Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Dyta 6.6.2010 (12:20)

  IMPRESJONIZM szt. plast. kierunek w malarstwie i rzeźbie ostatniego trzydziestolecia XIX w. i pocz. XX w., którego istotą było subiektywne utrwalenie wrażeń jednostkowych. Impresjonizm był reakcją na eklekt. akademizm w malarstwie XIX w.; czynniki, które wpłynęły na impresjonizm to m.in.: malarstwo romantyzmu, W. Turnera, J. Constable'a, barbizończyków, G. Courbeta i E. Maneta, oraz barwny drzeworyt jap.; impresjonizm narodził się we Francji w środowisku młodych malarzy, którzy 1874 urządzili w atelier fot. Nadara w Paryżu wystawę; spotkała się ona z wrogim stanowiskiem krytyki, a od tytułu obrazu C. Moneta Impresja wschód słońca powstała nazwa grupy; w następnych latach odbyło się jeszcze 7 wystaw impresjonistów; z ponad 50 uczestników twórczą rolę odegrali: Monet, przywódca i najbardziej konsekwentny reprezentant impresjpnozmu, A. Sisley, C. Pissarro oraz A. Renoir, E. Degas, B. Morisot i M. Cassatt. Wpływ impresjonizmu zaznaczył się w ostatniej fazie twórczości Maneta, impresjonizm oddziałał też na P. Cezanne'a, P. Gauguina i V. van Gogha. Główne cechy impresjonizmu: malarstwo plenerowe utrwalające bezpośrednie wrażenia zmysłowe, oparte na wnikliwych studiach nad wzajemnym stosunkiem światła i koloru (których konsekwencją było odrzucenie zasady barw lokalnych i zastąpienie źródła światła grą refleksów), swobodna technika mal., nowa konstrukcja obrazu (asymetryczna kompozycja, silne skróty, zbliżenia), szkicowość, prowadząca do stopniowej dematerializacji przedmiotów przez zagubienie modelunku i zatarcie konturów; tematyka: pejzaż, martwa natura, rzadziej kompozycje figuralne (scena rodzajowa, a także portret, akt). Impresjonizm odegrał wielką rolę w rozwoju sztuki nowocz.; w Polsce poszukiwania zbieżne z impresjonizmem zapoczątkował A. Gierymski. Zdobycze impresjonizmu przeszczepili do kraju J. Pankiewicz i W. Podkowiński.
  
  Monet Claude (1840-1926), malarz francuski, jeden z twórców i główny reprezentant impresjonizmu. Początkowo pod wpływem E. Boudina. Analizował współzależność światła i koloru, wprowadził zasadę dywizjonizmu i ograniczenie palety do barw widma słonecznego.
  
  Obraz Moneta ,,Impresja. Wschód słońca” przedstawiający widok portu w Hawrze nosił pierwotnie znacznie prostszy tytuł. Dopiero w 1874 r.podczas przygotowań do pierwszej wspólnej wystawy malarzy nazwanych później impresjonistami artysta zgodził się na zmianę tytułu, który miał bardziej przyciągnąć uwagę widzów. Monet nie mógł nawet przypuszczać, że nowemu tytułowi jego dzieła cały kierunek będzie zawdzięczał swą nazwę.
  Płótno Moneta skupia w sobie wszystkie najistotniejsze cechy malarstwa impresjonistycznego. Próba uchwycenia przelotnego wrażenia, oddanie subiektywnych doznań artysty, a nie obiektywnej prawdy o rzeczywistości stało się ich celem nadrzędnym. Sięgnęli oni po nowe barwy świeże i czyste, rezygnując często z mieszania farb na palecie. Ich obrazy rozświetlone są migotliwymi promieniami słońca, kładącego wielobarwne refleksy zależne od pory dnia. Przedmioty tracą swą rzeczywistą, lokalną barwę, na rzecz subiektywnie postrzeganej kolorystyki zależnej od oświetlenia. Na obrazie Impresja. Wschód słońca kontury dźwigów portowych są ledwo zaznaczone, a sylwetki rybackich łodzi wypływających na poranny połów zaznaczone są ciemnymi, gęstymi plamami nie pozwalającymi pod światło rozróżnić szczegółów. Istotą tego obrazu jest, bowiem wzorem dzieł Turnera, ukazanie owego światła pomarańczowej kuli wschodzącego słońca, odbijającej się mieniącymi kolorami na pomarszczonych falami wodach portu.
  
  Degas Edgar (1834-1917), francuski malarz, grafik i rzeźbiarz, impresjonista. Początkowo malował obrazy historyczne w typie klasycyzmu, dopiero od kontaktu z E. Manetem w 1862 zbliżył się do impresjonistów. Był ilustratorem życia ówczesnego Paryża, zarówno w kawiarni, teatrze, balecie i na wyścigach konnych. Zgłębił zagadnienie ruchu w malarstwie, pod wpływem sztuki japońskiej i fotografii łamał kanony akademickie (akademizm), przecinając postać ludzką krawędzią obrazu. Stosował też gwałtowne i nie spotykane dotąd skróty perspektywiczne. Ulubiony temat malarski oraz rzeźbiarski stanowiły tancerki.
  
  ,,Próba baletowa na scenie” to jeden z wielu obrazów Degasa przedstawiających baletnice. Malował je i rysował namiętnie przez całe życie, ale nie interesowało go piękno sztuki baletowej, układy choreograficzne i pełne wystudiowanego wdzięku pozy tancerek. Starał się przede wszystkim uchwycić momenty, w których odziane w szyfony nimfy nie wspinają się na pointach, lecz podciągają ramiączka lub rozkraczone próbują dać chwilę odpoczynku zbolałym stopom. W Próbie baletowej na scenie obserwujemy teatralną scenę z wysoko położonej loży. Trwa właśnie próba, ale baletnica wykonująca taneczne pas odsunięta jest na drugi plan. Uwagę skupia na sobie przede wszystkim grupa dziewcząt właśnie odpoczywających. Stoją przy krawędzi sceny w swobodnych pozach, jedna przeciąga się, druga ziewa, trzecia sznuruje baletkę, czwarta siedząca na ławce drapie się po plecach. Cała kompozycja obrazu jest bardzo przestrzenna, dużo w niej pustych płaszczyzn desek sceny i kotar kryjących kulisy. Postacie baletnic są jakby zepchnięte na boki w pozornie bezładnych grupach. Degasa fascynował przede wszystkim rysunek, był mistrzem kreski, a jednocześnie znakomitym kolorystą. W swych obrazach starał się podpatrzyć i uchwycić ruch postaci, wręcz karkołomne niekiedy pozy modelek. Korzystał przy tym z fotografii, co widać także w sposobie komponowania obrazów. Swych modelek nie idealizował, lecz zimnym okiem starał się uchwycić prawdę, niekiedy wręcz brutalnie odartą z piękna.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie