Treść zadania

Proszę przeczytać wskazany fragment utworu a następnie napisać wypracowanie na temat: Jaki jest los starych ludzi w społeczności? Rozważ problem do wskazanego fragmentu, całości powieści i innego utworu literackiego. Twoja praca powinna liczyć 250 słów.

Pracę proszę napisać na 21.04. Wszyscy uczniowie mają przesłać pracę.



Fragment Chłopów
Hanka gotowała obiad i pogadywała z ojcem swoim, starym Bylicą, któren rzadko zachodził, że to schorowany był i ledwie się już ruchał.
Siedział pod oknem, wsparty na kijaszku, i wodził oczami po izbie, to na dzieci, co były cicho się zbiły w kąt, to na Hankę spozierał. Siwy był całkiem, wargi mu się trzęsły i głos miał słaby, jakby ptaszęcy, a w piersiach mu cięgiem rzęziało...

- Jedliście śniadanie, co? - pytała cicho.
- I... po prawdzie to Weronka zabaczyła mi dać... i nie upomniałem się, nie...
- Weronka psy nawet głodzi, bo tu nieraz do mnie podjeść przychodzą! - zawołała, bo i przy tym gniewała się ze starszą siostrą jeszcze od zeszłej zimy, że tamta po śmierci matki pobrała wszystko, co pozostało, i oddać nie chciała, to się i prawie nie widywały.
- Bo się u nich nie przelewa, nie... - bronił cicho... - Stach młóci u organisty, to i tam poje i jeszcze czterdzieści groszy za dzień bierze... a w chałupie tyla gąb... że i tych ziemniaków nie starczy... Prawda... że dwie krowy mają i mleko jest... że masło i sery do miasta nosi i ten grosz jaki zbierze... ale zabaczy często dać jeść... juści, nie dziwota... dzieci tyla... a to i wełniaki ludziom tka... i przędzie, i haruje jak ten wół... a bo to dużo mi trza? Żeby ino w porę... i co dnia... to...
- A to się do nas przenieście na zwiesnę, kiej wam u tej **** tak źle...
- Dyć się nie skarżę, nie narzekam, ino... ino... - głos się mu załamał nagle...
- Popaślibyście gęsi, to dzieci przypilnowali...
- Wszystko bym robił, Hanuś, wszystko - szeptał cichutko.
- W izbie jest miejsce, to się łóżko wstawi, byście ciepło mieli...
- A dyć i w oborze, i przy koniach spałbym, byle u ciebie, Hanuś, byle już nie wracać! Byle... - zachłysnął się aż tą prośbą błagalną i łzy jęły mu kapać z zapadłych poczerwieniałych oczów... - Zabrała mi pierzynę, bo powiada, że dzieci nie mają pod czym spać... juści... marzły, żem sam je brał do siebie... ale kożuszysko się wytarło i nic mię nie grzeje... i łóżko mi wziena... a po mojej stronie zimno... ani szczapy drzewa nie pozwoli... i każdą łyżkę strawy wypomina... na żebry wygania... a kiej mocy nie mam, do ciebie się ledwie zawlókł...
- Laboga! A czemuście to nam nic nigdy nie rzekli, że wam tak źle...
- Jakże... córka... on dobry człowiek, ale cięgiem na wyrobku... jakże...
- Piekielnica jedna! Wzięła pół grontu i pół chałupy, i wszystko, i taki wam daje wycug!
Do sądu trza iść! Jeść mieli wam dawać i opał, i to, co wam do ubieru potrzeba, a my te dwanaście rubli w rok... bochmy przeciech i dług spłacili... co, nie tak?...
- Prawda! Rzetelni jesteście, prawda... ale i te parę złotych, co od was, a com je chował sobie na pochówek, wycyganiła ode mnie... a potem i dać było potrza... Jakże, dziecko... - Umilkł i siedział cichy, skulony, podobny do kupy starych wiórów prędzej niźli do człowieka. A po obiedzie, skoro jeno Kowalowa weszła z dziećmi i jęła się witać, zabrał węzełek, jaki mu Hanka narządziła po kryjomu, i wyniósł się po cichu.