Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Madek 24.5.2010 (23:01)

  Dzieciństwo to pierwszy okres życia człowieka, kojarzony najczęściej z beztroską, brakiem odpowiedzialności, zabawą i nauką podstawowych czynności. Dzieckiem nazywamy człowieka od urodzenia do osiągnięcia wieku dojrzałego, ale dzieckiem swych rodziców jest się do końca życia. Dziecko symbolizuje również początek, Nowy Rok, poranek, czystość, nieskażony stosunek do świata, spontaniczność i przyszłość.
  
  Motyw dziecka, jako samodzielnego bohatera literackiego pojawił się w literaturze romantycznej. Kilkadziesiąt lat później pisarze świat dzieci, położenie najbiedniejszych z nich, uczynili jednym z ważniejszych tematów prozy i poezji. Na przykładzie losów dzieci analizowali szerokie zjawiska społeczne. Większą wagę do okresu dzieciństwa zaczęto przywiązywać po odkryciu przez Freuda silnego wpływu tego okresu na dalsze życie. Z tego czasu wyprowadzał on wszystkie najgłębiej skrywane kompleksy (m.in. kompleks Edypa czy kompleks Elektry). Literatura współczesna stworzyła sugestywne obrazy dzieciństwa, wielu autorów odbywa symboliczną „podróż do miejsca urodzenia" w poszukiwaniu tożsamości. Dzieciństwo w literaturze bywa arkadyjskim okresem beztroski, krainą łagodności, ale nie brak i utworów mówiących o dzieciach jako ofiarach wojny, biedy, chorób, o koszmarze nieszczęśliwego dzieciństwa.
  
  
  
  Wielu pisarzy podejmowało w swoich utworach tematykę dziecięcą. Można stwierdzić, że na przestrzeni wszystkich epok literackich był wykorzystywany motyw dziecka.
  
  Czyż nie najlepszy przykład stanowią nowele „Antek” Bolesława Prusa, „Janko Muzykant” Henryka Sienkiewicza ukazujące tragiczne losy dziecka wiejskiego, które chciało się wybić ponad przeciętność. Autorzy rozumieli, że utalentowane dzieci nie miały szans na powodzenie w życiu. Podejmowali tę tematykę, aby uwrażliwić społeczeństwo na los utalentowanych dzieci, które z nikąd nie otrzymały pomocy. W utworach tych pokazane zostały głębokie przeżycia chłopców, którzy nie mogli zrealizować swoich marzeń.
  
  Kolejnym argumentem na to, że pisarzom nie obca była kiedyś jak i obecnie psychika dziecięca jest powieść „Ten obcy” Ireny Jurgielewiczowej. Ukazane tu zostały różnego rodzaju konflikty między dorosłymi, a dziećmi wynikające z różnicy poglądów i niezrozumienia przez dorosłych psychiki dorastającej młodzieży. W powieści wyeksponowany został problem dzieci pochodzących z rodzin patologicznych, które często muszą podejmować trudne decyzje. Autorka zwróciła uwagę również na to, że gdyby nie pomoc innych ludzi bohater mógłby zejść na złą drogę.
  
  Następnym argumentem potwierdzającym podejmowanie przez pisarzy tematyki dziecięcej jest powieść L. M. Montgomery „Ania z zielonego wzgórza”. Ukazane tu zostały losy nieszczęśliwego osieroconego dziecka, które żyje w świecie marzeń i wyobraźni. Pisarka wspaniale umiała wczuć się w psychikę młodej bohaterki ukazując jej przeżycia związane z przybyciem na zielone wzgórze. Cały cykl książek napisanych przez L. M. Montgomery opowiada o młodej dziewczynie o bardzo bujnej wyobraźni.
  
  Kolejnym argumentem chcę udowodnić, że pisarze ukazywali nie tylko dzieci nieszczęśliwe, borykające się z trudnościami życiowymi. Adam Cisowski, bohater powieści Kornela Makuszyńskiego „ Szatan z siódmej klasy” jest chłopcem pochodzącym z wielodzietnej, szczęśliwej rodziny. Inteligentny, wesoły, tryskający energią bez trudu podąża przez życie.
  
  W wielu utworach takich jak „Jezioro osobliwości” Krystyny Siesickiej, czy „Szaleństwo Majki Skowron” A. Minkowskiego poruszane są sprawy budzenia się pierwszych uczuć pomiędzy młodymi ludźmi. Brana jest tu także psychologia młodzieży, ich odczucia i charakterystyczne zachowania.
  
  Uważam, że dobrym przykładem potwierdzającym podejmowanie przez pisarzy problematyki dziecięcej jest „Mały Książę” A. de Saint-Exupery. Ukazany tu został świat dorosłych widziany oczami dziecka. Świat ten jak się okazuje wcale nie jest tak doskonały jak wydaje się to ludziom dorosłym którzy często nie rozumieją wrażliwości dziecka i jego przeżyć.
  
  Często również pisarze ukazywali problemy narodowe poprzez młodych bohaterów. Takim przykładem może być powieść pt.: „Syzyfowe prace” Stefana Żeromskiego. Bohaterowie sposobami właściwymi dla młodzieży starają się przeciwstawić zaborcom, którzy dążą do wynarodowienia Polaków. Podobnie bohaterzy „Kamieni na szaniec” Aleksandra Kamińskiego walczą o wolność narodu polskiego narażając swoje młode życie w obronie ojczyzny. Stają się tym samym przykładem dla wielu dorosłych Polaków.
  
  Jest bardzo wiele książek przygodowych, w których głównymi bohaterami są młodzi ludzie. Przykładem takich książek jest na przykład seria książek Alfreda Szklarskiego o przygodach Tomka Wilmowskiego. Książki Marka Twain’a „Przygody Tomka Sawyera”, „Przygody Hucka Finna”, lub „Dwa lata wakacji” Juliusza Vernea. Książki te opowiadają o wstrząsających przygodach młodych bohaterów, którzy często wykazują się rozwagą godną dorosłych ludzi.
  
  Uważam, że moje argumenty są wystarczającym potwierdzeniem wielkiej wagi dziecka w literaturze. Pisarze w każdej epoce wykorzystywali motyw dziecka. Dzięki niemu mogli pokazać cierpienie i niedole ludzką, która dzięki dziecięcym bohaterom w większym stopniu przemawia do czytelników. Opisują niesamowite przygody, które wydają się jeszcze bardziej niezwykłe przez dziecięcych bohaterów.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie