długich 18 lat, a ostatnie chwile swego życia w całości poświęcił swojej pracy, przy której nigdy nie wahał się pomagać innym, dzielić się swoim entuzjazmem i doświadczeniem.
  
  Zmarł w wieku niecałych 67 lat. Tą bolesną stratę łagodzi świadomość, że Pepa został w sercach tych, którzy mieli zaszczyt być jego przyjaciółmi.
  
  Prelekcja: Czeskie wyprawy glacjospeleologiczne na Spitsbergen 1988-2007
  
  Grupa speleologów z Czeskiego Towarzystwa Speleologicznego, skupionych wokół rodzinnej firmy SPELEO-Řehák, włączyła się w 1986 roku do międzynarodowych badań wnętrz lodowców subpolarnych oraz kriokrasu na południowo-zachodnim Spitsbergenie. Czeski zespół pod kierownictwem Josefa Řeháka sen. we współpracy z polskimi uniwersytetami oraz Polską Akademia Nauk zrealizował 13 wypraw polarnych. Uzyskali oni szereg nowych informacji o systemach lodowców subpolarnych, odkryli wiele rozległych jaskiń lodowcowych a także zajmowali się ich morfologią, genezą oraz hydrologią. Dzięki temu, że uzyskali dostęp do dotychczas niepoznanych i niezbadanych miejsc we wnętrzach lodowców, w roku 2003 zawiązała się współpraca speleologów z naukowcami z Instytutu Botaniki Czeskiej Akademii Nauk w Trzeboniu. Współpraca ta miała na celu zbadanie możliwości istnienia życia w lodowcach.
  
  W ciągu 20 lat badań uzyskali wiele cennych informacji o systemach jaskiń lodowcowych oraz opisali i wyjaśnili hydrologiczne aspekty badanych obszarów. Zdobyli także nowe wiadomości o żywych organizmach i drogach ich przemieszczania w tym wyjątkowym i niegościnnym dla człowieka środowisku. Udało się im wyeksplorować oraz zbadać dziesiątki lodowcowych studni osiągających nawet do 140 m głębokości, a także wiele horyzontalnych jaskiń i tuneli. Jednocześnie prowadzili oni wiele innych obserwacji i pomiarów w zakresie meteorologii, klimatologii, geologii, hydrologii oraz glacjologii. Wyniki tych badań przyniosły nowe spojrzenie na procesy zachodzące w tych wielce ciekawych i niepowtarzalnych ekosystemach i ich związek z tak popularnym ostatnio tematem globalnych zmian na Ziemi.
  
  
  
  
  
  Włodzimierz Puchalski (06.02.1909 - 19.01.1979) - urodził się 6 marca 1909 roku w Mostach Wielkich koło Lwowa. Uczył się we Lwowie. Po ukończeniu szkoły średniej odbył służbę wojskową we Włodzimierzu Wołyńskim, którą ukończył w 1931 roku. W tym samym roku rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej w Dublanach na Wydziale Rolniczo-Leśnym, zakończone dyplomem inżyniera agronoma. Od 1933 do 1936 roku był asystentem prof. Witolda Romera przy Katedrze Fotochemii Politechniki Lwowskiej, z którym wspólnie realizował filmy oraz opracował metodę robienia filmów przyrodniczych.
  
  W latach 1937-39 był asystentem prof. Wodnickiego przy Katedrze Anatomii SGGW, gdzie opracował metodę posługiwania się filmami i przeźroczami w czasie wykładów uniwersyteckich. W tym czasie wyjeżdżał dwukrotnie jako polski delegat do największej europejskiej stacji ornitologicznej w Rosji. Stał się powszechnie znany. Wielokrotnie przyjmowany był przez prezydenta Mościckiego (m.in. w 1938 roku fotografował polowanie organizowane przez prezydenta). Otrzymał również wiele zamówień na fotografię przyrodniczą od czasopism krajowych i zagranicznych.
  
  W czasie II wojny światowej pracował jako leśniczy w Puszczy Sandomierskiej. Po wyzwoleniu rozpoczął pracę w Katedrze Genetyki. W 1946 organizował krakowski Instytut Filmowy, który następnie przekształcił się w Wytwórnię Filmów Oświatowych w Łodzi. Rok 1949 to początek pracy w Instytucie Zootechniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie stworzył dział dokumentacji fotofilmowej zwierząt. Od 1956 roku pracował w Wytwórni Filmów Oświatowych w Łodzi jako operator i reżyser. W 1957 i 1958 roku wziął udział w dwóch arktycznych wyprawach na Spitsbergen. W 1976 roku przeszedł na emeryturę. W 1978 wyjechał na Antarktykę z wyprawą organizowaną przez Polską Akademię Nauk. Zmarł 19 stycznia 1979 roku w czasie wykonywania zdjęć na Wyspie Króla Jerzego i tam też został pochowany.
  
  Poniższe wystawy stanowią część bogatych zbiorów Muzeum Niepołomickiego.
  
  Wystawa: Arktyka
  
  W latach 1957 i 1958 w związku z Międzynarodowym Rokiem Geofizycznym zorganizowano dwie polskie wyprawy naukowe na Spitsbergen, gdzie prowadzono badania w Zatoce Białego Niedźwiedzia, w fiordzie Hornsund. Do udziału w nich został zaproszony również Włodzimierz Puchalski. Przywiózł stamtąd 3000 metrów taśmy filmowej, ale przede wszystkim bogactwo zdjęć i wrażeń z tej przebogatej w doznania wzrokowe krainy. Wyraźnie zafascynowała go fauna i flora Arktyki co znalazło odzwierciedlenie w zrealizowanych z wypraw pięciu filmach (Wśród gór i dolin Arktyki 1958, W tundrach Arktyki 1959, Śpiewające góry 1959, Wyspa piór i puchu 1959, Kwitnąca Arktyka 1963) oraz albumie (Przyroda Arktyki 1968).
  
  
  Wystawa: Antarktyka
  
  Przed wyprawą na Antarktykę Puchalski przechodził szereg badań, po których lekarze nie wyrazili zgody na wyjazd. Ostatecznie pojechał na własną odpowiedzialność, asystował mu Ryszard Wyrzykowski. 5. listioada 1978 roku o godzinie 22.00 wyruszyli z Gdańska. Wyprawa liczyła 72 osoby. 4 grudnia statek M/S Garnuszewski zakotwiczył w zatoce Ezcurra na wyspie Króla Jerzego. Założeniem było przywiezienie z wyprawy 5 filmów dla telewizji i tyleż dla potrzeb kina, także trochę taśmy dla telewizji łódzkiej, a także materiał dla Polskiej Kroniki Filmowej. Dnia 19 stycznia 1979 roku w czasie rannych zdjęć Włodzimierz Puchalski zasłabł i już nie odzyskał przytomności, zmarł na rękach Ryszarda Wyrzykowskiego. Pochowany został na wzgórzu górującym nad bazą Arctowskiego na wyspie Króla Jerzego. W rok później w wyprawie na Antarktykę wzięła udział jego żona, Alana Puchalska. Wówczas to został ustawiony na grobie symboliczny pomnik, rzeźba przyjaciela Puchalskiego znanego krakowskiego artysty Bronisława Chromego. Dokładne spostrzeżenia z podróży i pobytu na Antarktyce Puchalski zawarł w pamiętniku i listach do żony i córki. Fragmenty pamiętnika zostały opublikowane na kartach albumu wydanego już po śmierci artysty o znamiennym tytule Ostatnie bezkrwawe łowy (1995).
  
  Arktyka to region polarny i subpolarny na półkuli północnej wokół północnego bieguna geograficznego. Obejmuje Morze Arktyczne z wyspami oraz północne obszary Ameryki Północnej, Europy i Azji. Powierzchnia Arktyki wynosi 26,5 mln km², w tym ok. 14 mln km² mórz.
  Odkrywanie terenów arktycznych, przynajmniej w pierwszym okresie, miało odmienny charakter niż eksploracja południowych obszarów polarnych. Ziemie arktyczne, wieniec wysp leżących w pobliżu kontynentów Europy, Azji i Ameryki Północnej został w ogólnych zarysach poznany w fazie poszukiwania tzw. przejścia północnego i zostały opisane w artykułach: Odkrycia i badania Europy, Odkrycia i badania Azji Północnej i Odkrycia i badania Ameryki Północnej. Rzeczywiste badania Arktyki rozpoczęły się w XIX wieku, a ich celem początkowo były badania największej wyspy tego regionu Grenlandii, a potem, podobnie jak w przypadku Południa, dotarcie do obu biegunów północnych - geograficznego i magnetycznego.
  
  http://www.google.pl/imgres?imgurl=http://www.arktyka.org.pl/galeria/glowna/tkasi/kasiak_t_MG_4424.jpg&imgrefurl=http://www.mmosk.arktyka.org.pl/&usg=__s2wGOWH_RDsC6iuXEDZ4YXRJ69s=&h=533&w=800&sz=135&hl=pl&start=2&um=1&itbs=1&tbnid=MEGc-FfFqE1SMM:&tbnh=95&tbnw=143&prev=/images%3Fq%3DWyprawy%2Bpolarne%2Bw%2Barktyce%26um%3D1%26hl%3Dpl%26safe%3Doff%26sa%3DN%26tbs%3Disch:1
  
  -TO JEST JEDEN BLOG A WIELE ZDJEC [LINK DO TEGO BLOGA JEST BARDZO DŁUGI]
  
  Wyprawy przyrodniczo-fotograficzne w rejony Polarne
  
  Wyprawy przyrodniczo-fotograficzne w rejony polarne organizuję wraz z innymi przyrodnikami i fotografami. Ich celem, poprzez zdobyte materiały obserwacyjne i fotografie, jest przybliżenie życia zwierząt rejonów polarnych w ich naturalnym środowisku. Większość z nas widziała te zwierzęta w zoo, ale niewielu wie, jak zachowują się na wolności. Postanowiliśmy więc opowiedzieć o zachowaniu tamtejszych zwierząt, a także pokazać miejsca, w których występują. Chcemy raz na zawsze zerwać z błędnym stereotypem, że mroźna północna kraina lodu jest siedzibą pingwinów. Pingwiny żyją na południu, zaś Arktyka jest ostoją niedźwiedzia polarnego. Mamy nadzieję, że zdjęcia zrobione podczas wypraw pokażą piękno dzikiej przyrody, przyczynimy się do jej zrozumienia i wpłyniemy na jej większą ochronę.
  
  Będziemy chcieli pokazać życie kolonii ptaków, zarówno w miejscach lęgowych, jak i podczas zdobywania przez nie pożywienia. Trzeba wiedzieć, że większość ptaków morskich ma lęgi właśnie w rejonach polarnych. Gniazdują tam także liczne gatunków gęsi i kaczek. Ich ilości są wprost niezliczone. Niektóre kolonie liczą nawet setki tysięcy par.
  
  
  Oprócz ptaków obiektem naszego zainteresowania są również miejscowe ssaki. Z rejonów polarnych ssaki lądowe występują jedynie w Arktyce. Najbardziej charakterystyczne gatunki to: niedźwiedź polarny, lis polarny, renifer, woły piżmowe. Jednak w tych rejonach, a zwłaszcza w arktycznej Kanadzie, Alasce i kontynentalnej części euroazjatyckiej Arktyki ta różnorodność jest przeogromna, wręcz niemożliwa do opisania.
  
  W obu rejonach polarnych występują ssaki morskie, zarówno te, które żyją tylko w środowisku morskim jak wieloryby, orki, delfiny, jak i te, które żyją w obu środowiskach, np. foki, morsy czy słonie morskie, tak zwinne w wodzie, ale ociężałe i nieporadne na lądzie. Nic więc dziwnego, że przed człowiekiem były zupełnie bezbronne i zostały prawie całkowicie wytrzebione.
  
  Fascynuje nas także przyroda tych rejonów. Nigdzie na świecie czas wegetacji roślin nie jest tak krótki, a jednocześnie tak gwałtowny, bujny i różnorodny jak w tundrze. Czy potraficie sobie wyobrazić, że grzyby mogą być większe od drzew? Tam to jest możliwe. I wbrew pozorom środowisko roślinne nie jest w tym miejscu tak ubogie, jak by się to mogło wydawać.
  
  
  Rejony polarne to nie tylko zwierzęta i rośliny. To, co od dziesięcioleci przyciąga naukowców i podróżników, to nieprzebyte i niezbadane przestrzenie pełne gór, lodowców i fiordów.
  
  Zmiany klimatyczne, o których tak głośno w ostatnich latach, tutaj uwydatniają się najdobitniej. Lodowce topnieją, zmienia się temperatura wody morskiej, ułożenie prądów mas wody i powietrza. To wszystko ma wpływ nie tylko na zmiany w środowisku polarnym, ale także w innych rejonach świata.
  
  Każdą z wypraw chcemy zorganizować w ciekawym terminie i poprowadzić taką trasą aby dotrzeć do najciekawszych miejsc. W planach mamy organizowanie wypraw w następujące
  
  I TO NA TYLE JAK CHCESZ WIECEJ TO PISZ... OK? CHĘTNIE POMOGĘ ,ALE NIE WIEM CZY JESZCZE DZISIAJ BEDE ZA ZALICZAJ.PL . NA KIEDY MASZ TEN REFERAT?
  
  
  ZAPOMNIAŁAM DODAĆ JESZCZE JEDEN LINK . OTO ON :
  
  http://www.google.pl/imgres?imgurl=http://www.arktyka.org.pl/galeria/glowna/tkasi/kasiak_t_MG_4424.jpg&imgrefurl=http://www.mmosk.arktyka.org.pl/&usg=__s2wGOWH_RDsC6iuXEDZ4YXRJ69s=&h=533&w=800&sz=135&hl=pl&start=2&um=1&itbs=1&tbnid=MEGc-FfFqE1SMM:&tbnh=95&tbnw=143&prev=/images%3Fq%3DWyprawy%2Bpolarne%2Bw%2Barktyce%26um%3D1%26hl%3Dpl%26safe%3Doff%26sa%3DN%26tbs%3Disch:1
  
  TEŻ JEST BARDZO DŁUGI ALE TO JEST GALERIA WYPRAW DO ARKTYKI
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie