Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  2 0

  Konto usunięte 1.2.2013 (20:20)

  Zygmunt Freud był ateistą i nie uznawał religii w żadnej postaci. uważał religię za nerwicę natręctw, czyli lękowe zaburzenie psychiczne, argumentując to antropologicznie - jako infantylną postawę obrony przed ludzką słabością: człowiek w postaci Boga dokonał personifikacji sił natury i wyniósł je na wyżyny chroniących potęg; następnie ontogenetycznie - że ambiwalentna postawa dziecka wobec ojca – którego się lęka i którego kocha – w życiu człowieka dojrzałego kontynuowana jest w postawie wiary religijnej; człowiek, mimo że lęka się boga, przenosi nań postulat obrony przed niebezpieczeństwami oraz etnologicznie - przywołując zjawiska "hordy pierwotnej" (w nawiązaniu do Darwina), której ojciec jako despota absolutny cieszył się u swych synów czcią, choć zarazem nienawidzili go. Powodowani nienawiścią, synowie wspólnie zamordowali ojca, by posiąść jego kobiety (kompleks Edypa), po czym postanowili, że odtąd czyn taki będzie zakazany, że można będzie brać za żony jedynie kobiety należące do innych plemion (egzogamia), i że w celu upamiętnienia owego krwawego czynu odtąd obchodzona będzie na jego pamiątkę uczta totemiczna. W ten sposób świadomość winy, nękająca całą ludzkość (grzech pierworodny), stała się zalążkiem organizacji społecznej, religii oraz ograniczeń moralnych.
  Bogowie wszystkich religii wg Freuda są kształtowani według ludzkich oczekiwań, w związku z tym CZŁOWIEK wyznacza im potrójne zadanie. Po pierwsze - egzorcyzmować lęki natury, czyli ludzie oczekują od boskiej siły uwolnienia od lęku przed tym, co dla nich jest nieznane, co im zagraża. Nadzieja i oczekiwanie bywają silniejsze od strachu, więc gdy on zniknie, pojawia się wdzięczność wobec Tego, od kogo oczekiwano ratunku. Po drugie - naturalnym jest lęk przed najbardziej nieznanym - śmiercią. Ufność, jaką posiada człowiek, także umniejsza siłę i tego lęku, inspiruje do szlachetniejszego życia, w zamian za co piękniejsza będzie wieczność. Po trzecie - bogowie są źródłem nadziei dla wszystkich ludzi cierpiących, im trudniejsze życie i więcej cierpienia, tym większa pewność wiecznego zbawienia. Freud tak to sobie logicznie interpretował, nazywał siebie ateistą, badał przyczyny religijności jako zaburzenia psychiczne. Pod koniec życia spotkało go szereg nieszczęść i tu zabrakło mu wiary, nadziei i ufności - tych jak twierdził zaburzeń psychicznych - popadł w depresję.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie