Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  klaudia26045 26.5.2010 (14:30)

  Późny barok był okresem pełnego rozkwitu sztuki pamiętnikarskiej, gałęzi piśmiennictwa szeroko rozpowszechnionej na ziemiach polskich. Były to najczęściej notatki prywatne nie przeznaczone do druku, nie podlegające cenzurze.
  Drukowanie było bowiem kosztowne i wymagało mecenasów. Mgr Anna Roguska,
  Nauczyciel historii,
  Gimnazjum nr 20
  w Warszawie
  
  
  Pamiętnikarstwo w Polsce
  w okresie późnego baroku
  
  
  Późny barok był okresem pełnego rozkwitu sztuki pamiętnikarskiej, gałęzi piśmiennictwa szeroko rozpowszechnionej na ziemiach polskich. Były to najczęściej notatki prywatne nie przeznaczone do druku, nie podlegające cenzurze.
  Drukowanie było bowiem kosztowne i wymagało mecenasów. Tego typu literatura kursowała więc najczęściej, jeśli była powielana, w opisach na luźnych kartkach. Pamiętnikarz chciał pozostawić ślad swojej działalności, swojego istnienia. Zwyczaj ten rozpowszechnił się głównie wśród stanów wyższych. W środowisku szlacheckim przyjęła się forma rodowego raptularza, ( na gorąco), zawierającego wiadomości o pochodzeniu rodziny, koligacjach, powinowactwach, aktualnych wydarzeniach, zasługach, podróżach i wojnach. Wytworzyły się nawet pewne modele wypowiedzi: diariuszowe, raptularzowe, gawędziarskie i liryczne.
  Zawsze jednak w tych zróżnicowanych formach poetyki pamiętnikarstwa, podstawą były prywatne, swobodne opowieści, osobiste opinie, o których stylu decydowała osobowość i umiejętności narracyjne autora.
  «Pisano z rozmaitych względów: dla własnej przyjemności tworzenia, dla rozrywki, dla zabawy innych, dla innych pouczenia, dla pochlebstwa, zadośćuczynienia tradycji ale niewielu dla doskonałości artystycznej, dla sławy. Czasami nawet duże dzieła pozostawały anonimowe, bądź autorzy ukrywali się pod fikcyjnym nazwiskiem» .
  Do najpopularniejszej prozy końca XVII wieku należały opisy podróży. Przyniosły one bogate zbiory pamiętnikarskie, a dotyczyły głównie podróży po Europie i na Bliski Wschód. Te autobiograficzne przekazy były wynikiem potrzeby opisu własnych wrażeń, doznań, przeżyć, często też zwierały praktyczne informacje. Te z nich, które zawierały przydatną wiedzę praktyczną były rozpowszechniane wśród innych podróżnych, stanowiąc formę przewodników. Dodatkowym ich walorem było to, że zawierały prywatne przestrogi, ostrzeżenia i zachęty.
  Pamiętniki autorów — gawędziarzy subiektywnie oceniających sytuacje i wydarzenia były często nasycone fikcją oraz przesadą. Pozbawiało to je wiarygodności przekazu lecz dodawało atrakcyjności. Natomiast źródłem wiarygodnym były raporty sporządzane na użytek państwa czy władcy, ułatwiające podejmowanie decyzji politycznych
  Niezależnie jednak czy przekazy były rzetelne, wiarygodne czy przesycone fantazją, ubarwieniem autorów, stanowią dla nas-współczesnych doskonałe źródło wiedzy o obyczajach, upodobaniach i faktach, a także o samych autorach pamiętników. Pamiętnikarstwo stanowiące tak bujny nurt w ówczesnym piśmiennictwie jest nie tylko źródłem historycznym, ale może być doskonałą literaturą popularną.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie