Treść zadania

I LITERATURA.[..NA PODSTAWIE ANALIZY PODANEGO FRAGMENTU I ZNAJOMOŚCI CAŁEGO UTWORU SCHARAKTERYZUJ WERTERA./CECHY FIZYCZNE I CHARAKTEROLOGICZNE ZE WSKAZANIEM KONKRETNYCH SYTUACJI.JAKI JEST STOSUNEK BOHATERA DO NATURY?jAKA ROLĘ W JEGO ZYCIU ODGRYWA MIOŚĆ

.] Prze¿ywam dni tak szczêsne, jakimi pewnie Bóg obdarza swoich œwiêtych, i cokolwiek by siê potem ze
mn¹ sta³o, nie bêdê œmia³ zaprzeczyæ, i¿ nie dosta³o mi siê w udziale szczêœcie, najczystsze szczêœcie ¿ycia.
Znasz ju¿ moje Wahlheim, otó¿ osiedli³em siê tutaj na dobre, bowiem dzieli mnie tu od Lotty jeno pó³
godziny drogi, tutaj ¿yjê sam ze sob¹ i z niewys³owionym szczêœciem, najwy¿szym, jakiego doznawaæ mo¿e
cz³owiek. Czy¿ mog³em przypuszczaæ, obieraj¹c Wahlheim za cel przechadzek, ¿e po³o¿one jest ono tak
blisko nieba? Ile¿ razy ogl¹da³em sw¹ leœniczówkê, ku której biegn¹ teraz wszystkie po¿¹dania moje, podczas
dalekich wêdrówek ju¿ to z góry, ju¿ od strony doliny, patrz¹c na ni¹ z drugiej strony rzeki!
Drogi Wilhelmie, rozmyœla³em d³ugo nad popêdem ludzkim zdobywania coraz nowych dziedzin, czynienia
nowych odkryæ, wa³êsania siê z miejsca na miejsce i przekona³em siê, ¿e nadchodzi powrotna fala,
wewnêtrzny pêd ochotnego poddawania siê ograniczeniom, po¿¹dania nawrotu do utartych œcie¿ek nawyku,
bez troski o to, co mamy po prawicy czy po lewicy swojej.
To dziwne zaprawdê! Gdym tu jeno przyby³ i spojrza³ ze wzgórza na urocz¹ dolinê, dozna³em nieprzepartego
poci¹gu. – Oto lasek! – mówi³em sobie. – Jak¿e rozkosznie by³oby zaton¹æ w jego cieniach! – A tam
szczyt góry! Jaki¿ uroczy musi byæ stamt¹d widok w dolinê? – W dali wy³ania siê ca³y ³añcuch zachodz¹cych
na siebie wzgórz! O, jak¿e by mi³o by³o tam wêdrowaæ i b³¹dziæ.
Pobieg³em tam i wróci³em, nie znalaz³em tego bowiem, czego szuka³em. Oddal, zaprawdê, podobna jest
do przysz³oœci. Przed oczyma duszy naszej widnieje nik³y zarys ca³oœci, a uczucie nasze, zarówno jak spojrzenie,
gubi¹ siê w tym majaku. Têsknimy, ach, jak¿e pragniemy wtopiæ siê w to ca³¹ nasz¹ istot¹, nasi¹kn¹æ
nieograniczon¹ rozkosz¹ cudnego uczucia pe³ni i dosytu. Ach! Gdy przybiegniemy blisko, kiedy – tam –
zmieni siê w – tu – wszystko wraca do poprzednich kszta³tów, stoimy zbiedniali, ograniczeni, a dusza ³aknie
nektaru, który znik³ bezpowrotnie.
Bezdomny w³óczêga stêskni siê te¿ w koñcu za swoj¹ ojczyzn¹ i odnajdzie w chatce swojej, na ³onie ¿ony,
poœród dzieci swoich i w zabiegach podjêtych dla ich utrzymania, ow¹ rozkosz, której szuka³ w dalekim
œwiecie nadaremnie.
Rankiem, równo ze œwitaniem, pod¹¿am ku memu Wahlheimowi, rwê w ogrodzie gospody groch cukrowy,
potem siadam i ³uskam go, czytaj¹c przy tym Homera. [...]
Osjan wyrugowa³ z mego serca Homera. Jaki¿ niewys³owiony jest ten œwiat, w który wprowadza nas
niezrównany poeta. St¹pamy przez wrzosowiska poœród szalej¹cej wichury, nios¹cej w k³êbach mgie³ duchy
praojców poprzez zalane ksiê¿ycowym œwiat³em roz³ogi. [...] Idê œladem b³êdnego, starego barda, który
szuka po szerokim stepie œladu stóp ojców swoich, a znajduje jeno grobowe kamienie. Widzê, jak z jêkiem
spogl¹da ku ukochanej gwieŸdzie wieczornej, zapadaj¹cej w odmêty morza. [1774]
Johan Wolfang Goethe, Cierpienia m³odego Wertera