Treść zadania

30 SECONDS TO MARS – "This Is War"
hcą wojny to im ją zgotujmy. Zacznijmy od wyrzucenia tej płyty do kosza.

Posępne, filmowe plamy dźwięku i nadbiegający łomot perkusji. Cięcie. Smyczki i egzaltowany głos wokalisty. Cięcie. Ryk dużej grupy ludzi: This Is War! Cięcie. Kobiecy głos. Cięcie. Motyw perkusji jakby pożyczony z pierwszych nagrań Depeche Mode, a po nim gitary i elektronika. Cięcie. Pełen emocji głos wokalisty, oscylujący pomiędzy przejętym szeptem, a krzykiem. Druga linia wokalna w tle zwrotek. Cięcie. A teraz składamy to w całość i wychodzi na to, że zaczyna się intrygująco. Cóż z tego, skoro im dalej w las, tym gorzej. Coraz mniej w tym zamieszaniu świeżych pomysłów, a coraz więcej mozolnego przedzierania się przez nadmierną ilość dźwięków i uczucia, że 30 Seconds To Mars postanowili połączyć elektroniczno-gitarowe eksperymenty Nine Inch Nails z melodyjnością Linkin Park. Pierwszej z wymienionych grup podkradziono przy okazji wzburzenie i niepokój, drugiej "boysbandową" delikatność. Zapatrzeni w My Chemical Romance chcieliby jeszcze dorzucić mroczną, depresyjną otoczkę, a do tego pojawiły się zakusy na stworzenie albumu koncepcyjnego i dorzucenie progresywnorockowych dźwięków. Szybko okazuje się jednak, że co za dużo to niezdrowo. Panowie wypadają jak dalecy i znacznie mniej utalentowani krewni muzyków, w których są zapatrzeni. W swym przesadnym wzruszeniu groteskowi, w prężeniu wątłych rockowych muskułów kiczowaci. Tak bardzo starają się zrobić wrażenie, że w końcu wszystkiego jest tu za dużo. Weźmy pod lupę samą tylko stronę wokalną, a zobaczymy: szept, śpiew, krzyk, męski chór, rozentuzjazmowany tłum fanów, rozedrgane zawodzenie, kobiecy wokal, francuskojęzyczne wstawki i rap (w wersji naturalnej lub przepuszczony przez Auto-tune). A do tego gitara, perkusja, elektronika, fortepian, smyczki i ciągłe zmiany tempa. Tacy utalentowani? Gdzie tam, wręcz przeciwnie - zdolny muzyk przekazałby taką samą ilość emocji w dwóch ascetycznych riffach.

Lider zespołu, Jared Leto, dał się poznać jako gwiazda Hollywood, więc powinien wiedzieć jak to jest z aktorami. Jeden robi fikołki, stroi miny i ściąga spodnie, przerysowując rolę tak bardzo, że zamiast zachwytu wzbudza jedynie zażenowanie. Inny "nie robiąc nic" wzrusza do łez. Jest aktorstwo i pajacowanie - jest rockowe mistrzostwo i 30 Seconds To Mars. "This Is War" to sprawnie ułożone przez producenta puzzle i tak jak w przypadku puzzli, po złożeniu całości entuzjazm szybko mija. Rozhisteryzowana zbieranina dźwięków męczy zamiast wzruszać, bo tam gdzie miał się czaić dramat, tam opowieść brzmi sztucznie. Łatwo się takiemu zgiełkowi przebić w telewizji muzycznej, aktorska popularność lidera zapewnia obecność na okładkach czasopism, a marketingowo rozkręcona moda na pokolenie emo dopełnia dzieła – zespołowi udalo się pociągnąć za sobą tłumy. Utworów na poziomie mają jednak nie więcej niż ja pomysłów na to jak w 30 sekund dolecieć na Marsa.