Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  studentka9001 24.5.2010 (18:42)

  1.
  Niemieckie nazwy obozów bywały różne i często mylące: Konzentrationslager, Arbeitslager, Vernichtungslager, Sonderkommando SS, Zwangsarbeitslager, Aufenthaltslagers, Durchgangslager, Transitlager, Schutzhaftlager, Familienlager, Internierungslager itd.
  
  W czasie wojny obozy organizacyjnie podlegały:
  Głównemu Urzędowi Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA-Reichssicherheitshauptamt),
  Głównemu Urzędowi Gospodarki i Administracji SS (SS-WVHA-Wirtschaftsverwaltungshauptamt),
  Inspektorowi Obozów Koncentracyjnych (Fuhrungs-und Aufsichtshauptamt – Inspektion der Konzentrationslager), który od 3 marca 1942 r. wszedł w skład SS-WVHA jako Amtsgruppe D. Konzentrationslager.
  
  Z obozami koncentracyjnymi (Konzentrationslager, Schutzhaft- und Konzentrationslager) były złączone ich podobozy (Nebenlager, Aussenlager) i oddziały robocze (Aussenkommando).
  
  Przy pomocy obozów III Rzesza prowadziła kilka różniących się polityk niewolniczych i eksterminacyjnych. Prawdziwe przeznaczenie obozów bywało kryte pod eufemistycznymi nazwami, które pozwalały ukryć przed światową opinią publiczną, a poniekąd przed samymi Niemcami, realne znaczenie placówek obozowych. Sieć obozów niemieckich tworzyło kilka podstawowych rodzajów obozów, których jednak precyzyjne rozgraniczenie bywało w praktyce płynne:
  
  Obozy koncentracyjne i pochodne:
  Konzentrationslager (pl. obozy koncentracyjne, znane także jako kacety [1], od niemieckiej nazwy i jej skrótu KZ) podstawowe placówki całego systemu, z podobozami i oddziałami roboczymi. Klasycznymi przykładami są: Dachau, Mauthausen-Gusen, Stutthof;
  Arbeitslager (pl. obozy pracy przymusowej) – powstawały na ogół najpierw jako komanda zewnętrzne. Stanowiły obozy pracy, najczęściej w przemyśle zbrojeniowym, kamieniołomach i kopalniach, były powiązane z dużymi obozami koncentracyjnymi. Zobacz np. zespół obozów projektu Riese;
  Kriegsgefangenenlager (pl. niemieckie obozy jenieckie 1939-1945) – dla jeńców wojennych, tzw. również oflagi i stalagi;
  więzienia policyjne – np. Fort VII w Poznaniu, Pawiak w Warszawie;
  obozy germanizacyjne – dla dzieci i młodzieży;
  obozy przesiedleńcze i przejściowe – przeznaczone dla cywilnych osób internowanych oraz zakładników, w ostatnich latach wojny również pełniły funkcję obozów zbiorczych w rozwiniętej logistyce transportów ludzi do docelowych obozów i ośrodków zagłady.
  
  Obozy zagłady:
  Vernichtungslager (pl. obozy unicestwienia) – ośrodki i obozy zagłady – w których dokonywano ludobójstwa głównie Żydów (Holocaust) od końca 1941 r. w komorach gazowych za pomocą gazu Cyklon B lub spalin. W sumie wymordowano w takich obozach ponad 2,5 mln osób. Najważniejszymi były Birkenau, Kulmhof, Treblinka, Sobibor i Belzec. Ostatnie trzy nosiły oficjalną nazwę Sonderkommando SS (pl. Specjalne komanda SS).
  Struktura obozów [edytuj]
  
  Przy dużej różnorodności obozów, można wyodrębnić niektóre cechy stałe, które były odtwarzane we większości placówek, wedle modelowych założeń przyjętych przy budowie KL Dachau i KL Sachsenhausen. Przestrzeń obozowa była podzielona na cztery strefy.
  Pierwsza strefa to baraki więźniarskie. Ogrodzone drutem kolczastym, pod napięciem, czasem (np. w Sobibor) nawet polem minowym. Nieopodal znajdowały się na ogół sanitariaty. Baraki były wyposażone w dwu-trzy piętrowe trzyosobowe prycze (o szerokości rzadko przekraczającej jeden metr). W obrębie strefy baraków istniały często sektory oddzielone drutami, za którymi przetrzymywano specjalne grupy więźniów (np. rodzinny obóz cygański w Birkenau, obóz dla Żydówek w Ravensbrück, baraki dla więźniów Nacht und Nebel w Natzweiler-Struthof). Po zewnętrznej stronie drutów stały wieżyczki wartownicze. Między barakami na ogół istniała przestrzeń wykorzystywana jako plac apeli.
  Druga strefa to niektóre instytucje specjalne w obrębie obozów: lazarety, komory gazowe, krematoria, sale przesłuchań, izby i ściany egzekucji. Miejsca te były rozrzucone po całym obozie. Jedynie komory gazowe i krematoria były na ogół umieszczane na uboczu.
  Trzecia strefa to przestrzeń robocza, w której każdy Konzentrationslager ujawniał swe oblicze jako Arbeitslager. Najpierw były to miejsca pracy komand zewnętrznych, pracujących na rzecz obozu, następnie stawały się to miejsca niewolniczej pracy na rzecz niemieckich firm i niemieckiego wysiłku wojennego. Z czasem niektóre strefy robocze na tyle się rozbudowały, że dawało to okazję do utworzenia podobozów.
  Czwarta strefa to administracja, kantyna i baraki SS, domek komendanta itp.
  
  Cechy te nie były zachowane w ośrodkach zagłady, które nie pełniły funkcji obozowych (Kulmhof, Belzec, Sobibor, Treblinka II). W tych miejscach przestrzeń można podzielić na cztery inne strefy.
  Pierwsza strefa stanowiła swoistą ścieżkę skazanych na zagładę: strefę przybycia (rampę, plac), rozbieralnię, zakamuflowane komory gazowe. W tej strefie również sortowano mienie pozostawione przez ofiary i przygotowywano wywózkę tego mienia do Rzeszy.
  Druga strefa to doły grzebalne, później paleniska obsługiwane przez nielicznych więźniów.
  Trzecia strefa to baraki dla więźniów obsługujących proces zagłady – przy czym z reguły więźniowie sortujący mienie pozostawione przez ofiary byli odseparowani od więźniów palących zwłoki.
  Czwarta strefa to administracja, kantyna i baraki SS, domek komendanta itp.
  
  2.Stalinowi chodziło przede wszystkim o uczynienie z Polaków posłusznych poddanych. Żeby tak się stało należało ich zdyscyplinować. Sowieci mieli już wypróbowane i niezawodne narzędzia zmuszania do posłuszeństwa. Teraz należało je jedynie zastosować na okupowanych ziemiach polskich. Rozpoczęły się więc aresztowania osób "podejrzanych politycznie". W czasie radzieckiej okupacji ziem polskich aresztowanych zostało tam ponad 100 tys. osób, z czego 40 procent stanowili Polacy. Większość była więźniami politycznymi. Ci, którzy trafili do aresztu przetrzymywani byli w fatalnych warunkach, a przede wszystkim męczeni podczas śledztwa. Funkcjonariusze NKWD dysponowali całym arsenałem środków prowadzących do fizycznego i psychicznego wykończenia przesłuchiwanych, Ci, którzy przeszli owe śledztwa najczęściej wysyłani byli do sowieckich obozów koncentracyjnych - łagrów (tworzących GUŁAG). Były one rozmieszczone w miejscach o skrajnie niedogodnych warunkach klimatycznych - na dalekiej północy (Półwysep Kola, Workuta, wybrzeże Morza Białego) lub w środkowoazjatyckich stepach. Więźniów dziesiątkowała niewolnicza, niezwykle ciężka praca (na przykład przy wyrębie lasu lub układaniu linii kolejowych) i bardzo niskie temperatury w zimie. Śmiertelność w łagrach była olbrzymia. Według szacunków historyków w łagrach mogło zostać osadzonych w latach 1939-1941 od około 30 tys. do 40 tys. obywateli II RP.
  
  Inną formą represji stosowaną wobec Polaków na terenach włączonych do ZSRR były masowe deportacje. Odbyły się one w czterech głównych falach. Trzy miały miejsce w 1940 r. (luty, kwiecień i czerwiec), a ostatnia w 1941 r. (przełom maja i czerwca). Te wywózki, według najnowszych ustaleń, objęły około 325 tys. osób, z czego 210 tys. to Polacy. Poza nimi deportowano przedstawicieli innych narodowości zamieszkujących ziemie przedwojennego państwa polskiego: Ukraińców, Białorusinów i Żydów.
  
  
  Stalinowi zależało na zlikwidowaniu polskich elit. Temu celowi służyło wymordowanie polskich oficerów wziętych do niewoli podczas kampanii wrześniowej. W niewoli radzieckiej przebywało ok. 15 tysięcy polskich oficerów - przedstawicieli inteligencji, duchownych, lekarzy, urzędników. Zostali oni umieszczeni w trzech obozach jenieckich: w Starobielsku, Kozielsku i Ostaszkowie. Decyzją Biura Politycznego WKP(b) z 5 III 1940 r. mieli oni wszyscy rozstrzelani. Podjęto także decyzję o likwidacji ok. 11 tys. osób przetrzymywanych w sowieckich więzieniach. Egzekucje rozpoczęto na początku kwietnia i trwały do połowy maja. Oficerowie przetrzymywani w Kozielsku zostali zamordowani w Katyniu. Ci, których więziono w Ostaszkowie byli mordowani w Kalininie (dziś Twer), zaś polscy oficerowie ze Starobielska przywożeni byli do siedziby NKWD w Charkowie i tam zabijani. W egzekucjach zginęło ponad 14,5 tys. polskich oficerów. Z 11 tys. przebywających w sowieckich więzieniach Polaków przeznaczonych na śmierć decyzją biura politycznego zamordowano ponad 7 tysięcy.
  
  Sowieci uderzyli także w Kościół katolicki - powszechnie uważany za ostoję polskości. Rekwirowano ziemie kościelną, plebanie. Wielu ksiązcy zostało aresztowanych. Zamknięto część klasztorów a także większość seminariów duchownych.
  
  Polakom odbierano przedsiębiorstwa do nich należące, kamienice, rozparcelowano także majątki ziemskie. Władze sowieckie rozpoczęły także kolektywizacje rolnictwa na ziemiach włączonych do ZSRR
  
  
  Okupacja niemiecka.
  
  
  Jeszcze większy terror panował na ziemiach okupowanych przez Niemcy. Celem władz hitlerowskich na ziemiach włączonych bezpośrednio do Rzeszy była ich całkowita i szybka germanizacja. Generalne Gubernatorstwo miało zaś dostarczać Niemcom siłę roboczą, później stać się terenem niemieckiego osadnictwa, Polacy mieli zaś zostać wysiedleni na Syberię.
  
  
  3.Holocaust (‘całopalenie’) – termin pochodzący z kościelnej łaciny: słowo holocaustum jest adaptacją greckiego holókauston, rodzaj nijaki imiesłowu holókaustos (‘spalony w całości’), od czasownika holo-kautóo (‘spalam ofiarę w całości’) – spolszczenie: Holokaust. Słowo holocaust (termin religijny) pierwotnie oznaczało tylko ofiarę całopalną i w tym znaczeniu może być stosowane również dziś, przedmiotem tego artykułu jest jednak nowsze, obecnie najpowszechniejsze znaczenie tego słowa (w tym znaczeniu, jako nazwa własna, słowo Holocaust/Holokaust pisane jest wielką literą) – prześladowania i zagłada milionów Żydów[1] przez władze III Rzeszy oraz jej sojuszników w okresie II wojny światowej.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie