Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  rybitwa11 17.12.2011 (19:37)

  1. Określ sposób przedstawiania natury w cytowanym fragmencie pierwszego listu Wertera i jego wspomnieniu zawartym w 3. akapicie listu z 18 sierpnia 1771 r.; zwróć szczególną uwagę na stosunek bohatera do przyrody i stan jego uczuć.
  Przedstawianie natury przez Wertera zmienia się wraz z narastaniem emocji związanych z nieodwzajemnioną miłością. Początkowa fascynacja przyrodą zamienia się w rozczarowanie. Najpierw przyroda ma dla niego nieprzeparty urok. Zachwyca się doskonałością natury, jej pięknem przynoszącym ukojenie i spokój. Z czasem przyroda staje się dla niego „ drętwym obrazkiem”. Kontakt z przyrodą już go nie cieszy lecz napawa poczuciem beznadziejności. Idealizowany przedtem obraz lasów i pól przytłacza go swoją wielkością, napawa smutkiem i przeczuciem katastrofy. Obraz natury jest odbiciem jego wewnętrznych przeżyć. Kiedy jest wesoły cały świat wydaje mu się piękny, kiedy ogarnia go melancholia i smutek wydaje mu się, że wszystko jest szare i ponure.
  
  2. W tych samych fragmentach znajdź epitety i określ, czemu służą.
  Epitety są to wyrazy określające osobę, przedmiot lub zjawisko, często nadające mu odcień emocjonalny. Epitety mają wpływ na znaczenie określanych wyrazów, określają stosunek autora do przedstawianego zjawiska czy osoby. W tym fragmencie występuje wiele epitetów określających przyrodę. „ Żywa natura, łagodna rzeka, szeleszczące trzciny, urocze chmury, delikatny powiew, brzęczący chrząszcz, urodzajna dolina, miłe lasy” – wszystkie te epitety podkreślają piękno przyrody.
  „Gorące uczucie, ciepłe serce, głębokie płomienne życie „- te epitety obrazują stan duszy bohatera, zauroczenie otaczającym światem..
  „Nieznośny dręczyciel, katujący duch ,twarda skała, ogromne góry, suche piaskowe wzgórze” - - pokazują zmiany jakie zaszły w postrzeganiu przyrody, która przytłacza bohatera i ma na niego negatywny wpływ.
  
  3. Wyjaśnij, co jest źródłem cierpienia, o którym mówi Werter w akapitach 1., 2. i S.
  W akapicie 1 Werter zastanawia się dlaczego to co powinno przynosić radość i szczęście staje się udręką i cierpieniem. W akapicie 2 zauważa, że przyroda przynosząca mu ukojenie, będąca dla niego rajem, stała się nagle wroga i nieprzyjazna To napawa go niepokojem i dręczy jego duszę.
  4. Opisz, na czym polega i z czego wynika zmiana stosunku bohatera do natury (akapit 6.).
  Bohater zrozumiał, że nic nie jest wieczne, trwałe i piękne. Wszystko ma swój koniec. To co wydawało się harmonijne i stałe, jest pełne sprzeczności, potrafi być wrogie i przemija. Świadomość przemijania staje się udręką duszy bohatera.
  
  5. W akapicie 4. listu wskaż wszystkie nazwy i zaimki zapisane przez Wertera dużą literą. Wyjaśnij, kto kryje się pod tymi określeniami.
  Werter używa wielkiej litery dla podkreślenia potęgi i wszechmocy Boga. Słowa „Tworzącego, Go, Istoty” odnoszą się do stwórcy, którego duch unosi się nad wszechświatem i dostrzega wszystko nawet najmniejszy proch. Werter uznaje wielkość Boga i swoją małość wobec niego.
  
  6. Porównaj wizje przyrody w akapicie 4. i w zakończeniu akapitu 7. Rozstrzygnij, czy wizje te mają charakter panteistyczny. Uzasadnij.
  Te wizje diametralnie się różnią. Pierwsza wizja to obraz szczęśliwego świata nad którym czuwa stwórca. Z niego płynie siła, nadzieja, bezpieczeństwo i szczęście. Druga wizja jest katastroficzna. Bohater dostrzega w naturze przerażającą moc zdolną unicestwić wszystko co zostało stworzone. Wizje mają charakter panteistyczny, gdyż utożsamiają Boga z naturą. Zarówno szczęście jak cierpienie i ból zależą od Boga. Potęga i piękno natury stanowi piękno i potęgę Boga.
  
  7. Opisz, w jaki sposób postrzega naturę Werter w akapitach 6. i 7. Zwróć uwagę na kończące list zdanie.
  Werter zrozumiał istotę ziemskiego życia. Już wie, ze wszystko musi przeminąć, musi się skończyć. Człowiek nie może zatrzymać chwili, nie ma żadnej mocy przetrwania. Nie panuje nad naturą, która pokazuje swoją siłę poprzez nawałnice, powodzie, katastrofy. Szczególnie ostatnie zdanie jest porażające. Werter stracił wszelką nadzieję, przed sobą widzi tylko bezwzględnego potwora przed którym nie ma ucieczki. Jest tylko zagłada.
  
  8. Wyjaśnij związek zmiany stosunku Wertera do przyrody z cierpieniem, którego doznaje bohater w wyniku nieszczęśliwej miłości.
  Postrzeganie przyrody zmienia się u Wertera wraz ze zmianami jakie przyniósł mu los. Dopóki jest zakochany i ma nadzieję na zdobycie miłości ukochanej kobiety, widzi w przyrodzie raj. Czuje piękno przyrody, przynosi mu ona spokój i radość. Widzi związek wiosny panującej w jego sercu z wiosną panującą w przyrodzie. Kiedy okazuje się, że jego nadzieje na szczęśliwy związek z Lottą są płonne, kiedy przekonuje się, że jego miłość nie zostanie odwzajemniona, popada w melancholię. Staje się smutny, rozgoryczony i zrozpaczony. Odbija się to w jego stosunku do przyrody. Już nie widzi jej piękna lecz przytłaczająca wielkość a nawet odczuwa grozę wobec potęgi żywiołów. Z oazy harmonii i piękności świat staje się „przeżuwającym potworem”, przeradza się w wizję katastrofy. Natura jest odbiciem jego stanu psychicznego, dlatego też kiedy jest wesoły cały świat wydaje mu się być piękny, kiedy ogarnia go melancholia i smutek wydaje mu się, że wszystko jest szare i ponure.
  9. Wskaż elementy pejzażu mentalnego w cytowanym liście Wertera.
  Pejzaż mentalny jest to przedstawienie przyrody ukazujące uczucia i stany psychiki bohatera.
  Prawie w każdym akapicie znajdują się elementy pejzażu mentalnego.
  „Pełne, gorące uczucie mego serca dla żywej natury, które dawało mi tyle rozkoszy, które mi świat otaczający w raj zamieniało, staje się teraz dla mnie nieznośnym dręczycielem, katującym duchem, który prześladuje mnie na wszystkich drogach.
  „ wspomnienie owych godzin sprawia mi ulgę; nawet ten wysiłek, by owe niewymowne uczucia przywołać, znów wypowiedzieć, wznosi moją duszę ponad nią samą i każe mi potem podwójnie odczuwać niepokój stanu, który mnie teraz przenika.
  
  „ Przed duszą moją rozsunęła się jakby zasłona i pole nieskończonego życia zmienia się teraz przede mną w przepaść wiecznie otwartego grobu.”
  „nie wzruszają mnie wielkie, rzadko zdarzające się katastrofy świata”
  ” Rozdziera mi serce trawiąca moc ukryta we wszechświecie natury”
  „ I tak błądzę w niepokoju!”
  ‘

  Załączniki

  • werter.docx (21 KB)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie