Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  lenaxdd 7.6.2010 (16:50)

  ***ojcowski***
  Utworzony w 1956, Znajduje się on w województwie małopolskim. Jest najmniejszym z polskich parków narodowych. Jego symbolem jest nietoperz. Wapienne podłoże sprzyja powstawaniu jaskiń. Od 1992r. są one katalogowane, opisano ich na terenie parku ponad 400, przypuszcza się, że jest ich ok. 700. Powstały głównie w wyniku krasowego działania wód. Najdłuższe z nich to: Jaskinia Łokietka, Ciemna, Zbójecka, Okopy Wielka Dolna, Sąspowska , Krakowska, Biała i Koziarnia. Dwie pierwsze są udostępnione do turystycznego zwiedzania. Największe zgrupowanie jaskiń znajduje się w niedostępnym dla turystów Wąwozie Jamki, większość pozostałych znajduje się na lewym zboczu Doliny Prądnika, kilkanaście jaskiń jest w Dolinie Sąspowskiej. Liczne jaskinie umożliwiają występowanie na terenie parku bogatej fauny nietoperzy, które zimują w tych jaskiniach. Jaskinie były wykorzystywane przez człowieka prehistorycznego, którego ślady bytowania znaleziono między innymi w Jaskini Ciemnej. Pomimo znacznych przeobrażeń dokonanych działalnością człowieka przez ostatnie 150 lat przed utworzeniem parku narodowego (wyniszczono zupełnie m. in 36 gatunków roślin), przyroda zachowała tutaj dużą różnorodność. Na bogactwo flory składa się 1000 gatunków roślin naczyniowych, ponad 230 gatunków mchów i wątrobowców,1200 odmian grzybów i ok. 200 rodzajów porostów. Występują tu 84 gatunki roślin prawnie chronionych, wśród nich m. in: róża alpejska, brzoza ojcowska, kruszczyk błotny i rdzawoczerwony, gnidosz rozesłany, goryczuszka orzęsiona, kosatka kielichowa, listera jajowata, rokitnik zwyczajny, skrzyp olbrzymi, zerwa kulista. Przedstawicielami flory stepowej są wiśnia karłowata, aster gawędka, ostnica Jana. Florę górską reprezentuje jodła, grab, tojad smukły, tojad mołdawski,chaber miękkowłosy, żywiec gruczołowaty. Przetrwały tu gatunki reliktowe z holocenu: ułudka leśna i obrazki plamiste.
  
  Doliczono się ok. 30 zespołów roślinnych. Największą powierzchnię zajmują lasy i zarośla, a wśród nich: grądy dębowo-lipowe, buczyna karpacka, jaworzyna górska, bory sosnowe, lasy mieszane. Wiosną przed rozwojem liści przez drzewa w ich runie masowo zakwitają: przylaszczka pospolita, miodunka ćma, zawilec gajowy i żółty, śledziennica skrętolistna, zdrojówka rutewkowata. Na skałach występują murawy kserotermiczne, a na dnach dolin las łęgowy. Wilgotne skały porośnięte są glonami, wśród których występuje reliktowy gatunek wodolubka (Hydrurus foetidus). Z rzadkich grzybów warto wymienić purchawicę olbrzymią, sromotnika bezwstydnego, soplówkę jodłową i gwiazdosza czteropromiennego. Liczbę występujących tu gatunków zwierząt szacuje się na 11 tys., opisano do tej pory ok. 6 tys. Bardzo charakterystyczną dla OPN grupą zwierząt i będącą jego symbolem są zamieszkujące jaskinie nietoperze – występuje ich tutaj aż 17 gatunków (w całej Polsce jest 21 gatunków), najczęstszymi są nocek duży i podkowiec mały. Z większych ssaków występują: sarna, zając szarak, dzik europejski, lis rudy, kuna leśna, tchórz zwyczajny, gronostaj, bóbr europejski, borsuk, orzesznica, piżmak. Stwierdzono występowanie 120 gatunków ptaków, w tym 94 lęgowe, m in. są to: bocian czarny, pluszcz, zimorodek, puszczyk, jastrząb gołębiarz, sowa uszata, dzięcioł czarny, dzięcioł zielony, dzięcioł zielonosiwy, dzikie gołębie; gołąb grzywacz i turkawka, mysikrólik. Na zimę przylatują: czeczotki, jemiołuszki i kwiczoły. Z płazów występują:traszka zwyczajna i grzebieniasta, kumak nizinny, ropucha szara, żaba trawna, rzekotka drzewna i inne. Gady reprezentowane są przez: zaskrońca zwyczajnego, jaszczurkę zwinkę, padalca zwyczajnego, żmiję zygzakowatą, gniewosza plamistego.
  
  Najpospolitszymi gatunkami ryb są żyjące w wodach Sąspówki oraz Prądnika pstrąg potokowy i pstrąg tęczowy. Z rzadkich ślimaków warto wymienić dużego pomrowa błękitnego i wielkiego. Najliczniejsze są owady (opisano ich tu ponad 5 tys. gatunków)
  
  Występuje tu 218 gatunków zwierząt prawnie ochronionych.
  
  ***Świętokrzyski***
  
  utworzony w 1950 r.
  
  Park położony jest w centralnej części Gór Świętokrzyskich i obejmuje: pasmo Łysogór (z najwyższym szczytem Łysicą – 612 m n.p.m. i Łysą Górą – 595 m n.p.m.), część Pasma Klonowskiego (z górami Psarską i Miejską), Doliny Wilkowskiej i Doliny Dębniańskiej, a także trzy eksklawy – Górę Chełmową, Las Serwis i Skarpę Zapusty (od roku 1996).
  
  W 1950 r. część pasma Gór Świętokrzyskich nazwano Puszczą Jodłową im. Stefana Żeromskiego, który był zwolennikiem i rzecznikiem ochrony tego obszaru. Na grzbietach górskich występują charakterystyczne rumowiska skalne – gołoborza, nadające krajobrazowi specyficzny charakter. Największe gołoborza znajdują się na Łysej Górze i na Łysicy. Niektóre z gołoborzy to:
  
  * Gołoborze Kobendzy
  * Biała Skałka
  * Księża Skała.
  
  Na gołoborzach spotyka się różnorodną roślinność: nitkowate glony, wątrobowce, mchy, porosty, torfowce i paprocie.
  
  Większość terenu parku zajmują lasy jodłowe i bukowe, w niższych partiach pasm górskich występują bory sosnowe, mieszane, sosnowo-dębowe z domieszką jodły, modrzewia, świerka i buka.
  Warte odwiedzenia w Świętokrzyskim Parku Narodowym są:
  
  * Muzeum przyrodnicze na Świętym Krzyżu. W muzeum można obejrzeć minerały i skamieniałości, florę i faunę oraz eksponaty związane z zagrożeniami parku, a także ekspozycję o parkach krajobrazowych Gór Świętokrzyskich.
  * Klasztor benedyktynów świętokrzyskich z XII w. na Świętym Krzyżu. W okresie rozwoju opactwa (XIII i XIV w.) powstały tu najstarsze zabytki piśmiennictwa polskiego – Kazania świętokrzyskie i Pieśni Łysogórskie.
  * Wał kultowy wokół Łysej Góry z IX i X w.
  
  W bezpośrednim sąsiedztwie parku warte zwiedzenia są:
  
  * klasztor sióstr benedyktynek z 1633 r. w Świętej Katarzynie
  * kościół w Bielinach (wczesnobarokowy z pierwszej połowy XVII w.)
  * kościół w Bodzentynie (gotycki z połowy XV w.)
  * kościół w Słupi Nowej (późnorenesansowy z drugiej połowy XVII w.)
  * budynek opactwa szpitalnego z XVI w. w Nowej Słupi
  * muzeum starożytnego hutnictwa w Nowej Słupi
  * Bodzentyn – kolegiata z XV wieku oraz ruiny zamku biskupiego, kapliczki św. Franciszka i św. Mikołaja położone przy szlaku ze Świętej Katarzyny na Święty Krzyż, tu znajduje się siedziba dyrekcji parku
  * osada Tarczek – kościółek romański
  * Chybice – gotycki kościół Kazimierzowski
  * Grzegorzowice – kościółek z romańską absydą
  * dymarki we wsi Nowa Słupia.
  .
  Licznie rozbudowana flora Świętokrzyskiego Parku Narodowego i jego otuliny liczy ponad 1000 gatunków roślin naczyniowych. W samym Parku aktualnie występuje 859 gatunków roślin. Jest to typowy park leśny z zespołami wyżynnego jodłowego boru mieszanego, buczyny karpackiej oraz niewielkiego zespołu jarzębiny świętokrzyskiej. Najpospolitszymi gatunkami drzew występującymi w Parku są: buk, jodła, modrzew, sosna, świerk, lipa drobnolistna, a do rzadkich należą: lipa szerokolistna, wiąz szypułkowy, jesion wyniosły oraz cis pospolity. Z krzewów najczęściej występuje tu leszczyna oraz trzmielina brodawkowata. Do licznych gatunków runa leśnego należy zaliczyć m.in. narecznicę samczą, zawilec gajowy, gajowiec żółty, turzycę palczastą, szczawik zajęczy, konwalijkę dwulistną oraz narecznicę szerokolistną. Do rzadkich roślin występujących w Parku należą: podrzeń żebrowiec, pomocnik baldaszkowy, śmiałek pogięty, goryczka wąskolistna. Zespołem roślinnym zasługującym na szczególną uwagę jest zespół jarzębiny świętokrzyskiej z charakterystycznymi dla tego zespołu gatunkami: jarząbem pospolitym, paprotką zwyczajną i bodziszkiem cuchnącym. Z klasy mchów najczęściej spotykany jest płonnik włosisty i sierpowiec haczykowaty. Rośliny wyróżniające ten zespół to: narecznica szerokolistna, malina właściwa, jak również narecznica krótkoostra oraz szczawik zajęczy.
  
  Zróżnicowanie terenu i bogactwo roślinne Parku stwarza dogodne warunki do rozwoju licznych gatunków przedstawicieli świata zwierzęcego. Występuje tu około 4 tys. gatunków zwierząt. Fauna reprezentowana jest szczególnie licznie przez gatunki leśne, do których zaliczamy m.in. krocionogi, zaleszczotki, korniki i wiele gatunków chrząszczy. Góry Świętokrzyskie, a więc i Świętokrzyski Park Narodowy, wyróżnia od otaczającego terenu udział gatunków górskich. Najliczniej reprezentowany jest on przez chrząszcze, zaleszczotki oraz niektóre gatunki lądowych ślimaków. Płazy i gady reprezentowane są przez niespełna 20 gatunków, do których należy charakterystyczna dla tego regionu traszka górska, żaba trawna, ropucha szara, jaszczurka zwinka i padalec zwyczajny. Świat ptaków reprezentowany jest przez około 100 gatunków, głównie przedstawicieli ptaków środowisk leśnych. Do najważniejszych z nich należy zaliczyć ziębę, dzięcioła dużego, kowalika, strzyżyka, myszołowa, oraz puszczyka. Ze ssaków spotyka się tu sarny, jelenie oraz dziki, z mniejszych przedstawicieli tej grupy występuje kuna leśna, nornica ruda i mysz leśna.
  
  ***Roztoczański ***
  
  utworzony w 1974 r. Siedziba dyrekcji parku i muzeum przyrodniczego znajduje się w Zwierzyńcu.
  
  Godłem parku jest konik polski typu tarpan.
  Roztoczański Park Narodowy leży w środkowo-wschodniej części kraju, w województwie lubelskim. Obejmuje najcenniejsze przyrodniczo obszary Roztocza. Park utworzony został w 1974 roku na obszarze 4801 ha. Aktualna jego powierzchnia wynosi 8483 ha, z czego lasy zajmują 8102 ha (95,5%). Ochroną ścisłą objęto 806 ha (9,5%).
  
