Treść zadania

Rozwiązania

• 

  1 0

  Ami 27.5.2010 (17:08)

  1) 1226-1411
  Parada - uroczysta, widowiskowa ceremonia. W kontekście wojskowym znana jako defilada. Niekiedy połączona z festiwalem.
  
  Parady w Polsce:
  
  * Parada niepodległości
  * Parada Równości
  * Parada Schumana
  * Parada Święta Pracy
  * Parada Wolności
  
  Parady na świecie:
  
  * Love Parade
  * Mardi Gras
  * Notting Hill Carnival
  * Parada Krów
  
  Zobacz też: demonstracja, manifestacja, pochód, triumf
  
  2)Zakon krzyżacki - pełna nazwa brzmi: Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie (Zakon Krzyżacki, Zakon Niemiecki, łac. Ordo fratrum domus hospitalis Sanctae Mariae Theutonicorum in Jerusalem, Ordo Teutonicus, OT, niem. Orden der Brüder vom Deutschen Haus Sankt Mariens in Jerusalem, Deutscher Orden, DO) – zakon rycerski, jeden z trzech największych, obok joannitów i templariuszy, które powstały na fali krucjat w XII wieku. Zakon na wiele setek lat opanował obszary późniejszych Prus Wschodnich oraz dzisiejszej Łotwy i Estonii tworząc z tych ziem Prusy Zakonne. Zakon podbił także niektóre ziemie Polski i Litwy.
  
  Społeczność zakonna składała się z braci-rycerzy, braci-kapłanów i braci-służebnych. Rycerze sprawowali władzę i tworzyli kastę wyższą, kapłani spełniali swe posługi w poszczególnych konwentach zakonu, zaś służebnikami byli z reguły podoficerowie składający albo śluby wieczyste, albo okresowe, na czas służby. Obok tych trzech grup braci istnieli rów nież półbracia, czyli wszyscy słudzy i dobrodzieje zakonu[1].
  
  Na czele zakonu stał wielki mistrz, który był wybierany przez kapitułę generalną na okres dożywotni. Jego władza była niemal absolutna, aczkolwiek w kluczowych kwestiach politycznych (rozpoczynanie wojny, podpisywanie układów itd.) musiał on uzyskiwać zgodę kapituły. Członkowie kapituły rekrutowali się z ogółu rycerzy, nie byli oni jednak demokratycznie wybierani, lecz powoływała ich do swojego składu sama kapituła, w miarę powstawania w niej wakatu, zwykle na skutek śmierci jednego z jej członków. Kapituła wybierała najważniejszych dygnitarzy, którzy pełnili funkcję rządu zakonu. Byli to:
  
  * wielki komtur – pełniący funkcję ministra gospodarki i spraw wewnętrznych, zastępca Wielkiego Mistrza; funkcję tę piastował komtur malborski;
  * wielki marszałek zakonu krzyżackiego – pełniący funkcję ministra wojny; funkcję tę piastował komtur królewiecki;
  * wielki szpitalnik – pełniący funkcję ministra dyplomacji (a teoretycznie zajmujący się działalnością charytatywną zakonu); funkcję tę piastował komtur elbląski;
  * wielki skarbnik – zajmujący się finansami zakonu;
  * wielki mincerz – odpowiedzialny za opiekę nad uzbrojeniem, końmi i stanem twierdz;
  * wielki szafarz – odpowiedzialny za handel; funkcję tę piastował komtur dzierzgoński;
  
  Oprócz tych urzędów centralnych, w poszczególnych prowincjach zakonu funkcjonowali komturzy krajowi, którzy mieli wokół siebie lokalne kapituły i lokalnych dygnitarzy.
  
  Pod nimi stali już szeregowi rycerze zakonni. Rycerze ci wywodzili się wyłącznie ze szlacheckich rodzin niemieckich. Przy ich przyjmowaniu zwracano uwagę na ich pochodzenie, natomiast bez znaczenia było ich wcześniejsze życie. Na mocy przywileju papieża Honoriusza III przyjęcie w poczet zakonu chroniło przed odpowiedzialnością prawną za wcześniejsze czyny we wszystkich państwach chrześcijańskich. Nic więc dziwnego, że członkami zakonu zostawali często szlachetnie urodzeni bandyci. Rycerze byli zaopatrywani w zbroję, konia i pełen rynsztunek rycerski na koszt zakonu. Na zbrojach nosili oni białe płaszcze z czarnym wąskim krzyżem. Wszystkie wyższe funkcje zakonne mogli pełnić wyłącznie rycerze.
  
  Całkowicie poza zakonem była większość ludności chłopskiej i spora część mieszczan, którzy byli nazywani ludźmi zależnymi.
  
  Na samym dole hierarchii stali niewolnicy, którzy pochodzili z ludności podbitej lub byli porywani w trakcie wojen podjazdowych. Niewolnicy wykonywali zazwyczaj najgorsze prace przy budowach twierdz, wywozie nieczystości itp.
  
  Historia zakonu
  
  Początki zakonu [edytuj]
  Rozwój państwa zakonu krzyżackiego w latach 1260-1410
  
  Początki zakonu krzyżackiego to okres III krucjaty i oblężenie Akki w ok.1191 roku, w trakcie którego rycerze krzyżowi pochodzenia niemieckiego założyli, przy szpitalu zorganizowanym przez mieszczan z Lubeki, nieformalne stowarzyszenie, które miało się opiekować rannymi i chorymi Niemcami. Spowodowane było to tym, że wcześniej powstałe zakony templariuszy i joannitów, mimo że powinny opiekować się wszystkimi krzyżowcami, w pierwszej kolejności troszczyły się o swoich krajan. Książę szwabski Fryderyk następnie przekazał owemu stowarzyszeniu niemiecki szpital przeniesiony z Jerozolimy do Akki, wymuszając jednocześnie na jego członkach złożenie ślubów czystości. Szpital miał oficjalną nazwę Szpitala Najświętszej Marii Panny przy Domu Niemieckim w Jerozolimie i od jego nazwy powstała też nazwa bractwa szpitalnego, gdy w 1191 r. papież Klemens III oficjalnie zatwierdził jego istnienie. Po zdobyciu Akki papież przyznał bractwu rozległe dobra wokół tego miasta i instytucja ta zaczęła szybko powiększać swoje szeregi.
  
  Cesarz rzymski Henryk VI Hohenstauf postanowił wykorzystać bractwo do swoich celów i nadał mu kolejne ziemie w południowych Włoszech oraz wyjednał u papieża Celestyna III przyznanie bractwu statusu pełnego zakonu rycerskiego, co nastąpiło w ok.1198 r.
  
  Wzór stanowiły dlań dawniej istniejące zakony joannitów i templariuszy, gromadzące rycerzy z zachodniej i południowej Europy, mające ogromne bogactwa i znaczenie polityczne. Biały płaszcz przekreślony czarnym krzyżem stał się znamieniem wyróżniającym niemieckich rycerzy-mnichów. Pierwszym wielkim mistrzem przemienionego zakonu został Henryk Walpot. Po śmierci Henryka VI i niepowodzeniach krucjaty, zakon zaczął przeżywać regres.
  
  Regresowi temu zapobiegł czwarty z kolei wielki mistrz zakonu Hermann von Salza, który drogą cierpliwych działań dyplomatycznych wyjednywał od kolejnych papieży i cesarzy Niemiec kolejne przywileje i dobra na terenie Włoch, Niemiec i Palestyny, dzięki czemu zakon stał się prawdziwą potęgą ekonomiczną i polityczną, znacznie wyprzedzając wpływami joannitów i templariuszy. Dla Hermanna von Salza było to jednak wszystko za mało, gdyż jego ambicją było stworzenie niezależnego państwa zakonnego. Zdawał on sobie sprawę, że zdobycze na terenie Palestyny są nietrwałe i dlatego starał się znaleźć mu nowe lokum. Pierwszym takim miejscem był Siedmiogród, gdzie zaprosił zakon król węgierski Andrzej II dla obrony swoich wschodnich rubieży przed koczowniczymi plemionami Kumanów. Z Siedmiogrodu Krzyżacy zostali jednak przegnani po tym, gdy podjęli w 1225 r. próbę wyłamania się spod zależności lennej od króla Węgier i przekazania dzierżawionych dóbr – jako lenno – papiestwu[2].
  
  3)-od roku 1466
  Początki i panowanie Krzyżaków
  
  * 11 listopada 1198 – w dokumencie księcia pomorskiego Grzymisława po raz pierwszy pojawia się nazwa Starigrod. Gród wraz z całą, okolicą (m.in. Skarszewami) ofiarował książę rycerzom zakonnym św. Jana.
  * 1269 – Odnotowano nową wersję nazwy miasta: Stargarde.
  * 1276 – W jednym z dokumentów zanotowano Staregarde.
  * 1305 – Krzyżacy wykupili Starogard.
  * 1338 – Rozpoczęła się budowa obwarowań grodu.
  * 1339 – Krzyżacy nadali Starogardowi herb.
  * 1348 – Gród otrzymał chełmińskie prawo miejskie.
  * 1440 – Miasto przystąpiło do antykrzyżackiego Związku Pruskiego.
  * 1454 – Przedstawiciele Starogardu złożyli hołd królowi polskiemu Kazimierzowi Jagiellończykowi.
  * 1461 – Krzyżacy ponownie zajęli miasto.
  * 1465 – Oblężenie Starogardu przez wojska królewskie.
  
  Okres I Rzeczypospolitej (1466-1772)
  
  * 1466 – Załoga krzyżacka opuściła miasto. Starogard jako część tzw. Prus Królewskich wrócił pod panowanie królów polskich.
  * 1484 – Wielki pożar zniszczył połowę miasta.
  * 1525 – W Starogardzie zaczął się szerzyć luteranizm.
  * 1557 – Protestanci przejęli świątynie katolickie w mieście.
  * 1566 – Po raz pierwszy odnotowano nazwę miasta w formie Starogard.
  * 1572 – W Starogardzie odbył się sejmik szlachty pomorskiej.
  * 1599 – Katolicy odzyskali utracony kościół farny.
  * 1600 – Spisany zostaje wilkierz starogardzki – zbiór praw miejskich.
  * 1626-1629 – Miasto odczuło skutki wojny szwedzkiej.
  * 1655 – Starogard okupowali Szwedzi. Opuścili miasto dwa lata później.
  * 1749 – Pożar zniszczył południową część miasta.
  * 1769 – Z inicjatywy Józefa Wybickiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej, zawiązała się w Starogardzie konfederacja pomorska, jako część antyrosyjskiej konfederacji barskiej, w obronie całości granic Rzeczypospolitej. Starogard był pierwszym miastem na Pomorzu, które przystąpiło do ruchu barskiego. Wielu starogardzian zginęło w starciach z wojskami rosyjskimi (m.in. pod Kcynią) oraz w obronie Wawelu (1772).

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  maruda12 27.5.2010 (17:25)

  Oj nie wiem... :) wpisz w google to ci wyskoczy!

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  SeluS 1.6.2010 (19:08)

  masz internet ?? Jasne !! wejdz w google ;p BaY ;d

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie