Treść zadania

już sama rozwiązałam xd napisze tym którzy też nie umieją;
Tragedia antyczna - rodowód : Drugi okres w literaturze greckiej to okres ATTYCKI (klasyczny), obejmujący 5 i 4 w.p.n.e. W tym wieku zauważamy rozkwit kultury ateńskiej. Jest to czas rozwoju tragedii ateńskiej (tragedia - dosłownie "pieśń kozłów"). Ku czci Dionizosa odprawiano tzw. wielkie Dionizja i Dionizja Małe (wiejskie). Z tych dwóch odmian kultu Dionizosa powstał teatr starogrecki w dwóch swoich odmianach:tragedii i komedii. Z pieśni ku czci Dionizosa (boga wina) - DYTYRAMBU powstała TRAGEDIA, której budowa opierała się na dialogu prowadzonym przez koryfeusza (przewodnika) z chórem.

Ironia tragiczna - nieprzezwyciężona sprzeczność naznaczająca los bohatera tragedii, którego czyny wbrew jego woli i wiedzy prowadzą nieuchronnie do zagłady. Ironia tragiczna nazywana jest często ironią losu, ironią obiektywną lub dramatyczną. Jej istotą jest sprzeczność pomiędzy znaczeniem użytych słów, a intencją zawartą w kontekście.

Katharsis – jedna z podstawowych cech tragedii, zwłaszcza starożytnej (antycznej). Pojęcie utworzył i zdefiniował Arystoteles w VI rozdziale "O tragiźmie" . Uznał on, że celem sztuki jest wzbudzenie u widza uczuć litości i trwogi, aby przez to następnie oczyścić jego umysł z tych doznań.

Fatum – zły los.W mitologii greckiej to personifikacja nieuchronnego, nieodwracalnego losu. Fatum ciążące nad człowiekiem ograniczało ramy jego wolnej woli, kierując skutki działań w jednym tylko, zgubnym kierunku.

Budowa teatru greckiego: Na środku teatru znajdował się okrągły plac (gr. orchestra). Na nim występował chór.
Z trzech stron, dokoła placu umieszczona była kamienna widownia (gr. theatron). Im dalej znajdowały się miejsca dla publiczności, tym wyżej były one położone (dlatego właśnie teatry budowano na stokach wzgórz).
Z czwartej strony placu znajdował się budynek sceniczny (gr. skene). Pełnił on funkcję szatni dla aktorów. W nim także przebywali ci artyści, którzy akurat w danej chwili nie grali. Budynek sceniczny odgrywał również istotną rolę dla akcji wystawianej sztuki. Często w nim odbywały się wydarzenia, które nie były pokazywane na scenie i o których postacie tylko mówiły. Na jego ścianie zamieszczano dekoracje. Na krańcach ograniczony był bocznymi skrzydłami (gr. paraskenia).
Przed nim znajdowało się podwyższenie (gr. proskenion). Na podwyższeniu tym występowali aktorzy. Z budynku scenicznego na podwyższenie prowadziło troje drzwi. Każde z nich miało ściśle określoną, stałą symbolikę i było przeznaczone dla konkretnych postaci. Najistotniejsze były drzwi środkowe (nazywane królewskimi), ponieważ nimi wychodzili najważniejsi w sztuce bohaterowie. Drzwi boczne (paradoi) przeznaczone były dla postaci mniej znaczących.

Koyfeusz, koryfej (gr. κορυφαῖος korypháios czyt. koryfajos) to przewodnik chóru w teatrze starogreckim. Wygłaszał on najtrudniejsze kwestie oraz wyznaczał chórzystom tempo i wysokość dźwięku.