Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  klaudia9743 30.5.2010 (10:25)

  SCENARIUSZ PRZEDSTAWIENIA
  pt. „KSIĘŻNICZKA NA ZIARNKU GROCHU”
  
  Osoby: Król, Królowa, Książę, Ochmistrzyni, Paź, Trębacze, Księżniczka Srebrna Chmurka, Księżniczka Marcepanu, Księżniczka Pięciu Sosen, Księżniczka Wędrowniczka, Księżniczka Zwinnonóżka, Pirlipatka, panny służebne, służący.
  
  
  SCENA I
  MUZYKA
  Król i Królowa śpią na scenie. Wchodzi Ochmistrzyni i budzi Króla.
  Ochmistrzyni:
  Najjaśniejszy panie! Trzeba już przerwać spanie. Niech król miłościwy wstanie! Mości królu – hop, hop! Ważne wieści przynoszę.
  Król:
  Co proszę?
  Ochmistrzyni:
  Powiadam, ważna sprawa! Powrócił młody książę!
  Król:
  Syn wrócił?
  Ochmistrzyni:
  Daję słowo!
  Król (zrywa się z tronu i budzi żonę):
  Słyszysz? Żono? Królowo?
  Królowa:
  Syn wrócił? Nareszcie! Witaj go. Niech się tu zjawi.
  Ochmistrzyni:
  Widziano go na placu. Witali go dworzanie. Za chwilę tutaj stanie.
  Król:
  Niech strzela armata. Na cztery strony świata. Szykujcie ucztę huczną. Niech się tu goście zjadą. I nich trębacze grają.
  TRĘBACZE trąbią.
  Królowa (do Ochmistrzyni):
  Poczekaj jeszcze chwileczkę. Powiedz kucharzowi, żeby upiekł makowiec na 2 tysiące gości – stułokciowej długości.
  Ochmistrzyni wychodząc:
  Wedle rozkazu. Śpieszę się. Lecę. Pędzę.
  Słychać klekot kopyt.
  Zajechały karoce.
  Wchodzi Książę.
  Królowa:
  Chodź, niech cię przywitam.
  Król:
  Pokaż się synu. Urosłeś. Widzę, że podróż ci służy.
  Królowa:
  Jak było ci w podróży? Opowiedz.
  Książę:
  Ojcze, matko! Podróż przeszła mi gładko. Byłem w zamorskim kraju i w państwie Patataju.
  (zamyślony)
  I dzisiaj w rodzinne strony wracam bez narzeczonej.
  (zamyślony)
  Król:
  To martwi synu. Czy mało jest księżniczek? Mów, czemu tak się stało?
  Książę:
  Księżniczek dużo bywa, lecz która jest prawdziwa? Czy ta, co dla ochłody codziennie jada lody? Czy ta, co kwiaty zrywa? Czy ta, co w morzu pływa? Która jest prawdziwa?
  Królowa:
  Z tym, synu, bywa różnie.
  Książę:
  Królu i ojcze, poradź, jak mam się z tym uporać?
  Król:
  Nie martw się synu. Dziś uczta się odbędzie. Wydałem już orędzie. Na ucztę przyjeżdżają panny i księżniczki. Pośród nich prawdziwą odnajdziesz jako żywo.
  Królowa:
  Odpocznij do wieczora, a kiedy przyjdzie pora – licz na mnie.
  
  KURTYNA – MUZYKA
  
  PAŹ odczytuje przed kurtyną, odwijając orędzie:
  Niech wiedzą wszyscy i wszędzie, co głosi królewskie orędzie. Uwaga ludzie! Uwaga! Król miłościwy wymaga, żeby prawdziwe księżniczki włożyły złote trzewiczki i żeby każda przed nocą przybyła złotą karocą na królewskie przyjęcie. A co ma być, to będzie!
  
  SCENA II
  Król, Królowa i Książę stoją na scenie. Ochmistrzyni i Paź wprowadzają i anonsują Księżniczki.
  Ochmistrzyni:
  Już pięćset było księżniczek.
  Król:
  Odfajkować! Następną wprowadź!
  Ochmistrzyni anonsuje:
  Księżniczka Srebrna Chmurka!
  Paź wprowadza księżniczkę. Księżniczka wchodzi i składa ukłon Królowi.
  Księżniczka Srebrna Chmurka:
  Jestem szesnastą córką siedemnastego księcia. Nie chodzę na przyjęcia, na uczty i na bale. Chcę wrócić do mych lalek. Do miłych mych siostrzyczek, takich, jak ja księżniczek!
  
  
  Królowa:
  Ona jest jeszcze mała – na pewno by płakała. A prawdziwa księżniczka łzami nie szpeci liczka.
  Król daje znak ręką, aby wyprowadzić Srebrną Chmurkę.
  Paź wprowadza następną księżniczkę.
  Ochmistrzyni:
  Księżniczka Marcepanu!
  Księżniczka wchodzi i kłania się królowi.
  Księżniczka Marcepanu:
  Najjaśniejszemu panu jest znana moja matka, księżniczka Marmoladka. A ja chcę zostać księżną i damą być zamężną.
  Król:
  O nie! My nie chcemy tak cukierkowej damy!
  Król daje znak ręką, aby ją wyprowadzić. Paź wprowadza księżniczkę Pięciu Sosen.
  Ochmistrzyni:
  Księżniczka Pięciu Sosen!
  Księżniczka Pięciu Sosen:
  Mam 17 wiosen, mój dom to zamek leśny. W mym zamku śpiewam pieśni. Mam 4 srebrne kozły, które mnie tu przywiozły. Mam lwa ze srebrną grzywą i jestem tą prawdziwą.
  Książę:
  Wygląda na prawdziwą.
  Królowa:
  Lecz ja wyznaję szczerze w prawdziwość jej nie wierzę.
  Król każę odprowadzić księżniczkę. Paź wprowadza następną.
  Ochmistrzyni:
  Księżniczka Wędrowniczka w Czerwonych Rękawiczkach.
  Księżniczka Wędrowniczka:
  Królu, królowo, Książę – z daleka tutaj dążę. Po świecie wędrowałam, wzdychałam, rozmyślałam i wierzę, że zamęście da mi największe szczęście. Kto mnie za żonę pojmie będzie mógł żyć spokojnie.
  Książę:
  Prawdziwa czy fałszywa?
  Paź wyprowadza księżniczkę i wprowadza księżniczkę Zwinnonóżkę.
  Ochmistrzyni:
  Księżniczka Zwinnonóżka Tańcząca na Paluszkach.
  Księżniczka Zwinnonóżka:
  Najmiłościwszy panie, przybywam na wezwanie. Jestem zwiewna i śpiewna. Tańczę dni i noce. Kto schwyta moją postać, może mym mężem zostać.
  Książę:
  Nie, ta jest nieprawdziwa.
  Paź wyprowadza ksieżniczkę.
  Ochmistrzyni:
  Królu! Sala jest całkiem pusta, już nie ma księżniczek.
  Król do Ochmistrzyni:
  Ha! Trudno. Rzecz się gmatwa. Już idź. Każ gasić światła.
  Słychać początki burzy.
  Ochmistrzyni podchodząc do okna:
  Niebo się chmurzy. Błysnęło się. Będzie burza.
  Król:
  Każ pozamykać bramy, a nas pozostaw samych.
  Ochmistrzyni wychodzi.
  Królowa:
  Mój biedny Książę.
  Książę:
  O ja nieszczęśliwy. Serce księżniczkę wzywa, lecz gdzie jest ta prawdziwa?
  Na zewnątrz trwa burza.
  Królowa wskazując okno:
  Patrzcie! Co się dzieje? Grzmi, błyska się, deszcz leje. Szyby w ulewie mokną.
  Król:
  Trzeba zasłonić okno.
  Podchodzi do okna i patrzy w dół.
  Chodźcie tu moi mili. Ktoś tam pod bramą stoi.
  Królowa i Książę podchodzą.
  Książę:
  Dziewczyna, spójrzcie, bosa. Deszcz ścieka jej po włosach.
  Król:
  To przecież jest księżniczka. Trzeba ją wpuścić biedną.
  Król wychodzi.
  Królowa:
  Księżniczka?! Paziu! Weź latarnię. Zapal świecę i leć na schody!
  Książę:
  Czy jest ładna, czy młoda?
  Królowa:
  Idą, idą po schodach!
  Król wchodząc:
  Miłego gościa mamy.
  Księżniczka kłania się. Na nogach ma tylko jeden bucik.
  Pirlipatka:
  Ja jestem Pirlipatka. Swój pałac mam daleko. Za górą i za rzeką. Gdy jechałam przez lasy oś pękła u kolasy. Więc szłam piechotą podczas burzy i pantofelek zostawiłam w kałuży. Przyszłam na wezwanie, najjaśniejszy panie.
  Królowa:
  Witamy cię, Pirlipatko. Idź z paziem i przebierz się. Potem wróć. Czekamy.
  Pirlipatka z Paziem wychodzą.
  Książę:
  Prawdziwa czy fałszywa?
  Królowa:
  Dowiemy się niebawem. Potrzebne mi panny służebne. (klaszcze w ręce)
  Wchodzą panny służebne.
  
  
  Królowa (wyniośle):
  Wnieście tu łoże, to ze słoniowej kości dla honorowych gości. Przynieście prześcieradła i pościel. Materaców 8, 10 pierzyn, poduszki. A z piwnicznego lochu przynieście mi ziarnko grochu.
  Panny wybiegają, po chwili wracają z pościelą. Służący wnoszą łoże.
  Król:
  Urodą wprost porywa, ale czy jest prawdziwa?
  Książę wzdycha.
  Królowa:
  Dajcie tu ziarnko grochu. (Układa je na łóżku). Dobrze, a teraz kładźcie pościel.
  (panny układają pościel. W tle słychać muzykę).
  Równo, równiutko – trzeba wygładzić ręką. Jasieczek. Gotowe. Idźcie spać. Dobrej nocy!.
  Panny kłaniają się i wychodzą. Wchodzi Pirlipatka.
  Pirlipatka:
  Królu, Królowo, Książę – znowu przybywam, lecz odmieniona. (jest przebrana)
  Książę z zachwytem:
  O, jaka ona piękna! Patrzcie ojcze, matko.
  Królowa:
  Pirlipatko! Odpocznij. Łoże już gotowe z kości słoniowej. Puchem usłane gładko, dla ciebie, Pirlipatko.
  Pirlipatka:
  Dziękuję. Dobranoc. (ziewa, kładzie się do łóżka)
  Królowa:
  Dobranoc, Pirlipatko.
  
  KURTYNA – MUZYKA
  Należy wynieść łóżko.
  Paź przed kurtyną odczytuje orędzie:
  Niech wiedzą wszyscy i wszędzie, co głosi królewskie orędzie. Król wstał dziś w dobrym humorze, więc każdy o każdej porze, może jeść na królewskim dworze. Podawać będą: salami, czerwony barszcz z pierogami, siekane zrazy wołowe i lody pomarańczowe!
  Kurtyna się rozsuwa. W sali tronowej Król, Królowa, Książę, Ochmistrzyni.
  
  
  SCENA III
  Królowa do Pazia:
  Idź, paziu, do księżniczki, przyprowadź ją tu żywiej, bo Król się niecierpliwi.
  Paź wychodzi.
  Król:
  Ciekawa wielce sprawa – czy jest prawdziwa?
  Królowa:
  Ja jestem też ciekawa, co nam wykaże próba.
  (Do Księcia):
  Czy śniłeś synu o księżniczce na grochu?
  Pirlipatka wchodząc:
  Najmiłościwszy panie! Przychodzę na wezwanie.
  Król:
  Witamy cię!
  Królowa:
  Czemu jesteś taka blada? Czy źle spałaś?
  Pirlipatka:
  Ach, nie zmrużyłam oka, choć była noc głęboka. Bo leżałam – nie kłamię – na czymś twardym jak kamień. Mam ciało w sińcach całe. Okropnie obolałe. Noc taką, proszę wierzyć, nie każdy mógłby przeżyć.
  Królowa:
  Spójrz, synu! Oto ona! Wyśniona narzeczona. Grochu ziarenko było dla niej udręką.
  Król:
  Księżniczko! Prawdziwa! Jedyna! Bądź żoną mego syna!
  Pirlipatka:
  Królu i panie! Jak rzekłeś tak się stanie. Ja przecież kocham Księcia.
  Król:
  Niech lud mój się weseli! Niech bije tysiąc dzwonów i niech trębacze grają!
  Królowa:
  Królu! Jestem szczęśliwa!
  Król:
  A ziarenko grochu weźcie spod pierzyny i niech w mym skarbcu leży. W mej szkatule.
  Panna służebna:
  Tak zawsze robią króle.
  MUZYKA
  Paź:
  Niech wiedzą wszyscy i wszędzie, co głosi królewskie orędzie: nasz książę – następca tronu – jak każe zwyczaj rycerski porzucił stan kawalerski. Księżniczkę pojął za żoną. W ubiegłą niedzielę odbył się ślub i wesele.
  Ochmistrzyni:
  Miłość dwa serca łączy, a bajka na tym się kończy.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie