Treść zadania

BARDZO PROSZę POMóżCIE MI W ODPOWIEDZI NA NASTęPUJąCE PYTANIA:

2. Wątek epicki,fabularny dotyczy losów Beniowskiego. Akcja rozgrywa się w XVIII wieku w czasie konfederacji barskiej .Bohater-Maurycy Kaźmierz Zbigniew Beniowski - utracił majątek i wyrusza w podróż .Na podstawie analizowanego fragmętu podaj przynajmniej trzy cechy bohatera i poprzy je cytatami

3. Jaki jest ,wedługCiebie ,stosunek narratora do bohatera ?Odpowiedź krótko uzasadnij.

4. W analizowanum fragmęcie pojawia się także wątek miłosci Anieli i Beniowskiego .Podaj przynajmniej jeden argument, świadczący o tym, że polemizuje z romantyczną konwencją miłości

5. poprzez aluzje i cytaty autor parodiuje romantyczne wzory zachowania, podważa literackie konwencje, schematy (nawiązuje m.in. do " Don Kichota", własnego "Kordiana", a przede wszystkim "Pana Tadeusza"). Rozpoznaj jaki wzór literacki parodiuje w poniższym fragmencie "Beniowskiego" :
" Klnie, że wokoło zimnych serc bez liku!
Same szkielety pod nią, same płazy!"

7. za bohatera poematu możemy uznać także narratora, którego postać jest w utworze wyeksponowana. Podaj argument na poparcie tezy, że narratora - poetę można utożsamić z autorem utworu, że polemikę prowadzi sam Słowacki. Posłuż się cytatem z analizowanego fragmentu.

8. W "Pieśni 1" ironicznie zapowiedziany został temat utworu:
"Lecz ten poemat będzie narodowy
Poetów wszystkich mi uczyni braćmi,
Wszystkich - oprócz tych tylko - których zaćmi".
Biorąc pod uwagę tę zapowiedź, zarzuty krytyków, którzy "Balladynę" uważają za brednie, i ironiczne deklaracje narratora, którzy stworzy np. "całe wojski z drugiej pieśni" - określ jednym zdaniem, jakie utwory mogą cieszyć się aprobatą i popularnością.

9. Słowacki polemizuje z opiniami krytyków - zarówno w sposób ironiczny przytaczając ich wypowiedzi, jak i formuując w sposób bezpośredni sądy o istocie poezji, jej roli, celach. Podaj przynajmniej 3 założenia programu poetyckiego Słowackiego.

10. Wg Słowackiego poeta musi być kreatorem, wyobraźnia to istotna cecha twórczości. Wielokrotnie w "Beniowskim" mówi wprost, że tworzy fikcję, np. w "Pieśni 1" pisze:
"Ja sam się dziwię, że za bohatera
Wziołem takiego prostego szlachcica!"
Zacytuj i skomentuj przynajmniej 2 wypowiedzi z analizowanego fragmentu, w których narrator podkreśla, że jest kreatorem świata przedstawionego w utworze.

11. Słowacki uważa, że poeta powinien w mistrzowski sposób operować słowem. W "Pieśni 2" pisze o sobie:
"Sam rym się do mnie miłośnie nagina
Oktawa pieści, kocha mnie sykstyna",
a dalej:
"Gdyby ojczyzna był język i mowa
Posąg by mój stał stworzony głoskami,
Z napisem Partri patriae".
W analizowanym tekscie wskaż i krótko skomentuj fragment, w którym bezpośrednio podkreśla swoją wielkość.

12. Podaj przynajmniej 5 cech określających styl, język i wersyfikację :Beniowskiego"

13. "Ma więc opowieść o Beniowskim cechy rycerskiego poematu w stylu Ariosta i polemicznej rozprawy w stylu Byrona". Odpowiedz krótko co wskazuje na ariostyzm tego poematu.

14. Słowacki mówi o wartości swojej twórczości i o stosunku do niej społeczenstwa, Polaków. Określ, jakie uczucia wyraza w poniższym fragmencie "Beniowskiego":
"Zaprawde... gdybyś nie wiedział, Narodzie!
jak ja samotny byłem i ponury(...)
bo się kruszyło we mnie serce smętne,
że ja nikogo nie mam ze szlachetnych;
i próżno słowa wyrzucam namiętnie.
pełne łez i krwi, i błyskawic świetnych,
na serca, które zawsze dla mnie wstrętne".

15. W zakończeniu "Pieśni 5" pojawia się polemika stylizowana na wzór homeryckiego pojedynku Achillesa z Hektorem. Na podstawie poniżej przytoczonych fragmentów wskaż przynajmniej 2 tezy wystąpienia skierowanego do Mickiewicza ( z którym przecież polemizował nie tylko w "Beniowskim").
"Choć mi się oprzesz dzisiaj - przyszłość moja!
i moje będzie za grobem zwycięstwo! (...)
Bóg mi obronę przyszłości poruszył:
zabiję - trupa twego będę włuczył! (...)
obmyłem twój laur w słów ognistych deszczu
i pokazałem, że na twojej korze
pęknięcie serca znać - a w liści dreszczu
widać, że ci coś pruchno duszy porze.(...)
bądź zdrów - a tak się żegnają nie wrogi,
lecz dwa na słońcach swych przeciwnych - Bogi"

16. podaj trzy cechy określające rolę narratora w "Beniowskim"

17.podaj pęć cech charakteryzujących narratora-romanyucznego poetę

18. Poemat dygresyjny był doskonałym wyrazem świadomości artystycznej romantycznego poety ,należał do tych gatunków ,w których program romantycznej poetyki(...) uzyskał najbardziej wyrazistą realizację . Podaj przynajmniej trzy cechy romantycznej poetyki widocznej w "Beniowskim"

19. Na podstawie analizowanego fragmętu wyjaśnij jednym zdaniem, co jest istotą romantycznej ironii

20. Automatyzm rozwinął się wXX-wiecznej literaturze , choć charakterystyczny był także dla poematu dygresyjnego. Uzasadnij krótko tezę,żę "Beniowski" to utwór należący do metaliteratury, znajdujemy tu wiele wypowidzi metapoetyckich(autotematycznych).

a to fragmenty "Beniowskiego" do których są te pytania:

Pieśń 1
(...)
"Straciłeś cały majątek? - i cóż mi
Majątek? ludzi sąd? - ja kocham ciebie!
Ja twego serca chcę - a nie twych dusz mi
Potrzeba - pójdę o żebranym chlebie.
Nie odpowiadaj mi na to, nie krusz mi
Serca - mój los już zapisany w niebie!
Ja kocham ciebie! w twoim sercu żyję,
Kto nas rozdzielić chce - ten mię zabije!
(...)
Beniowski już był na kolanach; w dłonie
Wziął drżącą rączkę Anieli... Tu proszę
Włożyć mi wieniec Petrarki na skronie,
Bo na tym pieśń zakończę i ogłoszę
Po dawnych wieszczów umarłych koronie
Czas bezkrólewia; pobuntuję kosze,
Krytyków kupię z Grabowskim prymasem,
Reszta owczarzy moja. - A tymczasem

Jako pretendent na własne poparcie
Utworzę całe wojsko w drugiéj pieśni.
Epiczny zamiar wyjawię otwarcie:
Wyjdę z dzisiéjszéj estetycznéj cieśni
I skrzydeł mojéj muzy rozpostarcie
Tęczowym blaskiem was oślepi wcześniéj,
Niż miałem zamiar. Suszę tylko głowę,
Jak w rzecz wprowadzić rzeczy nadzmysłowe.

Nie podobało się już w Balladynie,
Że mój maleńki Skierka w bańce z mydła
Cicho po rzece kryształowéj płynie,
Że bańka się od gazowego skrzydła
Babki-konika rozbija i ginie,
Że w grobie leżąc Alina nie zbrzydła,
Lecz piękna z dzbankiem na głowie martwica
Jest jak duch z woni malin i z księżyca.
(...)
Pewnie bym takich nie napisał bredni,
Gdybym był zwiedził Sybir sam, realnij,
Gdyby mi braknął gorzki chleb powszedni,
Gdybym żył jak ci ludzie borealni:
Troską i solą z łez gorących - biedni!
Tam nędzni - dla nas posępni, nadskalni,
Podobni bogom rozkutym z łańcuchów,
W powietrzu szarym, mglistym, pełnym duchów...

Pewnie bym... - Lecz ta spowiedź jest za długa,
Dygresje - nudzą; więc, mój czytelniku,
Spróbuj, czy ci się pieśń podoba druga,
Gdzie więcéj nieco będzie gwaru, krzyku,(...)

Pieśń 2
(...)
Szczęściem, że pieśni téj bohater młody,
Świeży, miłośny i ma ciemne oko,
Złote połyskiem zielonawéj wody,
Lecz niezbyt na świat patrzące głęboko.
Owszem, ma nadto serdecznéj pogody,
Nadto mu prawie na świecie szeroko.
Ach! nieraz szczerze westchniecie z litości,
Widząc, jaki w nim brak artystyczności!

Poezja go otacza. - Czytelniku!
Na jego miéjscu, o! ileż byś razy
Uczuł, że dusza twa na wykrzykniku
Hipogryfując, leci, tnie wyrazy,
Klnie, że wokoło zimnych serc bez liku!
Same szkielety pod nią, same płazy! -
Beniowski, jakby go Bóg o tym ostrzegł,
A priori to czuł - lecz nie spostrzegł.

Co lepsza, nigdy nie mówił, nie pisał -
Biedaczek! brakło mu formy gotowéj!
Nigdy się w myślów dzwon nie rozkołysał,
Idei żadnéj w nim nie było nowéj;
Najnowsze z ustek różanych wysysał;
I teraz, patrzcie! w pasiece lipowéj
Klęczy pokornie przy kochanki nodze -
Oboje na zbyt niebezpiecznéj drodze.
(...)
Jak się rozgniewam nad imaginacją,
Diabłowi oddam bohatera duszę...
I pewnie zyskam wszystkich aprobację,
A tych, co płakać ze mną nie chcą - zmuszę.
I demokracją, i arystokracją
Do łez głębokich trzecią pieśnią wzruszę
Wziąwszy następnie za rymów dewizę:
Jeżeli gryzę co - to sercem gryzę.

Pieśń 5
(...)
Chodzi mi o to, aby język giętki
Powiedział wszystko, co pomyśli głowa:
A czasem był jak piorun jasny, prędki,
A czasem smutny jako pieśń stepowa,
A czasem jako skarga nimfy miętki,
A czasem piękny jak aniołów mowa...
Aby przeleciał wszystka ducha skrzydłem.
Strofa być winna taktem, nie wędzidłem.

Z niéj wszystko dobyć, zamglić ją tęsknotą,
Potém z niéj łyskać błyskawicą cichą,
Potém w promieniach ją pokazać złotą,
Potém nadętą dawnych przodków pychą,
Potém ją utkać Arachny robotą,
Potém ulepić z błota, jak pod strychą
Gniazdo jaskółcze przybite do drzewa,
Co w sobie słońcu wschodzącemu śpiewa...

I gdyby stary ów Jan Czarnoleski
Z mogiły powstał, toby ją zrozumiał
Myśląc, że jakiś poemat niebieski,
Który mu w grobie nad lipami szumiał,
Słyszy, ubrany w dawny rym królewski,
Mową, którą sam przed wiekami umiał.
Potém by, cicho mżąc, rozważał w sobie,
Że nie zapomniał mowy polskiéj w grobie.