Treść zadania

Streść w 10 zdaniach gotowe wypracowanie o Historii Graffiti.
HISTORIA GRAFFITI

Graffiti to napisy lub symbole zamieszczane na ścianach i murach, zazwyczaj w sposób nielegalny. Do malowania graffiti najczęściej używa się sprayu (farba w aerozolu w puszkach), do tagów - markerów. Dla większości osób graffiti to przede wszystkim zabazgrane sprayem ściany budynków. Niewiele osób wie, że prawdziwe graffiti to sztuka, której początki sięgają czasów starożytnych. Już w starożytnej Grecji, po bitwie pod Cheroneją, na budynkach pojawiały się napisy, które ośmieszały Macedończyków i Filipa II. Również w starożytnym Rzymie ówcześni "grafficiarze" umieszczali na murach napisy ośmieszające polityków, ale także wyrazy uznania dla sportowców czy heter.
Początki graffiti sięgają lat 60. i 70., gdy w Nowym Jorku na rynku po raz pierwszy pojawiły się wodoodporne flamastry. W sposób dla siebie naturalny młodzi ludzie sięgali po wspomniane pisaki po to, aby swoje ksywki pozostawiać na ścianach domów, budkach telefonicznych, skrzynkach pocztowych, przejściach podziemnych. Ludzi tych nazywano "writera- mi", a ich podpisy "single hitting", a później "tagging". W 1971 roku The New York Times opublikował wywiad z niejakim TAKI-m. 183 osobą,która, według mniemania tamtejszej społeczności, w ówczesnym czasie posiadała największą ilość "tagów". Od tamtej pory tysiące dzieciaków zaczęło mazać wszędzie, gdzie się tylko dało, spowodowało to, iż tagów było coraz więcej aż w końcu nastąpiło przepełnienie przez co zabrakło miejsce na nowe dzieła. Osoby, lubujące się w oglądaniu i tworzeniu graffiti, potrzebowały czegoś nowego. Czegoś, co znowu zwróci na siebie uwagę. Powoli, acz skutecznie, tagi stawały się logami konkretnych osób czy całych zgrupowań, przybierały przeróżne formy, począwszy od prostych kresek poprzez wprowadzenie większej ilości kolorów, a nawet trójwymiarowości. Narodziła się nowa forma graffiti zwana "Piece" (dzieło, wrzut), co jest skrótem od angielskiego "Masterpiece" (arcydzieło). Coraz popularniejsze stało się malowanie po wagonach metra, przez co zamalowane byty całe "Whole Cary", a później "Whole Trainy". Równocześnie pracowano nad wzbogaceniem stylu. Dla zamknięcia kompozycji z liter dodawano kropki, przecinki, strzałki, łączono litery, przez co kompozycje przestały być czytelne, a później utworzyły kolejny, nowy styl zwany dzikim (Wild Style). Podczas gdy coraz więcej młodych ludzi tworzyło swoje dzieła na pociągach i stacjach, firma zarządzająca nowojorskim metrem wydała dziesiątki milionów dolarów na usuwanie zanieczyszczeń i aktów wandalizmu oraz zapobieganiu powstawania kolejnych. "Dzieła" usuwano gorącą wodę połączoną z chemikaliami i wylewaną pod dużym ciśnieniem na pomalowane wagony. Proces ten przez writerów został nazwany "buffing". Na stacjach i w ich sąsiedztwie pojawiły się dobrze uzbrojone i wyszkolone patrole, które z dnia na dzień stawały się coraz bardziej brutalne. Faktem jest, że kilku writerów złapano i zakatowano na śmierć. Pierwszy przełom w ulicznej sztuce dokonał się w 1978 roku, kiedy to niejaki Lee Ouinones, niezadowolony ze sposobu podejścia nowojorskiej ochrony do malujących dzieciaków, postanowił dać pełne ujście sztuce. Rozpoczął on malowanie na murach w okolicy, w której mieszkał, a raz pierwszy świat ujrzał graffiti w jego pełnej formie na świeżym powietrzu. W niedługim czasie szał graffiti opanował całą Amerykę, a nowych writerów przybywało niczym grzybów po jesiennym deszczu.
Trudno jednoznacznie określić kiedy na ziemiach polskich pojawiały się pierwsze napisy na murach. Wiadomo, że w latach dwudziestych XIX wieku na ulicach Warszawy nieznani sprawcy umieszczali napisy w których ośmieszali okupujących kraj Rosjan, a przede wszystkim carskiego brata wielkiego księcia Konstantego. W przededniu wybuchu powstania listopadowego na drzwiach Belwederu, siedziby wielkiego księcia pojawiła się złośliwa informacja, że pałac jest na sprzedaż. W czasie powstania listopadowego mury Warszawy pokryte były patriotycznymi napisami zachęcającymi Warszawiaków do walki i wytrwania. Podobne napisy pojawiały się w Warszawie i wielu innych polskich miastach w okresie kolejnych powstań narodowych oraz rewolucji 1905 roku, jak również w okresie I wojny światowej i późniejszych walk o granice odrodzonej Polski. W czasie II wojny światowej młodzi ludzie działający w konspiracji malowali na murach hasła ośmieszające okupanta. Nowy okres rozwoju graffiti to początek lat 80., a dokładniej czas stanu wojennego, kiedy to pojawiały się na ulicach wielu miast prace wykonywane za pomocą szablonów lub po prostu pędzla. Ta forma aktywności twórczej i politycznej przybrała na sile pod koniec lat 80. także za sprawą Pomarańczowej Alternatywy i wielu innych mniejszych grup lokalnych w Polsce. W tym czasie pojawiły się pierwsze fanziny przedstawiające prace z całego kraju i były to "Nie daj się złapać" z Poznania, "Maluj Mury" z Poznania, "Graffiti" z Warszawy i "Spray" z Piły, które przyczyniły się bardzo do popularyzowania graffiti. Okres ten dobrze przedstawia album wydany w 1991 roku "Polskie mury. Graffiti - sztuka czy wandalizm". Tak zwana nowa fala graffiti nastąpiła w latach 1992-1994, gdy grupa osób stosujących wcześniej technikę szablonową zaczęło malować ręcznie już tylko za pomocą farb w sprayu. Pozwoliło na to pojawienie się w sprzedaży pierwszych farb w aerozolu. Rozwój kontaktów, techniki i wymiany umiejętności możliwy był za sprawą Festiwali Graffiti, które odbyły się w 1994 roku w Lidzbarku Warmińskim i w 1995 roku w Bartoszycach, a także dzięki pojawieniu się nowego numeru fanzina "Maluj Mury" i "Brain Damage". Dalszy rozkwit graffiti to jego popularyzowanie w takich gazetach młodzieżowych jak "X" czy "Ślizg".
Niezależnie dokąd się udamy, czy będzie to nocny klub, inne miasto, czy inne państwo, graffiti spotkamy wszędzie. Zobaczymy piękne, kolorowe, trójwymiarowe wzory, jak i skąpe, czarne, wulgarne i obraźliwe napisy. Jedne robione są przez prawdziwych artystów, z którymi nie powstydziłby się pracować nawet Picasso, inne przez nieletnich starających się wyładować swoją frustrację i złość na wszystkim wokół.