Treść zadania

Rozwiązania

• 

  1 0

  AsKa 9.6.2013 (19:24)

  Fragment mojej pracy maturalnej na ten temat. wystarczy przeredagować :)
  
  A jaka jest romantyczna kobieta idealna? Chodzi tu niezwykle urodziwą pannę – fascynującą po kolei Tadeusza, Hrabiego oraz większą część męskiego grona gości Sędziego. Ideałem piękna w romantyzmie jest Zosia Horeszkówna. Poznajemy ją jako czternastoletnią dziewczynę. Należy przy tym zwrócić uwagę na charakterystyczny dla epoki kult młodości. Człowiek młody z przekonania musiał być piękny, zwłaszcza jeśli chodzi o utwory Mickiewicza. Dziewczyna ma typowo słowiańską urodę. Jej jasne blond włosy spadają na ramiona. Oczy Zosi są błękitne, otoczone wianuszkiem ciemnych rzęs. Spojrzenie ma mądre i zawstydzone. Jej oczy są zazwyczaj opuszczone, co symbolizuje skromność, a później ustępliwość wobec męża. Dziewczyna ma długą łabędzią szyję, którą często podkreśla. Romantyczna piękna kobieta powinna mieć, według kanonu, jasną karnacje. U Mickiewicza, natomiast, Zosia jawi się jako dziewczyna opalona, a mimo to urodziwa. Wnuczka Stolnika to dziewczyna wysoka, o drobnych stópkach i dłoniach. Jest bardzo zgrabna i wiotka. Strojami podkreśla swą szczupłą talie. Małe piersi , przyrównywane przez wieszcza do pączków róż, skromnie chowa pod kolorowymi strojami z małym dekoltem. Jak to zwykle bywa u Mickiewicza, piękno zewnętrzne jest odbiciem piękna wewnętrznego. Tak opisując panienkę poeta chce pokazać jej dobroć, skromność, jak równie ż inne przymioty jej charakteru. W epopei naturalny wygląd Zosi kontrastuje ze sztucznym pięknem Telimeny. Córka Ewy Horeszkówny nie musi podkreślać swojej urody kosmetykami. Jej piękno jest bez tego dostatecznie widoczne.
  Jak wcześniej zauważyłam, w romantyzmie piękno zewnętrzne i wewnętrzne pokrywało się. W epoce pozytywizmu jest zupełnie odwrotnie. Te dwa rodzaje urody nie często można spotkać u jednej kobiety. Doskonałym przykładem takiego ich stosunku jest Izabela Łęcka, główna kobieca postać „Lalki” Bolesława Prusa. Była ona niepospolicie piękną kobietą. Nie można było w niej, poza oczywiście sferą wewnętrzną, odnaleźć żadnej skazy. Była średniego wzrostu, proporcjonalnie zbudowana. Włosy Izabeli były popielato blond. Oczy młodej panny Łęckiej mają jasny, błękitny kolor. Jak pisze autor to właśnie w nich kumulowała się dusza i uroda Izabeli. Dziewczyna potrafiła nie tylko kokietować jednym powłóczystym spojrzeniem, ale też wprawiać nim w zakłopotanie czy smutek, a nawet poczucie winy. Jej ciało było harmonijnie zbudowane. Miała stosunkowo długie nogi, byłą kobietą szczupłą. Mimo to nie poskąpiono jej typowo kobiecych cech takich jak zaokrąglona linia bioder czy piersi.
  Niestety piękno zewnętrzne było tylko przykrywką jej wewnętrznego zepsucia, które w tym pięknym ciele trudno było dostrzec.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie