Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  awsed 13.4.2010 (18:10)

  Las węglowy to zbiorowisko potężnych roślin pokrywających duże powierzchnie Ziemi w okresie karbońskim. W jego skład wchodziły różne rośliny zarodnikowe (kalamity, sygilarie, lepidodendrony i in.). Z pni tych roślin powstały złoża węgla kamiennego.
  
  1) Sygilaria (Sigillaria) - wymarły późnokarboński rodzaj widłaka z rzędu lepidofitów.
  Sygilarie były widłakami dorastającymi do ponad 20 m wysokości i ok. 2 m średnicy u podstawy. Korona była nierozgałęziona lub rozgałęziona dychotomicznie na 2 lub 4 odgałęzienia. Liście duże (do 1m), płaskie, skupione w charakterystyczne dla sygilarii piuropusze. Pnie i gałęzie były okryte epidermą ze szparkami, nie zawierały wcale, lub bardzo mało, drewna. Wnętrze pni często było puste. Wskazuje to, że sygilarie były bylinami o zielonych pniach. Liście umieszczone były na poduszkach liściowych. Poduszki te zachowują się w stanie kopalnym i mają charakterystyczny dla sygilarii okrągły kształt. Rozmieszczone są regularnie w rzędach. Sygilarie miały organy korzeniotwórcze, również rozgałęziające się dychotomicznie zwane Stigmariopsis i różniące się trochę wyglądem od stygmarii lepidodendronów. Od poziomo rosnących, płytko zanurzonych lub leżących na powierzchni Stigmariopsis odrastały prawdziwe korzenie o nazwie apendyks, po których zachowują się na stygmariach okrągłe blizny nieregularnie rozmieszczone.
  Późny karbon, rzadko także we wczesnym permie. Bardzo powszechne w utworach karbonu górnego Europy, w tym Polski (Górny Śląsk, Wałbrzych).
  Były jednymi z najpowszechniejszych roślin drzewiastych karbonu późnego, a ich szczątki stały się ważnym składnikiem tworzących się wówczas torfowisk, z których później powstały węgle kamienne.
  
  2) Kalamit (Calamites) - wymarły głównie późnokarboński rodzaj skrzypowych z rodziny kalamitowatych.
  Kalamity były roślinami o pokroju drzewiastym, dorastającymi do 30 m. Pień był wyraźnie segmentowany poprzecznie (tzw. węzły), podobnie do łodyg dzisiejszego skrzypu lub bambusa. Pień był także podłużnie żebrowany, a wewnątrz pusty. Miał grubą korę i grubą warstwę drewna wtórnego. Charakterystyczny dla wszystkich kalamitów jest przebieg wiązek przewodzących, które dochodząc do węzła rozwidlają się, co daje wrażenie jakby następny odcinek wiązki przewodzącej był przesunięty w węźle względem poprzedniej. Odróżnia to kalamity od archeokalamitów, które mają prostolinijny przebieg wiązki przez całą gałąź.Liście wąskie, wyłącznie w węzłach, zebrane w okółki.Posiadały podziemne kłącza, z których wyrastały korzenie.
  Późny karbon, sporadycznie także we wczesnym permie. Bardzo powszechne w utworach karbonu górnego Europy, w tym Polski (Górny Śląsk, Wałbrzych). Ze względu na to, że pnie i łodygi były puste w środku, często zachowują się one w postaci ośródek wewnętrznych.
  Były jednymi z najpowszechniejszych roślin drzewiastych karbonu późnego, a ich szczątki stały się ważnym składnikiem tworzących się wówczas torfowisk, z których później powstały węgle kamienne.
  Megaspory i mikrospory kalamita mają duże znaczenie w datowaniu osadów górnokarbońskich.
  
  3) Rośliny zarodnikowe (Cryptogamae) - termin zwyczajowy, wywodzący się ze starych poglądów na systematykę botaniczną, według których rośliny zarodnikowe należą do organowców (obok roślin nasiennych) lub do roślin jako dział równoważny roślinom nasiennym. Formalnie grupa ta nigdy nie była traktowana jako takson w ścisłym tego pojęcia znaczeniu, lecz była zgrupowaniem różnych taksonów, których jedyną cechą wspólną była odmienność od nasiennych, na których skupiała się główna uwaga botaników.
  Według takiej definicji grupa ta obejmuje glony (w tym sinice), grzyby, porosty oraz te rośliny naczyniowe, które nie wytwarzają nasion (np. mszaki czy widłakowe), a czasem nawet bakterie inne niż sinice[1]. Łączenie organizmów w taką grupę nie odpowiada współczesnym poglądom na systematykę organizmów.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie