Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Avis 24.5.2010 (20:16)

  
  Główną przyczyną wybuchu wojny na Pacyfiku była ekspansja Japonii, kraju coraz bardziej zdominowanego przez koła militarystyczne. W nie posiadającym surowców państwie coraz wiekszą popularność zyskiwał program, u podstaw którego leżało przekonanie o szczególnym posłannictwie narodu japońskiego i potrzebie uzyskania dla tego narodu odpowiedio dużej przestrzeni życiowej. Już w 1931 Japonia przystąpiła do otwartej ekspansji na terenie Chin, poddając swej kontroli Mandżurię. W następnym roku utworzyli Japończycy utworzyli marionetkowe państwo Mandżuko i na znak protestu przeciwko agresji przez Ligę Narodów wycofali się z tej organizacji. W listopadzie 1936 Japonia zawarła z Niemcami tzw. Pakt Antykominternowski. W lipcu 1937 Japonia sprowokowała starcie zbrojne na Moście Marco Polo pod Pekinem i rozpoczęła otwartą wojnę przeciwko Chinom. Japończykom udało się opanować znaczną część tego kraju, nie byli jednak w stanie całkowicie go podbić. Zaangażowanie w Chinach wiązało znaczne siły japońskie i pociągało za sobą poważne koszty. Podczas podboju Chin żołnierze japońscy dokonali licznych zbrodni wojennych. Klęską wojsk japońskich zakończyły się starcia z siłami radziecko-mongolskimi nad rzeką Chałchin-goł w Mongolii, latem 1939. Po doznanym niepowodzeniu w kierownictwie japońskim do głosu doszli zwolennicy ekspansji na południe, tym bardziej że klęska Francji i Holandii wiosną 1940 oraz trudna sytuacja Wielkiej Brytanii otwierały przed Japonią nowe perspektywy w Azji Południowo-Wschodniej. Na mocy wymuszonego na władzach francuskich traktatu (wrzesień 1940) wojska japońskie wkroczyły do części Indochin, gdzie utworzyły swe bazy. 27 września 1940 Japonia podpisała z Niemcami i Włochami Pakt Trzech, mający odstraszyć Stany Zjednoczone od zbrojnego angażowania się w wojnę z sygnatariuszami tego dokumentu. Trwające w 1941 rozmowy japońsko-amerykańskie na temat sytuacji w strefie Pacyfiku i w Chinach nie przyniosły rezultatów, gdyż Stany Zjednoczone były już zdecydowane zablokować ekspansję japońską. Gdy w połowie 1941 Tokio wymogło na Francji wprowadzenie wojsk japońskich do pozostałej części Indochin, Waszyngton odpowiedział wprowadzeniem sankcji przeciwko Japonii (zamrożenie funduszów i aktywów japońskich w USA, wprowadzenie embarga na dostawy ropy, złomu, cyny, kałczuku, artykułów spożywczych i in.), domagając się wycofania sił japońskich z Chin oraz Indochin. Japońskie kierownictwo umacniało się w przekonaniu, że zbrojny konflikt ze Stanami Zjednoczonymi będzie nieunikniony. W tej sytuacji Tokio uchyliło się od uderzenia na ZSRR, gdy kraj ten został zaatakowany przez Niemcy 22czerwca 1941. Tym bardziej, że w kwietniu 1941 Japonia podpisała z Związkiem Radzieckim pakt o nieagresji. Premier Japonii Konoe zaproponował prezydentowi Rooseveltowi spornych zagadnień, lecz do spotkanie nie doszło. W październiku 1941 powstała w Tokio nowy rząd, z gen. Tojo na czele. W początkach listopada japońskie kierownictwo uznało, że jedynym wyjściem z sytuacji, w jakiej znalazła się Japonia, jest wojna z USA, Wilką Brytanią i Holandią. Zbrojny konflikt na pacyfiku rozpoczął się 7 grudnia 1941 atakiem japońskich samolotów na Pearl Harbour. Następnego dnia do wojny u boku USA przystąpiła Wielka Brytania, Australia, Nowa Zelandia, Kandada i Związek Południowej Afryki. Po stronie Anglosasów opowiedziały się też wkrótce Indie, Holandia i część państw latynoamerykańskich. 11 grudnia 1941 wojnę Stanom Zjednoczonym wypowiedziały Niemcy i Włochy. II wojna światowa definitywnie przekształciła się w konflikt o charakterze globalnym. Po amerykańskiej katastrofie w Pearl Harbour przez kilka miesięcy inicjatywa strategiczna znajdowała się w rękach Japonczyków, którzy zaatakowali m.in. Honkong, Malaje, Filipiny, Indie Holenderskie, Wyspy Gilberta i Guam. Siły alianckie nie były w stanie obronić tych terytoriów. Wielkim sukcesem japońskim na morzu było zatopienie 10 grudnia 1941 dwóch brytyjskich pancerników w rejonie Kuantan. Alianci (flota amerykańsko-brytyjsko-holenderska) poniesli również klęskę w bitwie na morzu Jawajskim (27 luty - 1 marca 1942). Japończycy wkroczyli do Tajlandii (Syjamu), a 15 lutego 1942 opanowali większą część Birmy. Usadowili się również w północnej części Nowej Gwinei, lecz nie udało się im zdobyć całej tej wyspy. Na północy zajęli wyspy Attu i Kiska na należącym do USA archipelagu Aleuty. Prowadzone w róznych kierunkach operacje osłabiły jednak siły japońskie. Wielką pomocą dla aliantów było też złamanie japońskich kodów ("Magic"). Japończycy doznali niepowodznia w bitwie na Morzu Koralowym w maju 1942, lecz prawdziwym punktem zwrotnym wojny na Pacyfiku stała się bitwa o Midway 3-5 czerwca 1942, w której Amerykanie zadali flocie japońskiej dotkliwe straty. Inicjatywę strategiczną w strefie Pacyfiku zaczęli przejmować Amerykanie, którzy 7 sierpnia 1942 wylądowali na wyspie Guadalcanal w południow zachodniej części Pacyfiku. Wyspa ta i jej rejon stały się miejscem wielomiesięcznych cięzkich zmagań, które zakończły się porażką Japończków. Japończycy musieli przejśc do obrony. Na północy zostali zmuszneni do opuszczenie przyczółków na Aleutach, jesienią 1942 utracili Wyspy Gilberta, w początkach 1944 Wyspy Marshalla. Amerykańska przewaga na morzu była coraz bardziej wyraźna. Tylko do końca 1943 Amerykanie wprowadzili do akcji ok. 50 róznego typu lotniskowców. W 1944 Japończycy byli w stanie prowadzić działania ofensywne jedynie w Chinach, zmuszeni jadnak zostali do odwrotu na terenie Birmy (ofenyswa aliantów ruszyła w maju 1944). W czerwcu ponieśli klęskę w bitwie na Morzu Filipińskim, a latem tego roku stracili wyspy Saipam i Guam. W niektórych izolowanych punktach żołnirze japońscy stawiali jednak opór do końca wojny. Po upadku Marianów, w lipcu 1944 gen. Tojo został zmuszony do ustąpienia z funkcji szefa rządu. Jesnią 1944 alianci opanowali Moluki, a następnie przystąpili do inwazji na Filipiny, która rozpoczęła się w październiku desantem na wyspie Leyte. W wielkiej bitwie powietrzo-morskiej w rejonie Leyte (największa bitwa morska II wojny światowej) pod koniec paździenika flota japońska poniosła ogromne straty i została ostatecznie wyelimonowana jako znacząca siła bojowa. Japończycy stosowali w tej fazie wojny samobójcze ataki samolotów Kamikadze oraz samobócze natarcia piechoty banzai. W styczniu 1945 Amerykanie wylądowali na wyspie Luzon, a 23 lutego po ciężkich walkach zdobyli stolicę Filipin Manilę. W początkach 1945 alianci rozpoczęli walki o wyspę Iwo Jima, a 1 kwietnia wylądowali na Okinawie. Ciężkie walki o Okinawę były ostanią wielką bitwą II wojny światowej. Amerykańskie lotnictwo nasiliło też naloty bombowe na Wyspy Japońskie, m.in na Tokio. Anglosasi wielkorotnie zwracali się do Stalina z prośbą do przystąpienia do wojny przeciwko Japonii. W związku z tym w kwietniu 1945 ZSRR wypowiedział radziecko-japoński pakt o nieagreski. Podczas konferencji poczdamskiej Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Chiny zażądały od Japonii bezwarunkowej kapitulacji. Rząd w Tokio odrzucił to rządanie. 6 sierpnia 1945 Amerykanie zrzucili na Hiroszimę bombę atomową, 9 sierpnia taki sam los spotkał Nagasaki. Celem ataków atomowych było zmuszenie Japonii do kapitulacji. W Białym Domu obawiano się, że walki o Wyspy Japońskie byłyby zbyt krwawe. Jednocześnie Waszyngton chciał zademonstrować Moskwie swą przewagę w technice wojskowej. 8 sierpnia ZSRR wypowiedział Japonii wojne. W wyniku operacji mandżurskiej Armia Czerwona rozbiła tzw. Armię Kwantuńską, a następnie opanowała południowy Sachalin i Kuryle. 14 sierpnia japońskie kierownictwo podjęło decyzję o kapitulacji. Ogłoszono to następnego dnia. Akt bezwarunkowej kapitulacji został podpisany 2 września 1945 na pokładzie amerykańskiego pancernika "Missouri", stojącego w Zatoce Tokijskiej, w obecności przedstawicieli państw sprzymierzonych.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie