Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  dabula 31.5.2010 (22:19)

  Czeską muzykę ludową dzieli się na:
  
  · zachodniomorawsko – czeską
  
  · wschodniomorawską.
  
  Pierwsza z wymienionych nawiązanie stylistyczne do muzyki Śląska a także widoczne są w niej cechy pasterskie górali morawskich. Dla muzyki tego rejonu charakterystyczne są instrumenty dęte jak np. długa fujara, wielogłosowość a także pewne maniery wykonawcze do których zaliczmy m.in. parlando (ozn. mówiąc) czy rubato - chwiejność tempa wynikająca z dowolnego wydłużania i skracania dźwięków. W XVI i XVII wieku następuje przełom w muzyce czeskiej. Wówczas znaczny wpływ na rozwój muzykę czeską wywarli kompozytorzy włoscy i niderlandzcy. Przeobrażeniu wówczas podlegają struktury rytmiczne, system tonalny i melodyka. Zaczynają przeważać schematy regularne, koliste jak aa`ba`. W tym okresie następuje też przekształcenie tańców z wykonywanych „do kolečka” na tańczone parami i wirowe. Wówczas pojawiają się: skočna, trasak, obrokčak, furiant (użyty przez Dvoraka w Sprzedanej narzeczonej), polka (powstała ok. 1822 roku), galop (rozpowszechniony w XIX wieku) i walc (początkowo podmiejski, niemiecki taniec). Instrumentarium, które towarzyszy tym tańcom dzieli się na:
  
  · miejskie (harfa i cymbały)
  
  · wiejskie (dudy)
  
  Momentem upadku rodzimej muzyki dla Czechów jest klęska na Białej Górze (1620). Po niej Habsburgowie starali się tłumić przejawy kultury czeskiej, co sprawiło, że wielu wybitnych twórców działało za granicą (F.i J. Bendowie - w Berlinie, w DreŸnie, B. Èernohorsky we Włoszech, i Antonin Fritz ). Ważną postacią w krajowej muzyce czeskiej był wówczas kompozytor i pedagog V. Tomašek. 1811 otwarto w Pradze konserwatorium, jednak nadal wpływ niemiecki silnie zaznaczał się w muzyce czeskiej. W 2. poł. XIX w. dochodzi do połączenia narodowej tradycji czeskiej z nowymi tendencjami w muz. europejskiej (neoromantyzm, impresjonizm). W 1920 powstało w Pradze Towarzystwo Muzyki Współczesnej. W XX wieku do muzyki czeskiej zaczęły przenikać elementy jazzu. Wykorzystywali E. Schulhoff, E.F. Burian, J. Ježek. Po II woj. świat. oryginalne formy kompozytorskie zaprezentowali m.in.: M. Kabelaè, V. Dobiaš, O. Mácha, J. Rychlik, M. Kopelent, J. Klusák. Praskie konserwatorium i Czeska Filharmonia (1896) są najważniejszymi instytucjami życia muzycznego Czech. Od 1946 odbywa się tam doroczny festiwal muzyczny Praska Wiosna.
  
  Między muzyką czeską a wschodniomorawską widać wyraźna różnice. Tam zachowały się przede wszystkim pieśni liryczne i weselne a także ballady. Charakterystyczną cechą dotyczącą muzyki tego regionu jest występowanie fermat (przedłużeń) przy zakończeniach poszczególnych odcinków i przemienność rytmiczna. Metrum dominującym staje się dwumiar z charakterystycznym rytmem dwóch ósemek, ćwierćnuty i czterech ósemek w kolejnym takcie. Reprezentatywny zespół instrumentów tego regionu to para skrzypiec i dudy w późniejszym okresie zamienione na bas.
  
  Czeska muzyka profesjonalna ma swoje znamiona już w ok. 1000 roku, kiedy to powstała pieśń religijna Hospodine, pomiluj ny, której tekst jest przypisywany Świętemu Wojciechowi. W XI- XIV wieku powszechna staje się muzyka liturgiczna a szczególnie pieśń kościelna śpiewna w języku łacińskim, następnie w czeskim. Ważną rolę odgrywała również inne pieśni Jezu Kriste stedry kneze (zaliczane do elementów czeskiej świadomości narodowej) i Buoh vsemohuci oraz Svatý Václave (koniec XII w.) gdzie tekst czeski - pochodzenia ludowego - towarzyszy melodii chorału gregoriańskiego; w XIII w. działa pierwszy kompozytor czeski, mnich Domasław; czeska muzyka. rozwija się dzięki dramatowi liturgicznemu, zawierającemu wstawki komediowe i sekwencje czeskie; w miastach pojawiają się i szpilmani niem. (pierwszym cz. minnesingerem był Milich z Pragi, XIV w.).
  
  Pierwsze wielogłosowe pieśni powstają w XIV i XV wieku i są często związane z ruchem husyckim (Zawisz z Zap, mnich Przybik, Jan Èapek;) czego przykładem jest hymn Ktoz jsu bozi bojovnici a także z kościołem protestanckim Braci Czeskich do którego należał kompozytor Jan Blahosla żyjący w XVI wieku, znany także ze swojego klasycznego przekładu Nowego Testamentu. Pieśni husyckie wywarły pewien wpływ na rozwój chorału protestanckiego w Niemczech i Polsce. Kościół katolicki przeciwstawiał im pieśni łacińskie (była to tzw. wojna kancjonałów). W tym okresie pojawia się czeska muzyka wielogłosowa (Gontrašek, Tomek, Paweł Istebnicki) oraz msze i motety (m.in. Jan Trajan Turnovský).
  
  W XV wieku powstają się chóry mieszczańskie zwane „bractwami literackimi”. Najsłynniejszym zabytkiem omawianego okresu jest Graduale Kutnogorskie (1530).
  
  
  Bedřich Smetana
  
  – życiorys:
  
  Był 5 lat młodszy od Stanisława Moniuszki. Urodził się w 1824 roku w małej wiosce w pobliżu Pragi. Pięcioletni Bedřich grał już na skrzypcach w amatorskim kwartecie smyczkowym, komponował pierwsze utwory (walczyki) a rok później został zauważony jako pianista. Gdy Bedřich kończył gimnazjum sytuacja materialna jego rodziców nie była najlepsza dlatego młody muzyk musiał wyjechać do Pragi, by udzielać lekcji gry na fortepianie. Jednocześnie studiował też kompozycję pod kierunkiem niewidomego Józefa Prokosza. Wówczas poznał Schumanna, Berlioza i Liszta. Podczas Wiosny Ludów Bedřich wstąpił w szeregi gwardii narodowej. Wówczas, na rzecz praskich rewolucjonistów tworzył marsze i pieśni okolicznościowe. W tym czasie skomponował swój pierwszy utwór symfoniczny Radosna uwertura. W 1853 roku powstał debiut dyrygencki Smetany Symfonia triumfalna. Dwa lata później, po śmierci swojej córeczki stworzył Trio fortepianowe g – moll.
  
  Pomimo licznych osiągnięć, Smetana nie był uznawany w kraju za słynnego kompozytora. Dlatego właśnie objął kierownictwo Stowarzyszenie Miłośników Muzyki Klasycznej w Szwecji. W tym kraju kompozytor przebywał 5 lat podczas których powstały: 3 poematy symfoniczne (pierwsze tego rodzaju utwory w historii muzyki czeskiej): Ryszard III (według Szekspira), Obóz Wallensteina (według Schillera) i Haakon Jarl (według duńskiego pisarza Adama Oehlenschlägera).
  
  Gdy Smetana powrócił do Pragi w 1861 roku napotkał na swojej drodze niemałą przeszkodę – opozycję, która zarzucała mu zdradę ojczyzny. Powodem tego była przyjaźń kompozytora z Lisztem a także tworzenie poematów symfonicznych. Krytycy zupełnie inaczej wyobrażali sobie twórczość czeskiego kompozytora. W związku z tym nieporozumieniem Smetana uzyskał stanowisko dyrygenta w Teatrze Tymczasowym w Pradze dopiero pięć lat później, bezpośrednio po wystawieniu swych oper: Brandenburczycy w Czechach i najpierw dwu-, a potem trzyaktowa Sprzedana narzeczona, która zyskała popularność w całej europie i stała się wzorem opery ludowej. Za ten utwór Smetana jest uznawany za „twórcę opery narodowej”.
  
  
  Sprzedana narzeczona
  
  Akcja opery rozgrywa się w czeskie wsi podczas odpustu. Komicznymi postaciami są tu: jąkający się Waszek (któremu mama nakazała jak najszybciej się ożenić) i swat Kecal (próbujący ożenić Waszka z Marzenką, która ma już narzeczonego – Janka). Kecal jednak pewien nagrody od rodziców Waszka za ślub jego syna robi wszystko co w jego mocy. Pieniądze dla niego mają bowiem ogromne znaczenie. Dlatego przekupia Janka, który godząc się na propozycją potwierdza ją pisemnie. Swat nie wiem jednak, że Janek i Marzenka są przyrodnimi braćmi. Opera kończy się zwycięstwem uczuć dwojga młodych.
  
  W operze wykorzystano elementy:
  
  - Polki
  
  - Furianta
  
  - Skoczna
  
  
  Dalsza twórczość
  
  Kolejną operą Smetany jest Dalibor, której premiera miała miejsce 16 maja 1868 roku w dniu położenia kamienia węgielnego pod teatr narodowy budowany z prywatnych funduszów narodu czeskiego. Kolejne opery rozpoczynając od Libuszy z 1872 roku powstają co dwa lata. I tak trzy kolejne to: Dwie wdowy, Pocałunek i Tajemnica. Ostatnia (ósma) opera Smetany to Czarcia ściana powstała dwa lata przed śmiercią kompozytora. Smetana był już wówczas zupełnie głuchy. Słuch stracił nagle w nocy z 20 na 21 października 1874 roku. Rok później osiedlił się w leśniczówce, by tworzyć w odosobnieniu. Prócz trzech oper Smetana stworzył wówczas: cykl poematów symfonicznych Moja ojczyzna, słynne Kwatrety smyczkowe, cykl pieśni i wiele innych utworów. Kompozytor powtarzający dramat Beethovena nigdy nie słyszał ich wykonania. Dodatkowo Smetana był chory umysłowo (podobnie jak Schumann).Zmarł w szpitalu dla umysłowo chorych w 1884 roku. Pochowano go zaś na cmentarzu wyszehradzkim w Pradze.
  
  
  
  Moja ojczyzna.
  
  Poemat symfoniczny powstały w latach 1874-79 obejmuje 6 części:
  
  - Wyszehrad
  
  - Wełtawa ( takty tego utworu są sygnałem praskiej radiostacji)
  
  - Szarka
  
  - Z czeskich łąk i gajów
  
  - Tabor
  
  - Blanik
  
  Kompozytor wyraził w nich piękno czeskiej kultury i legend.
  
  Szarka, tabor i Blanik wiążą się z historią Czech. Tabor to dawna twierdza husycka. Szarka to miejsce w pobliżu Pragi. Legenda mówi o wyczynach rycerzach - niewiastach pod dowództwem młodej dziewczyny o imieniu Szarka, które przeniosły się na drugi brzeg Wełtawy, wybudowały warownię i pokonały w bitwie ok. 300 rycerzy z Wyszehradu. Blanik zaś to nazwa góry, gdzie według legendy schronili się rycerze husyccy. Tam spoczywają oni w głębokim śnie do dziś czekając na hasło powstania, by iść narodowi z pomocą.
  
  
  
  
  Antonín Dvořák
  
  
  Pierwsze kroki jako kompozytor Dvořák stawiał, gdy Smetana stał już u progu sławy. Urodził się w 1841 roku w pobliżu miasteczka Kralup. Kształcił się w praskiej szkole organistów, Był altowiolistą orkiestry Teatru Tymczasowego. Jego muzyka jest pozbawiona tendencji programowych, bijąca życiem i energią. Przełomową datą w życiu młodego kompozytora był rok 1865, kiedy to bez wzajemności zakochał się w Josefinie Cermakovej. Od tego momentu zaczęły także powstawać znaczące dzieła Dvořáka m.in. I i II Symfonia, Koncert wiolonczelowy A-dur czy cykl pieśni Cyprysy. Pracując pod okiem Smetany stworzył pierwszą operę Alfred, a w 1872 roku wielki sukces przyniósł mu Hymn „Spadkobiercy Białej Góry”. Popularność zdobył jednak dzięki Janowi Brahmsowi, który polecił nieznanego dotąd Dvořáka kilku wydawcom. Wówczas rozpoczęła się prawdziwa kariera młodego kompozytora.
  
  Dopiero w 34. Roku swojego życia Dvořák uzyskał stypendium państwowe, które było przyznawane utalentowanym i niezamożnym artystom.
  
  Dvořák tworzył głównie utwory symfoniczne, chóralne i kameralne, opery a także kompozycje na fortepian. Sławę przyniosły mu 3 Rapsodie słowiańskie i 2 zbiory Tańców słowiańskich. Za swoje utwory Dvořák został odznaczony wieloma honorami i tytułami. Był nawet profesorem konserwatorium w Pradze a także dyrektorem konserwatorium w Nowym Jorku. Po powrocie do kraju nauczał młode pokolenie. Zmarł w wyniku udaru apoplektycznego, otoczony sławą w 1904 roku. Utwory Dvořáka pomimo wpływów z innych narodów posiadają charakter czeski, mają czteroczęściową budowę, część II jest nieraz dumką, a IV furiantem lub polką.
  
  
  
  
  
  Twórczość
  
  Dvořák stworzył dziewięć symfonii. Najbardziej znana jest IX Symfonia e – moll z 1893 roku, kiedy to artysta przebywał w Stanach Zjednoczonych. W utworze tym widoczna jest stylizacja folkloru muzycznego Indian i Murzynów amerykańskich. W finale tego utworu Dvořák wykorzystał motywy o czeskim, ludowym zabarwieniu.
  
  Poza tym skomponował także:
  
  - 10 legend op. 59
  
  - Rapsodię a – moll
  
  - 2 Serenady
  
  - 2 Suity
  
  - 2 Nokturny
  
  - Wariacje symfoniczne op. 78
  
  - Scherzo capriccioso op.66
  
  - Koncert fortepianowy g – moll
  
  - Koncert skrzypcowy a – moll
  
  - Koncert wiolonczelowy h – moll
  
  Muzykę kameralną Dvořáka reprezentują:
  
  - 5 kwintety
  
  - 14 kwartety
  
  - 1 sekstet smyczkowy
  
  - 4 tria fortepianowe
  
  Do najbardziej znanych oper Dvořáka należy przede wszystkim Rusałka powstała w 1900 roku Diabeł i Kasia, Armida czy niedokończona Horymir. Dzieła kantatowe reprezentuje Stabat Mater (1877) i Requiem (1890). Dvořák skomponował poza tym wiele utworów organowych, fortepianowych, chóralnych a także pieśni.
  
  
  
  REICHA Antonín, także Rejcha (1770-1836)
  
  czeski teoretyk muzyki, kompozytor i pedagog; 1802-08 podczas pobytu w Wiedniu zaprzyjaźnił się z J. Haydnem, L. van Beethovenem, A. Salierim; prof. konserwatorium w Paryżu (jego uczniami byli m.in. F. Liszt, Ch. Gounod, H. Berlioz, C. Franck); opery (Sapho, Cagliostro), kwintety na instrumenty dęte, dwie symfonie, dzieła fortepianowe i organowe; prace teoretyczne (m.in. Traité de mélodie, Cours de composition musicale).
  
  
  
  
  
  
  
  ŠKROUP František (1801-62)
  
  kompozytor i dyrygent czeski; kapelmistrz w Pradze; opery: (Dráteník, Oldřich a Božena, Libušin sňatek), uwertury symfoniczne, kameralistyka, pieśni (jedna z nich, Kde domov můj, 1918 weszła w skład melodii czeskiego hymnu narodowego
  
  Kde domov můj - hymn państwowy Czech.
  Josef Kajetán Tyl i František Jan Škroup byli współautorami patriotycznej śpiewogry Fidlovačka (pierwsze dzieło sceniczne w języku czeskim) wystawionej jedynie dwukrotnie w latach 1834/1835 i to bez powodzenia, ale pieśń nr 12 z tego utworu Kde domov můj stała się popularna. Gdy w 1918 roku Czechosłowacja odzyskała niepodległość, utwór ten już żył własnym życiem. Od 1919 roku (z przerwą w latach 1939-1945) był wykonywany łącznie ze słowackim hymnem Nad Tatrou sa blýska, z którym tworzył hymn Czechosłowacji. Po ogłoszeniu przez Słowację niepodległości w 1993 roku Kde domov můj pełni funkcję hymnu państwowego Republiki Czeskiej.
  
  Kde domov můj
  
  Kde domov můj,
  kde domov můj?
  Voda hučí po lučinách,
  bory šumí po skalinách,
  v sadě skví se jara květ,
  zemský ráj to na pohled!
  A to je ta krásná země,
  země česká, domov můj,
  země česká, domov můj!
  
  Kde domov můj,
  kde domov můj?
  V kraji znáš-li Bohu milém,
  duše útlé v těle čilém,
  mysl jasnou, vznik a zdar
  a tu sílu vzdoru zmar?
  To je Čechů slavné plémě,
  mezi Čechy domov můj,
  mezi Čechy domov můj!
  
  
  Gdzie mój dom
  
  Gdzie jest mój dom,
  gdzie jest mój dom?
  Woda na łąkach huczy jak szkwał,
  A Bory szumią pośród skał,
  W sadzie pyszni się wiosenny kwiat,
  Widać że to ziemski raj i świat!
  To jest Czechów sławne plemię,
  Mój dom to Czeskie ziemie,
  Mój dom to Czeskie ziemie!
  
  Gdzie jest mój dom,
  gdzie jest mój dom?
  Czy słyszałeś o Bogu miłej ziemi,
  Wrażliwe są tu dusze między swemi,
  Umysły jasne, powstanie i pomyślności,
  I siłę tę, zgubę przeciwności?
  To jest Czechów sławne plemię,
  Mój dom to Czeskie ziemie,
  Mój dom to Czeskie ziemie!
  
  
  
  FIBICH Zdeněk (1850-1900)
  
  ur. 21 XII 1850 we Všebořičach, zm. 15 X 1900 w Pradze. Studiował u B. Smetany w Pradze (1865-1866) oraz w konserwatorium lipskim u E.F. Richtera i S. Jadessona (1866-1867). Lipsku i Mannheimie. W latach 1875–78 był dyrygentem w Teatrze Tymczasowym w Pradze, w 1878–81 dyrygentem chóru tamtejszej cerkwi. Następnie wykładał w konserwatorium w Pradze. W latach 1899–1900 był dramaturgiem Teatru Narodowego Fibich tworzył przede wszystkim opery oparte na legendach narodowych (Nevěsta mesinská, Hédy Bukovin, Blanik,) i melodramaty (trylogia Hippodamia) oparte na ludowych balladach i legendach, uwertury symfoniczne Otello i Vesna, symfonie, utwory kameralne i fortepianowe. Popularny Poemat jest fragmentem poematu symfonicznego V podvečer.
  
  
  
  Leoš Janáček (1854-1928) – ur. 3 VII 1854 w Hukvaldach (Morawy), zm. 12 VIII 1928 w Morawskiej Ostrawie. Studiował w Pradze, w Lipsku i w Wiedniu. Od 1880 r. uczył muzyki w Brnie. W 1881 założył szkołę organistów w Brnie, z którą związany był przez 40 lat; równocześnie 1881–88 był dyrygentem Towarzystwa Filharmonicznego w Brnie. 1919 objął mistrzowską klasę komponowania w konserwatorium w Pradze, którą prowadził do 1925. Leoš Janáček apisał kilka prac teoretycznych. Opery zaczął pisać w Brnie, ale praski teatr nie chciał ich początkowo wystawiać. Dopiero po dwunastu latach wystawiono w Pradze w 1916 r. operę Její pastorkyňa, która odniosła wielki sukces. Dopiero wtedy Janáček rozpoczął prawdziwą karierę, pisząc wiele oryginalnych dzieł.
  
  Jego kompozycje odznaczają się indywidualnym stylem, w którym istotną rolę odgrywał folklor. To na nim opierał zwroty melodyczne i rytmiczne. Leoš Janáček wnikliwie badał morawski folklor muzyczny i prozodię morawskiej mowy. Doskonałym przykładem, który potwierdza zainteresowanie kompozytora tą dziedziną jest opera Jenufa, która jest jednocześnie dramatem obyczajowo – społecznym rozgrywającym się na jednej z morawskich wsi, a także opracowania pieśni ludowych wywodzących się z Moraw. Harmonika używana przez Janáčka odznaczała się licznymi modalizmami. Najciekawsze instrumentalne utwory tego kompozytora to Concertino na fortepian i orkiestrę kameralną, Sinfonietta na orkiestrę a także II Kwartet smyczkowy.
  
  Janáček był też kolekcjonerem piosenek ludowych – wraz ze współpracownikami wędrował po morawskich i słowackich wioskach i zapisywał lub nagrywał na fonografie autentyczny śpiew mieszkańców. Niektóre nagrania dochowały się do dzisiejszych czasów.
  Opery
  
  *
  Šárka (1887 - pierwsza wersja, 1888 - druga, 1918 - trzecia, premiera w 1925)
  *
  Její pastorkyňa (Jenufa) (1894-1904)
  *
  Výlety pana Broučka (1908-1917, premiera 1920)
  *
  Káťa Kabanová (Katia Kabanowa) (1919-1921)
  *
  Příhody lišky Bystroušky (1921-1923)
  *
  Věc Makropulos (1923-1926)
  *
  Z mrtvého domu (1927-1928)
  
  Utwory orkiestrowe [edytuj]
  
  *
  Lašské tance (1889-1890)
  *
  rapsodia Taras Bulba (1915-1918) - na podstawie powieści Gogola
  *
  Sinfonietta (1926)
  
  Utwory kameralne [edytuj]
  
  *
  Dumka na skrzypce i fortepian (1879-1880)
  *
  Romans na skrzypce i fortepian (1879-1880)
  *
  Sonata na skrzypce i fortepian (1914)
  *
  I kwartet smyczkowy "Sonata kreutzerowska" (1923)
  *
  Młodość (Mládí) na sekstet dęty (1924)
  *
  II kwartet smyczkowy "Listy intymne" (1928)
  
  Utwory fortepianowe [edytuj]
  
  *
  Tema con variazioni (1880)
  *
  Na zarośniętej ścieżce (1900-1911) - cykl miniatur fortepianowych
  *
  We mgle (1912)
  *
  Pamiątka (1928)
  
  Utwory chóralne [edytuj]
  
  · Říkadla (1925)
  
  · Msza głagolicka (Glagolská mše) (1926)
  
  Vítězslav Novák (5.12.1870 - 18.7.1949)
  
  Urodził się w Kamenici nad Lipou, czeski kompozytor i pedagog, słynny przedstawiciel czeskiego okresu modernistycznego około 1900 roku. Wybitny student nauk matematycznych i fizycznych. Lecz jego pasją zostało komponowanie. W 1896 odwiedził regiony słowiańskie i od tamtej pory zadurzył się w folklorze tamtych rejonów. Autor czterech oper, następnie pantomim, kantat, utworów chóralnych, pieśni, kompozycji fortepianowych, kameralnych i na orkiestrę. W latach 1909 - 1940 był profesorem szkoły mistrzowskiej na konserwatorium w Pradze. W latach 20. był przez kilka lat jej rektorem. Jako pedagog wychował kilka generacji czeskich i zagranicznych kompozytorów (E. Axman, V.Dobiáš, A.Hába, I.Hurník, A.Moyzes, E.Suchoň...). Napisał księgę pamięci „O sobie i o innych”. W listopadzie 1945 otrzymał tytuł Artysta Narodowy. Zmarł w 1949 roku w Skutči.
  
  
  
  NEDBAL Oskar (1874-1930) kompozytor i dyrygent czeski. Nauczyciel gry młodego L. van Beethovena. Zasłynął głównie jako twórca operetek (Polska krew, Die keusche Barbara).
  
  
  **** Josef (1874-1935)
  
  czeski kompozytor, skrzypek, pedagog; prof. konserwatorium w Pradze (od 1924 rektor); jeden z czołowych kompozytorów czeskich XX w.; twórczość S. wykazuje wpływ A. Dvořáka, który był jego nauczycielem; Jego utwory to: Missa Krecovicensis, Uwertura dramatyczna, trzy symfonie, poematy symfoniczne (Praha, Pohádka léta, Zráni), utwory kameralne, fortepianowe, skrzypcowe, pieśni.
  
  
  
  Bohuslav Martinů (1890-1959) – twórca głównie form instrumentalnych, w których łączył ideały klasyczne ze współczesnym warsztatem kompozytorskim. Martinů rozwinął technikę koncertującą głównie w koncertach solowych z orkiestrą (np. w dwóch koncertach fortepianowych, w Koncercie na klawesyn i orkiestrę kameralną, w I Koncercie skrzypcowym), w concerto grosso (np. Divertimento na skrzypce, altówkę i małą orkiestrę, Koncert na flet, skrzypce i orkiestrę, Concerto grosso). Do znanych utworów wokalno – instrumentalnych należą dzieła o charakterze teatru operowego, m.in. Legendy o Marii, Teatr z bramą, Julietta albo Sennik.
  
  
  
  Aloisy Hába
  
  (1893-1973) – uważał, że ucho ludzkie jest uwrażliwione na mniejsze odległości niż półton i że można tę wrażliwość rozwijać. W związku z tym przekonaniem Hába wykonywał liczne eksperymenty dotyczące nowego podziału układów interwałowych i współbrzmień harmonicznych. Wynikiem tych badań było zastosowanie w kompozycjach Haby 1/6 tonu. A także próba stworzenia fortepianu ćwierćtonowego.. Twórczość Háby można podzielić na dwie grupy. Do pierwszej należą utwory utrzymane w systemie półtonowym tj. Fantazja symfoniczna op. 8 na fortepian i orkiestrę, Koncert skrzypcowy op. 83 a także pieśni na głos i fortepian. W drugie grupie wykorzystywane są systemy 1/4-, 1/5- i 1/6- tonowe. Przykładem takich kompozycji są Fantazja op. 21 na skrzypce i fortepian, Duo op. 49 na 2 skrzypiec a także opera Matka.
  
  
  
  
  
  
  AUSTRIACKA MUZYKA
  1. ludowa wykazuje liczne podobieństwa z folklorem szwajcarskim i płd.-niemieckim (instrumenty pasterskie i sygnałowe, m.in. róg alpejski, zawołania na zwierzęta, maniera jodłowania); wpływy niem. zaznaczają się w pieśniach religijnych, balladach, tańcach (lendler, polka), pieśniach biesiadnych i cechowych, rozmaitych przygrywkach instrumentalnych); typowe instrumentarium to skrzypce, basy, cymbały, harfa, flety poprzeczne i podłużne, niekiedy drumla;

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie