Treść zadania

1) Na podstawie fragmentu scharakteryzuj bohatera. Zwróć uwagę na jego postawę w czasie wizyty w zamku.

2)Jakie informacje o obyczajach i życiu rycerzy możemy znaleźć w dziele Chretiena de Troyes?

Tutaj jest ten fragment pomoże mi ktoś ? błagam wręcz

Percewal przystaje i czeka, aż pan zamku przyśle po niego dwu ze swoich ludzi. Idzie za nimi. Wpośród ogromnej, czworokątnej sali widzi siedzącego na łożu dostojnego pana o włosach prawie całkiem białych. Na głowie ma nakrycie z sobola czarnego jak jeżyna, przybrane purpurą; szata jego podobna. Wspiera się na łokciu; przed nim wśród czterech słupów ogień z suchych bierwion rzuca jasne blaski; mogłoby się tu zagrzać ze czterystu ludzi i nie brakłoby im miejsca. Wysokie a mocne filary, wspierające okap, były z litego spiżu. Percewal między dwoma sługami staje przed ich panem. Ten zaraz pozdrawia gościa i tak doń powiada:
- Przyjacielu, wybacz mi, że nie wstaję, aby cię uczcić, ale nie całkiem swobodnie władam mym ciałem.
- Na Boga, panie, nie bierzcie sobie tego do serca! Tak jest dobrze.

Niemniej przeto zacny pan tak się tym trapi, że z trudem dźwiga się na swym posłaniu.
- Przyjacielu - powiada - zbliż się bez obawy i siądź tu przy mnie, to moje życzenie.Kiedy tak gwarzą, przez drzwi wchodzi pachołek z mieczem zawieszonym u szyi. Wręcza go panu. Ten do połowy dobywa go z pochwy i widzi, gdzie był zrobiony, bo napisane było na klindze. Widzi także, że miecz jest z tak tęgiej stali, iż nie można by go skruszyć, chyba w jednym przypadku, wiadomym tylko temu, który miecz ten kuł i hartował. Pachołek, co go przyniósł, rzecze:
- Dostojny panie, jasnowłosa panna, piękna wasza bratanka, posyła wam ten dar. Nigdyście nie widzieli miecza tak lekkiego, a takiej mocy. Dajcie go, komu wola, ale moja pani byłaby rada, gdyby miecz ten dostał się w dłonie, które by umiały nim władać. Ten, co go wykuł, tylko trzy takie uczynił - i ma umrzeć, tak że po tym nigdy nie zdoła już wykuć innego.

Z tym wspaniałości pan zamku czyni dar Percewalowi.
- Miły panie, ten miecz jest ci pisany i chcę, abyś go miał w posiadaniu. Przypasz go i przyjrzyj mu się uważnie.

Młody rycerz dziękuje i przypasuje miecz tak, aby zwisał nieco luźniej. Potem dobywa nagiego i przetrzymawszy chwilę w dłoni wkłada z powrotem do pochwy. Wiedzcie, iż pięknie mu z mieczem u boku, a jeszcze piękniej - z mieczem w dłoni. I zaprawdę zdawał się mężem, który potrafi władać nim, jak przystało na prawdziwego barona.z sąsiedniej komnaty wychodzi pachołek trzymając w połowie drzewca włócznię lśniącą srebrzyście. Kropla krwi perliła się na żeleźcu włóczni i spływała aż na dłoń niosącego ją giermka. Gość widzi ten dziw i wstrzymuje się, aby nie zapytać, co ma znaczyć. Albowiem pamięta pouczenia swego mistrza w rycerskim rzemiośle - czyż nie słyszał od niego, iż godzi się powściągać język? Lęka się, iż pytanie poczytano by mu za niecnotę. Milczy.

Potem przychodzi dwu innych giermków cudnej urody; każdy trzyma w dłoni świecznik złocisty, wykładany czarną emalią, w każdym świeczniku płonęło świec co najmniej dziesięć. Potem zjawił się gral, niesiony oburącz przez bardzo piękną i szlachetną pannę, za którą znowu szli giermkowie. Kiedy weszła panna z gralem, tak wielka jasność spłynęła na komnatę, że świece pobladły, jak gwiazdy i księżyc bledną przed wschodzącym słońcem. Za tą panną szła druga niosąc tacę ze srebra. Gral niesiony przodem był z najczystszego złota, wysadzany drogimi kamieniami, najwspanialszymi i najróżniejszymi, jakie tylko są w ziemi albo w morzu - żaden klejnot nie może się równać z gralem. Podobnie jak włócznia przesunęła się przed łożem, tak też i panny przeszły, by zniknąć w sąsiedniej komnacie. Młody rycerz widział pochód, a posłuszny naukom mędrca nie śmiał zapytać, komu albo co w gralu podawano. Lęk mnie zbiera, że niedobrze się stało, bo słyszałem, że zbytek milczenia nie lepszy od zbytku gadania. Cokolwiek jednak z tego wyniknie, młody rycerz milczy.

Pan zamku każe podawać wodę i nakryć do stołu. Słudzy spełniają rozkazy. Kiedy pan zamku i Percewal omywają ręce w letniej wodzie, dwaj pachołkowie przynoszą płytę z kości słoniowej, z jednego kawałka, i trzymają tak chwilę przed panem i jego gościem, gdy tymczasem inni słudzy przynoszą dwa kozły z drzewa, które ma dwojaką zaletę; heban to taki, że daremno próbowano by go spalić albo wydać na pastwę zgnilizny; z tych niebezpieczeństw żadne mu nie grozi. Na kozły kładą płytę, a na płycie rozkładają obrus. Cóż rzec o tym obrusie? Ani legat, ani kardynał, ani nawet papież nie będą nigdy jeść na bielszym. Pierwsze danie to udziec jeleni przyprawny pieprzem i duszony we własnym tłuszczu. Nie braknie jasnego ni ciemnego wina, które piją z pozłocistej czaszy. Pachołek kroi udziec na srebrnej tacy i układa kawały na wielkim bochenku.

Przed oczyma biesiadników po raz wtóry przesuwa się gral, a Percewal nie pyta, komu go podają. Myśli o mężu, co tak dwornie przestrzegał go przed wielomównością, a młody rycerz dobrze pamięta jego nauki. Ale za wiele tego milczenia. Bo za każdym nowym daniem, jakie przed nimi postawią, widzi, jak niosą przed nim odkrytego grala, a ciągle jeszcze nie wie, co i komu w nim podają. Nie jakoby nie chciał się dowiedzieć. Ale - tak myśli - czas będzie zapytać o to jednego z dworskich pachołków, gdy rankiem pożegna pana i jego przybocznych. Tak więc odkłada pytanie na jutro, a tymczasem spożywa ze smakiem wieczerzę.