  Park powstał na terenie Lasów Państwowych Nadleśnictw Kosobudy i Zwierzyniec, będących wcześniej lasami Ordynacji Zamojskiej. Początki ochrony sięgają 1936 r., kiedy to utworzono rezerwat przyrody Bukowa Góra, który obecnie jest jednym z obszarów ochrony ścisłej parku. Do chwili utworzenia Parku ochroną rezerwatową objęto 1064,38 ha w postaci 10 rezerwatów leśnych i florystycznych.
  Główny ciek wodny Roztocza Środkowego i parku to rzeka Wieprz. Na odcinku przepływającym przez teren parku sklasyfikowana jest w II klasie czystości. Z terenu parku biorą początek strumienie: Szum (2,5 km) i Świerszcz (9,0 km) odprowadzające swe wody do Tanwi i Wieprza. Wody potoku Świerszcz zasilają kompleks stawów "Echo" oraz staw w centrum Zwierzyńca.
  Flora naczyniowa parku liczy około 700 gatunków, w tym liczne górskie (m.in. tojad dzióbaty, czosnek siatkowaty), borealne (widłak wroniec, zimoziół północny, pomocnik baldaszkowy), pontyjskie (szczodrzeniec ruski) oraz atlantyckie (rosiczka pośrednia, sporek wiosenny, sit sztywny, żarnowiec miotlasty, szczotlicha siwa itd.). Na terenie parku występuje około 400 drzew pomnikowych. W parku wyróżniono 19 zespołów leśnych i szereg zbiorowisk niższej rangi, z których najcenniejsze to wyżynny bór jodłowy i buczyna karpacka zajmujące około 35% powierzchni leśnej. Jodły osiągają w nich najwyższe wymiary w Polsce (50 m wysokości, 470 cm obwodu i do 20 m³ masy drzewnej). Spośród innych na uwagę zasługują: świetlista dąbrowa, grąd subkontynentalny, łęg jesionowo-olchowy, kontynentalne torfowisko wysokie, ols porzeczkowy, a także różne typy borów sosnowych. Na roślinność nieleśną składa się 28 zespołów i 12 zbiorowisk.
  dużych ssaków na terenie parku występują: jelenie, sarny, dziki, wilki, rysie, lisy, kuny leśne, borsuki. W 1979 roku reintrodukowano bobry, które zadomowiły się w dolinie rzeki Wieprz. W 1982 roku do parku sprowadzone zostały koniki polskie będące potomkami dawnych dzikich koni leśnych – tarpanów. Drobne ssaki reprezentują chronione gatunki owadożernych: ryjówka aksamitna i ryjówka malutka zębiełek białawy oraz liczne gatunki nietoperzy. Żyją tu także: orzesznica, popielica, koszatka. Spośród około 190 gatunków ptaków spotykanych na terenie parku na uwagę zasługują: orlik krzykliwy, trzmielojad, bocian czarny, liczne dzięcioły (w tym rzadko występujący dzięcioł białogrzbiety), muchówka mała i białoszyja, gołąb siniak, czyż oraz pliszka górska. Gady reprezentują jaszczurki (zwinka, żyworodna i padalec – dość często odmiany turkusowej), żmija zygzakowata i zaskroniec oraz rzadko spotykany żółw błotny. Z płazów warto wymienić salamandrę plamistą, traszkę grzebieniastą, rzekotkę drzewną, grzebiuszkę ziemną, ropuchę zieloną i kumaka nizinnego oraz żabę śmieszkę. Interesująca jest także fauna bezkręgowców parku, a szczególnie świat owadów, spośród których tylko samych chrząszczy jest ponad 2000 gatunków.
  Największym ośrodkiem turystycznym okolicy jest Zwierzyniec. W mieście tym znajduje się zespół budynków, w których dawniej mieściła się administracja Ordynacji Zamojskiej. W starannie odremontowanym domu plenipotenta (zarządcy ordynacji) mieści się obecnie siedziba dyrekcji parku. Uwagę zwraca także pięknie architektonicznie wkomponowana w otoczenie bryła wybudowanego w 1994 r. Ośrodka Edukacyjno-Muzealnego.
  
  Chętnie odwiedzane przez turystów jest muzeum etnograficzno-przyrodnicze w Guciowie. W okolicy tej miejscowości znajdują się pozostałości grodziska z IX w., a także cmentarzyska kurhanowe.
  
  Wielu turystów przyciąga wieś Florianka ze starym, rozłożystym dębem "Florianem" oraz "Płaczący Kamień" leżący przy granicy parku.
  
  Przez teren parku przebiega pięć szlaków turystycznych:
  
  * centralny
  * krawędziowy
  * partyzancki
  * roztoczański
  * szlak obwodnica RPN im. A. Wachniewskiej
  
  Dla turystów udostępnione jest pięć pieszych ścieżek poznawczych oraz jedna trasa rowerowa. Obszary parku i przyległe tereny były miejscem walk powstania styczniowego, I i II wojny światowej (zobacz: powstanie zamojskie), czego dowodem są mogiły w Zwierzyńcu i okolicy (m.in. w miejscowości Wojda w gminie Adamów.
  
  
  ____________________________
  Liczę na naj:)))
  Myślę że jest zrozumiałe

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie