Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  rybitwa11 3.2.2012 (00:15)

  Przedstaw i udowodnij jakie uczucia i postawy Polaków z września 1939 prezentują wiersze „Pierwsza przechadzka” –Leopolda Staffa , „ Żołnierz polski”-Władysława Broniewskiego, „Alarm”- Antoniego Słonimskiego i „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”- Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego.
  Poezja polska czasu wojny i okupacji, oraz okresu powojennego skupiała się przede wszystkim na ukazywaniu przeżyć Polaków, ich postaw i uczuć. Poeci przedstawiali okrutną rzeczywistość, tragizm ludzkich losów a jednocześnie nadzieję i wiarę w zwycięstwo. Te trzy wybrane wiersze łączy tematyka wojenna, ale każdy z nich jest inny w formie i treści. Leopold Staff skupił się na tęsknocie ludzi do normalności. Podczas wojennych przeżyć Polacy marzą o własnym, spokojnym domu. Mają nadzieję, że gdy wojna się skończy : "Będziemy znowu mieszkać w swoim domu, będziemy stąpać po swych własnych schodach”. Poeta stara się podtrzyma naród na duchu dając mu pewność, że tragiczne dni miną:" Przejdą dni ciężkiej klęski i rozgromu”. Przepowiada, że koniec wojny jest bliski, mimo że wokół są ruiny i zgliszcza: "Nikt o tym jeszcze nie mówi nikomu, Lecz wiatr już o tym szepce po ogrodach”.
  Z wiersza wyłania się obraz Polaków jako silnego narodu, który potrafi przetrwać klęski i w beznadziejnej zdawałoby się sytuacji zachować wiarę w lepsze jutro. Choć miasto legło w gruzach, nie należy się tym martwić, wszystko można odbudować żeby "znowu mieszkać w swoim domu", najważniejsze, że "żyjemy, choć śmierć była bliska".
  Antoni Słonimski w swoim wierszu także przedstawiał wojenną rzeczywistość, ale posłużył się oryginalną formą nawiązująca do autentycznych alarmów przeciwlotniczych ogłaszanych w Warszawie. ”Uwaga! Uwaga! Przeszedł! Koma trzy! Ogłaszam alarm dla miasta Warszawy!”
  W pierwszej części wiersza przedstawiona jest warszawska rzeczywistość poprzez przeżycia i zachowania ludzi starających się skryć przed bombardowaniem, dominuje tu nastrój lęku i przerażenia: „ krzyk jak strzępy krwawy”. Druga część wiersz to rodzaj apelu, wezwania ludności do obrony Warszawy: ”Nie tego alarmu nikt już nie odwoła. Ten alarm trwa”. Mobilizujące są wołania: ” Bijcie werble, płaczcie dzwony kościołów” i nawiązania do bohaterskich tradycji narodu francuskiego: ”W płomieniu świętym Marsylianki”. W tym czasie były to znamienne słowa obrazujące nadzieję Polaków na pomoc Francji w walce z Niemcami. Wiersz odzwierciedla postawę ludności Warszawy, która bohatersko uczestniczyła w obronie swojego miasta. Trzecia część wiersza zawiera refleksje nad przyszłością Warszawy i Polski. Poeta jest wyrazicielem uczuć mieszkańców Warszawy przewidujących całkowite zniszczenie miasta:” Ogrody zmienione w cmentarze, ruiny, gruzy, zwaliska”.
  Władysław Broniewski w swoim utworze pokazał przeżycia wojenne innych Polaków. Skupił się na uczuciach i postawach żołnierzy walczących z wrogiem. Ukazał rozpacz polskich żołnierzy toczących walki z przeważającymi siłami nieprzyjaciela, a jednocześnie ich hart ducha i niezłomność w boju. Jednak mimo odwagi graniczącej z brawurą, żołnierze nie mieli szans na zwycięstwo: „Jego pułk rozbili pod Rawą, a on bił się, a on bił się krwawo,
  szedł z bagnetem na czołgi żelazne, ale przeszły, zdeptały na miazgę”. Pokonany, bezdomny żołnierz, który „ Pod Warszawą dał ostatni wystrzał, potem szedł. Przez ruiny. Przez zgliszcza”, w końcu - „Usiadł pod brzozą u drogi, opatruje obolałe nogi” i myśli o klęsce, o beznadziejnej walce, o daremnej ofierze z krwi, o poległych kolegach. Jest to przejmujący obraz bezsilności, rezygnacji i rozpaczy pokonanego żołnierza. Nastrój ten potęguje jeszcze brzoza- płaczka, która rozumie ból żołnierza: „opłakujesz i armię rozbitą i złe losy, i Rzeczpospolitą”. Poeta pokazując uczucia jednego bezimiennego żołnierza, pragnie uzmysłowić ludziom jaką tragedię przeżywali polscy żołnierze walczący bohatersko w obronie Ojczyzny bez szans na pokonanie najeźdźcy. Osobista tragedia żołnierza uosabiała tragedię całego narodu, już ich nie miał kto bronić, bo żołnierz był:” bez broni, bez orła na czapce, bezdomny na ziemi matce” Wiersz powstał zaraz po klęsce wrześniowej kiedy cały naród pogrążył się w żałobie, stracił nadzieję. Wszyscy są pełni smutku i rezygnacji, gdyż armia jest rozbita i wydaje się, że kraj jest pokonany.
  Bohaterskim, polskim żołnierzom poświęcił swój wiersz Konstanty Ildefons Gałczyński. ”Pieśń o żołnierzach z Westerplatte” jest hołdem poety złożonym żołnierzom broniącym posterunku na Westerplatte bombardowanego przez niemiecki pancernik Schleswig- Holstein. Ta siedmiodniowa walka stała się symbolem bohaterskiej postawy małej garstki żołnierzy wobec znacznie lepiej uzbrojonego i przewyższającego liczebnie wroga. Poeta gloryfikuje walczących pomimo ich klęski. Daje im zaszczytne miejsce w niebie:” Prosto do nieba czwórkami szli żołnierze z Westerplatte.”. Swoją heroiczną postawą wpisali się także do historii, bo pokazali jak dzielnie potrafią walczyć polscy żołnierze. Obrona Westerplatte przyniosła Polakom satysfakcję i nadzieję, była pocieszeniem w obliczu totalnej klęski. Zapowiedź o powrocie z nieba do dalszej walki w Warszawie niesie pokrzepienie zbolałemu narodowi:” lecz gdy wiatr zimny będzie dął, i smutek krążył światem, w środek Warszawy spłyniemy w dół, żołnierze z Westerplatte”.
  Te cztery różne wiersze odzwierciedlają w przejmujący sposób przeżycia i uczucia ludzi w tragicznych dniach klęski wrześniowej 1939 roku. Od beznadziejności i smutku, poprzez heroiczną walkę aż do planów na powojenną przyszłość przedstawiają nam poeci zróżnicowane postawy i uczucia Polaków.

  Załączniki

  • postawy_i_uczucia_polakow.docx (16 KB)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie