Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  betty1234 31.5.2010 (14:07)

  Bezpośrednia przyczyna wybuchu wojny miała miejsce 28 czerwca 1914 roku, kiedy to w Sarajewie, stolicy Bośni, został zamordowany wraz z małżonką następca tronu Austro-Wegier, arcyksiążę Franciszek-Ferdynand.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  Adarus 31.5.2010 (14:23)

  Bezpośrednią przyczyną wybuchu I wojny światowej był zamach w Sarajewie na arcyksięcia austriackiego Franciszka Ferdynanda. Zamach ten miał miejsce w 28 czerwca 1914 roku.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  SeluS 31.5.2010 (19:14)

  Bezpośrednią przyczyną wybuchu I wojny światowej stało się zamordowanie 28 czerwca
  1914 roku w Sarajewie austriackiego następcy tronu, arcyksięcia Franciszka Ferdynanda.
  Zginął on z rąk serbskich terrorystów, inspirowanych przez serbski wywiad.
  
  Rząd wiedeński postanowił wykorzystać to wydarzenie, by wyeliminować Serbię jako czynnik odgrywający ważną rolę na Bałkanach.
  Po przeprowadzeniu dochodzeń Austro-Węgry, mające poparcie Niemiec, wysłały w końcu lipca ultimatum do Belgradu, w którym zażądały od Serbii przyjęcia w ciągu 48 godzin ciężkich warunków naruszających w istocie jej niezależność.
  
  Poparcie Rosji skłoniło rząd serbski do odrzucenia ultimatum, wobec czego Austro-Węgry wypowiedziały Serbii wojnę.
  Mocarstwa zachodnie, a szczególnie Anglia, sądziły, że konflikt uda się ograniczyć, jednak Rosja ogłosiła powszechną mobilizację, na co Niemcy odpowiedziały wypowiedzeniem
  1 sierpnia wojny zarówno Rosji, jak i sprzymierzonej z nią Francji. Jednocześnie Niemcy uderzyły na neutralną Belgię, aby przez jej terytorium okrążyć armię francuską.
  W tej sytuacji Anglia wypowiedziała wojnę Niemcom (4 sierpnia) a w dwa dni później Austro-Węgry Rosji.
  
  W ciągu kilku dni Europa objęta została pożarem wojny.
  
  Generalną przyczynę wojny stanowiło jednak zniszczenie równowagi europejskiej ustanowionej na kongresie wiedeńskim w 1815 roku, a opierającej się na wzajemnym równoważeniu sił 5 mocarstw : Rosji, Austrii, Prus, Francji i Wielkiej Brytanii.
  Równowaga ta załamała się w wyniku zjednoczenia Niemiec i ich dążeń do hegemonii.
  
  W połowie XIX wieku trzy wielkie mocarstwa europejskie: Rosję, Prusy i Austrię łączył trwały sojusz, którego podstawą była min. Kwestia polska. Pierwszym objawem rozluźnienia się sojuszu był sprzeciw Rosji wobec agresywnych planów Bismarcka wymierzonych przeciw Francji. W odpowiedzi na to Niemcy i Austro-Węgry zawarły w 1879 roku układ o charakterze antyrosyjskim.
  W 1882 roku dołączyły do nich Włochy, które weszły w konflikt polityczny z Francją o Korsykę i Tunis.
  Związek tych trzech państw nazwany został - trójprzymierzem.
  Zaniepokojone nim Anglia i Francja, mimo dzielących je różnic zawarły w kwietniu 1904 roku sojusz zwany serdecznym porozumieniem. Trzy lata później, w 1907 roku z inicjatywy Francji zostało ono wzbogacone podpisaniem układu angielsko-rosyjskiego. Zakończyło to proces formowania drugiego bloku militarnego - Trójporozumienia.
  
  Nasilające się od końca XIX wieku sprzeczności interesów wielkich mocarstw (ekonomiczne, polityczne i terytorialne)wyrażały się w :
  
  dążeniach ekspansywnych Niemiec w Europie, na Bliskim i Dalekim w Wschodzie oraz w Afryce,
  
  próbie zdobycia przez Niemcy czołowej pozycji polityczno-militarnej,
  
  
  
  
  działaniach Austro-Węgier w celu opanowania Bałkanów i umocnienia pozycji w krajach słowiańskich (1908r - zajęcie Bośni i Hercegowiny)
  
  obronie stanu posiadania przez Francję; walka o zwrot Alzacji i Lotaryngii,
  
  ekspansywnych działaniach Rosji na Bałkanach oraz w rejonie Bosforu i Dardaneli,
  
  działaniach Wielkiej Brytanii dla umocnienia swej hegemonii na morzach, wpływów w
  Turcji, na Bliskim Wschodzie, w Afryce i Azji.
  
  dążeniach Włoch do uzyskania zdobyczy terytorialnych w Afryce i na pograniczu
  Austro-Węgier i Niemiec.
  
  W kategoriach generalnych jedną z ważniejszych przyczyn wojny był intensywny rozwój uczuć narodowych.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  mara8194 2.6.2010 (22:01)

  Kongres wiedeński, który ukształtował ład terytorialny Europy, całkowicie pomijał dążenia narodów do samostanowienia, zajmując się tylko kwestią zabezpieczenia na jak najdłuższy czas kontrolowanej przez zwycięskie mocarstwa stabilizacji na kontynencie. Przez długi czas postanowienia kongresowe funkcjonowały dzięki istnieniu tzw. "Świętego Przymierza", ale między poszczególnymi mocarstwami europejskimi coraz częściej zaczęło dochodzić do nieporozumień. Zjednoczenie Włoch w roku 1861 i Niemiec w roku 1871, będące wynikiem dążeń nacjonalistycznych, poważnie naruszyło wcześniejszą równowagę sił. W wyniku wojny francusko-pruskiej – 1870, Francja straciła Alzację i Lotaryngię na rzecz Niemiec, co zrodziło w narodzie francuskim chęć odwetu na sąsiedzie i zmazania hańby klęski (ruch ten nazwano rewanżyzmem). Także w Austro-Węgrzech i na Bałkanach dochodziło do licznych spięć na tle etnicznym. Niepokoje te były podsycane szczególnie w południowej części cesarstwa, gdzie mieszkały liczne narody słowiańskie, podatne na doktrynę panslawizmu[4] szerzoną przez Serbię i Rosję[5]. Analogicznym zjawiskiem do panslawizmu był pangermanizm, którego zwolennicy funkcjonowali w elitach rządowych Niemiec i Austro-Węgier, co prowadziło nieuchronnie do zaognienia konfliktu.
  
  Jednym z czynników, który wpłynął na zwiększenie się współzawodnictwa pomiędzy państwami europejskimi, był imperializm. Wielka Brytania, Niemcy i Francja potrzebowały zamorskich rynków zbytu dla swoich towarów, których produkowano coraz więcej w wyniku postępów rewolucji przemysłowej. Kraje te dokonywały ekspansji gospodarczej w Afryce, Azji i Oceanii. Francja i Anglia zdołały pokojowo rozwiązać wszelkie kwestie sporne dotyczące kolonii. Jednak obydwa te państwa nie potrafiły sobie poradzić z postawą roszczeniową II Rzeszy, która prowadziła agresywną politykę w tym zakresie (m.in. w północnej Afryce), co prowadziło do licznych napięć. Na Bliskim Wschodzie rozpadające się Imperium osmańskie kusiło sąsiednie Austro-Węgry oraz Rosję, które przygotowywały się do podziału ziem słabnącego sąsiada.
  Kanadyjski plakat propagandowy zachęcający Franko-Kanadyjczyków do wstępowania do armii
  
  W końcu XIX w. pojawiła się nowa doktryna filozoficzna i społeczna nazywana darwinizmem społecznym. Polegała ona na uznaniu i wyolbrzymianiu wzajemnego współzawodnictwa pomiędzy różnymi narodowościami, grupami etnicznymi czy rasami. Teorie te wykorzystywały myśl Darwina odnoszącą się do procesu ewolucji biologicznej i konkurencji międzygatunkowej, rozumianej tutaj jako "przeżycie najsilniejszych". Taka ideologia doskonale wpasowywała się w imperialną politykę prowadzoną przez mocarstwa europejskie. Usprawiedliwiała brutalną "walkę o przetrwanie" pomiędzy poszczególnymi państwami, w której silniejszy miał zwyciężać słabszego[6], co później w okresie międzywojennym legło u podstaw nazistowskiego rasizmu. Darwinizm społeczny bywał też uzasadnieniem podbojów kolonialnych dokonywanych w Afryce i w Azji.
  
  W krajach takich jak Austro-Węgry czy Niemcy dochodziła do tego jeszcze walka pomiędzy kulturą germańską a słowiańską (patrz Kulturkampf). Dla ówczesnych imperiów europejskich kwestia rozwoju i uzyskania przewagi wojskowej nad sąsiadami była sprawą kluczową. Stagnacja w rozumieniu kreatorów polityki imperialnej oznaczać miała jedynie upadek i katastrofę. Taka filozofia była katalizatorem tworzenia się postaw roszczeniowych w stosunkach między państwami oraz dążenia do jak największych cesji terytorialnych.
  
  Większość krajów prowadziła agresywną kampanię propagandową w społeczeństwie, która miała podsycać nienawiść i agresję w stosunku do wroga. Wszelkie kroki dyplomatyczne były traktowane z wielką nieufnością, wszędzie dopatrywano się podstępu.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  zdzichu 6.6.2010 (21:39)

  Konflikt pomiędzy państwami Europy

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie